Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι, ενώ καινοτομούν, έχουν αποφασίσει να κινηθούν πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας. Συνήθως τους μαθαίνεις όταν
κυκλοφορεί κάποιο ντοκιμαντέρ και ξαφνικά αρκετοί από τους πρωταγωνιστές μιλούν με τα καλύτερα λόγια για αυτούς. Αν ποτέ γυριστεί κάτι αντίστοιχο για την εγχώρια νέα rap σκηνή ή την αθηναϊκή νύχτα από τα 00’s και έπειτα, ένας από αυτούς θα είναι ο Κωστής Νικηφοράκης – από τα ιδρυτικά και πιο σταθερά μέλη της ιστορικής κολεκτίβας που ακούει στο όνομα Black Athena.
Videos by VICE
Είναι από τους πιο ενδιαφέροντες Dj της πόλης, ραδιοφωνικός παραγωγός, executive producer σε βίντεο-κλιπ, manager καλλιτεχνών και ένα σωρό ακόμη πράγματα. Ένα πολυεργαλείο της σκηνής, που μας έχει χαρίσει πολλά περισσότερα από όσα μπορεί να πιστεύει ο περισσότερος κόσμος.
Αυτό που σου κάνει εντύπωση όταν μιλάς μαζί του είναι η ατόφια αγάπη για τη μουσική, οι άπειρες γνώσεις πάνω σχεδόν σε οποιοδήποτε είδος, το πάθος του όταν μιλάει για τους καλλιτέχνες με τους οποίους έχει συνεργαστεί, αλλά και τη δουλειά του στο ραδιόφωνο και στα decks. Και επειδή η ιστορία των Black Athena είναι μεγάλη και αξίζει να ειπωθεί, προτείνω να προσδεθείτε στις θέσεις σας και να ετοιμαστείτε για ένα μεγάλο, αλλά τρομερά ενδιαφέρον, ταξίδι στο χθες, το σήμερα και το αύριό τους.
VICE: Είσαι χρόνια στο κουρμπέτι, αλλά μυστήριος τύπος. Θα ήθελα να μου πεις λίγα πράγματα για το παρελθόν σου. Πού μεγάλωσες, πώς μπήκε η μουσική στη ζωή σου, τι παιδί ήσουν; Κωστής Νικηφοράκης: Γεννήθηκα στον Κορυδαλλό, αλλά μεγάλωσα στο Παλαιό Φάληρο. Αρχικά μείναμε στο κέντρο του, αλλά στη συνέχεια μετακομίσαμε κοντά στο ρεύμα της Πικροδάφνης και πήγα στο γνωστό σχολείο «Κοψαχείλα». Εκεί πέρασα τα εφηβικά μου χρόνια, αυτά που ουσιαστικά σε ορίζουν. Ανακάλυψα πολλά πράγματα από τη δισκοθήκη της μάνας μου και στη συνέχεια έκανα «προπόνηση» φτιάχνοντας κασέτες. Το να φτιάχνω mixtape compilations αποτελούσε μεγάλη μου αγάπη.
Όταν ήμουν 13, μαζί με τον φίλο μου τον Μαρωνίτη, αρχίσαμε να πηγαίνουμε στα δισκάδικα. Μοναστηράκι, Εξάρχεια και τριγύρω. Κάθε βδομάδα παίρναμε κι από έναν δίσκο, καθώς το χαρτζιλίκι δεν έφτανε για περισσότερους.
Αρχικά ακούγαμε πολύ grunge, alternative rock και punk – ήμουν φανατικός οπαδός των Nirvana. Κάποια στιγμή ο Μαρωνίτης πήρε έναν δίσκο των Rage Against the Machine. Δεν είχαμε ακούσει ξανά κάτι τέτοιο και πάθαμε πλάκα. Από εκεί και πέρα μπήκα λίγο περισσότερο στη μαύρη μουσική. Μην ξεχνάς ότι οι RATM έχουν πολλά τέτοια στοιχεία στον ήχο τους.
Παράλληλα με όλα τα παραπάνω βγαίνει το Ill Communication των Beastie Boys. Μια μέρα που ήμουν σχολείο έστειλα τον παππού μου να το αγοράσει. Σκέψου έναν παππού να πηγαίνει σε ένα συνοικιακό δισκάδικο και να το ζητάει την πρώτη μέρα κυκλοφορίας του (γέλια).
Εκείνη την περίοδο ανέβαινε πολύ και το clubbing, ειδικά στα νότια προάστια. Επηρεάστηκες καθόλου από αυτήν τη σκηνή; Ένα χαρακτηριστικό που έχω είναι ότι πάντα κάνω το αντίθετο σε σχέση με τη μάζα. Δεν είχα σχέσεις με την club κουλτούρα της εποχής – φάση Οινόφυτα για παράδειγμα. Εμείς πηγαίναμε σε ένα club που λεγόταν MAD. Εκεί έπαιζε από grunge μέχρι indie. Εκεί και στα πάρτι του Pure έβρισκες όλη την underground σκηνή της Αθήνας. Ήμασταν εκεί σε κάθε βραδιά και τα σπάγαμε στο dancefloor. Στα Pure, εκτός από Britpop και underground μουσικές, έπαιζε και αρκετά group που μίξαραν τη rock με την dance, όπως οι Orbital και οι Leftfield.
Λίγα χρόνια αργότερα περάσαμε στη Mod φάση και εκεί μπήκα στα βαθιά της μαύρης μουσικής. Άκουγα reggae -έχω μεγάλο κόλλημα-, Ska, Rocksteady, Motown, Northern Soul. Χορεύαμε πολύ τότε. Κάπου κοντά στα τέλη της δεκαετίας του ’90 αρχίσαμε να ακούμε πολλά breakbeat, τα οποία είχαν άπειρα samples από 80’s rap. Έτσι, αρχίσαμε να έχουμε επαφή με καλλιτέχνες όπως οι Jungle Brothers, οι Africa Bambaataa και άλλοι. Μπήκαμε σιγά–σιγά στο rap, αλλά και στο house, αφού κάπου εκεί έκαναν την εμφάνισή τους οι Daft Punk. Μαζί με τους Masters AtWork, συνδύαζαν το rap με το house, το latin και πολλά άλλα είδη μουσικής.
Εκείνη την περίοδο νομίζω έφυγες και για σπουδές στην Αγγλία. Ναι, το 1996. Έχω περάσει από όλα τα δισκάδικα του Λονδίνου, γνώριζα τους ιδιοκτήτες με τα μικρά τους. Είχα εμμονή. Στην αρχή με κοιτούσαν λίγο στραβά. Τότε δεν υπήρχε το Internet όπου βρίσκεις τα πάντα. Έπρεπε να πας στο δισκάδικο για να ακούσεις νέες κυκλοφορίες. Όταν σε έβλεπαν, λοιπόν, να βάζεις στο πικάπ πολλούς δίσκους, στην έλεγαν.
Φοβούνταν μην τους κλέψεις τη βελόνα ή μην αφήσεις δαχτυλιές στο βινύλιο. Με τον καιρό, βέβαια, με έμαθαν και περνούσα ατελείωτες ώρες ακούγοντας μουσική. Ήταν οι gate keepers της γνώσης. Στην Αγγλία, συγκεκριμένα, στον ραδιοφωνικό σταθμό του πανεπιστημίου, γνώρισα και την Jo.
Έκανες και clubbing. Ήταν η ζωή μου εκείνη την περίοδο. Έχω πάει σε ό,τι βραδιά μπορείς να φανταστείς, από jazz μέχρι Detroit techno. Είχα μανία με τα club. Δούλευα σε ένα από τα καλύτερα της Αγγλίας, το The End. Τότε, είχε το δεύτερο καλύτερο ηχοσύστημα στη Βρετανία. Μπαρ δούλευα, μη φανταστείς, όμως καμιά φορά μας άφηναν να μπούμε στο booth και τσεκάραμε τι παίζει. Σε αυτό το μαγαζί είδα απίστευτα πράγματα – όποιος Dj ήταν hot εκείνη την περίοδο έπαιζε εκεί.
Μια βραδιά που σου έχει μείνει; Πρέπει να ήταν παραμονή Χριστουγέννων ή Πρωτοχρονιάς και έπαιζε ο Sasha, μια θρυλική μορφή. Μπορεί να μη μου άρεσε η μουσική που έπαιζε, όμως αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι όσο βρισκόταν στα decks υπήρχε γύρω του κόσμος κρατώντας αναπτήρες που απλά τον παρακολουθούσε να παίζει. Τον είχαν σαν θεό.
Ακόμη μια ενδιαφέρουσα βραδιά έζησα στην China Town, σε ένα πρώην κινέζικο εστιατόριο. Ήταν ένας μικρός χώρος σε όροφο και έπαιζε ο Dj Vadim. Στη μέση αυτού του μικρού χώρου ήταν το booth και είχε μπει πάρα πολύς κόσμος στο μέρος. Όλοι, στοιβαγμένοι, τον κοιτάζαμε να κάνει scratch. Ο τύπος είχε απίστευτα skills.
Το καλύτερο club που έχεις πάει; Το Pastic People, το οποίο αντιπροσωπεύει και την απαρχή των Black Athena. Αρχικά ήταν στο κέντρο του Λονδίνου, όμως στη συνέχεια μεταφέρθηκε στα ανατολικά. Πρώτη φορά με πήγε η Jo εκεί και κολλήσαμε με τον χώρο. Ήταν μικρό, σκοτεινό και είχε τρομερό ήχο. Το μόνο φως που υπήρχε ήταν στο booth του Dj. Το concept ήταν ότι εκεί πας, ακούς και αφήνεσαι στη μουσική. Δεν πας για να ποζάρεις και να σε δουν οι γύρω σου. Είχε ένα από τα καλύτερα ηχοσυστήματα (το Funktion-One) που έχω ακούσει στη ζωή μου, κάτι που έδωσε μια αισθητική κατεύθυνση στους Black Athena σχετικά με το πώς πρέπει να ακούγεται η μουσική.
Και εκεί είδαμε τρομερούς Dj/παραγωγούς. Κάποια πάρτι μάς χάραξαν. Ήταν μια αγγλική εκδοχή της νεοϋορκέζικης βραδιάς Deep Space του σπουδαίου Francois Kevorkian. Στο mission statement του πάρτι γινόταν η παρομοίωση του dub με το ρεύμα του κυβισμού. Το dub με το reggae συνδυασμένα με τον κυβισμό και άλλα είδη μουσικής.
Ποια ήταν τα πρώτα βήματα των Black Athena; Απέναντι απ’ το Plastic People υπήρχε ένα μέρος που λεγόταν Electricity Showrooms, όπου κάναμε την πρώτη μας βραδιά. Ωστόσο, δεν είχαμε ακόμα το όνομα Black Athena – λεγόμασταν Supernature. Παίζαμε από reggae μέχρι rap, house, disco και Detroit techno. Παίζαμε μια φορά τον μήνα. Μέναμε στο Brixton για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Μιλάμε για μια περιοχή όπου έσκασαν όλοι οι Τζαμαϊκανοί στα 50’s. Όσο ήμουν εκεί, πριν ξεκινήσει το gentrification στην περιοχή, ήταν ένα είδος γκέτο.
Εκεί είναι οι εργατικές κατοικίες και αισθανόσουν πως ήσουν στην Τζαμάικα. Μιλούσαν όλοι Patois, είχαν τα μαγαζιά τους και πάρα πολλά δισκάδικα. Κατά βάση reggae, dancehall αλλά και hip-hop. Στο Brixton άκουγες παντού μουσική, πολλοί είχαν παλιά αμάξια, έβγαζαν την πίσω θέση και έβαζαν sub. Έχει τύχει να μπω σε ένα μαγαζί για να παίξω στοίχημα και ξαφνικά να τρίζουν τα τζάμια σαν να έχει σκάσει βόμβα. Βγήκα έξω πανικόβλητος και βλέπω έναν τύπο με αμάξι και όλη τη γειτονιά να δονείται.
Έπαιζαν μουσική 24 ώρες το 24ωρο. Επίσης, έσκαγαν μπάτσοι συνέχεια. Γινόταν χαμός. Έχει τύχει να προσγειωθεί ελικόπτερο της Αστυνομίας ακριβώς έξω απ’ το παράθυρό μου. Αυτό το μέρος αποτελεί τη βασική μας επιρροή. Εκεί άκουσα πολύ ραδιόφωνο, έπαιζαν πολλοί πειρατικοί σταθμοί.
**Πότε ήρθε το Black Athena στην Ελλάδα;
**Το 2005, μετά το Brixton δηλαδή. Γυρίσαμε και θέσαμε τις βάσεις.
Το όνομα πώς βγήκε; Ήμουν σε ένα βιβλιοπωλείο στο Λονδίνο και πετυχαίνω ένα βιβλίο με τίτλο: Black Athena. Έτσι, απλά, έδεσε μέσα μου.
Ο στόχος σας ποιος ήταν; Να κάνουμε βραδιές, ραδιόφωνο, δισκογραφική, όλα αυτά. Εκείνη την περίοδο έπαιζαν πολύ τα blogs, οπότε ξεκινήσαμε με ένα blog. Παράλληλα, έψαχνα σπάνιους δίσκους και τους πουλούσα. Πήγαινα σε αποθήκες, έβρισκα βινύλια τα οποία αγόραζα με 1 ευρώ και τα πουλούσα 50–100. Μέσω του blog τα ποστάραμε με τιμές και παράλληλα ανέβαιναν οι followers μας. Μάλιστα, πούλησα δίσκους ακόμη και σε γνωστούς Dj, όπως οι Masters At Work και ο Lovefingers. Κάναμε απίστευτο digging και για ένα διάστημα ζούσα από αυτό.
Μια μεγάλη μου επιρροή ήταν ο Πέτρος Μαλεύρης. Ένας άνθρωπος που δυστυχώς έφυγε από κοντά μας πριν από περίπου 11 χρόνια. Δίσκους που ανακάλυπτε και έπαιζε αυτός, τους βλέπω σήμερα, τόσα χρόνια μετά, να επανεκδίδονται σε παγκόσμιο επίπεδο. Τόσο μεγάλη ήταν η επιρροή του. Γνωριστήκαμε σε ένα δισκάδικο που δούλευα για κάποιο διάστημα. Ήταν Mod και μαζί με τον Γιάννη Μυτά, λόγω της κουλτούρας τους, έκαναν ατελείωτο digging. Αυτός με έβαλε στο τριπάκι του digging.
Πού παίξατε πρώτη φορά ως Dj; Σε ένα πολύ μικρό μαγαζάκι που βρισκόταν σε μια στοά στο Σύνταγμα. Δυστυχώς, δεν θυμάμαι όνομα. Στη βραδιά συμμετείχαν και οι άνθρωποι του εστιατορίου Funky Gourmet, οι οποίοι έφτιαχναν fingerfood για το κοινό. Μου άρεσε η ένωση της μουσικής με το φαγητό. Η δεύτερη φορά ήταν στην Ευρωπαϊκή Γιορτή της Μουσικής (2006), όπου παίξαμε με ένα μεγάλο crew. Μέσα σε αυτό ήταν και ο Πέτρος Μαλεύρης που σου ανέφερα πριν.
Πώς «έμπλεξες» με το εγχώριο rap; Πάντα υπήρχε ως μουσική στη φάση μας. Το 2007 ξεκινήσαμε τις εκπομπές και τις βραδιές μας σε ένα club, το Yoga Bala. Τα party μας ξεκινούσαν με R&B και rap και εξελίσσονταν σε house και disco -μεταξύ άλλων. Μέχρι το 2010 έχουν προστεθεί είδη όπως το Dirty South, το Trill, το Dubstep και το Grime. Έτσι, το πράγμα πήγε πιο πολύ προς το rap. Η Jo έπαιζε πολύ R&B και neo-soul και εγώ τα υπόλοιπα.
Σε ό,τι αφορά το ραδιόφωνο, τελειώνοντας τη συνεργασία μας με τον Αθήνα 984, από τον οποίο ξεκινήσαμε και πηγαίνοντας στο Athens Voice Radio το 2018, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν σε παγκόσμιο επίπεδο και η εκπομπή πήρε τη rap μορφή που έχει σήμερα.
Κάνεις και μια εκπληκτική εκπομπή στο Movement Radio της Στέγης Ωνάση. Εκεί έχω την ευκαιρία να εξερευνήσω όλες τις επιρροές των Black Athena. Είναι φανταστικό αυτό. Μου έδωσαν τη δυνατότητα να κάνω 12 ώρες προγράμματος την εβδομάδα, με μια ελευθερία που δεν την έχω ζήσει ξανά.
Πέρα από όλα αυτά, κινείσαι και πίσω από τη σκηνή, δουλεύοντας με κάποια πολύ γνωστά ονόματα της εγχώριας rap σκηνής. Κάποια στιγμή βρέθηκα σε ένα event που λεγόταν Underground Jam στο Bios. Ένα talent show που είχε ξεκινήσει από μία κοπέλα η οποία είχε ρίζες από την Αφρική. Απευθυνόταν κυρίως σε αυτή την κοινότητα, όμως συμμετείχαν και άλλα άτομα. Βλέπω ξαφνικά στη σκηνή δύο τύπους, που προσωπικά μου θύμιζαν κάτι σε στιλ ASAP Mob. Ο ένας ήταν ο Νέγρος του Μοριά και ο άλλος ο G.M. French. Έπαθα πλάκα, δεν πίστευα ότι υπάρχει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα.
Τότε, ξεκίνησε η συνεργασία μας με τον Νέγρο του Μοριά και η είσοδός μου στο ελληνικό rap. Ξεκινήσαμε το label των Black Athena με σκοπό να βγει ο πρώτος του δίσκος, «Ακούγοντας και Μαθαίνοντας». Έγινα ο μάνατζέρ του για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, κάναμε πολύ όμορφα πράγματα και με αυτόν τον τρόπο μπήκα στην business πλευρά.
Στη συνέχεια συνεργάστηκα με την Jungle Juice και μανάτζαρα αρκετά ονόματα, όπως ο Ν.Ο.Ε, ο iLLEEOo, ο Moose, o Gio Melody, o Koki και άλλους. Εκείνα τα δύο χρόνια κάναμε πολύ δυνατές κινήσεις, που θεωρώ ότι άλλαξαν τα πράγματα και την αισθητική στη σκηνή. Ακούγεται βαρύγδουπο αυτό που λέω, αλλά το πιστεύω.
**Τι θα ήθελες να μπορείς να κάνεις με τους Black Athena μέσα στα επόμενα χρόνια;
**Θα ήθελα να κάνω executive production στο album κάποιου εγχώριου rapper. Πιστεύω ότι, αν κάποιος συνεργαστεί μαζί μου για να φτιάξουμε το album του, το αποτέλεσμα θα είναι αλλού. Προς το παρόν επικεντρώνομαι στο ραδιόφωνο, έχω κάποια σχέδια ακόμη, αλλά δεν θέλω να τα αποκαλύψω.
Σε ευχαριστώ πολύ για την όμορφη κουβέντα. Και εγώ. Καλή συνέχεια.
Ευχαριστούμε το Smoking Barrels για τη φιλοξενία.
Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.
Περισσότερα από το VICE
Η Εκπαιδευτική Χρονιά Δεν Ξεκινάει για Όλους – Λείπουν οι Πρόσφυγες
Φωτογραφίες από το «Ράλι των Θεών»
