Ο συγγραφέας με τον -υποκατάστατο- πατέρα του.
To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.
Όταν κάποιος ακούει ότι κάποτε θεωρούσες τον περίεργο τηλεοπτικό χαρακτήρα, τον Mr Blobby, ως υποκατάστατο πατρικής φιγούρας, η φράση «ταραγμένη παιδική ηλικία» αυτομάτως ξεπροβάλλει στο μυαλό του. Ομως, αυτός ο ροζ με τις κίτρινες βούλες τρομακτικός χαρακτήρας από καουτσούκ, της δεκαετίας του ΄90, ήταν ακριβώς αυτό, στη διάρκεια της παιδικής ηλικίας μου.
Videos by VICE
Επισκεπτόμενος τη Χώρα του Mr Blobby –σήμερα, ένα καταθλιπτικό απομεινάρι στο δάσος του Σόμερσετ, ενώ τότε ένα είδος Ντίσνεϊλαντ για παιδιά, που οι γονείς τους δεν ήθελαν να τα πάνε στη Φλόριντα- ένιωσα σαν να είχα εισιτήριο για τον παράδεισο, τότε που ήμουν νήπιο, το καλοκαίρι του 1994. Ο περίπατος στους δρόμους του Crinkly Bottom, το να χαιρετάω τα φλαμίνγκο τρώγοντας κεκάκια με κίτρινες και ροζ βούλες και βλέποντας μέλη του είδους του Blobby να κάνουν ντουζ, είναι μεταξύ των πρώτων αναμνήσεών μου.
Η μητέρα μου συνήθιζε να αστειεύεται για τα δάκρυα που έχυνα, όταν ο αληθινός Blobby -εκ των υστέρων, πιθανώς ένα ιδρωμένος τύπος που ονομαζόταν Dave και φορούσε ένα κοστούμι από καουτσούκ- εμφανίστηκε απροσδόκητα πίσω από έναν σκουπιδοτενεκέ και μου έδωσε μια αγκαλιά γεμάτη ενθουσιασμό και ένα δωρεάν καπέλο.
Παράδειγμα του είδους διασκέδασης που θα μπορούσες να έχεις στη Χώρα του Blobby.
Αυτή η επίσκεψη στη Χώρα του Blobby έγινε μόλις λίγους μήνες μετά τον αναπάντεχο θάνατο του πατέρα μου, λόγω ενός εκ γενετής ελαττώματος στην καρδιά κι ενώ ήταν μόλις 30κάτι ετών – μια ακόμα τραυματική εμπειρία που απλά συνέβη και συνδέεται με τον Mr Blobby. Όντως συνέβη με αυτό τον τρόπο. Ρώτησα γιατρούς και είναι αρκετά βέβαιοι ότι τα δύο γεγονότα δεν συνδέονται με τίποτα.
Στον απόηχο του θανάτου του μπαμπά, απέκτησα κουρτίνες Blobby, κούπες Blobby, πουλόβερ Blobby, τούρτα γενεθλίων Blobby, σλιπάκια Blobby, αρκουδάκια Blobby, παπλώματα Blobby και οδοντόκρεμα Blobby. Και ενώ είμαι σίγουρος ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι στην ηλικία μου, που είναι αρκετά hip για να αναφέρουν κάτι σαν το OK Computer ως την πρώτη μουσική αγορά τους, η δική μου ήρθε περήφανα με μια κασέτα ροζ και κίτρινη του, κάποτε, Νο1 χριστουγεννιάτικου δώρου. Για τα πέμπτα γενέθλιά μου, ο μεγαλύτερος αδερφός μου ντύθηκε το εν λόγω τέρας με τη βοήθεια μιας διακοσμητικής μαξιλαροθήκης, μετατρέποντας το σαλόνι μου σε Χώρα του Mr Blobby.
Μόλις προσφάτως, κοιτώντας μια τσάντα με οικογενειακές φωτογραφίες, συνειδητοποίησα τον τρόπο που είχα βρει για να αντιμετωπίσω τον πόνο από την απώλεια του πατέρα μου, που δεν ήταν άλλος από το να γαντζωθώ στον Blobby και να μην τον αφήσω να φύγει ποτέ. Όταν το λέω στον δημιουργό του Blobby, τον Michael Leggo, που υπήρξε επικεφαλής του ψυχαγωγικού στο BBC στις αρχές της δεκαετίας του ’90, αστειεύεται λέγοντας «σε τρομάξαμε για μια ζωή, ε;».
Με τη βοήθεια του Leggo, ο Noel Edmonds ήταν το αδιαμφισβήτητο τηλεοπτικό αστέρι τα βράδια του Σαββάτου. Το Noel’s House Party, στο BBC1, ήταν η διασκέδαση προσωποποιημένη τις σαββατιάτικες νύχτες. Και όπως μου λέει ο Leggo, ο Eamonn Holmes ήταν παρουσιαστής του κωμικού μέρους της σειράς «This Morning», που άναψε τη φλόγα του Blobby. «Είχαμε ένα κωμικό μέρος που ονομαζόταν “Noel’s Gotcha”», λέει ο Leggo – άρχισε να δουλεύει το καλοκαίρι του 1992, έχοντας ένα A5 μπλοκ ζωγραφικής και μερικά Crayolas.
Μια γυναίκα με μαξιλαροθήκη Blobby τρομάζει τα παιδιά.
Πολύ γρήγορα ο Blobby έγινε αστέρι και το BBC τον παρουσίαζε παντού – από το Match of the Day έως τη σειρά κριτικής κινηματογράφου του Barry Norman, όπου αστέρες του Χόλιγουντ γύριζαν μικρά αποσπάσματα υποδυόμενοι ότι ο χαρακτήρας ήταν ηθοποιός συγκρίσιμος με τον Μπράντο.
Ο ηθοποιός Barry Killerby είχε προσληφθεί για να παίξει τον full-time ρόλο και βοήθησε στη διαμόρφωση της απειλητικής -σήμα κατατεθέν- φωνής του χαρακτήρα. Στο μεταξύ, το BBC Worldwide έδωσε άδεια για εκτεταμένη γενική εμπορική χρήση του Blobby, κάνοντας τους Αμερικανούς να φοβούνται ότι θα μπορούσε να εκθρονίσει τον εθνικό θησαυρό τους, τον Barney.
Ο Leggo θυμάτα: «Nομίζω πως το σημείο που συνειδητοποιήσαμε ότι τα πράγματα είχαν ξεφύγει ήταν όταν ο Blobby έφθασε με ελικόπτερο σε ιπποδρομία. Ο Noel ήταν οικοδεσπότης στην εκδήλωση “Garden Party” και όταν ο Blobby βγήκε από το ελικόπτερο, 15.000 άνθρωποι κυριολεκτικά τρελάθηκαν – ήταν σαν να είχε εμφανιστεί η πριγκίπισσα Νταϊάνα».
Και υπήρχε εκείνο το χριστουγεννιάτικο single. Είναι ένα σουρεαλιστικό βίντεο μουσικής -όπου ο Blobby πλησιάζει τα παιδιά, κάνει ένα ημιερωτικό μπάνιο με σφουγγάρι, παίζει με νήπια Blobbies και έχει ένα δαιμονικό βλέμμα, ενώ τσαντίζει έναν σοφέρ που ενσαρκώνεται από τον Jeremy Clarkson- που με έκανε να χορεύω στο σαλόνι με χαρά. Ο Leggo θυμάται ότι «δυο εβδομάδες πριν από τα Χριστούγεννα ανέβηκε στο Νο1, μια εβδομάδα αργότερα οι Take That πήραν τη θέση, μέχρι που την εβδομάδα των Χριστουγέννων τους την πήραμε εμείς. Νομίζω ήταν το “Take that, Gary Barlow”».
Ωστόσο, ο γιος του Leggo δεν ήταν τόσο εντυπωσιασμένος όσο εγώ, που ήμουν 4 ετών. «Ο μεγαλύτερος γιος μου, ο James, ήταν περίπου στην ίδια ηλικία», λέει. «Καθώς ήμουν ο πνευματικός θεματοφύλακας του Mr Blobby, έφερνα στο σπίτι έναν σωρό παιχνίδια. Του έδωσα έναν φουσκωτό Blobby ύψους 1,20 μέτρων. Είχε έναν φρικτό εφιάλτη που τον καταδίωκε».
Επίσης, φαίνεται ότι ήταν ενός είδους εφιάλτης, για τον άνδρα που βρισκόταν μέσα στο κοστούμι. Μια γρήγορη αναζήτηση στο IMDb δείχνει ότι ο Barry Killerby, που ενσάρκωσε τον χαρακτήρα, είχε παίξει μερικούς αρκετά σοβαρούς ρόλους, ενώ είχε πρωταγωνιστήσει ακόμα και σε δραματική σειρά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Leggo εξηγεί ότι «ο Barry ήταν κλειδί στην επιτυχία του Blobby, αλλά πάθαινε ναυτία από τους ανθρώπους που ασχολούνταν συνέχεια με αυτό, καθώς είναι σοβαρός ηθοποιός – ακόμα δεν δίνει συνεντεύξεις για τον Blobby. Είναι παρελθόν για αυτόν».
Ωστόσο, το ροκ άστρο του Blobby δεν ήταν γραφτό να διαρκέσει πολύ και όταν, το 1997, η εκπομπή Noel’s House Party σταμάτησε να προβάλλεται στο BBC, η δημοτικότητά του άρχισε να πέφτει. Δεν εμφανιζόταν πια σε σειρές υψηλής τηλεθέασης. Είχε υποβιβαστεί σε σύντομες εμφανίσεις στο Generation Game, του Jim Davidson, πριν το έθνος ξεχάσει ότι υπήρχε.
Όταν παρακολουθώ ξανά ιστορικά κλιπάκια του Mr Blobby στο YouTube σήμερα, θέλω να νιώσω ντροπή για το πώς με είχε κερδίσει απόλυτα ένας χαρακτήρας του οποίου τη δημοτικότητα οι New York Times είχαν περιγράψει ως «απόδειξη ότι το έθνος είχε χαζέψει».
Αυτή ήταν μια αληθινή ατραξιόν στη Χώρα του Blobby.
Ακόμα γελάω σαν να είναι 1994. Ο Blobby είναι αναρχικός. Μια προ-ίντερνετ φιγούρα, ένα εμπνευσμένο από τον Andy Kaufman τρολ, του οποίου ο μόνος σκοπός ήταν να ταπεινώσει τα αμφισβητούμενης ποιότητας σελέμπριτι Ζ-κατηγορίας. Ένα πλασμα, του οποίου η επαναστατική αντικαθεστωτική συμπεριφορά -και κατά του BBC επίσης- έκανε τα παιδιά της εργατικής τάξης να χαμογελούν από το Πόρτσμουθ στη Γλασκόβη, σε μια περίοδο που η Βρετανία ακόμα ανέκαμπτε από το Θατσερισμό. Μου αρέσει να πιστεύω ότι ο μπαμπάς μου θα ήταν κατά κάποιον τρόπο περήφανος που ένα νήπιο είχε συναισθηματικά γαλουχηθεί από έναν πατέρα τόσο επαναστάτη.
Ο Leggo δεν είναι το ίδιο ενθουσιώδης. «Όταν λέω στον κόσμο ότι είμαι ο δημιουργός του, είτε θέλουν να με κλωτσήσουν, είτε να με αγκαλιάσουν», λέει. Αλλά, δεν απορρίπτει εντελώς τις συγκρίσεις με τους αναρχικούς και παραδέχεται ότι πριν από μερικά χρόνια σκεφτόταν την επιστροφή ενός Blobby-κινούμενου σχεδίου.
Και καταλήγει ότι «δεν θα αποκαλούσα τον Blobby ως performance art ή πολιτική φιγούρα αλλά σίγουρα ήταν αναρχικός. Ένας μικρός πανκ ροκ τύπος, εάν το προτιμάς έτσι. Ξεπερνούσε τα ανθρώπινα μέτρα και δεν ακολουθούσε ποτέ τους κανόνες. Νομίζω ότι αυτό ήταν που είχε απήχηση στους ανθρώπους. Απλώς, ελπίζω τα παιδιά μου να μη γράψουν στην ταφόπλακά μου “Βlobby, blobby, blobby”».
