Ο Αμερικανός DJ Sprinkles, γνωστός και ως Terre Thaemlitz, είναι ένας θρύλος της house μουσικής, που ήρθε στο προσκήνιο της νεοϋορκέζικης queer σκηνής του ’80 και του ’90. «Το 1986, στην ηλικία των 18 ετών, έφυγα από το Μιζούρι με τρένο, φτάνοντας στον σταθμό Grand Central του Μανχάταν, 72 ώρες αργότερα». Μέχρι εκείνο το σημείο, η ζωή του DJ Sprinkles ήταν «ειλικρινά άθλια», όπως γράφει ο ίδιος στο σημείωμα που συμπεριλαμβάνεται μέσα στο βραβευμένο album του Midtown 120 Blues.
Η λεκτική και φυσική παρενόχληση ως queer-fag-pussy-AIDS «δόλωμα», ήταν μια καθημερινότητα. Ταξιδεύοντας στη Νέα Υόρκη και κατά τη διάρκεια του DJ residency του σ’ ένα από τα πιο τραγικά club του Μανχάταν, το διαβόητο transexual sex worker club Sally’s II, ο ίδιος έζησε την house μουσική πολύ διαφορετικά από ό,τι την παρουσιάζουν σήμερα τα mainstream media. Δεν υπήρξε ποτέ κάποια «όαση» μακριά από τον πόνο, γεμάτη «ζωή, αγάπη, ευτυχία». Για τον Sprinkles, ο πόνος είναι πάντα παρών. Στη Νέα Υόρκη, λέει, «συνάντησα άλλους απομονωμένους όπως τον εαυτό μου. Ένα από τα μέρη που συναντηθήκαμε, μέσα στην εσωστρέφειά μας, ήταν στο dancefloor».
Videos by VICE
Η προσέγγιση της Terre στο DJing και τη ζωή κάνει συχνά τους ανθρώπους να νιώθουν άβολα, διότι αμφισβητεί διαρκώς την αισθητική μας, ενώ παράλληλα αγγίζει ζητήματα, που έχουμε μάθει να μη συζητάμε – ειδικά όταν βγαίνουμε έξω για ποτό και χορό. Διότι, ομολογουμένως, δεν είναι ευχάριστα και έχουμε μάθει πως πρέπει να «περνάμε καλά». Η ίδια όμως φαίνεται να έχει ξεφύγει από τέτοιου είδους «προπαγανδιστικές παγίδες» και αρπάζει κάθε ευκαιρία να θίξει καίρια ζητήματα της σύγχρονης ζωής. Ως μουσικός, συγγραφέας, ομιλίτρια και ιδιοκτήτρια του label Comatonse Recordings, η Thaemlitz ασχολείται με θέματα όπως το κοινωνικό σύστημα και ο σύγχρονος τρόπος ζωής, οι ανισότητες, τα μέσα ενημέρωσης και η βιομηχανία της μουσικής, οι συνθήκες εργασίας και εκμετάλλευσης, αλλά κυρίως με θέματα που απασχολούν μειονότητες και την lgbt κοινότητα, όπως είναι η έμφυλη ταυτότητα.
Λίγο πριν την εμφάνιση του DJ Sprinkles το Σάββατο 24 Μαρτίου στο Temple, για το REVOLT!, μιλήσαμε σε μία σύντομη συνέντευξη μαζί του:
VICE: Ξεκινάς την ευρωπαϊκή περιοδεία σου. Ποια είναι τα συναισθήματα και οι προσδοκίες σου;
DJ Sprinkles: Φόβος, εξάντληση, πλήξη, αναμονή, αεροδρόμια, τρένα, ταξί, άβολα καθίσματα, ασφυκτικά γεμάτες πτήσεις, άδειες εργασίας, σύνορα, αστυνομία, έλεγχοι ασφαλείας, έλλειψη ύπνου, πείνα, μοναξιά, έλλειψη σεξ, νοσταλγία για το σπίτι, κακή πρόσβαση στο Ίντερνετ, παραμέληση της κανονικής δουλειάς, jetlag.
Μία από τις στάσεις σου είναι στην Ελλάδα, όπου εμφανίστηκες το καλοκαίρι στην documenta ως Terre Theamlitz. Πώς πήγε αυτό;
Ναι, παρουσίασα για πρώτη φορά την «Απο-παραγωγή» στην Αθήνα και στη συνέχεια εμφανίστηκα στο Κάσελ και την Κολωνία. Η αλήθεια είναι ότι ήταν απλώς ένα ακόμα tour για εμένα. Πληρώθηκα – η συναλλαγή ολοκληρώθηκε.
Ποια είναι η βασική διαφορά μεταξύ της Terre Theamlitz και του DJ Sprinkles;
Ο «DJ Sprinkles» είναι το house DJ ψευδώνυμό μου, καθώς και ένα από τα πολλά ψευδώνυμα με τα οποία έχω κυκλοφορήσει χορευτική μουσική (μαζί με το K-S.H.E, Terre’s Neu Wuss Fusion, G.R.R.L. και άλλα). Τα project που κυκλοφορούν με το όνομα «Terre Thaemlitz» είναι συνήθως μη χορευτικά, όπως ambient, ηλεκτροακουστικά ή σόλο πιάνο. Επίσης, το θεματικό τους περιεχόμενο τείνει να έχει πολύ πιο πυκνά και αναπτυγμένα επίπεδα, με βίντεο, δοκίμια κλπ.
«Queer»: τι σημαίνει για εσένα και πώς το εκφράζεις μέσα από τη δουλειά σου;
Για εμένα, ο όρος «queer» έχει αξία μόνο όταν λειτουργεί ως ένας τρόπος επανοικειοποίησης ενός όρου που εκφράζει βία. Παραμένει ένας όρος παρενόχλησης, όπως το «faggot», και ακριβώς σε αυτήν την ένταση έγκειται η χρηστική του αξία. Φυσικά, αυτός ο τρόπος κατανόησης του «queerness» έχει χαθεί στον απόηχο της επισημοποίησής του μέσω θεσμοθετημένων προγραμμάτων σπουδών πάνω στο queer και άλλες χρήσεις, που επιδιώκουν να ταυτίσουν τον όρο με το Pride και την χειραφέτηση. Ο τρόπος που ο περισσότερος κόσμος χρησιμοποιεί τον όρο σήμερα είναι σχεδόν ουδέτερος, παρόμοια με τη λέξη «nigga» στην mainstream κουλτούρα.
Παρά αυτό το mainstream γενικό πλαίσιο, ο τρόπος που εγώ χρησιμοποιώ τη λέξη queer αναφέρεται σε κάτι που είναι πάντα μικρότερο και σε σύγκρουση με την πλειοψηφία. Και ποτέ δεν ξεχνάω ότι παραμένει ένας όρος μίσους. Στη δουλειά μου, ο όρος προκύπτει, καθώς επιχειρώ πάντα να απευθύνομαι στο υποσύνολο οποιουδήποτε κοινού -συμπεριλαμβανομένων κυρίως LGBT ακροατηρίων-, όπου βρίσκει αντίκρισμα η αντι-ουσιοκρατική προσέγγισή μου στο φύλο και τη σεξουαλικότητα.
VICE Video: Το Beat της Ζωής σου
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Έχεις φτάσει στο σημείο να εκφράζεις τον «αυθεντικό, εσωτερικό σου εαυτό;»
Σοβαρά, μου κάνεις αυτήν την ερώτηση; [Γελάει] Εδώ και δεκαετίες παράγω υλικό που πηγαίνει ενάντια σε αυτήν την έννοια του «αυθεντικού, εσωτερικού εαυτού».
Ποιες ήταν οι βασικές επιρροές στη δουλειά σου ως DJ/παραγωγός;
Υπήρχαν πολλές. Το Rubato Series με τα σόλο πιάνο ήταν αφιερωμένo σε διάφορες κομβικές επιρροές – όχι μόνο ηχητικά, αλλά ως προς την οικοδόμηση της σχέσης μου με queer και trans ταυτότητες. Τα συνοδευτικά δοκίμια για όλα αυτά τα project είναι στην ιστοσελίδα μου, comatonse.com. Και φυσικά, σε ό,τι αφορά τις εμπειρίες μου ως DJ, το Sally’s II.
Θα έλεγες ότι η μουσική σώζει;
Νομίζω ότι «σώζει» κατά βάση αρκετά συντηρητικές και καταπιεστικές αντιλήψεις γύρω από τη δημιουργικότητα, την αυθεντικότητα, την ψυχή, την πνευματικότητα και διάφορους άλλους εφιάλτες. Ακόμα και στους «πειραματικούς» κύκλους, ο συντηρητισμός καραδοκεί παντού. Τα project μου είναι μια απάντηση σε αυτόν τον συντηρητισμό.
Στα club, σου αρέσει να παίζεις house μουσική. Στο στούντιο, τι είδους μουσική σου αρέσει να παράγεις;
Για εμένα, η παραγωγή ισοδυναμεί πάντα με δουλειά. Σαφώς τα ενδιαφέροντά μου σε συγκεκριμένα είδη φαίνονται στο ότι δεν κάνω pop μουσική ή κάτι τέτοιο. Όμως διαφωνώ τελείως με την ιδέα του να ανακοινώνω δημόσια ότι απολαμβάνω αυτό που κάνω. Σιχαίνομαι την προσέγγιση που έχουν τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία βιάζονται να μας χαρακτηρίσουν ως ανθρώπους «που κάνουν αυτό που αγαπάνε». Αυτό είναι μια προπαγανδιστική παγίδα και ένας πραγματικός φραγμός στην οργανωμένη εργασία. Είναι κάτι που μας ωθεί να κάνουμε δωρεάν events ή σχεδόν δωρεάν, ενισχύει τον εθελοντισμό κλπ.
Τι χρειάζεται για να είναι «ανεξάρτητος» ένας καλλιτέχνης; Αυτή η στάση έχει περισσότερο αρνητικές ή θετικές πλευρές;
Υποθέτω ότι δεν το βλέπω τόσο ως το πώς να είσαι «ανεξάρτητος» – το οποίο είναι μια είδους κοινωνική αδυναμία – αλλά περισσότερο ως το πώς μαθαίνει κανείς να ενσωματώνει ανοιχτά τους συμβιβασμούς και την υποκρισία στα project και τις ενέργειές του. Αυτό σημαίνει να δουλεύεις ανοιχτά με το «αρνητικό», κάτι που εξακολουθεί να είναι ένα ταμπού στα μέσα ενημέρωσης, την τέχνη και τη μουσική βιομηχανία, τα οποία απαιτούν ενθουσιασμό και θετικότητα.
Έχεις πει ότι οι άνθρωποι στην Ιαπωνία «δουλεύουν πραγματικά με τη μουσική». Τι σημαίνει αυτό; Πώς μπορεί το κοινό να είναι «ενεργό» τόσο μέσα στο club όσο και όταν επιστρέφει σπίτι;
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αφιερώνουν χρόνο και ενέργεια για να ακούσουν ένα DJ set και δεν φεύγουν, ακόμα και αν δεν είναι σίγουροι αν τους αρέσει κάτι. Προσπαθούν να καταλάβουν γιατί παίζει κάτι – δεν απαιτούν εγωιστικά από τον DJ να παίξει μόνο πράγματα που τους είναι οικεία.
Δεν είμαι σίγουρος τι εννοείς με την τελευταία σου ερώτηση, όμως νομίζω ότι η κατανόηση ότι η μουσική και τα μέσα αντικατοπτρίζουν το κοινωνικό πλαίσιο και τις ιστορικές επιρροές, είναι ένας τρόπος ανάπτυξης ενός «ενεργού» συσχετισμού με τη μουσική.
Πιστεύεις ότι μπορεί να δούμε μία ακόμα επανάσταση στις πίστες των club, όπως στο παρελθόν;
Νομίζω ότι έχουν υπάρξει χώροι όπου γνωρίστηκαν άνθρωποι και μέρη όπου έπαιζε μουσική και ο κόσμος χόρευε, πράγμα που κατέληξε να παίζει σημαντικό ρόλο στην κοινωνική οργάνωση. Στην ιστορία του LGBT, το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το μπαρ Stonewall, από όπου ξεκίνησε η Εξέγερση του Stonewall, η οποία γέννησε το σύγχρονο LGBT κίνημα. Και οι ήχοι αυτών των χώρων διαμορφώνονται με βάση τις καταστάσεις και τις εμπειρίες των ανθρώπων εκεί. Όμως νομίζω ότι οι πίστες είναι πάντα δευτερεύουσας σημασίας, σε σχέση με τα αληθινά προβλήματα και τα γεγονότα που μπορεί κανείς να αποκαλέσει πραγματικά «επαναστατικά».
Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας έναν από τους αγαπημένους σου δίσκους;
Εννοείται, κάτσε να σου κάνω ένα «upload». Γαμώτο, σιχαίνομαι το νόημα που έχει αποκτήσει το να «μοιράζεσαι» μουσική σε αυτήν την εποχή. Φυσικά ξέρω ότι δεν εννοούσες αυτό – απλώς αυτή η λέξη… Επίτρεψέ μου να σου «προτείνω» το «Dance» του Gary Numan.
Κάποιο σχέδιο για το μέλλον;
Το επόμενο ατομικό μου project θα είναι ένα νέο χορευτικό άλμπουμ με το όνομα The Clap. Θα είναι μονοφωνικές ηχογραφήσεις. Και μετά από αυτό, θα ακολουθήσουν μερικά ακόμα overdubs του Will Long.
Ο Αμερικανός DJ Sprinkles, είναι η deep DJ περσόνα της Terre Thaemlitz και ο άνθρωπος πίσω από το καταξιωμένο label Comatonse Recordings. Τα κυριότερα σημεία της καριέρας του συμπεριλαμβάνουν ένα «underground grammy» ως ο καλύτερος DJ του 1991 κατά τη διάρκεια του residency του στο διαβόητο νεοϋορκεζικο transexual sex worker club Sally’s II, ένα τριετές residency στο Module Club του Τόκιο από το 2003-2006, καθώς και τη νίκη του άλμπουμ του «Midtown 120 Blues», στην κατηγορία του καλύτερου άλμπουμ για το 2009 στο Resident Advisor. Όλα τα υπόλοιπα βρίσκονται αρκετά κάτω από το ραντάρ, αν και έχουν νόημα όσον αφορά τα είδη μουσικής που παίζει. H Terre Thaemlitz φτιάχνει στοχαστική μουσική. Είτε επιλέγει να δουλέψει στην πειραματική πλευρά της ηλεκτρονικής μουσικής, είτε να ξοδεύει το χρόνο της δημιουργώντας προσεγμένα deep χορευτικά κομμάτια, τα θέματα της ταυτότητας διαπερνούν την κάθε γκρούβα. Ο Sprinkles θέλει να πάει τη house μουσική πίσω στις σχεδόν ξεχασμένες queer ρίζες της και επικεντρώνεται σε μια μακρόχρονη γενιά θυμωμένων και καταθλιπτικών ακτιβιστών του HIV/AIDS, που δεν φοβούνται να «φωνάξουν» στο dancefloor.
Ο DJ Sprinkles θα εμφανιστεί το Σάββατο 24 Μαρτίου στο Temple, για το REVOLT!. Περισσότερες πληροροφίες εδώ.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
Δυο Εβδομάδες Πριν Πεθάνει, ο Stephen Hawking Προέβλεψε πώς θα Τελειώσει το Σύμπαν
Βρες Ποιος το Είπε: Ο Αμβρόσιος, οι Ναζί ή το ISIS;
Ένας Χρήσιμος Οδηγός για το Ποια Συμπληρώματα Διατροφής Λειτουργούν Τελικά
