Την περασμένη Δευτέρα σε ένα ασφυκτικά γεμάτο θέατρο, ο Κωνσταντίνος Μπιμπής πήρε τον χρυσό σταυρό του Δημήτρη Χορν για την ερμηνεία του στο έργο Το δέντρο του Οιδίποδα, σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη. Το βραβείο, απονέμεται κάθε χρόνο σε έναν νέο ηθοποιό του θεάτρου, στη μνήμη του κορυφαίου ηθοποιού που σημάδεψε όσο λίγοι την υποκριτική τέχνη της Ελλάδας.
Συνυποψήφιοι του ήταν, ο Γιώργος Κατσής, ο Γιάννης Νιάρρος και ο Γιώργος Τριανταφυλλίδης. Οι τέσσερις τους, βρίσκονταν έξω από το θέατρο από νωρίς και παρ’ όλη την αγωνία, ανταλλάσσαν μεταξύ τους πειράγματα και έβγαζαν φωτογραφίες, σαν να ήθελαν να μας θυμίσουν πως το θέατρο, είναι φύσει και θέσει παιχνίδι.
Videos by VICE
Αφού ακούσαμε την Νατάσα Μποφίλιου να ερμηνεύει Χατζιδάκι και φυσικά τον «Ηθοποιό», ο περσινός νικητής Αργύρης Πανταζάρας, έδωσε στον Κωνσταντίνο τον σταυρό. Ο Κωνσταντίνος είναι στ’ αλήθεια ένας υπερταλαντούχος ηθοποιός. Ένας άνθρωπος ολότελα δοσμένος στην τέχνη του. Έχει ταξιδέψει, έχει κάνει και έχει δει πολύ θέατρο, παρόλα αυτά μένει προσγειωμένος, έχοντας πλήρη συναίσθηση της καλής τύχης που τον περιτριγυρίζει. Φυσικά, δεν «φταίει» μόνο η τύχη. «Ένας ηθοποιός πρέπει να φλέγεται εσωτερικά», έλεγε ο Τσέχωφ και εδώ φαίνεται να ισχύει. Τον συνάντησα ακριβώς μια εβδομάδα μετά τη βράβευσή του, στην Quinta επί της Σαρρή. Μας μίλησε για εκείνον και για τα αλλιώτικα συναισθήματα που σου δημιουργεί το σανίδι.
VICE: Πού είναι ο σταυρός σου;
Κωνσταντίνος Μπιμπής: Ο σταυρός αυτός καταλήγει μέσα σε δύο ημέρες το πολύ είτε σε θυρίδα είτε στη μάνα μας.Είναι κοινή ομολογία όλων των προηγούμενων νικητών. Ότι πάει είτε στη θυρίδα, είτε στη μάνα.
Ο δικός σου που κατέληξε;
Στη μάνα μου.
Θυμάμαι ότι δεν είχες προετοιμάσει λόγο στην απονομή. Είχες σκεφτεί, ωστόσο, τι θα ήθελες οπωσδήποτε να πεις σε περίπτωση που κέρδιζες;
Δεν μπήκα σε αυτήν τη διαδικασία. Ήξερα, όμως, ότι στην περίπτωση που κέρδιζα, θα αφιέρωνα το βραβείο στον δάσκαλο μου, Ανδρέα Μανωλιδάκη και φυσικά στον Κώστα Γάκη και την Αθηνά Μουστάκα, την ομάδα μας. Συνεργαζόμαστε συνολικά πέντε χρόνια και έχουμε κάνει αρκετές δουλειές μαζί. Το Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2, την Τελευταία Μαύρη Γάτα, το Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας, το Δέντρο του Οιδίποδα. Έχουμε γράψει κείμενα -πέρσι στην Αριστοφανιάδα, ας πούμε- παρέα με τον Δημήτρη Ζουγκό. Οι τρεις μας είμαστε ο πυρήνας, πάντα όμως έχουμε ανθρώπους που δουλεύουμε μαζί τους. Επίσης, μόλις πήραμε το Θέατρο Άλφα, το οποίο και μετονομάσαμε σε Άλφα Ιδέα.
Στην απονομή, αναφερόμενος στην παράστασή σας, είπες ότι ετοιμάζεστε να ταξιδέψετε στο τέλος του μήνα στη Νότια Κορέα.
Ναι, πράγματι, στις 26 Μαΐου θα βρεθούμε με το Δέντρο του Οιδίποδα στη Νότια Κορέα και το μεγαλύτερο φεστιβάλ που γίνεται εκεί. Θα μείνουμε μέχρι και τις 6 Ιουνίου και το θέατρο στο οποίο θα διεξαχθεί το φεστιβάλ είναι ένα απίστευτο κτίριο.
Θυμάσαι την ημέρα που έδωσες εξετάσεις, για να μπεις στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης; Ναι, φυσικά. Βέβαια τότε ήμουν 18 χρονών και δεν ήξερα πολλά πράγματα. Έβλεπα περισσότερο κινηματογράφο, προφανώς όμως υπήρχε μια ανάγκη να εκφραστώ.
Όταν πάρεις στα χέρια σου ένα κείμενο, ένα έργο, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις; Μου άρεσε από πολύ μικρός το διάβασμα, οπότε έχω πιο εκπαιδευμένη μέσα μου την αίσθηση του αναγνώστη, παρά του ηθοποιού που διαβάζει κάτι με σκοπό να παίξει. Οπότε, το πρώτο πράγμα που με ενδιαφέρει, όταν διαβάζω κάτι, είναι τι αισθάνομαι, τι με συγκινεί, τι με κάνει χαρούμενο, τι με κάνει απελπισμένο. Από ‘κει και πέρα βλέπω αν με ενδιαφέρει, επειδή μπορεί κάτι να σε συγκινεί, αλλά να μη σε ενδιαφέρει να το κάνεις ζωντανό, να το κάνεις πραγματικότητα. Αυτήν την περίοδο διαβάζω το Νιλς Λυν (εκδ. Μέδουσα), του Jacobsen. Είναι ένα βιβλίο στο οποίο αναφέρεται συνεχώς ο Rilke στα Γράμματα σ’ Έναν Νέο Ποιητή (εκδ. Ίκαρος). Βέβαια, το έχω αφήσει τώρα, επειδή δεν έχω καθόλου χρόνο. Θέλω να είμαι χαλαρός, για να διαβάσω.
Είσαι αγχώδης γενικά;
Είμαι πολύ στην καθημερινότητά μου. Κυρίως, επειδή πάντα επικρατεί ένα χάος στο πρόγραμμά μου, βάζω δύο πράγματα μαζί και πάντα αργώ. Έχω απόλυτη έλλειψη οργάνωσης.
Στα social media, στο scroll down, επιδίδεσαι;
Θα κάτσω να χαζέψω μέσα στη μέρα, σε κάποιο διάλειμμα, αλλά γενικότερα θα προτιμήσω να πω καμιά κουβέντα με κανέναν άνθρωπο ή να δω καμιά ταινία.
Για την επικαιρότητα, πώς επιλέγεις να ενημερωθείς;
Επειδή έχω συγκεκριμένες πεποιθήσεις, θα επιλέξω από που θα λάβω την πληροφορία, επειδή είναι επιλογή, όπως είπες, μιας και η πλειοψηφία των καναλιών και των Μέσων μάλλον κατασκευάζουν μια συγκεκριμένη εικόνα και κατάσταση. Συμφέρει πολλούς να είμαστε μίζεροι. Το καλύτερο, λοιπόν, για να μην τρελαθούμε, είναι να δημιουργούμε με τα χρόνια φίλτρα, έτσι ώστε η όποια πληροφορία να περνάει μέσα μας φιλτραρισμένη.
Σου αρέσει ο κινηματογράφος;
Βλέπω πολύ κινηματογράφο, με χαλαρώνει πολύ και βλέπω και πολλές βλακείες, τις οποίες όμως τις αγαπώ. Ας πούμε δεν έχω χάσει X – Men, ποτέ. Αγαπημένος μου σκηνοθέτης, ωστόσο, είναι ο Stanley Kubrick. Είναι μεγάλος έρωτας. Moυ αρέσει ο Charlie Chaplin, ο Elia Kazan, ο David Lynch και ο Wes Anderson, από τους πιο καινούριους. Αλλά και η μουσική με χαλαρώνει πολύ.
Απ’ ό,τι ξέρω ασχολείσαι κιόλας με τη μουσική.
Ναι, τραγουδάω κατά βάση. Παλιότερα κάναμε και κάποιες μουσικές, κυρίως, δουλειές στο Faust. Γράφω και στίχους, γράφει και ο συγκάτοικός μου πολύ ωραία μουσική -ο Πάρις Θωμόπουλος, ηθοποιός και μουσικός- και τώρα σιγά-σιγά είμαστε στη φάση που θέλουμε να κάνουμε κάτι με αυτό. Πρόκειται για ένα περίεργο μείγμα που φέρνει περισσότερο σε μελωδική grunge.
Η τηλεόραση σου αρέσει;
Όχι, δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Και τη 10η Εντολή, τα δύο επεισόδια με τον Πάνο Κοκκινόπουλο, τα έκανα πέρσι, επειδή με ενδιέφερε να τα κάνω και περάσαμε και πολύ ωραία τελικά. Κάτι συζητάω τώρα και αν όντως συμβεί, θα συμμετάσχω με χαρά. Δεν έχω πρόβλημα με το μέσο αυτό καθεαυτό, έχω με τις συνθήκες.
Έχεις κάποιο συγκεκριμένο πλάνο όσον αφορά το μέλλον; Άμεσο η απώτερο.
Το όνειρό μου είναι να μπορώ να δουλεύω με ανθρώπους που αγαπάω, σε πλαίσια που θα ευτυχούμε, που θα κάνουμε τέχνη με έναν φωτεινό τρόπο. Ιδανικά, θα ήθελα σε κάποια χρόνια από τώρα, 20 ας πούμε, να μπορώ να περνάω τους περισσότερους μήνες εκτός πόλης. Ήδη με έχει κουράσει κάπως η Αθήνα, οπότε σε 20 χρόνια από τώρα θα με έχει κουράσει ακόμη περισσότερο.
Η ενασχόληση με την υποκριτική σου προσδίδει με τον τρόπο της μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση;
Δεν θα έλεγα ότι επέδρασε το θέατρο τόσο καταλυτικά στην αυτοπεποίθησή μου. Από την άποψη ότι δεν φοβόμουν να «εκτεθώ», ήμουν πάντα της παρέας, ήμουν πάντα σούργελο. Ένα από τα πολλά δώρα, όμως, που μου έκανε το θέατρο είναι ότι με βοήθησε να καταλάβω, ή μάλλον να σιγουρευτώ, από πολύ νωρίς, τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Αυτό σίγουρα και με βοήθησε και μου έδωσε αυτοπεποίθηση. Αλλά και οι γονείς μου με βοήθησαν πολύ – με το να μη με βοηθούν τόσο. Εννοώ ότι ήταν πάντα δίπλα μου, αλλά μου είπαν «Θες να κάνεις θέατρο; Ωραία. Θα πληρώσεις τη σχολή μόνος σου».
Υπάρχει κάποιο συναίσθημα, κάποια εικόνα που θα μπορούσες να παραλληλίσεις με το συναίσθημα που έχεις, όταν ανεβαίνεις στη σκηνή;
Με κάποιες βόλτες στο νησί μου νομίζω, τη Σκύρο. Αισθάνομαι μια ελευθερία, μια ηρεμία, μια ασφάλεια. Ανασαίνω καλύτερα. Όταν κατεβαίνω από τη σκηνή, είναι αλλιώς.
Πώς διαχειρίζεσαι τη ρευστότητα του συγκεκριμένου επαγγέλματος;
Αισθάνομαι ευλογημένος πολύ και το αναγνωρίζω, επειδή δουλεύω συνέχεια και ζω από αυτό. Είναι μια πολύ μεγάλη ευλογία να μπορείς να βιοπορίζεσαι από αυτό το πράγμα, στην εποχή, αλλά και στη χώρα που ζούμε.
Ναι, βέβαια, δεν μπορεί να είναι μόνο τύχη αυτό…
Ναι, δεν είναι μόνο τύχη αυτό, είναι και σκληρή δουλειά. Έχω θυσιάσει πολλά γενικά.
Ακόμη και προσωπικές σχέσεις;
Όταν αυτή η δουλειά σε απασχολεί σε ένα βάθος ύπαρξης σημαντικό, όταν βρίσκεσαι σε διαδικασία προβών, είσαι κάπως «απών» από τη ζωή σου και παρότι μπορεί να σε ευχαριστεί, για τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου είναι ζόρικο. Ακόμη και αν είναι και αυτός ηθοποιός. Μην σου πω, ειδικά όταν είναι και αυτός ηθοποιός. Όλα έχουν ένα κόστος γενικά, τα ζυγίζεις, όμως, και βλέπεις.
Έχεις φίλους ηθοποιούς;
Ναι, αν και οι πιο κοντινοί μου φίλοι δεν είναι ηθοποιοί. Είμαστε συγκεκριμένα πέντε άτομα, που είμαστε φίλοι από την Α΄ Δημοτικού και αν και έχουμε ακροβολιστεί -ο ένας βρίσκεται στην Αφρική, ο άλλος στην Ασία- εξακολουθούμε να είμαστε σαν αδέρφια. Ένας μόνο από αυτούς, ο Αρίων, είναι βασικός τεχνικός μας στο θέατρο. Έχω αποκτήσει και φίλους ηθοποιούς, όμως, μέσα σ’ αυτά τα χρόνια. Όχι πολλούς, τέσσερις-πέντε. Με τους οποίους, φυσικά, δεν μιλάμε μόνο για θέατρο.
Πόσο σε ενδιαφέρει η φήμη;
Προφανώς όταν θες να γίνεις ηθοποιός νιώθεις ότι έχεις κάτι να πεις και ταυτόχρονα υπάρχει και κάποια έπαρση σε αυτό μιας και πιστεύεις ότι αυτό που έχει να πεις έχει και κάποια αξία θέασης. Τώρα, η γλύκα που έχει να σε γνωρίζουν δυο-τρεις άνθρωποι παραπάνω, είναι σημαντικό να έχεις κατά νου ότι έρχεται και φεύγει. Είναι κάτι που δεν θα πρέπει να σε επηρεάζει, ούτε εσένα ούτε την κατεύθυνσή σου, αν δεν θες να καταλήξεις να υπηρετείς κάτι άλλο.
Θεωρείς ότι το θέατρο στην Ελλάδα διαγράφει αυτή τη στιγμή μια ανοδική πορεία, παρά τις δυσκολίες;
Ναι, φυσικά και είναι κάτι που βασίζεται στον διάλογο που συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Έναν διάλογο που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στον κόσμο – και έχω δει θέατρο στο Μεξικό, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στη Σερβία. Ακόμη κι αν δεν μιλάς τη γλώσσα, αν ξέρεις το έργο αφήνεσαι και πας. Όλες αυτές οι χώρες, αλλά και οι υπόλοιπες, έχουν συγκεκριμένα ρεύματα. Εμείς δεν έχουμε, πέρα από το αρχαίο μας θέατρο, το οποίο πλέον έγκειται στην αισθητική του καθενός. Έχουμε, όμως, έναν πολύ γόνιμο διάλογο, τον οποίο μάλιστα παρακολουθώ με μεγάλη χαρά.
Περισσότερα από το VICE
Ένας Ειδικός μάς Εξηγεί πώς να Σταματήσεις να Είσαι Χρυσαυγίτης
«Αγία μου, Ελένη μου» – Η Μέρα που η Ελλάδα Λάτρεψε ένα Ιερό Λείψανο
Ένας Πρώην Άστεγος μας Ξεναγεί στη Θεσσαλονίκη με τον Δικό του Χάρτη
