Ο Aggelos Barai βρέθηκε στην Τουρκία τρεις ημέρες μετά τους φονικούς σεισμούς που άφησαν πίσω τους χιλιάδες νεκρούς. Αυτό είναι το ταξίδι του, όπως το περιέγραψε στο VICE Greece.
Τρεις μέρες μετά τον σεισμό, έφυγα για Τουρκία με ανάθεση για ένα κανάλι του εξωτερικού. Η μέρα που ξεκίνησα από την Αθήνα για την Κωνσταντινούπολη ήταν Τετάρτη, με κακοκαιρία. Στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» χιόνιζε αρκετά. Όταν φτάσαμε, πήγαμε να πάρουμε μία πτήση για τα Άδανα. Όλες οι πτήσεις ήταν γεμάτες με εθελοντές και διασώστες που ήθελαν να ταξιδέψουν στις σεισμόπληκτες περιοχές προκειμένου να βοηθήσουν.
Videos by VICE
Mαζί μας είχαμε τρόφιμα και εξοπλισμό, καθώς ήμασταν προετοιμασμένοι για να διανυκτερεύσουμε στο αμάξι. Τελικά, πήγαμε στην Άγκυρα αφού ταξιδέψαμε 700 χιλιόμετρα γεμάτα ταλαιπωρία. Τα περισσότερα πρατήρια δεν είχαν καύσιμα με αποτέλεσμα να υπάρχουν ουρές αυτοκινήτων που περίμεναν να γεμίσουν τα ντεπόζιτα. Φτάσαμε επιτέλους στη Μαλάτεια.
Πρώτη Εικόνα της Καταστροφής
Το πρώτο πράγμα που αντικρίσαμε στην πόλη ήταν ένα κτίριο επτά ορόφων που είχε καταρρεύσει. Πάνω από τα συντρίμμια διασώστες είχαν ανάψει φωτιές για να ζεσταθούν. Η θερμοκρασία το βράδια έφτανε μέχρι και τους -15 βαθμούς Κελσίου. Σε εκείνη τη φάση κάποιοι επιχειρούσαν να ανασύρουν ζωντανή από τα συντρίμμια μία ηλικιωμένη. Ανέβηκα στην ταράτσα του κτιρίου και όταν πλησίασα, είδα ότι οι διασώστες είχαν σκάψει τρεις ορόφους για να φτάσουν στη γυναίκα.
Η διάσωση δεν γίνεται από τη μία στιγμή στην άλλη. Στην προκειμένη είχαν ξεκινήσει από την προηγούμενη μέρα το πρωί και πάλευαν όλο το βράδυ. Τελικά τα κατάφεραν, αφού είχαν πάρει και τη βοήθεια του στρατού. Τη μετέφεραν προς το ασθενοφόρο. Την είδα. Ήταν σοβαρά τραυματισμένη και ομολογώ ότι δεν ξέρω αν κατάφερε να επιζήσει. Δυστυχώς, είναι μεγάλο το ποσοστό των ανθρώπων που ανασύρθηκαν από τα χαλάσματα ζωντανοί αλλά τελικά δεν τα κατάφεραν και πέθαναν στο νοσοκομείο λόγω σοβαρών τραυμάτων.
Λίγο αργότερα μας ενημέρωσαν ότι γινόταν μία ακόμα μεγαλύτερη επιχείρηση σε έναν ξενώνα πολλών ορόφων που είχε καταρρεύσει πλακώνοντας πάνω από 25 άτομα – στην πλειοψηφία τους νέους ανθρώπους. Τα διασωστικά συνεργεία επιχειρούσαν να ανοίξουν πολλές τρύπες για να τους βρουν. Δίπλα στα χαλάσματα, συγγενείς έκλαιγαν και πενθούσαν ξέροντας ότι οι ανθρώπους τους εκεί μέσα θα ήταν νεκροί. Ουσιαστικά, περίμεναν απλά να παραλάβουν τις σωρούς τους.
Ήταν μία πολύ δύσκολη στιγμή αυτή. Πάντα μέσα σου έχεις μία ελπίδα αλλά έβλεπα μπροστά μου ότι αυτούς τους ανθρώπους η ελπίδα τους είχε εγκαταλείψει προ πολλού. Μείναμε στην πόλη πολλές ώρες προσπαθώντας να δούμε αν τελικά θα υπάρξουν επιζώντες. Όσο περνούσε ο χρόνος, όμως, τόσο γινόταν και σε εμάς προφανές ότι αυτό θα ήταν πολύ δύσκολο. Το κτίριο ήταν πολύ μεγάλο και οι διασώστες δυσκολεύονταν να εντοπίσουν τα σημεία στα οποία βρίσκονταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Ήταν επικίνδυνο πάντως και για εμάς γιατί έπρεπε να βλέπουμε πού πατάμε και να προσέχουμε να μη βρισκόμαστε κάτω από ετοιμόρροπα κτίρια.
Χάος, Απελπισία και Ελπίδα
Στον δρόμο για το Καχραμάνμαρας είχε πολλή κίνηση. Διάφοροι πήγαιναν προς τα εκεί για βοήθεια. Υπήρχαν ανάμεσά τους μεταφορικά μέσα με τρόφιμα, είδη υγιεινής, στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Από την άλλη μεριά του δρόμου έβλεπες ανθρώπους να φεύγουν βιαστικά με σκοπό να μετακινηθούν προς περιοχές που δεν είχαν πληγεί από τους σεισμούς.
Όταν φτάσαμε είδαμε πολύ δύσκολες εικόνες. Δεν ήξερες πού να πρωτοκοιτάξεις. Με το που βγήκαμε από το αµάξι και πλησιάσαμε ένα κτίριο που είχε καταρρεύσει, εμφανίστηκε μπροστά μας ένα αυτοκίνητο στο οποίο είχαν τοποθετηθεί τρία πτώματα. Όση εμπειρία και να έχεις από τέτοιες καταστάσεις, σοκάρεσαι. Απέναντί μου ήταν ένα χάος με ασθενοφόρα, μηχανήματα να σκάβουν. Όσο μπαίναμε στο εσωτερικό της πόλης τόσο καταλαβαίναμε το μέγεθος της τραγωδίας. Βλέπαμε διαρκώς νεκρούς, οικογένειες να τους παίρνουν και να φεύγουν.
Και μέσα στο χάος μία ελπίδα. Είδαμε δύο ανθρώπους (πατέρα και γιο) που απεγκλωβίστηκαν από Τούρκους διασώστες. Οι τελευταίοι ήταν πολύ χαρούμενοι κάθε φορά που έβρισκαν έναν ζωντανό άνθρωπο. Χειροκροτούσαν και φώναζαν: «ο Θεός είναι μεγάλος». Ένα από τα πράγματα που θα μου μείνουν είναι όταν οι διασώστες προσπαθούσαν να ακούσουν αν υπάρχει ζωντανός άνθρωπος μέσα στα χαλάσματα. «Κάντε όλοι ησυχία», φωνάζει κάποιος. Κλείνουν τα φώτα, κλείνουν και τα μηχανήματα. «Με ακούς; Eίμαι εδώ. Είσαι ζωντανός;». Ήταν απίστευτο το πώς σταματούσαν όλα και δεν ακουγόταν τίποτα. Όλοι ήλπιζαν να ακουστεί η φωνή κάποιου που ήταν ακόμα ζωντανός.
Αντιόχεια, μία νεκρή πόλη
Την επόμενη μέρα κατευθυνθήκαμε προς Αντιόχεια, στα σύνορα με τη Συρία όπου έγινε και η μεγαλύτερη ζημιά από τον σεισμό. Πολλοί λένε για την Αντιόχεια ότι δεν θα ξανακατοικηθεί, ότι θα είναι μια νεκρή πόλη καθώς η καταστροφή είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορούν να ξαναζήσουν εκεί άνθρωποι. Στα camp της Αντιόχειας είδαμε τον κόσμο να µένει σε σκηνές, τους εθελοντές να µοιράζουν φαγητό, φάρµακα και ρούχα. Βοηθούσαν ουσιαστικά και αυτό ήταν συγκινητικό.
Η κούραση που νιώθαμε δεν ήταν μόνο σωματική. Επί μέρες συναισθήματα, αισθήσεις και ένστικτα δούλευαν σε μεγάλη ένταση. Μέσα σε λίγες μέρες οι νεκροί αυξάνονταν σε χιλιάδες – αριθµοί εξωπραγματικοί. Μου ήταν δύσκολο να βγάζω φωτογραφίες. Πάντα η προσέγγισή μου έχει να κάνει µε το κομμάτι της ελπίδας.
Όσο μετακινούµασταν από μέρος σε μέρος, αυτό που μµε ηρεµούσε ήταν τα τοπία όπου μπορούσε το μάτιμου να χαθεί. Για λίγο όμως, γιατί μετά βρισκόμασταν πάλι στα χαλάσματα. Εκτός από τα συντρίμμια, υπήρχαν κτίρια που δεν είχαν μεν καταρρεύσει, αλλά φαίνονταν ότι θα έπεφταν από ώρα σε ώρα και άλλα που έγερναν και τα κρατούσαν μπουλντόζες για να μην πέσουν στους δρόμους και τους κλείσουν.
Τελευταία στάση
Το Χατάι ήταν η τελευταία στάση του οδοιπορικού μας πριν επιστρέψουμε. Με το που φτάσαμε στο Χατάι είδαμε ένα νεκρό σώμα τυλιγμένο με κουβέρτες πάνω σε ένα πεζοδρόμιο. Φαντάροι δίπλα του έτρωγαν. Τόσο είχαν εξοικειωθεί με τον θάνατο εκείνες τις ημέρες. Λίγο πιο πέρα γινόταν μία επιχείρηση για να βγάλουν το σώμα μίας νεκρής γυναίκας. Το δοκάρι της πολυκατοικίας είχε πέσει πάνω της, την ώρα που αυτή ήταν στο κρεβάτι. Πολλοί πέθαναν στον ύπνο τους σε αυτό τον σεισμό. Έβαλα τον εαυτό μου σε αυτή τη συνθήκη. Να κοιμάμαι και να πέφτει πάνω μου ένα ολόκληρο ταβάνι. Δεν μπορούσα ούτε να σηκώσω την κάμερα.
Όσο περπατούσαµε στα ερείπια, ο δημοσιογράφος σοκαρισμένος είπε κοιτώντας στον ουρανό: Τι σου έκαναν αυτοί οι άνθρωποι, Θεέ μου; Γυρίσαμε στην Αντιόχεια τη στιγμή που βρέθηκαν νεκροί ένα ανδρόγυνο ελληνικής καταγωγής. Είχε πάει ο γαμπρός τους για να πάρει τα σώματά τους.
Λίγο πριν αποχωρήσουµε από εκεί μας φώναξε µια γυναίκα στα τουρκικά, «Τραβήξτε εδώ»! Ήταν με έναν άνδρα και μία γυναίκα, συγγενείς της μάλλον, και φώναζε κρατώντας τις φωτογραφίες των τεσσάρων παιδιών της και του άνδρα της που βρίσκονταν μέσα σε ένα κατεστραμμένο κτίριο. Μας εξηγούσε ότι δεν έχει γίνει ακόμα επιχείρηση γι’ αυτούς. Την είχαν αφήσει μόνη της. Στο πρόσωπό της υπήρχε ένταση, λύπη και πένθος. Εκεί καθρεφτιζόταν όλη η ανθρώπινη τραγωδία που βιώσαμε αυτές τις ημέρες στην Τουρκία.
Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.
Περισσότερα από το VICE
«Δεν την Απατούσε, Πήγαινε στο Σουβλατζίδικο» – Μία Ιδιωτική Ντετέκτιβ Θυμάται Παρακολουθήσεις
Ο Διονύσης Μιλά για το Βίωμά του ως Ομοφυλόφιλος Μέσα στη Φυλακή
