To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Netherlands.
Αυτό το καλοκαίρι, μια θάλασσα προνομιούχων νεαρών ανθρώπων από την Δύση, θα πάρουν τα σακίδιά τους και θα ξεχυθούν προς κάθε κατεύθυνση. Κάποιοι από αυτούς θα γιορτάζουν την αποφοίτησή τους, κάποιοι θα προσπαθούν να ξεχάσουν τα καταστροφικά αποτελέσματα των ακαδημαϊκών τους εξετάσεων, ενώ άλλοι θα προσπαθήσουν να γεμίσουν το υπαρξιακό κενό τους με trance πάρτι και σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα.
Videos by VICE
Μετά από έναν χρόνο όπου μάζευες χρήματα, ήρθε επιτέλους η ώρα να ξεκινήσεις το ταξίδι σου, οπλισμένος με μια copy-ια του On the Road και μια κάπως υπερβολική ποσότητα προφυλακτικών. Ανεξάρτητα με το ποια γωνία του πλανήτη θα διαλέξεις, ένα είναι σίγουρο: θα πέσεις πάνω σε άλλους νεαρούς ταξιδιώτες, οι οποίοι έχουν ακριβώς το ίδιο πρόγραμμα με εσένα. Σίγουρα, είναι ωραίο να συναντάς ανθρώπους με κοινά ενδιαφέροντα, αλλά κάπου πρέπει να χρησιμοποιείς και κάποιο φίλτρο επιλογής. Για παράδειγμα, ο Πορτογάλος crust-punk που σε κόλλησε ψείρες είναι μάλλον κακό τσιμπούρι και ενδέχεται να σε ταράξει στα δανεικά. Και μην τυχόν πιστέψεις ότι είσαι ασφαλής επειδή ταξιδεύεις με κάποιον κολλητό. Όπως μπορούν κάλλιστα να σου επιβεβαιώσουν οι γονείς σου, ο οποιοσδήποτε μπορεί να σου σπάσει τα νεύρα αν περάσεις αρκετό χρόνο μαζί του.
Πέρα βέβαια από αυτές τις προειδοποιήσεις, σίγουρα θα χρειαστείς κάποιους συντρόφους ενώ περιδιαβαίνεις τον πλανήτη, ακόμα και αν το βράδυ αυνανίζεσαι μόνος σου στο κρεβάτι. Αν είναι να περάσεις όμως το καλοκαίρι σου με ένα μάτσο αγνώστους, είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις να ξεχωρίσεις τους καλούς από τους μαλάκες. Για να μπορέσεις λοιπόν να κρίνεις τον καθέναν γρήγορα και βολικά, ακολουθεί μια λίστα κλασσικών μοντέλων backpackers που θα συναντήσεις στο ταξίδι σου.
Αν έχετε πάει ποτέ στο Sydney, θα ξέρετε πως είναι σχεδόν αδύνατον να ξεχωρίσετε τους ντόπιους από τους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους. Είναι έξυπνοι, στυλάτοι και απόλυτα μοντέρνοι. Κι όμως, για κάποιον περίεργο λόγο, μόλις οι Αυστραλοί μπουν σε αεροπλάνο, να τα νέον γυαλιά, να τα κολιέ από δόντια καρχαρία, να και τα piercing στις ρώγες.
Ίσως προσπαθούν να προσθέσουν κάποια αντικείμενα στο πολιτιστικό τους προφίλ, έτσι ώστε σε λίγα χρόνια τα νέον γυαλιά να συνδέονται με αυτούς όπως τα τσόκαρα με τους Ολλανδούς ή όπως οι μπερέδες με τους Γάλλους. Υποθέτω ότι από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις αν θες να μορφοποιήσεις μια εθνική ταυτότητα που πάει πιο πέρα από τα καγκουρό και τα καπέλα με τους φελλούς. Ακόμα και έτσι όμως, βγαίνει άκρη έτσι; Συμβουλή: αγαπητοί Αυστραλοί, επειδή υπάρχουν εκεί έξω κάποια στερεότυπα, δεν σημαίνει πως ντε και καλά πρέπει να τα «φοράτε» με τέτοια ευκολία.
Για να το ξεκαθαρίσουμε, είναι αξιέπαινο που θέλετε να δώσετε ένα τέλος στην κοινωνική αδικία με το να μένετε για δύο εβδομάδες σε ένα καταφύγιο πιθήκων στο Νεπάλ, όπου βοηθάτε στη γενική καθαριότητα.
Δυστυχώς, παρά τις καλές προθέσεις, το να καθαρίζεις χελώνες που έχουν γεμίσει πετρέλαιο δεν θα κάνει και πολλά για την πείνα ανά τον κόσμο, για την οικονομική αδικία, την αστυνομική βία, τον ρατσισμό, την αναγκαστική εργασία ή την υπερθέρμανση του πλανήτη. Εν τέλει δεν τρέχει και τίποτα, αλλά μήπως να μη μας τα πρήζατε με το πόσο γαμάτοι είστε;
Οι εν λόγω χαρακτήρες αρχικά θα σου φανούν «ΟΚ» άτομα. Είναι κεφάτα, φιλικά και πάνω από όλα έχουν αρκετούς μπάφους τους οποίους μοιράζονται χωρίς πολλά-πολλά, κάτι που τους κάνει να φαίνονται σχεδόν άνθρωποι, παρά τη fedora και το αντηλιακό τους.
Δυστυχώς, το συνήθειο που έχουν να τελειώνουν κάθε τους πρόταση με κάτι του στυλ «μάγκα μου», σύντομα θα σας σπάσει τα νεύρα. Όπως επίσης και για το γεγονός ότι μπορούν να μιλάνε μόνο για χόρτο ή/και το πόσο καλοί είναι στο didgeridoo.
Ας μη λέμε αρλούμπες, η ζωή στο hostel είναι ψιλο-σκατένια: Τα κομμένα νύχια ενός αγνώστου που σου τσιμπάνε τις πατούσες στο ντους, η μυρωδιά της βρεγμένης σου πετσέτας όταν έχει περάσει παραπάνω χρόνο από όσο πρέπει στην τσάντα σου, όλα αυτά. Επιπλέον, μην ξεχνάμε ότι επειδή έχεις ξοδέψει τα λεφτά σου σε ένα κάρο μαλακίες, το πρωινό σου είναι ένα κομμάτι ψωμί και ένας καφές νεροζούμι, που φτιάχνεται από τη μισή κουταλιά που σου έχει μείνει.
Κανείς δεν λέει ότι τα παραπάνω δεν είναι απαίσια, αλλά αυτό δεν μας δίνει και το δικαίωμα να είμαστε μονίμως μέσα στη γκρίνια. Εκτός κι αν είσαι Γάλλος βέβαια. Σε αυτήν την περίπτωση, έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι συνέχεια με μια μούρη μέχρι το πάτωμα, λες και έπεσες μέσα στα σκατά την ημέρα του γάμου σου.
Σε αντίθεση με τους Γάλλο backpackers, oι μονίμως κεφάτοι και αισιόδοξοι έχουν ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό τους. Αυτοί οι τύποι είναι τόσο πρόθυμοι να δουν τα πάντα μέσα σε μια πόλη, που το περπάτημά τους είναι σχεδόν χοροπηδητό. Κάθε γωνία της πόλης είναι μια ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ανακάλυψη για εκείνους και κάθε ντόπιος είναι κολλητός.
Οι μονίμως κεφάτοι θα σε ρωτήσουν αν έχεις ανέβει τα βουνά, αν έχεις πάει στα σπήλαια, αν έχεις δει τις πεταλούδες, ή αν έχεις πάει σε εκείνο το φοβερό μαγαζί με σουβενίρ που πουλάει παγούρια σε σχήμα πέους. Αν προσπαθήσεις να τους πεις ότι έφτασες μόλις πριν από τρεις ημέρες, θα σου πουν ότι έφτασαν εκεί πριν από δύο. Αν πεινάς, οι τύποι θα σου προτείνουν ένα ντόπιο πιάτο που είναι το αγαπημένο τους. Το πιάτο μπορεί να είναι όντως πολύ ωραίο, αλλά η χαρά και το κέφι των μονίμως κεφάτων θα σου ανακατέψουν κάπως το στομάχι.
Μετά από μπόλικους αποτυχημένους γάμους και μερικές εξίσου αποτυχημένες επιχειρηματικές προσπάθειες, οι μοναχικοί γερο-ταξιδιώτες πήραν πρέφα ότι η ζωή τους χρειάζεται κάτι παραπάνω. Το λοιπόν, δουλεύουν για ένα εξάμηνο τον χρόνο και το άλλο εξάμηνο γυρνάνε τον κόσμο και λένε σε όποιον τους ακούει για αυτά που μόλις διαβάσατε. Πολύ.
Θα σας πρήξει με ιστορίες για Εσκιμώους που κάποτε συνάντησαν, για εκείνη την άλκη που σκότωσαν και έπειτα έφαγαν. Είναι οι τύποι που θα σου πιάσουν την κουβέντα με το που θα έχεις καμακώσει εκείνη την καυτή γκομενίτσα από την Καναδά που μένει κι αυτή στο hostel.
Δευτερόλεπτα πριν τους πεις να πάνε να πηδηχτούν, θα εξαφανιστούν – που, όταν το σκέφτεσαι, είναι λίγο κρίμα επειδή θα σου λείψουν κάπως.
Βρήκες επιτέλους τον παράδεισό σου. Κοιτάς τον καταγάλανο ουρανό, κοιτάς τους φοίνικες, κοιτάς γενικά και όλα είναι όπως πρέπει. Μέχρι που φτάνουν οι Αγγλάρες, ηλιοκαμένοι, αλαλάζοντες, κάθιδροι και ήδη λιώμα.
Προσπαθείς να μην τους κοιτάξεις καν και κάνεις πως δεν μιλάς Αγγλικά, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να «κρυφτείς» πίσω από την ντόπια κουλτούρα. Δεν βγάζει πουθενά όμως. Έχουν iPlayer μπαζούκα και οβίδες μπύρες. Και η μπύρα είναι ωραία. Όπως και το γεγονός ότι βλέπουνε μπάλα κι εσύ όχι, αλλά θες να δεις.
Μην αντιστέκεσαι. Πήγαινε προς αυτούς. Άκου τις μαλακίες που ξεστομίζουν. Σου δίνουν κρύα μπύρα και αυτό αρκεί. Παράδεισος, ξε-παράδεισος. Αρχίζει και το δεύτερο ημίχρονο.
