«Εδώ, στα δεξιά». Μία γνώριμη φωνή ακούστηκε από τα δεξιά ενός διαδρόμου. Ο Ντέμης Ρούσσος είχε πει ότι τη φωνή αυτή -μαζί με εκείνη της Ελευθερίας Αρβανιτάκη- μπορείς να την ξεχωρίσεις ακόμα και αν το ραδιόφωνο είναι στην πιο χαμηλή ένταση. Πράγματι, στο πρώτο δέκατο του δευτερολέπτου είχα ταυτοποιήσει σε ποιον ανήκε.
Δεν πιστεύω απαραίτητα στη λογική που λέει ότι για να καταλάβεις ποιος είναι (ή καλύτερα πώς βλέπει τον εαυτό του) κάποιος μπορείς απλώς να επισκεφτείς το σπίτι του. Στην περίπτωση του Χρήστου Δάντη, που μας υποδέχτηκε το μεσημέρι εκείνης της πρόωρα ανοιξιάτικης Τρίτης, η λογική αυτή αν μη τι άλλο λειτούργησε.
Videos by VICE
Σε κάθε γωνιά του σπιτιού του υπήρχε κάτι που αφορά τη μουσική. Από μία ακουστική κιθάρα τοποθετημένη ακριβώς δίπλα από την ηλεκτρική, μέχρι τα ράφια με τα αλφαβητικά ταξινομημένα βινύλια και τον τοίχο γεμάτο με τους χρυσούς και τους πλατινένιους δίσκους του. «Το μόνο που έχω κάνει στη ζωή μου είναι να ασχολούμαι με τη μουσική», μου έλεγε λίγο αργότερα καθισμένος στον καναπέ με φόντο έναν πίνακα του γνωστότερου -άλλοτε αυθάδικου- logo ροκ μπάντας να μας βγάζει τη γλώσσα.
Μεγάλωσε στην Καισαριανή από λαϊκή οικογένεια και απέκτησε ένα τρομερό πάθος για τη μουσική που του προέκυψε από πολύ νωρίς. Όταν το 1990 ο 24χρονος τότε Χρήστος έβγαζε σε συνεργασία με τον Γιάννη Καραλή το Δαχτυλικά Αποτυπώματα, τα όνειρά του πετούσαν προς την Αμερική και τις μουσικές σπουδές εκεί. Η τρομερή και μάλλον αναπάντεχη επιτυχία εκείνου του άλμπουμ τον καθήλωσε στην Ελλάδα.
Από τότε και μέχρι τη στιγμή που μας άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του στη Γλυφάδα μεσολάβησαν 32 χρόνια μίας καριέρας, στην οποία πέτυχε πολλά και έχασε την ευκαιρία για ακόμη περισσότερα.
VICE: Είμαστε στη Γλυφάδα μεν, αλλά έχω καταλάβει ότι η γειτονιά την οποία κουβαλάς μέσα σου είναι η Καισαριανή. Χρήστος Δάντης: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Καισαριανή από λαϊκή και πολύ φτωχή οικογένεια. Έφυγα μεν αλλά συνέχεια επιστρέφω εκεί. Δεν ξεκολλάω. Τώρα μάλιστα που είμαι σε διαδικασία να μετακομίσω, για να είμαι πιο κοντά στα παιδιά μου, ψάχνω σπίτια στην περιοχή και δεν βρίσκω. Η Καισαριανή είναι όλα μου. Δεν μπορώ να ξεχάσω τίποτα από τα παιδικά μου χρόνια, τίποτα από τα εφηβικά. Ακόμα και τώρα, δύο φορές τη βδομάδα τουλάχιστον θα είμαι στην Καισαριανή είτε για φαγητό είτε για καφέ. Έχω κρατήσει κάποιους παιδικούς, κολλητούς φίλους.
**Ότι μεγάλωσες σε μία λαϊκή γειτονιά επηρέασε τα πρώτα ακούσματά σου;
**Καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά τα λαϊκά ακούσματα που είχαμε με επηρέασαν. Ο Καζαντζίδης, ο Γαβαλάς που ακούγαμε από τα πικάπ στο προσφυγικό, χώρια από τις αδυναμίες της μάνας μου. Για παράδειγμα, εγώ μεγάλωσα με δίσκους του Λεοντή.
Μέχρι τα 12 μου, λοιπόν, εγώ άκουγα λαϊκά. Μέχρι δηλαδή κάπου εκεί να ανακαλύψω τον Elvis. Όταν τον είδα και τον άκουσα στην τηλεόραση, την ημέρα που πέθανε, εκεί άλλαξε η ζωή μου. Προφανώς θα τον είχα ακούσει και νωρίτερα αλλά μάλλον δεν τον είχα αφομοιώσει. Μέχρι τότε για μένα ήταν μόνο το λαϊκό τραγούδι. Από τον Καζαντζίδη μέχρι τον Νταλάρα, τον Βοσκόπουλο, τον Μητροπάνο που ήταν τότε στις αρχές. Ήμουν, λοιπόν, λίγο ξεχωριστός στο σχολείο, έτρωγα και λίγο bullying για τη μουσική που άκουγα (σ.σ. γέλια).
Συνέχισα και πιο μεγάλος να είμαι απροσάρμοστος. Θυμάμαι εκεί γύρω στα 17 μου, όταν στα πάρτι έπαιζαν αυτό το λαϊκό του Κολωνακίου («Καμαρούλα μια σταλιά», το «Άγαλμα» κ.λπ) εγώ λάκιζα. Αυτά είχαν συνδεθεί λίγο με τα πολύ καθώς πρέπει μπουζούκια. Δεν μπορούσα, ξενέρωνα. Ήθελα πιο βαριά λαϊκά τραγούδια.
**Άρα κάπου στην εφηβεία βάζεις και τη ροκ μουσική στη ζωή σου. Αλήθεια πού έβγαινες ως έφηβος;
**Εκτός από την Καισαριανή και το Παγκράτι, έβγαινα κυρίως στην Πλάκα. Εκεί παιζόταν η μουσική που αγαπούσα. Δηλαδή πηγαίναμε στην Πλάκα για να πάμε στη Λήδρα και να δούμε τότε σε βίντεο τους Deep Purple. Εγώ πήγαινα πολύ συχνά εκεί για να δω το California Jam που το έπαιζαν συχνά. Μετά πήγαινα στο Skylab για να ακούσω και να δω τον Τζιμάκο (σ.σ. Πανούση).
Εκεί φαντάζομαι το άφησες για λίγο το λαϊκό.
Ναι. Κάπου εκεί προσπαθούσα να βγάλω τελείως το λαϊκό τραγούδι από τη ζωή μου. Άκουσα blues, Stevie Wonder κ.λπ. Το λαϊκό πάντα με πείραζε στην καρδιά μου. Με στεναχωρούσε, με έκανε να κλαίω. Προσπαθούσα, λοιπόν, να το βγάλω από το σύστημά μου, γιατί με πίκραινε. Θυμόμουν βάσανα, τη στεναχώρια της μάνας μου, τη στεναχώρια του γείτονα που σκοτώθηκε γιατί ο γιος του καρφώθηκε σε ένα φορτηγό. Διάφορα τέτοια. Δεν το άντεχα.
**Τελικά όμως δεν το απέβαλε ο οργανισμός σου. Πότε επέστρεψες στα ακούσματα αυτά;
**Σωστά. Έλληνες είμαστε, δεν βγαίνει από το πετσί μας. Ξαναμπήκε το λαϊκό στη ζωή μου εκεί στα 24-25, όταν άρχισα να μελετάω τον Καζαντζίδη. Εκεί γονάτισα. Πήρα όλη τη δισκογραφία του σε βινύλια και τρελάθηκα.
**Η πρώτη σου μεγάλη επιτυχία πάντως ήρθε με ένα ποπ άλμπουμ. Αλήθεια, πώς προέκυψαν τα «Δαχτυλικά Αποτυπώματα»;
**Με τον Γιάννη τον Καραλή ήμασταν φίλοι. Επειδή είδα και απόειδα από τις δουλειές τις πρωινές και δεν πήγαινα καλά, μέσω ενός φίλου με σύστησαν στον Γιάννη και εκείνος μου έδινε ένα-δύο διαφημιστικά που τραγουδούσα και έπαιρνα ένα πολύ καλό μεροκάματο. Έτσι ξεκίνησα. Σκεφτόμουν ότι «καλά είμαι εδώ, ας το κρατήσω». Μάζευα ταυτόχρονα κάποια χρήματα για να φύγω στην Αμερική να σπουδάσω μουσική.
Κάποια στιγμή έχω καταφέρει να κερδίσω κάποια χρήματα αλλά μου έρχεται μία πρόταση από τη Sony -με την οποία τότε είχα συμβόλαιο για αγγλικό ρεπερτόριο- να κάνω ένα ελληνικό άλμπουμ. Το σκέφτηκα και είπα να το κάνω και αμέσως μετά να φύγω για Αμερική. Τελικά, δύο μήνες μετά, η επιτυχία του με κάρφωσε εδώ στην Ελλάδα.
**Δεν το πίστευαν και πολύ από τη δισκογραφική ότι θα τραβήξει εμπορικά;
**Καθόλου. Ελάχιστοι το πίστευαν. Θυμάμαι, όταν το παρουσιάσαμε, ο Γιώργος Πολυχρονίου μου είπε ότι σε όποιο τραγούδι δεν του αρέσει, θα φοράει την κουκούλα του. Δεν την έβγαλε την κουκούλα από πάνω του και στα 10 τραγούδια. Άκουγα και διάφορα σχόλια από στελέχη της εταιρείας και απογοητεύτηκα. Πάω στον Γιάννη και του λέω «ας το βγάλουμε και αν δεν κάνει επιτυχία, δεν πειράζει, αφού θα φύγω». Και μου λέει ο Καραλής «δεν θα κάνει επιτυχία ε; Καλά…». Τελικά δικαιώθηκε.
**Θυμάσαι την πρώτη φορά που άκουσες τη φωνή σου τυχαία; Από κάποιο αμάξι που πέρασε ας πούμε;
**Ναι, ναι. Τη θυμάμαι και πολύ καλά μάλιστα. Ήταν καλοκαίρι, μετά τη 1 τα μεσάνυχτα που εγώ γύριζα από τη δουλειά. Εκείνη την ώρα και μόλις είχα βάλει τα κλειδιά στην πόρτα, ακούω να περνάει ένα αμάξι βολίδα. Το μόνο που πρόλαβα να ακούσω ήταν μία λέξη από ένα τραγούδι. Και λέω «μαλάκα, εγώ είμαι αυτός». Σοκαρίστηκα εκείνη τη στιγμή. Δεν το περίμενα ότι θα με ακούσω.
**Άσχετο αλλά, αλήθεια, το Δάντης πώς βγήκε; Έχει φαντάζομαι σχέση με τον Dante Alighieri.
**Ο αδερφός μου ήταν ηθοποιός. Ήταν από τους πρώτους που έφτιαξε τα περιθωριακά θέατρα σε Μεταξουργείο και Βοτανικό. Μαζί το παλεύαμε, μαζί βγάζαμε τα μπάζα προκειμένου να κάνουμε τον χώρο ενός παλιού σπιτιού, ένα μικρό θέατρο. Μπάτζετ τότε δεν υπήρχε. Σκέψου ότι κλέβαμε καρέκλες από οικοδομές για να το στήσουμε.
Τότε είχε ανεβάσει μία παράσταση στην οποία υπήρχαν αποσπάσματα από τη Θεία Κωμωδία του Dante Alighieri. Εγώ σε εκείνη την παράσταση του έκανα φώτα και μουσική. Πιτσιρικάς, 16 χρονών. Με επηρέασε όμως τόσο πολύ αυτή η παράσταση που άρχισα να γράφω στις τσάντες μου Dante. Το κράτησα σαν ψευδώνυμο για τα συγκροτήματα που έπαιζα τότε.
Όταν, λοιπόν, έκανα οντισιόν για να δουλέψω, γιατί δεν πήγαινε άλλο και με είχε κόψει η λόρδα, πήγα στον Γιώργο Χατζηνάσιο μέσω μίας φίλης μου που με ειδοποίησε ότι ψάχνει τραγουδιστή. Εκείνος με ρώτησε «πώς λέγεσαι;». Μεταφράζω τότε καπάκι και λέω «Χρήστος Δάντης». Μου λέει αυτός «έλα ρε, ωραίο επίθετο, δικό σου είναι;». Του λέω «όχι, Βλαχάκη με λένε». Μου απαντάει γελώντας «καλά, κράτα το Δάντης γιατί με το άλλο θα πρέπει να πας να δουλέψεις στα κλαρίνα στη Βάρη».
**Ξέρεις να παίζεις και διάφορα μουσικά όργανα από όσο ξέρω.
**Κουτσοπαίζω. Τώρα πια έχω σταματήσει, γιατί έβγαλα προβλήματα στα χέρια από την κακή χρήση και την κατάχρηση. Παίζω κιθάρα, μπάσο (έτσι ξεκίνησα στα συγκροτήματα) και λίγο πιάνο.
**Αυτοδίδακτος;
**Όλα αυτά αυτοδίδακτος, ναι.
**Γενικά, μου δίνεις την εντύπωση ενός ανθρώπου που έχει ασχοληθεί πολύ με τη μουσική.
**Δεν έχω κάνει τίποτα άλλο στη ζωή μου από το να ασχολούμαι με τη μουσική. Ποτέ δεν με ενδιέφερε να έχω ωραίο αυτοκίνητο, ας πούμε. Με ενδιέφερε να έχω ωραίο στερεοφωνικό μέσα στο αυτοκίνητο. Έχωνα φράγκα στα στερεοφωνικά. Όχι καγκούρικα, σοβαρά στερεοφωνικά, για να ακούω όσο πιο καθαρά γίνεται τον ήχο.
**Θέλω να μου πεις λίγο για το autotune στο «Κομμάτια». Ήταν από τις πρώτες φορές που ακούσαμε autotune σε εμπορική επιτυχία.
**Είχα ακούσει μία ηχογράφηση του Roy Vedas, το Fragments of Life. Άκουγα εκεί τη φωνή και προσπαθούσα να βρω μόνος μου τι είναι αυτό που ακούω. Ήξερα το vocoder από τον Stevie Wonder μεν, αλλά αυτό δεν το καταλάβαινα. Έγραφα, λοιπόν, στο στούντιο το «Κομμάτια». Με παίρνει τηλέφωνο ο Τάκης Μαγκαφάς και μου λέει ότι αγόρασε το plug-in του Roy Vedas. Αυτό το πράγμα, μου λέει, κουρδίζει τη φωνή.
Το βάζουμε να κουρδίσει και δεν γινόταν τίποτα. Το ψάχναμε συνέχεια. Κάποια στιγμή καταλάθος το έβαλε να κάνει hard tuning. Το ακούω και του λέω αυτό είναι. Το δοκιμάζουμε όμως και δεν μας βγαίνει. Οπότε σε κάποια φάση του προτείνω να το τραγουδήσω φάλτσα το τραγούδι. Το τραγουδάω φάλτσα και με το hard tuning βγήκε περίπου αυτό το ρεφρέν που ακούς τώρα στο Κομμάτια. Νομίζω εκεί το autotune συντέλεσε πολύ στη μετέπειτα επιτυχία του τραγουδιού γιατί το έκανε λίγο πιο δραματικό.
Ήταν η πρώτη κυκλοφορία στην Ελλάδα με autotune. Είχαμε την ατυχία να κυκλοφορήσει παράλληλα το τραγούδι της Cher που είχε κι αυτό autotune. Επομένως πολλοί έλεγαν ότι τη μιμούμαστε, αλλά δεν ίσχυε αυτό.
Υπάρχει ένα τραγούδι που να το ξεχωρίζεις από όλη αυτή την πορεία σου;
Το Δωμάτιο θεωρώ ότι είναι ένα κομμάτι που είναι έτσι λίγο περίεργο ως σύνθεση. Το ήθελα δηλαδή κιόλας αυτό. Ήθελα να φτιάξω ένα κομμάτι που να είναι το μισό soul και το υπόλοιπο μισό να γυρίζει σε «ροκιά». Το μυστικό του τραγουδιού αυτού είναι ότι η μελωδία του κουπλέ είναι ανάστροφη του “Where do i begin?”. Aυτό το κομμάτι το θεωρώ πολύ σημαντικό για την πορεία μου, παρότι η παραγωγή δεν μας πέτυχε ακριβώς όπως θα τη θέλαμε.
**Γενικά τις παραγωγές τις κυνηγάς…
**Σκέφτομαι πάντα τα τραγούδια σε επίπεδο παραγωγής. Ακόμη και μία σούπα, ένα κομμάτι που κάποιος το θεωρεί χαζοτράγουδο, το πάλευα πολύ στην παραγωγή. Για παράδειγμα, το Beautiful παίζεται και τώρα στα μαγαζιά, γιατί είναι ακόμα μπροστά. Δηλαδή ακόμα δεν γίνονται πολλές τέτοιες παραγωγές.
Με ενδιέφερε πάντα αυτό το πράγμα. Θεωρώ ότι είμαι μέσα στους ανθρώπους που το δουλεύουν στην Ελλάδα. Φυσικά υπάρχουν πιτσιρικάδες πια που με έχουν ξεπεράσει κατά πολύ. Νέοι άνθρωποι που κάνουν απίστευτο, πραγματικά, ήχο. Θέλω να νομίζω, όμως, ότι κι εγώ βοήθησα λίγο.
Από τα «Δαχτυλικά Αποτυπώματα» έχουν περάσει 32 χρόνια. Νιώθεις ότι έχεις πετύχεις όσα ονειρευόσουν στην καριέρα σου;
Δεν πέτυχα αυτά που ήθελα στη μουσική. Ούτε στο μισό. Το ήθελα πολύ το εξωτερικό. Με κράτησε πίσω μία φοβία. Έπρεπε να τα παρατήσω όλα εδώ για να το προχωρήσω. Με κράτησαν και οι γυναίκες. Η σχέση μου μαζί τους ήταν καθοριστική για μένα. Δηλαδή χώριζα με τη μία, έλεγα «οκ, τώρα θα φύγω» και λίγο αργότερα γνώριζα την επόμενη.
**Πάντως και ο Ντέμης Ρούσος είχε ξεχωρίσει εσένα και την Ελευθερία Αρβανιτάκη, ως τους μόνους που θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα έξω.
**Ναι, είχε πει ότι μόνο εγώ και η Ελευθερία θα μπορούσαμε να κάνουμε καριέρα στο εξωτερικό. Μου το είχε εξηγήσει κιόλας. Είχε πει ότι ακόμα και στο 1 να βάλεις το ραδιόφωνο, τη δική μας τη φωνή την ξεχώριζες.
**Λεφτά έβγαλες από τη μουσική;
**Όχι, δεν έβγαλα λεφτά από τη μουσική. Τότε υπήρχε ένα τρικ, μία λούπα στην οποία πέφταμε όλοι οι καλλιτέχνες. Υπογράφαμε κάποια συμβόλαια, μας έδιναν προκαταβολές οι περισσότερες εκ των οποίων δεν καταλαβαίναμε ότι είναι επιστρεπτέες, ότι φορολογούνται πολύ. Εμείς τα ξοδεύαμε, κάναμε αγορές, είχαμε έξοδα.
Βάλε και το άλλο. Στη δουλειά αυτή είσαι ένας άνθρωπος που ό,τι πληρώνουν οι άλλοι σε μία τιμή, εσύ το πληρώνεις στη διπλάσια. Σε βλέπει ο άλλος και λέει «καλώς τον μαλάκα που έχει λεφτά».
Τα χρήματα έβγαιναν από τα live. Εγώ δούλεψα ελάχιστα στις πίστες και δεν δούλεψα ποτέ πρώτος. Γενικά, ήμουν το «ορεκτικό» και το ορεκτικό είναι πάντα πιο φτηνό.
**Δεν τα κυνήγησες τα μπουζούκια;
**Δεν το κυνήγησα πολύ, όχι. Στα μαγαζιά έπρεπε να είσαι πάντα φουλ λαϊκός, να έχεις δικό σου μετρ για τους πελάτες, να κάνεις πολύ καλό pr. Να ξέρεις ακόμα και το όνομα του φίλου, του φίλου σου που έρχεται να σε ακούσει. Εγώ δεν ήμουν καθόλου καλός σε αυτά. Εμένα με ένοιαζε πάντα αυτή η καλή ή χαζή μουσική που έκανα.
**Σαν να σε εμπόδισε αυτό το ροκ στιλ που πρεσβεύεις στο να βγάλεις πραγματικά καλά λεφτά, σωστά;
**Ναι. Κι αυτό και η καταγωγή μου. Γιατί δεν μπορούσα, ρε παιδί μου, ποτέ να κάνω παρέα με τους μπουρζουάδες. Δεν το είχαμε αυτό. Και δεν το έχω ακόμα. Εγώ είμαι του καφενείου παιδί, του ουζερί. Ακούω για brunch και τέτοια και γελάω.
Από την άλλη, όπου εμφανιζόμουν είχα μία κιθάρα κρεμασμένη. Μου έκανε και αυτό κακό. Γιατί όσον αφορά τον πελάτη, σε αποξενώνει. Δεν μπορείς να γίνεις έτσι πρώτο όνομα. Το πρώτο όνομα πρέπει να κάνει γύρω-γύρω την πίστα, να κάνει χειραψίες, να κάνει pr πάνω στο stage. Με μία κιθάρα κρεμασμένη επάνω σου δεν μπορείς να κάνεις pr. Με μία κιθάρα κρεμασμένη λες «δείτε με και θαυμάστε με». Έτσι το βλέπει το κοινό και σε βρίσκει επιθετικό. Αυτό λοιπόν σε πετάει σιγά-σιγά από τα μαγαζιά.
**Είσαι πάντως ο άνθρωπος που κάπως ένωσε τη ροκ με το λαϊκό τραγούδι. Είναι τελικά τόσο διαφορετικές αυτές οι μουσικές;
**Σαφέστατα το ροκ και το λαϊκό είναι κοινοί ήχοι. Έρχονται από τα κάτω. Απλά την εποχή εκείνη ήταν πρωτάκουστο να τα αναμείξεις αυτά τα δύο. Το ξεκίνησε ο Αντώνης Βαρδής αυτό, όχι εγώ. Έβαζε παραμόρφωση στην ακουστική κιθάρα ή έπαιζε την ηλεκτρική (ή έβαζε κάποιον λαϊκό κιθαρίστα) με λαϊκό παίξιμο. Είχε προηγηθεί βέβαια και ο Σπάθας που εντάξει εκεί μιλάμε για τον Θεό.
Ροκ πάντως ήμουν περισσότερο σε εμφάνιση, σε προσωπικότητα και σε στιλ. Δεν ήταν τόσο η μουσική μου. Αυτό που μπορώ να πω εγώ είναι ότι έβαλα την ηλεκτρική κιθάρα μέσα στα μπουζούκια και το θεωρώ κάτι αυτό. Δηλαδή θέλω να πιστεύω ότι κατάφερα όταν σκέφτεται κανείς για ηλεκτρική κιθάρα στα μπουζούκια, να σκέφτεται εμένα.
**Εδώ και δεκαετίες πάντως έχουμε θάψει αυτό που λέμε ροκ μουσική. Εσύ πιστεύεις ότι πεθαίνει το είδος ή έστω έχει χάσει το στίγμα του;
**Μπορεί και να έχει χάσει το στίγμα του. Η ανάγκη όμως του κόσμου κάνει ονόματα ακόμα μπάντες όπως τους Greta van Fleet και τους δίνει και Grammy. Για τη ροκ υπάρχει ούτως ή άλλως πάντα πρόσφορο έδαφος. Πιθανόν κάποια στιγμή πιτσιρικάδες να ενώσουν φόρμες της trap με της rock μαζί και να αλλάξει πάλι το σχήμα.
**Την ελληνική εναλλακτική ροκ σκηνή που έχει αναδυθεί την τελευταία δεκαετία την παρακολουθείς;
**Πολύ στενά. Οι VIC είναι για μένα οι νέοι Socrates. Είναι τεράστια μπάντα. Οι Socrates προφανώς ήταν λίγο πιο τεχνοκρατικοί στον τρόπο που έπαιζαν. Οι VIC είναι στονεριά με οκτάλεπτα τραγούδια και προχωράμε. Επίσης οι 1000mods είναι πολύ καλοί, οι Planet of Zeus δεν παίζονται. Επιτέλους ο Έλληνας στηρίζει πραγματικά το ελληνικό ροκ. Μέχρι τώρα στήριζαν το ballad rock ας πούμε. Λέγαμε ότι οι Πυξ-Λαξ είναι ροκ.
**Ιδεολογικά κινείσαι πάντα προς τα αριστερά. Έχει να κάνει και με την Καισαριανή αυτό;
**Μεγάλωσα με τις ντουντούκες της ΚΝΕ έξω από το σπίτι μου. Παρόλα αυτά δεν έχει να κάνει τόσο με την καταγωγή. Εντάξει, αν είχα μεγαλώσει στο Κολωνάκι, ίσως να σου έλεγα άλλα πράγματα τώρα. Οι συγγενείς μου πάντως ήταν οι μισοί δεξιοί και οι άλλοι μισοί αριστεροί. Έκανα παρέα και με δεξιούς στην Καισαριανή γιατί ούτως ή άλλως είχαμε και αυτή την τοπικιστική ταυτότητα ότι είμαστε όλοι Μικρασιάτες, δεν θα κάτσουμε τώρα να πλακωνόμαστε για πολιτικά.
Στην Αριστερά έφτασα μετά από πολύ προσωπικό ψάξιμο. Το βασικό μου πιστεύω είναι ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι, αλλά είμαστε όλοι ίσοι. Ίδιοι δεν μπορούμε να είμαστε γιατί δεν έχουμε τα ίδια χαρακτηριστικά, τις ίδιες νοοτροπίες, τις ίδιες καταβολές. Είμαστε όμως ίσοι και πρέπει να έχουμε ίσα δικαιώματα όλοι. Δεν γίνεται να μπορεί να γίνει γιατρός μόνο ο γιος τους γιατρού.
**ΠΑΣΟΚ έχεις ψηφίσει ποτέ;
**Δεν μπορώ να σου απαντήσω σίγουρα. Νομίζω πάντως πως όχι. Γενικά πάντα ήμουν μεταξύ αυτού που λέμε ΚΚΕ και του Συνασπισμού.
**Για το «Καργιόλα σε Μισώ» πάντως τα άκουσες. Δεν το βρίσκεις λάθος σου αυτό που συνέβη;
**Εξήγησα ότι αν ήμουν μία γυναίκα θα έλεγα αντίστοιχα «Καργιόλη σε Μισώ». Το γεγονός ότι απευθύνεσαι και εξιστορείς μία κατάσταση η όποια έχει αποδέκτη έναν άνθρωπο, δεν σημαίνει ότι αυτό έχει αποδέκτη όλα τα άτομα που ανήκουν στο ίδιο φύλο.
**Θα το ξαναέκανες δηλαδή;
**Ειλικρινά, δεν βρίσκω ότι έκανα κάποιο λάθος. Θα το ξαναέκανα.
**Καταχρήσεις έπαιξαν στη ζωή σου;
**Έχει περάσει μία φάση στη ζωή μου που έπινα πολύ. Πέρασα μία βαριά κατάθλιψη που πριν μπω σε αγωγή, δεν μπορούσα να την παλέψω αν δεν έπινα επτά-οκτώ ποτά την ημέρα. Ήταν μία περίοδος μεταξύ του 2016 και του 2019. Δεν μεθούσα, μη φανταστείς ότι ήμουν λιώμα ξαπλωμένος στον δρόμο. Απλά επειδή δεν μπορούσα να κοιμηθώ και δεν μπορούσα να χαρώ με τίποτα, έπρεπε να πίνω έναν αριθμό ποτών αρκετά μεγάλο. Τελικά, την κατάθλιψη την ξεπέρασα με τη βοήθεια ειδικών.
**Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι μπορεί να έρθει η ημέρα που η φωνή σου απλά θα σταματήσει να βγαίνει;
**Το φοβάμαι πάρα πολύ. Τρέμω τη μέρα αυτή. Σε όλους μας συμβαίνει και όλοι μας το φοβόμαστε. Το νιώθεις και σταδιακά να έρχεται. Τις φθορές μπορεί να μην τις καταλαβαίνει ο άλλος αλλά εσύ τις καταλαβαίνεις. Σπάει η φωνή με την πάροδο του χρόνου, με τη χρήση, την κατάχρηση, τις περιβαλλοντικές συνθήκες στις οποίες ζεις. Ο Νταλάρας είναι χειμώνα-καλοκαίρι με ένα κασκόλ για να προστατεύσει τον λαιμό του.
**Είναι και ο τρόπος που βγάζετε το ψωμί σας.
**Δεν είναι μόνο ότι μέσω της φωνής βγάζεις λεφτά για να ζήσεις. Είναι κάτι πολύ χειρότερο. Μέσω αυτής εγώ εκφράζομαι, βγάζω το μέσα μου. Είναι ο τρόπος που ζω καθημερινά. Ακόμα και να συμβεί πάντως αυτό που λες και η φωνή μου να μη βγαίνει, εγώ τη μουσική δεν μπορώ να την αφήσω. Θα κάνω κάτι άλλο. Θα γίνω παραγωγός, θα γίνω dj. Δεν ξέρω. Κάτι θα βρω να κάνω. Τη μουσική όμως δεν την αφήνω με τίποτα. Θα είναι για πάντα μέρος της ζωής μου.
Περισσότερα από το VICE
Δύο Έλληνες Ομογενείς που Κατοικούν στο Κίεβο Περιγράφουν πώς Έζησαν την Εισβολή στην Ουκρανία
O Τύπος που Ανεβάζει στο TikTok τα Πιο Άκυρα Σκηνικά που Βρίσκει στο Google Street View
