Όταν ο Benji Mainwaring πηγαίνει στο Old Trafford, παίρνει μαζί του τη φανέλα του πατέρα του. Είναι η φανέλα που φορούσε η Manchester United μετά τη διάσημη σεζόν που κατέκτησε το τρεμπλ, η οποία γράφει “UEFA Champions League Winners 1999” πάνω από το logo της Umbro. O πατέρας του ήταν στο Camp Nou και είδε τη United να στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης, είδε τα γκολ του Teddy Sheringham στις καθυστερήσεις και τον Ole Gunnar Solskjaer να προσφέρει στην ομάδα του Sir Alex Ferguson μια καθοριστική νίκη 2-1 ενάντια στη Bayern Μονάχου. «Είχα ταπετσαρία United, σεντόνια και μια κορνιζαρισμένη φωτογραφία της ομάδας στο δωμάτιό μου όταν ήμουν μικρός», λέει γελώντας ο Benji .«Ήμασταν πωρωμένοι με το ποδόσφαιρο στο σπίτι μου, όλο μου το σόι είναι οπαδοί της United. Δεν είχα επιλογή».
Ο πατέρας του Benji πέθανε το 2016. Σε μια από τις τελευταίες τους φωτογραφίες, μαζί στο Old Trafford, φοράει την ίδια φανέλα. «Το τρεμπλ ήταν προφανώς πολύ σημαντική στιγμή για τη λέσχη και για εκείνον ως οπαδό. Παίρνω μαζί μου τη φανέλα όποτε πηγαίνω. Ακόμα και τώρα νιώθω σαν να πηγαίνω ακόμα μαζί του. Από τις πιο ωραίες μου αναμνήσεις είναι στο Old Trafford με τον μπαμπά μου, οπότε η φανέλα είναι κάτι μικρό για να τον θυμάμαι. Είναι σαν να είναι μαζί μου».
Videos by VICE
Παλιά ταξίδευε από το Πόντιπουλ στη Νότια Ουαλία με τον μπαμπά και τον θείο του με αμάξι ή έπαιρνε το λεωφορείο της λέσχης Cardiff and Vale Supporters’ Club καθώς περνούσε από το Νιούπορτ. Τώρα κάνει τη διαδρομή μόνος του. Ενώ πολλοί οπαδοί της United εκτός Μάντσεστερ αγάπησαν την ομάδα την εποχή του Ferguson –υπάρχει ένας μύθος ότι οι οπαδοί της United είναι όλοι από άλλες πόλεις και ενώ έχει πλάκα για τους οπαδούς της Manchester City, δεν ισχύει– ο Benji ανάγει την αγάπη της οικογένειάς του για την ομάδα στον παππού του, που αγάπησε τους «Μπέμπηδες» τη δεκαετία του ‘50. Καθώς μεγάλωνε όταν ξεκινούσαν τα χρόνια άνθισης του Ferguson, έχει ακούσει τα πάντα όσον αφορά τα στερεότυπα γύρω από τους οπαδούς της United. «Με κατηγορούσαν λόγω ηλικίας ότι στήριζα την ομάδα επειδή πήγαινε καλά».
Όταν μεγάλωσε, η ιεροτελεστία του εξελίχθηκε σε μπίρες στο λεωφορείο ή στη φημισμένη The Trafford, μια παμπ κοντά στο γήπεδο, που είναι αφιερωμένη στη United και είναι γεμάτη τις μέρες που έχει ματς. Ωστόσο από τις πιο έντονες αναμνήσεις του είναι να χαζεύει τους πάγκους με το merchandise στη Sir Matt Busby Way και στον Warwick Road όταν ήταν παιδί. «Πάντα μου άρεσε να παίρνω κονκάρδες, τις μαζεύαμε. Έχω εκατοντάδες».
Ένας άλλος οπαδός που ταξιδεύει για να στηρίξει τη Manchester United είναι ο Howard Borrington – αν και εκείνος κατάγεται από το Μάντσεστερ και έχει μετακομίσει στο Λονδίνο. Συχνά ανεβαίνει νωρίς με το αυτοκίνητο και περνάει χρόνο με την οικογένειά του. Καθώς όμως πλησιάζει η ώρα του ματς συναντιέται με άλλα μέλη της λέσχης Rainbow Devils, της επίσημης λέσχης ΛΟΑΤΚ+ υποστηρικτών της Μάντσεστερ. Ιδρύθηκε πριν από δυο χρόνια και είναι από τις πιο πρόσφατες προσθήκες στις όλο και περισσότερες ΛΟΑΤΚ+ ομάδες ποδοσφαιρόφιλων.
Από τους βασικούς στόχους της ομάδας είναι να κάνει τους οπαδούς της United που ένιωθαν περιθωριοποιημένοι στο παρελθόν να αισθανθούν αποδεκτοί. «Νομίζω πως είναι σημαντικό όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι να νιώθουν ότι δεν απειλούνται», λέει ο Howard.
Ο Carl Nunnerley, άλλο μέλος της ομάδας, προσωρινά απομακρύνθηκε από την United νιώθοντας ότι έπρεπε να κρύβει τη σεξουαλικότητά του για να γίνεται αποδεκτός από τους γύρω του. «Οι Rainbow Devils δημιουργήθηκαν κι έτσι ξαναμπήκα στο μαντρί. Ειλικρινά, η ομάδα αυτή έχει αλλάξει πολύ τα πράγματα. Λατρεύω το ποδόσφαιρο και είναι ωραία να ανήκεις σε μια ομάδα που σε στηρίζει, όπου μπορείς να είσαι ο εαυτός σου».
Ενώ με την πανδημία ήταν δύσκολο η ομάδα να τηρεί την εθιμοτυπία της πριν το ματς, αναζητούν τώρα έναν μόνιμο χώρο για τις ώρες πριν τον αγώνα. Προς το παρόν πηγαίνουν συχνά στο Old Trafford Supporters’ Club, ένα τεράστιο υπόγειο μπαρ γεμάτο αναμνηστικά της United, κάτω από το Hotel Football, κοντά στο Old Trafford. Οπαδοί βγαίνουν από το Supporters’ Club στη μια πλευρά του καναλιού Bridgewater πίνοντας μπίρες από πλαστικά ποτηράκια στη σκιά της Ανατολικής Κερκίδας. Σε αυτήν τη φάση η ιεροτελεστία του Carl τελειώνει: πριν ξεκινήσει από το σπίτι, πετάει ένα βελάκι σε έναν στόχο, ως πρόληψη. «Ό,τι και να ρίξω, ανάλογα πόσο υψηλό είναι το σκορ, μου λέει το αποτέλεσμα», λέει γελώντας.
Στην άλλη πλευρά του γηπέδου, όπου ο Railway Road συναντά την Sir Matt Busby Way, η Carly Vandella συνήθως έρχεται μιάμιση ώρα πριν το ματς για να πουλήσει το fanzine της, το Deepest Red. Ενώ κάποτε υπήρχαν πολλά fanzines για τη United, έχουν μειωθεί, παρόλο που υπάρχουν ακόμα δύο πολύ γνωστά zines που ανάγονται στα 80s, τα United We Stand και Red News.
«Διαβάζω πολύ καιρό και πουλάω αρκετό καιρό fanzines έξω από το Old Trafford», λέει η Carly που μένει δίπλα στο γήπεδο. «Νομίζω ότι κάτι πολύ σημαντικό σχετικά με τα fanzines είναι η κουλτούρα γύρω τους. Παρόλο που το Deepest Red είναι αρκετά καινούργιο, αρχίζω να βλέπω τακτικούς αναγνώστες που έρχονται και τα λέμε και επίσης εδώ βλέπω φίλους που δεν θα έβλεπα σε άλλη περίπτωση αν απλώς μπαινόβγαινα στις παμπ και στο γήπεδο».
Απ’ όσο ξέρει η Carly είναι η μόνη γυναίκα που πουλάει fanzine έξω από το Old Trafford. Ενώ αυτό σημαίνει ότι κάποιες φορές πρέπει να αγνοεί προσβλητικά σχόλια τσαντισμένων οπαδών της αντίπαλης ομάδας έχει αλλάξει ουσιαστικά τον τρόπο που βιώνει τη μέρα του ματς. «Γέννησα κατά τη διάρκεια της πανδημίας έτσι η ιεροτελεστία μου άλλαξε αρκετά έτσι κι αλλιώς. Παλιά έβγαινα και έπινα δέκα μηλίτες και τώρα φροντίζω το μωρό μέχρι να αρχίσει το ματς», λέει. «Αλλά είναι ωραία να είσαι μέσα στη φάση και να μιλάς με κόσμο, ενισχύεται η αίσθηση της κοινότητας».
Καθώς πλησιάζει η ώρα του ματς, οι δρόμοι γεμίζουν κόκκινες φανέλες. Ενώ το Deepest Red έχει βγάλει μόνο ένα τεύχος, πολλοί οπαδοί σταματάνε και το αγοράζουν καθώς η Carly γεμίζει ξανά τον πάγκο της από ένα τεράστιο πλαστικό κουτί. Εστιάζοντας στην κοινωνική ιστορία, τις οικογενειακές αφηγήσεις και τις προσωπικές αναμνήσεις, το zine είναι γεμάτο όμορφες, θολές φωτογραφίες με φιλμ των δεκαετιών ‘70-’90.
«Νομίζω ότι τα fanzines πραγματικά δυναμώνουν τη φωνή των οπαδών στην ομάδα», λέει η Carly. «Δίνουν φωνή σε πολλούς ανθρώπους που είναι αποκλεισμένοι από τον ψηφιακό κόσμο. Έχουμε πολλούς ανθρώπους που συνεισφέρουν και είναι παλιοί οπαδοί, μοιράζονται τις αναμνήσεις τους από παλιά περιστατικά: από την τραγωδία Μονάχου, τους Μπέμπηδες, αυτές τις ιστορίες του παρελθόντος της ομάδας μου που καλό είναι να λέγονται ξανά και ξανά και να ακούγονται».
Λίγο πιο πάνω στον ίδιο δρόμο, με την έντονη κόκκινη πρόσοψη και τις ταμπέλες που διαφημίζουν κάθε δυνατό συνδυασμό με πατάτες-φασόλια-πουρέ αρακά-σάλτσα κρέατος, το United Cafe είναι γεμάτο οπαδούς που στριμώχνοντας και τρώνε τηγανιτές λιχουδιές μέσα από πλαστικές συσκευασίες. Οι τοίχοι είναι γεμάτοι υπογεγραμμένες φωτογραφίες θρύλων της ομάδας, όπως των David Beckham, Roy Keane και Eric Cantona. Η μυρωδιά τηγανητού πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Εδώ κάνει την τελευταία του στάση ο Coatsworth πριν πάει στη θέση του στη Νότια Κερκίδα.
Κάποτε η μέρα του ματς ξεκινούσε με πρωινό στο Wetherspoons και τελείωνε με μεθύσι. Απ’ όταν έγινε γονιός, μια μερίδα τηγανητό λουκάνικο σε κουρκούτι και πατάτες με σάλτσα κάρι είναι η απόλυτη ένοχη απόλαυσή του. Αφού δεν μπορώ να πιω, τουλάχιστον ας φάω ωραίο τηγανητό φαγητό», λέει χαμογελώντας. «Το παίρνω μαζί μου στο γήπεδο και συνήθως όταν τελειώνω είτε έχουμε βάλει γκολ είτε έχουμε φάει γκολ. Τότε αρχίζω να ασχολούμαι με το ματς».
Παρόλο που έχει εισιτήριο διαρκείας, ο χαμός που γίνεται πριν από το παιχνίδι τον κάνει να νιώθει την ίδια έξαψη που αισθανόταν όταν ερχόταν στο Old Trafford. «Είναι ακόμα απόλαυση. Όταν το κάνεις τα περισσότερα σαββατοκύριακα το θεωρείς δεδομένο, αλλά πρέπει να θυμάσαι ότι κάθε αγώνας μπορεί να είναι η πρώτη φορά κάποιου. Ακόμα θυμάμαι μικρός να έρχομαι εδώ με χιλιάδες κόσμου εντυπωσιασμένος. Ακόμα υπάρχει αυτή η αίσθηση μέσα μου. Είναι ωραία, γι’ αυτό το κάνουμε».
Την ώρα που ξεκινάει ο αγώνας, οι κόκκινες φανέλες –που και πού βλέπεις και κανένα χρυσοπράσινο κασκόλ ως διαμαρτυρία στην οικογένεια Glazer, τους μη δημοφιλείς ιδιοκτήτες της United– κατακλύζουν τον χώρο έξω από το γήπεδο. Στην παμπ Trafford, όπου τώρα επικρατεί μια απόκοσμη ησυχία, το προσωπικό σφουγγαρίζει τις χυμένες μπίρες. Αν χαθεί μια ευκαιρία, φωνές μαζικής απογοήτευσης πλανιούνται σαν κεραυνοί πάνω από τους δρόμους γύρω από το γήπεδο, όπου οι τελευταίοι οπαδοί τρέχουν στην κίνηση για να προλάβουν ενώ κόρνες ακούγονται πού και πού εν είδει υποστήριξης. Έπειτα μπαίνει γκολ και όλοι αυτοί οι οπαδοί που ήρθαν εδώ από κάθε γωνιά, ενώνουν τη φωνή τους.
Περισσότερα από το VICE
Η Olesya Έζησε για μια Εβδομάδα Κάτω από Ένα Τραπέζι στο Χάρκοβο
Οι Δέκα Kαλύτερες Φωτογραφίες από το Instagram του Πάνου Καμμένου
