Όχι, δεν ήταν όνειρό μου να γίνω μαθηματικός, αλλά όπως και να το κάνεις, ένα πτυχίο από το διάσημο MIT μπορεί να αναβαθμίσει σε εξαιρετικό βαθμό τόσο τον κάτοχο όσο και τον τοίχο που θα το κοσμεί. Α και την εντύπωση που έχουν οι άλλοι για σένα. Πόσο μάλλον, να σου δώσει και μια καλή θέση στο Δημόσιο.
Κάθισα λοιπόν, με ένα φίλο γραφίστα και σε μία ωρίτσα είχα το πτυχίο του MIT. Μένει να το καταθέσω και να μου ανοίξει η πόρτα του Ελληνικού Δημοσίου. Ή αυτά δεν συμβαίνουν πλέον;
Videos by VICE
Πως την πιάνεις τη μαϊμού
Ξαφνικά, η ανάγκη για απολύσεις στο δημόσιο έφερε το θέμα στις προτεραιότητες του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Έτσι, άρχισε το κυνήγι των πλαστών πτυχίων. Επικοινωνώ με το Σώμα Επιθεωρητών – Ελεγκτών της Δημόσιας Διοίκησης, για να μάθω πως κινούνται. «Ένα έμπειρο μάτι μπορεί να καταλάβει εάν ένα πτυχίο είναι πλαστό. Για παράδειγμα, εάν έχουν πέσει στα χέρια του πολλά πτυχία του Καποδιστριακού, αντιλαμβάνεται τις διαφορές», μου λέει στέλεχος της υπηρεσίας. Εκτός από την πρώτη ματιά, οι έλεγχοι γίνονται πλέον για όλα τα πτυχία δημοσίων υπαλλήλων. «Τα στοιχεία στέλνονται στα Πανεπιστήμια της χώρας για να διασταυρωθούν. Όταν τα πτυχία είναι ξένων Πανεπιστημίων, τότε υπάρχει συνεργασία με τις αντίστοιχες Πρεσβείες των χωρών».
Υπάρχουν δύο ειδών πλαστογραφήσεις. Η μία είναι όταν το πτυχίο είναι εντελώς πλαστό, ενώ η άλλη είναι όταν αλλάζουν βαθμούς για μοριοδοτήσεις.
Προτού ξεκινήσω τη συγκεκριμένη έρευνα, είχα ακούσει για πρόσληψη -με σύμβαση σε δημόσια υπηρεσία- υπαλλήλου που δεν είχε προσκομίσει ποτέ το πτυχίο. Είχε πει πως δεν το έβρισκε και θα το έδινε στη συνέχεια, κάτι που δεν έκανε ποτέ. Όταν της είχε ζητηθεί ξανά, έπειτα από δύο χρόνια, είχε ισχυριστεί πως το Πανεπιστήμιο ευρωπαϊκής χώρας όπου και «σπούδασε», είχε απλά κλείσει. Φυσιολογική ιστορία, από αυτές τις καθημερινές που συμβαίνουν σε όλους.
Φυσικά, οι ιστορίες επιστημονικής τρέλας δεν τερματίζουν εδώ. Για παράδειγμα, ένας υπάλληλος έχει παρουσιάσει απολυτήριο δημοτικού, μόνο που η ημερομηνία αποφοίτησής του, προηγούνταν της ιδρύσεως του σχολείου. Αν δεν σε θέλει…
Θα θέλατε ένα μεταπτυχιακό;
Ποια θα ήταν η απάντησή σου, εάν ήσουν καθηγητής και σε πλησίαζε ένας παράξενος τύπος που σου έλεγε πως με 5.000 ευρώ, θα ήσουν κάτοχος μεταπτυχιακού Αγγλικής Φιλολογίας σε πανεπιστήμιο της Ουγγαρίας;
Μπορεί το παράδειγμα να είναι τυχαίο, κάθε άλλο παρά τυχαίες, όμως, δεν ήταν οι καταγγελίες μελών της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας Ελλάδας (ΔΟΕ) προς το υπουργείο Παιδείας, δύο χρόνια πριν.
Ψάχνοντας την άκρη του νήματος, έπεσα σε έναν άνθρωπο που είχε βαθιά γνώση του κυκλώματος, που πλησίαζε καθηγητές και τους γοήτευε με ανήθικες προτάσεις, δίνοντάς τους μεταπτυχιακό τίτλο, ξένου πανεπιστημίου, με μόλις 5.000 ευρώ. Αβάδιστα, αγόγγυστα, στο χώρο τους. Του ζήτησα να μου περιγράψει τον τρόπο προσέγγισης, μιας και το θεώρησα πολύ ριψοκίνδυνο.
«Ριψοκίνδυνο; Σιγά. Σκέψου πως διοργάνωναν ακόμη και ημερίδες, όπου μοίραζαν έντυπο υλικό. Τι κοστίζει, ποιο μεταπτυχιακό και πολλά άλλα», μου εξηγεί άνθρωπος που γνωρίζει καλά τη δομή του κυκλώματος. «Δεν πλαστογραφούσαν πτυχία άλλων. Απλά είχαν βρει μια φόρμουλα και έδιναν μεταπτυχιακά, τα οποία και αναγνώριζαν (;) οι αρμόδιες υπηρεσίες αναγνώρισης. Δεν έπαιρναν δηλαδή έναν τίτλο και απλά άλλαζαν το όνομα του κατόχου του. Πλήρωνες ένα ποσό και απλά σου έστειλαν το μεταπτυχιακό. Μιλάμε για αγορασμένους τίτλους».
Πριν προλάβω να τον ρωτήσω, πως τα ξέρει όλα αυτά, μου διευκρινίζει. «Το έχουν κάνει γνωστοί μου. Καταθέτει ο άλλος ένα μεταπτυχιακό Ουγγαρίας ή Βουλγαρίας ή Ιταλίας. Δεν θα πρέπει να τον ρωτάς στη γλώσσα που έχει πάρει το μεταπτυχιακό; Δεν είναι που τους αναγνωριζόταν το μεταπτυχιακό. Έπαιρναν και πιστοποίηση γλώσσας. Άρα και επιπλέον μόρια», μου λέει και αναφέρει ένα απλό παράδειγμα. «Οι μικρές, τοπικές κοινωνίες γνωρίζουν πολύ καλά. Δεν μπορεί να εμφανίζεται κάποιος και να λέει πως έκανε σπουδές στο εξωτερικό. Χωρίς να έχει πάει ποτέ στο εξωτερικό», σημειώνει. «Μέχρι και οι διπλωματικές εργασίες ήταν ίδιες. Φασόν. Ίδιες ακριβώς. Αρκεί να ελεγχθούν», συμπληρώνει με νόημα. Παρότι οι συγκεκριμένες καταγγελίες έγιναν στο υπουργείο Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, δεν άνοιξε ρουθούνι.
Οι κάτοχοι των μαϊμού μεταπτυχιακών πληρώνονται για τις σπουδές τους, όχι μόνο εις βάρος των Ελλήνων πολιτών, αλλά καταλαμβάνουν θέσεις που θα τις ειχαν κάποια άλλοι, πολύ πιο άξιοι από αυτούς. Για να είμαι ακριβοδίκαιος, βέβαια, όλες οι περιπτώσεις δεν είναι ίδιες. Υπάρχουν και σοβαρά προγράμματα Distance Learning.
Και μαϊμού και επικίνδυνοι
Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο επικίνδυνα, εάν αλλάξουμε κλάδο. Ας πούμε πως κάποιος πλαστογραφεί ένα πτυχίο Ιατρικής, για παράδειγμα. Ποιος θα εμπιστευόταν αυτόν τον γιατρό. Ακόμη και έαν επρόκειτο για οδοντίατρο. Ή, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ειδικά εάν επρόκειτο για οδοντίατρο.
Δεν πάει άλλωστε καιρός από τότε που ξέσπασε το σκάνδαλο με τον γιατρό Ιωάννη Καστάνη, επί 13 χρόνια διευθυντή Γενικής Ιατρικής του Πολυδύναμου Περιφερειακού Ιατρείου Σκύρου. Με πτυχίο μαϊμού από το πανεπιστήμιο Ρώμης La Sapienza. έφτασε στο σημείο να κυκλοφορεί πότε με Ferrari και πότε με το ιδιωτικό του αεροπλάνο, διαθέτοντας τρία ΑΦΜ και τρεις ταυτότητες. Προφανώς και το ταλέντο του θα ζήλευε ο Frank Abagnale Jr., του οποίου η ζωή ως παραχαράκτη έγινε ταινία (Catch me if you can).
Μέχρι να διορθωθεί αυτό το νοσηρό φαινόμενο, προλαβαίνω να δικαιολογήσω τα πέντε χρόνια που ζούσα στην Ελλάδα, ενώ ταυτόχρονα σπούδαζα στο MIT.
