Ο Δημήτρης Σαμόλης έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό με τη συμμετοχή του στις «Άγριες Μέλισσες», το σίριαλ του ΑΝΤ1 με την τεράστια επιτυχία και τους φανατικούς τηλεθεατές. Όπως παραδέχεται, πάντα επιθυμούσε την αναγνωρισιμότητα και πλέον την απολαμβάνει.
Πέρα όμως από την ενασχόλησή του με την υποκριτική -η οποία μάλιστα ξεκίνησε από την εφηβεία του δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη- ο Δημήτρης Σαμόλης ασχολείται με τη μουσκή και εδώ και λίγο καιρό κυκλοφορεί η τρίτη του δισκογραφική δουλειά. Με τίτλο «Πινόκιο», το άλμπουμ περιέχει εννέα καινούργια τραγούδια, τα οκτώ από αυτά σε στίχους και μουσική του ίδιου και ένα με την υπογραφή του Θέμη Καραμουρατίδη και του Γεράσιμου Ευαγγελάτου.
Videos by VICE
VICE: Ξεκίνησες ως ένα από τα «παιδιά» της Αλίκης στη Μελωδία της Ευτυχίας. Τι μνήμες έχεις από εκείνη;
Δημήτρης Σαμόλης: Τη θυμάμαι να κοντοστέκεται έξω από το καμαρίνι της μετά το τέλος κάθε παράστασης. Ο κόσμος που ερχόταν για αυτόγραφα δεν πίστευε στα μάτια του ότι την έβλεπε από κοντά. Ο μύθος της ήταν τόσο μεγάλος που δυσκολευόσουν να τον διαχειριστείς στα λίγα τετραγωνικά ενός καμαρινιού. Έκλαιγαν, ήθελαν να την ακουμπήσουν, να δουν αν είναι αληθινή. Στις μέρες μας ακούγεται κάπως, όμως τότε και ως παιδί μου φαινόταν λογικό. Έλεγα «ε, ναι είναι η Αλίκη». Επίσης θυμάμαι ακόμα τη μυρωδιά της, όπως και του Θεάτρου Αλίκη.
Θυμάσαι κάτι που μπορεί να σου είχε πει και να το κρατάς ακόμα ως συμβουλή;
Συμβουλή δεν μου είχε δώσει, όμως η στάση της και η ενέργειά της σε δίδασκε πράγματα τα οποία αποκωδικοποίησα μεγαλώνοντας. Ήταν σαν να μου έλεγε να εμπιστεύομαι αυτό που είμαι. Ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε αστέρια και πως αν κάποιοι από εμάς δεν λάμπουμε, είναι επειδή οι ίδιοι θαμπώνουμε το φως μας.
Βλέπουμε αρκετά παιδιά που μπαίνουν στον χώρο του θεάματος από μικρή ηλικία, όμως στην πορεία εγκαταλείπουν – πολλές φορές με βλαβερές συνέπειες. Τι ήταν αυτό που σε κράτησε μέχρι σήμερα τόσο ενεργό, τόσο στη μουσική όσο και στην υποκριτική;
Φαντάζομαι η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Σίγουρα παίζει τεράστιο ρόλο η οικογένεια που καλείται σε αυτές τις περιπτώσεις να κρατάει το παιδί γειωμένο. Μεγάλωσα στο Αιγάλεω σε μια λαϊκή συνοικία. Οι γονείς μου ήταν δημόσιοι υπάλληλοι. Δεν είχαν τη λόξα να γίνω καλλιτέχνης. Απεναντίας, ειδικά ο πατέρας μου ήταν αντίθετος. Είχα γερά θεμέλια, ήμουν καλός μαθητής και γενικά στοχοπροσηλωμένος. Δεν υπήρχαν περιθώρια παραστρατήματος. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έλεγα πως θα μπω στη Νομική Αθηνών, μετά στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και θα γράφω τραγούδια. Όπερ και εγένετο.
Στις επιλογές της καριέρας σου υπήρχε το κριτήριο του τι θα σε οδηγήσει στην αναγνωρισιμότητα;
Πάντα. Το κομμάτι της δόξας είναι κάτι που με απασχολεί από μικρό. Θεωρώ πως έχει να κάνει με το ότι δεν πήρα την αποδοχή που είχα ανάγκη ως παιδί και τώρα την αποζητώ σε πράγματα έξω από μένα. Μεγαλώνοντας ξέρω πως τίποτα δεν μπορεί να καλύψει αυτό το κενό και το δουλεύω πολύ με τον εαυτό μου. Πέρα όμως από αυτό το ψυχολογικό κομμάτι, υπάρχει και η παιδική λύσσα να είμαι το επίκεντρο. Αυτό το κομμάτι της ματαιοδοξίας μου δεν θέλω να το πειράξω. Παλιά αισθανόμουν ενοχές. Τώρα το αποδέχομαι και το απολαμβάνω, μου αρέσει να ξεχωρίζω.
Πώς βιώνεις την αναγωνρισιμότητα μετά τη συμμετοχή σου στις «Άγριες Μέλισσες»;
Είχα πάντα την περιέργεια του πώς είναι να είσαι διάσημος. Είχα βέβαι τον φόβο μήπως απογοητευτώ ή πως δεν θα μπορούσα να είμαι χαλαρός όπως μου έλεγαν κάποιοι φίλοι συνάδελφοι που το είχαν βιώσει. Ε, λοιπόν, είναι τέλειο. Στο πρώτο επεισόδιο των Άγριων Μελισσών που εμφανίστηκα, έλεγα μόνο δυο ατάκες. Την επόμενη μέρα πήρα το Μετρό για να πάω στα Σπάτα για γύρισμα. Με κοιτούσε όλο το Μετρό. Ήταν πολύ πρωί και δεν μου πήγε καν το μυαλό ότι με αναγνώρισαν, οπότε άρχισα να ψάχνομαι μήπως έχω ανοιχτό φερμουάρ ή αν έχω λερωθεί κάπου. Ώσπου έρχεται μια κυρία και μου λέει: «Γεια σου γιατρέ μου, έχετε μια κάρτα να έρθω για τεστ παπ;» (γέλια). Αυτό ήταν. Έκτοτε με σταματούν στον δρόμο για selfie, με ρωτάνε spoiler για τη σειρά και φυσικά έχει γνωρίσει τη μουσική μου ένα πιο ευρύ κοινό.
Επιβίωση στη Μόρια του COVID
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
«Πινόκιο» λοιπόν ο τίτλος του νέου σου δίσκου, από το τραγούδι που λες με τον Κωστή Μαραβέγια. Ποια είναι η σχέση σου με το ψέμα;
Ο Πινόκιο για μένα είναι ο σύγχρονος άνθρωπος με τον ξύλινο λόγο που έχει απομακρυνθεί από την αληθινή του φύση. Το ψέμα δεν έχει μόνο τη λεκτική του διάσταση. Έχει να κάνει και με τη στάση ζωής που υιοθετούμε. Τώρα, ως προς τα μικρά αθώα ψέματα, λέω κάποια κυρίως όταν θέλω να κάνω μια ιστορία πιο ζουμερή. Χαίρομαι πολύ που μοιράστηκα αυτό το κομμάτι με τον Κωστή, ο οποίος θεωρώ πως απενοχοποίησε τη χαρά στο λεγόμενο «έντεχνο τραγούδι» κι άνοιξε τον δρόμο για εμάς τους επόμενους.
Στο σημείωμά σου λες πως από μικρός αναγκάστηκες πολλές φορές να γίνεις «ξύλινος» και σκληρός προκειμένου να ανταποκριθείς στις προσδοκίες των άλλων και να είσαι αποδεκτός. Αποδεκτός ως προς τι και σε ποιους; Σε απασχολεί ακόμα να είσαι αποδεκτός;
Στο σχολείο δεν έπαιζα μπάλα, έκανα παρέα με κορίτσια, ήμουν καλός μαθητής οπότε ήμουν η τέλεια βορά για τα υπόλοιπα παιδάκια. Με φώναζαν φυτό, αδερφή, σπασίκλα. Τότε λοιπόν είχα την επιλογή είτε να κάτσω σε μια γωνίτσα για να μη με παρατηρούν και να με αφήσουν ήσυχο, είτε να γίνω μπροστάρης και να είμαι σε όλα μέσα. Επέλεξα το δεύτερο αλλά με κόστος να μη δείχνω τα συναισθήματά μου και με περάσουν για αδύναμο. Ευτυχώς μπήκε η μουσική και το θέατρο στη ζωή μου και κάθε μέρα παλεύω να είμαι όσο πιο αληθινός κι ευάλωτος αντέχω.
Πριν κάποια χρόνια είχες τραγουδήσει στο Athens Pride. Τι θα έλεγες σε αυτούς που δεν αποδέχονται τους ανθρώπους της LGBT κοινότητας;
Κάθε φορά που τοποθετούμαι σε ένα ζήτημα που έχει να κάνει με τις διακρίσεις είμαι πολύ προσεκτικός να το διατυπώσω με ακρίβεια. Συχνά άνθρωποι που υποστηρίζουν την LGBT κοινότητα χρησιμοποιούν εκφράσεις όπως «ανοχή στη διαφορετικότητα», «αποδοχή της ιδιαιτερότητας του άλλου» οι οποίες είναι κατεξοχήν ρατσιστικές. Ο ρατσισμός έχει βαθιές ρίζες. Μου φαίνεται αδιανόητο να διαπραγματευόμαστε τα αυτονόητα. Κανείς μας δεν είναι ούτε διαφορετικός ούτε ιδιαίτερος. Είμαστε όλοι ίδιοι και συγχρόνως ξεχωριστοί. Σε αυτούς λοιπόν που δεν «αποδέχονται» την LGBT κοινότητα δεν έχω να πω τίποτα ακριβώς, διότι δεν είναι κάτι που τίθεται υπό συζήτηση. Τα αηδόνια δεν ζητούν άδεια από τα δέντρα για να κελαηδούν, ούτε τα ψάρια παρακαλούν τους ωκεανούς για να κολυμπήσουν.
Κατέβηκες στις διαδηλώσεις για το #SupportArtWorkers; Πώς είδες τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στους καλλιτέχνες;
Φυσικά και κατέβηκα, διότι βασικά ήθελα να βρεθώ με τους συναδέλφους μου να ανταλλάξουμε απόψεις και να ζυμωθούμε παρέα. Οφείλω να ομολογήσω πως ενώ τα αντανακλαστικά της κυβέρνησης ήταν αξιοζήλευτα στο υγειονομικό σκέλος αυτής της κρίσης, στο κομμάτι του πολιτισμού ήταν έως και απογοητευτικά. Ωστόσο, είμαι ένας πολίτης που θέλω να δίνω ευκαιρία σε αυτούς που μας κυβερνούν να διορθώσουν τα λάθη τους. Δεν μου αρέσει να περιμένω τον άλλο στη γωνία. Και γενικά έχω αλλεργία σε κάποιους καλλιτεχνίζοντες κύκλους που σπεύδουν να είναι πάντοτε και συλλήβδην εναντίον της εκάστοτε κυβέρνησης (πόσο μάλλον τώρα που είναι δεξιά) κι έτσι να διεγείρουν το λαϊκό αίσθημα που είναι πάντα στον αντίποδα της εξουσίας. Κάποιοι από αυτούς έριξαν μαύρο στις εικόνες του προφίλ τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετά την ανακοίνωση των μέτρων στήριξης για τον πολιτισμό, επειδή δεν ικανοποιήθηκαν τα δίκαια κατά τα άλλα αιτήματά μας κι είναι οι ίδιοι που τώρα θα προσφέρουν άρτο και θεάματα με τα πακέτα της Περιφέρειας – το οποίο από μόνο του δεν είναι μεμπτό, απλώς είναι υποκριτικό να καμωνόμαστε τους εργατοπατέρες για το φαίνεσθαι και στο δια ταύτα να λειτουργούμε ατομιστικά.
Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκανες μετά τη λήξη του lockdown;
Έχω ένα υπέροχο σκυλάκι, τον Μεζέ μου, που καθόλη τη διάρκεια της καραντίνας κάναμε βόλτες πρωί και βράδυ. Συνεπώς δεν ένιωθα εγκλωβισμένος. Αυτό που μου είχε λείψει είναι οι φίλοι μου.
Σε ανησυχεί πώς θα γεμίσουν τα θέατρα λόγω κορονοϊού;
Είναι μια εύλογη ανησυχία του κλάδου. Ωστόσο είμαι φύσει τε και θέσει αισιόδοξος. Ο κόσμος έχει μεγάλη ανάγκη να εμπειραθεί τη μέθεξη του θεάτρου. Ως λαός αγαπάμε το θέατρο – είναι στο DNA μας. Πάντα σε κρίσιμες ιστορικές περιόδους ο κόσμος επιστρέφει στη βάση του, στις πρωταρχικές του αλήθειες, ώστε να πιάσει το νήμα από την αρχή και να επανεφεύρει τον εαυτό του στα νέα δεδομένα.
Ο δίσκος περιλαμβάνει ένα πολύ ιδιαίτερο ντουέτο με τη Μάρθα Φριντζήλα σε δική σου μουσική και στίχους. Πώς είναι να συνεργάζεσαι με την παλιά δασκάλα σου;
Η Μάρθα Φριντζήλα έχει ό,τι αγαπώ σε ένα καλλιτέχνη: είναι πολυπράγμων, δεν χωράει σε καλούπια, έχει αστείρευτο χιούμορ και παροιμιώδες ταλέντο. Είμαι πολύ χαρούμενος που δέχτηκε να πούμε αυτό το ντουέτο.
Ένα από τα τραγούδια υπογράφουν ο Θέμης Καραμουρατίδης με τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο. Έκανες και το πρώτο σου live στον «Μπλε Παπαγάλο» της Νατάσσας Μποφίλιου. Πώς έγινε αυτή η συνάντηση μαζί τους;
Τα παιδιά τα γνωρίζω εδώ και χρόνια. Πλέον πέρα από το θαυμασμό και την εκτίμηση μας συνδέει και προσωπική σχέση. Με έχουν βοηθήσει και οι τρεις με διαφορετικούς τρόπους: Ο Γεράσιμος μου είχε γράψει στίχους και για ένα κομμάτι του προηγούμενου δίσκου και γενικά κάνοντας παρέα μαζί του μαθαίνω άπειρα πράγματα, γιατί είναι διανοούμενος επί της ουσίας. Ο Θέμης ήρθε στο studio και με βοήθησε πολύ στο πώς να εξελιχθώ ερμηνευτικά ως τραγουδιστής διότι μέχρι τότε πίστευα πως ήμουν μόνο τραγουδοποιός. Και χάρη στη Νατάσσα δεν παράτησα το τραγούδι, διότι πριν μήνες ήθελα να αποχωρήσω με αφορμή μια συγκυρία που με είχε απογοητεύσει κι ήταν εκείνη που με γέμισε πείσμα και επέμεινε να μη λιποψυχήσω. Λίγες μέρες μετά ήρθαν οι «Άγριες Μέλισσες».
Έχεις στο πρόγραμμά σου καλοκαιρινές διακοπές;
Ξεκινάμε περιοδεία με την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία του Θέμη Μουμουλίδη, οπότε φέτος θα συνδυάσω τις διακοπές με τις παραστάσεις.
Ασχολείσαι με πολλά πράγματα παράλληλα. Αν έπρεπε την επόμενη χρονιά να κάνεις μόνο ένα πράγμα από όλα αυτά που ασχολείσαι, ποιο θα ήταν;
Ειλικρινά δεν θα μπορούσα να επιλέξω. Είμαι άνθρωπος που βαριέμαι εύκολα γι’ αυτό και συνειδητά έχω στη ζωή μου το τραγούδι και την υποκριτική. Αυτή η ποικιλία με κρατάει σε εγρήγορση -προσωπική και καλλιτεχνική- και ταράζει τη νηνεμία της καθημερινότητας.
Ένα μικρό spoiler για τις «Άγριες Μέλισσες»;
Έπιασες φλέβα τώρα. Κοίτα, οι «Άγριες μέλισσες» έχουμε ομερτά, λέμε μόνο όσα πρέπει να ξέρει ο κόσμος. Δεν θέλουμε να χαλάμε τη χαρά τους. Το μόνο που θα πω είναι ότι του χρόνου οι ανατροπές είναι τόσο μεγάλες που θα τολμήσω να τις συγκρίνω με αυτές του Game of thrones στο τέλος του πρώτου κύκλου.
Βρείτε το album σε όλα τα ψηφιακά καταστήματα και τις streaming υπηρεσίες. Περισσότερα, εδώ.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
Atomic Love: «Όσοι Έχουν Περάσει Από Τοξικές Σχέσεις θα Ταυτιστούν με τους Στίχους μας»
Nemo Nemo: Ένα Ημιυποβρύχιο Εξερευνά τον Βυθό της Χαλκιδικής
H Εκτέλεση του «Θρύλου» της Αλβανικής Αστυνομίας και ο Έλληνας Ομογενής που Συνελήφθη στην Αθήνα
