Στον προθάλαμο του Μπάτμαν, ανάμεσα στις δύο πόρτες του, που λέει και το τραγούδι, ένιωθα σαν να επιστρέφω σπίτι δύο χρόνια μετά. Η προσμονή, η ανυπομονησία, μαζί με την αγωνία μήπως δεν τα βρω όλα όπως τα άφησα, ήταν εκεί.
Τόσο στην πρώτη όσο και στη δεύτερη καραντίνα, πολλοί φίλοι μου που μαζί συχνάζαμε στο στέκι του Νέου Κόσμου έκαναν την πρόωρη «κηδεία» του μαγαζιού. «Καλά, το Μπάτμαν κλάψ’ το, δεν πρόκειται να επιβιώσει». Δεν το πίστεψα στιγμή. Οι θαμώνες του Μπάτμαν δεν θα το εγκατέλειπαν, ούτε υπό τον φόβο του ιού και πράγματι ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή που το μαγαζί άνοιξε ξανά τις πόρτες του.
Videos by VICE
Το αφτεράδικο–ορόσημο της αθηναϊκής νύχτας λειτουργεί εδώ και 32 χρόνια. Ήταν η πρώτη φορά που έμεινε κλειστό για τόσο μεγάλο διάστημα και ήταν σαν να είχαν ορφανέψει οι ξενύχτηδες της πόλης. «Το Μπάτμαν δεν θα κλείσει ποτέ» ήταν μια φράση που ακούστηκε από πολλούς θαμώνες, σε στιγμές μερακλώματος μέσα στη βραδιά, γιατί το χρειάζονται οι άνθρωποί του – εδώ δεν ταιριάζει η λέξη «πελάτες».
Μια Τρίτη αποφάσισα να ξεπεράσω τον φόβο που μου έχει μείνει με τους κλειστούς χώρους διασκέδασης και να ξαναγυρίσω στο μπαρ που θα επέλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη, αν κάποιος με υποχρέωνε να πηγαίνω σε ένα μαγαζί για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Φτάνω, λοιπόν, γύρω στις 23.30 (απόγευμα για το Μπάτμαν) μαζί με έναν φίλο από Θεσσαλονίκη, πρωτάρη στο μαγαζί, λέγοντάς του να πιούμε ένα ποτό. Ένα, αυστηρά. Το αστείο είναι πως όταν το λες, το πιστεύεις.
Πρώτη φορά, το Μπάτμαν δεν μπορεί να τους δεχτεί όλους. Ακολουθεί κατά γράμμα τους κανόνες. Ακόμα και στις έξι το πρωί να πας, θα σου ελέγξουν με προσοχή πιστοποιητικό εμβολιασμού και ταυτότητα. Είναι τόσο μικρός ο χώρος που δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει το πράγμα αν οι άνθρωποί του δεν ήταν τόσο τυπικοί στην τήρηση των μέτρων.
Για αρκετή ώρα ήμασταν εμείς, ο μπάρμαν και άλλη μία παρέα. Ο νεοφερμένος φίλος μου δεν πίστευε ότι θα γεμίσει αργότερα. Είδα την έκπληξη στα μάτια του όταν από τη μία και μετά άρχισε να μπαίνει, τραγουδώντας ήδη απ’ έξω, η μία παρέα μετά την άλλη.
Αυτό το αίσθημα συνενοχής που μοιράζεσαι με τους άλλους στο Μπάτμαν, θαμώνες και μη, δεν έχει ξεφτίσει ούτε στο ελάχιστο. Μετά απ’ όσα περάσαμε και περνάμε, στο άκουσμα ενός τραγουδιού που «μιλάει» σε σένα και στον απέναντι, η μοιρασμένη χαρά είναι ακόμα πιο άγρια.
Είναι σαν να πήρα μια βαθιά, αβίαστη ανάσα, μετά από καιρό, όταν τραγουδήσαμε πρώτη φορά Βίκυ Μοσχολιού με αγνώστους που μάλλον δεν θα ξαναδούμε ποτέ. Κι αυτό γιατί εκείνη τη στιγμή ενωθήκαμε ξανά όπως παλιά, στην πιο ανοιχτόκαρδη στιγμή της εβδομάδας μας.
Ο μπάρμαν του Μπάτμαν λέει με καμάρι ότι το μαγαζί γεμίζει κάθε βράδυ, παρά τα μέτρα που επιτρέπουν την είσοδο μόνο σε εμβολιασμένους. Πολλοί έρχονται και του λένε «εγώ εμβολιάστηκα για να μπορώ να έρχομαι στο Μπάτμαν. Δεν ξέρεις πόσος κόσμος μου το έχει πει αυτό», μου μεταφέρει και η χαρά του που βρίσκεται πίσω από τη θρυλική μπάρα είναι έκδηλη.
«Ξέρεις τι ώρα έφυγα από το μαγαζί χθες, μια συνηθισμένη Δευτέρα; Εννιά το πρωί», λέει και κερνάει σφηνάκια όποιον τυχερό έχει έρθει από νωρίς κι έχει καβατζώσει μια θέση στο μπαρ.
Το ίδιο το μαγαζί είναι σαν να σου συστήνει τους άλλους επισκέπτες και να σου κάνει το κονέ, για να έρθετε κοντά. Ξέρεις ότι τουλάχιστον με αυτούς τους ανθρώπους μοιράζεστε τη λαχτάρα να βγάλετε από μέσα σας ντέρτια, νταλκάδες και άλλα συναισθήματα που, για κάποιο λόγο, χρειάζεσαι μια λέξη τουρκικής προέλευσης για να περιγράψεις. Οι άνθρωποι τη νύχτα, σε τέτοια μέρη, γίνονται πιο αληθινοί και σταματάνε να κρύβουν τα τραύματά τους.
«Ο πλανήτης δεν θα μας χωρούσε αν ζούσαμε όλοι την ημέρα. Κάποιοι πρέπει να ζουν και τη νύχτα», είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξη του ο «Μπάτμαν», Γιώργος Νάσιος, ιδιοκτήτης του μαγαζιού.
Όποιος περάσει μια φορά από εδώ, θα ξαναπεράσει. Κι αν αποφασίσει ότι το μπαρ που παίζει Στράτο Διονυσίου και καπάκι Rolling Stones δεν είναι για εκείνον, σίγουρα θα το σεβαστεί και θα αναγνωρίσει την αυθεντικότητά του. Ευτυχώς, τα σύμβολα της αθηναϊκής νύχτας μετά από σχεδόν δύο χρόνια εσωστρέφειας στέκουν ακόμα όρθια και περιμένουν όποιον τα έχει ανάγκη.
Περισσότερα από το VICE
DJs, Σπαθιά, Goblins: Ό,τι Είδαμε στο Narthex Festival στα Μέθανα
Τι Παρίσια, τι Πατήσια: Η Παράνοια της Αναζήτησης Σπιτιού στην Αθήνα
Ellinofono Rave: Η Λίστα του Spotify με Rave Anthems Από Βανδή και Ρουβά Μέχρι Πάμελα
