Είναι περίπου 7:30 το απόγευμα, περπατάω τη Σταδίου για να φτάσω στην Κλαυθμώνος. Οι ψιχάλες που πέφτουν μανιωδώς από το πρωί στην Αθήνα, με αναγκάζουν να φορέσω την κουκούλα μου, την ώρα που φτάνει στα αυτιά μου το πρώτο σύνθημα: «Δεν ήταν το αλκοόλ, ούτε η ανεργία. Το χέρι, του το σήκωσε η πατριαρχία». Πρώτα φτάνει το σύνθημα και λίγο αργότερα η όψη του μαζεμένου πλήθους που είχε δημιουργηθεί από φεμινιστικές και πολιτικές οργανώσεις για να διαμαρτυρηθεί για τα δικαιώματα των γυναικών.
Βγάζω το στιλό και το μπλοκάκι μου. Αρχικά έχω ανάγκη να σημειώσω το σύνθημα για να το θυμάμαι, αλλά την ώρα που το στιλό πατάει στο χαρτί, συνειδητοποιώ πόση αλήθεια μπορεί να χωρέσει σε 15 λέξεις. Οπτικοποιήθηκε εκεί ένα πρησμένο μάτι, ένα σκισμένο χείλος που στάζει αίμα και μελανιές σε μπράτσα. Η μόνη κακοποιημένη γυναίκα που έχω δει ποτέ μου, είχε αυτά τα χαρακτηριστικά. Υπάρχουν κι άλλες, με περισσότερα σημάδια, κι άλλες χωρίς καθόλου. Ενδοοικογενειακή βία, βιασμός, σεξουαλική κακοποίηση, σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία, trafficking. Ο όρος «βία» περιλαμβάνει τόσες καταστάσεις κακοποίησης και δεν αφήνουν όλες εμφανή σημάδια.
Videos by VICE
Η συγκέντρωση που διοργανώθηκε από τη συλλογικότητα «Καμιά Ανοχή», ανέφερε στο κάλεσμα πως «Η ημέρα της γυναίκας δεν είναι μια μέρα για εκπτώσεις και προσφορές καλλυντικών σε γυναίκες. Ούτε και είναι μια μέρα για να δώσεις λουλούδια στο “ωραίο φύλο”. Ζούμε καθημερινά, ως γυναίκες, τις συνέπειες της κρίσης, της ανεργίας, της επισφάλειας, τους περιορισμούς και τη βία της πατριαρχίας, του σεξισμού και της κουλτούρας του βιασμού. Βγαίνουμε στους δρόμους για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, από τα αναπαραγωγικά δικαιώματα και την κατακραυγή της ανδρικής βίας, μέχρι την εναντίωση στην επισφάλεια και το περιορισμό των κοινωνικών παροχών. Βγαίνουμε στους δρόμους ενάντια στην ομοφοβία, στην τρανσφοβία και στο ρατσισμό… Θα ενώσουμε τις φωνές μας με κάθε αγωνιζόμενη γυναίκα…Μέχρι την ημέρα που θα γιορτάσουμε τη νίκη μας».
Περίπου στις 8 η πορεία ξεκινάει με κατεύθυνση προς τη βουλή. Ανάμεσα τους φεμινιστικές οργανώσεις, το ΜΩΒ, η Ομάδα Γυναικών Ροσινάντε, Γυναίκες από την Αναρχική Ομοσπονδία, το ΚΕΕΡΦΑ, η Ομάδα Γυναικών ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Color Youth, Women’s March Athens. Το πλήθος απαρτίζεται από ανθρώπους όλων των ηλικιών. Βλέπεις μικρά παιδιά πέντε ετών και δίπλα τους ανθρώπους στα 70. Είναι συγκινητικό ότι ανάμεσα τους υπάρχουν άνδρες. Αρκετοί άνδρες που έχουν αντιληφθεί πως τα δικαιώματα των γυναικών αφορούν κι αυτούς και είναι επιτέλους εδώ για να διεκδικήσουν ισότητα για όλους.
Διαβάστε επίσης: Το 32% της Ελλάδας Συγχωρεί τον Βιασμό υπό Προϋποθέσεις – Γι’ Αυτό Χρειαζόμαστε Περισσότερους Άνδρες Φεμινιστές
Για την «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας», έχουν οργανωθεί κινητοποιήσεις σε όλο τον κόσμο. Από τον Φεβρουάριο, η οργάνωση Women’s March και η Διεθνής Απεργία Γυναικών κάλεσαν τις γυναίκες σε ολόκληρο τον κόσμο να μην πάνε στις δουλειές τους στις 8 Μαρτίου. Να μην ακολουθήσουν την καθημερινότητά τους. Να μην πλύνουν πιάτα, να ντυθούν στα κόκκινα σαν ένδειξη συμπαράστασης προς όλες τις γυναίκες που καταπιέζονται, να μην κάνουν ψώνια. Απώτερος σκοπός είναι να γίνει ορατή η αξία και η συμβολή τους στην παγκόσμια οικονομία και στην κοινωνία. Αμερική, Αργεντινή, Ελλάδα, Τουρκία, Πολωνία, Κολομβία, Γαλλία, Ιταλία. Οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο είναι στους δρόμους για να διεκδικήσουν ένα κομμάτι ελευθερίας που δικαιωματικά τους ανήκει και το στερούνται.
Όταν η πορεία βρίσκεται κοντά στη Βουλή, παρατηρώ πως ανάμεσά τους βρίσκονται γυναίκες πρόσφυγες και μετανάστριες. Ακούγονται συνθήματα υπέρ τους. Πώς να μην ακούγονται; Η βία κατά των γυναικών δεν κάνει διαχωρισμό μεταξύ συνόρων, πολιτισμών ή πλούτου. Οι γυναίκες πρόσφυγες και οι μετανάστριες είναι οι πρώτες που υποφέρουν στους καταυλισμούς και όχι μόνο. Όπως έχει επισημάνει δεκάδες φορές και η Διεθνής Αμνηστία, όσες γυναίκες εγκαταλείπουν τους πολέμους και τις συρράξεις και επιχειρούν να ταξιδέψουν μόνες ή με τα παιδιά τους, είναι συνεχώς αντιμέτωπες με βία, εκμετάλλευση και σεξουαλική παρενόχληση καθώς διασχίζουν την Ευρώπη.
Διαβάστε επίσης: Οι Γυναίκες που τα Έβαλαν με τη Χρυσή Αυγή
Το πλήθος που είναι συγκεντρωμένο μετράει περίπου 400-500 άτομα παρά τις όχι και τόσο ευνοϊκές συνθήκες που έχει δημιουργήσει η βροχή. Ο διάλογος, όλα αυτά τα χρόνια είναι ίδιος. Οι γυναίκες δεν μπορούν να γιορτάζουν καμιά ημέρα αφιερωμένη σε αυτές. Η θέση τους βρίσκεται στο δρόμο να διεκδικούν τα δικαιώματα που ακόμη στερούνται. Ένα κορίτσι που έχει βγει γυμνό στη βροχή, έχει γράψει στο σώμα του «Still not asking for it» κι ένα άλλο κρατάει ένα πλακάτ που λέει «Don’t get raped», θέλοντας να δοθεί προσοχή στην κουλτούρα του βιασμού. Κάποιοι είναι βέβαιο πως δεν θα καταλάβουν. Είναι όσοι πιστεύουν πως αν μια γυναίκα ντύνεται προκλητικά, περπατάει μόνη της στο δρόμο ή αν έχει αρκετούς ερωτικούς συντρόφους, θα φταίει εκείνη που θα βιαστεί. Θα έχει προκαλέσει ακόμη και αν έχει πει «Όχι». Μια έρευνα που βρήκα το πρωί, ανέφερε πως το 32% των πολιτών της Ελλάδας θα συγχωρούσε τον βιαστή. Προκαλεί τρόμο το γεγονός ότι στις συνειδήσεις κάποιων ένας βιαστής συγχωρείται υπό προϋποθέσεις.
Η κατάσταση άλλωστε που αποτυπώθηκε και από τον ΟΗΕ με αφορμή την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, έδειχνε πως οι συνθήκες σήμερα είναι χειρότερες απ’ όσο πιστεύουμε σε όλους τους τομείς. Από τη μισθολογική ανισότητα που στις υποτιθέμενα δημοκρατικές χώρες αμείβουν τις γυναίκες λιγότερο από τους άνδρες, αν και δουλεύουν το ίδιο, μέχρι τα ποσοστά που θέλουν ένα στα δέκα κορίτσια να είναι θύμα σεξουαλικής κακοποίησης, μια στις τρείς γυναίκες έχει υποφέρει από σεξουαλική ή σωματική βία στη ζωή της, ενώ οι μισές γυναίκες που είναι θύματα ανθρωποκτονίας δολοφονούνται από τους συντρόφους τους ή μέλη της οικογένειας τους.
Η πορεία επιστρέφει στα Προπύλαια και ο κόσμος μένει εκεί για λίγο. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι μου πιάνουν την κουβέντα. «Δεν το πιστεύω πως είμαστε ακόμη στο δρόμο για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα», μου λέει νωχελικά και λίγο απογοητευμένα εκείνη. Λίγο πριν έρθω στην πορεία, είχα διαβάσει πως αυτά τα «αυτονόητα», όπως η ανισότητα στους μισθούς μεταξύ των δυο φύλων, θα κάνουν 169 χρόνια να εξισωθούν στην Ελλάδα. Είναι άγνωστο το πόσο θα μας πάρει για να εξαλειφθεί η βία, τα πρησμένα μάτια, τα ματωμένα χείλη πίσω από τις κλειστές πόρτες και όλη η βία που δέχονται οι γυναίκες. Θέλω να της το πω, αλλά δεν θέλω να την απογοητεύσω. Κάποιες φορές σε αποθαρρύνει το να μάχεσαι για κάτι τόσο μακρινό. Της λέω απλώς πως «Δεν έχει σημασία αν θα ζήσουμε για να το δούμε. Αξίζει να είμαστε στον δρόμο, αξίζει να παλεύουμε μέχρι κάθε γυναίκα, κάθε άνθρωπος, να μπορεί να περπατάει, να αναπνέει και να ζει ελεύθερος. Να μην είναι κανένας μόνος απέναντι στην αδικία».
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες παρακάτω.
Περισσότερα από το VICE
Οι Γυναίκες που τα Έβαλαν με τη Χρυσή Αυγή
Φόνοι, Ναρκωτικά, Γυναίκες: Οι Έλληνες Ρεμπέτες Ήταν Πολύ Σκληροί για να Πεθάνουν
Οι Serial Killers που Σόκαραν την Ελλάδα
Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.
