“She came from Greece, she had a thirst for knowledge, she started sculpture at Saint Martins college, that’s where I…caughter her…”, έλα άμα δεν ξέρεις πως συνεχίζει προφανέστατα δεν έχεις βγει στα μπαράκια του κέντρου και εξίσου προφανέστατα είσαι κάτω από 25, και άρα δεν έχεις περάσει ώρες αναλύοντας τις πιθανές version για το ποια ήταν αυτή η Ελληνίδα τύπισσα από το Central Saint Martins που έκανε τον Jarvis να της γράψει αυτό το τραγούδι, το οποίο έμελλε να γίνει η μεγάλη επιτυχία των Pulp και να μετατρέψει την μπάντα από το Sheffield σε ακούσιους ποπ σταρ.

Φωτογραφία: Nat Urazmetova

Common People

Γεγονός είναι ότι όλα τα σχήματα που βγήκαν από την brit-pop ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα σε επίπεδο στίχων, προφίλ αλλά και επιτυχίας, με τις πόλεις από τις οποίες προέρχονταν και το κοινωνικό πλαίσιο αυτών. Οι Oasis με το Manchester, οι Blur και οι Suede με το Λονδίνο, οι Supergrass με την Οξφόρδη, οι Pulp με το Sheffield, κ.ο.κ. Για την ακρίβεια όπως εξηγεί ο Jarvis Cocker στο ντοκιμαντέρ “Pulp: A Film about Life Death and Supermarkets” (το οποίο και θα έχεις την δυνατότητα να δεις στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του IN-EDIT Festival), η περιπέτεια τους δεν θα μπορούσε να είχε ξεκινήσει πουθενά αλλού. Ομοίως, το ντoκιμαντέρ του Νεοζηλανδού Florian Habicht δεν θα μπορούσε να μην έχει γυριστεί με το focus του στραμμένο στο Sheffield, γιατί εκεί είναι η ζωή, ο θάνατος και βέβαια τα σουπερμάρκετ.

Η επιτομή των working class heroes, που αποτέλεσε και βασική θεματολογία των στίχων των Pulp. Βασισμένο σε μαρτυρίες και quotes των κατοίκων του Sheffield, που αντανακλούν την κυριαρχία των Pulp, τους μήνες μέχρι τη τελευταία τους συναυλία σε αγγλικό έδαφος (8 Δεκεμβρίου 2012), παλιούς φίλους και ενθουσιώδεις θαυμαστές. Πριν λίγους μήνες, και ενώ ο σκηνοθέτης Florian Habicht βρισκόταν στην Αθήνα με τον drummer των Pulp Nick Banks, τους συνάντησα για να μιλήσουμε για την ταινία. Όπως αναφέρει, «Με ενέπνευσε το ότι τους πήρε χρόνο και κόπο για να δημιουργήσουν το συγκρότημα. Εγώ για παράδειγμα είμαι από τη Νέα Ζηλανδία και δεν είχα περιορισμούς, αλλά δεν τα κατάφερα όπως ήλπιζα. Ένα πράγμα που με έκανε να νιώσω καλά ήταν το ότι τους πήρε πολλά χρόνια για να τα καταφέρουν. Δεν ήταν κάτι που έγινε μέσα σε ένα βράδυ, και αυτό είναι για μένα κάτι που προκαλεί έμπνευση. Και το ότι έμειναν αληθινοί σε αυτό που γουστάρουν να κάνουν».

Ο Mark Webber για παράδειγμα, παραδέχεται ότι πάντα ταξιδεύει με λεωφορείο. Ο Jarvis εξηγεί πώς βρέθηκε σε ένα ποπ συγκρότημα και μας δείχνει το βαλιτσάκι πρώτων βοηθειών που έχει πάντα μαζί του στις συναυλίες (“..αυτό είναι για την περίπτωση που θες να πας τουαλέτα!”) και γράφει ιστορία. Α! Τραγουδάει και ένα απόσπασμα του “I like to move it”. Υπάλληλοι της ψαραγοράς, στην οποία κάποτε δούλευε και ο Jarvis, μιλούν για το συγκρότημα των common people. Ένας εφημεριδοπώλης, με τις πιο καρικατουρέ φάτσα που μπορείς να φανταστείς, τους μπερδεύει με τους Queen. Ένας συνταξιούχος υποστηρίζει ότι έχουν καλύτερους στίχους από τους Blur, βλέπουμε μια χορωδία να κάνει πρόβες με κομμάτια των Pulp και μια παρέα παιδιών λέει, ότι ακούγοντας το τραγούδι “Disco 2000” είναι αδύνατο να μην αρχίσεις να χορεύεις. Και κάπως έτσι είναι και οι Pulp, σύμφωνα με τον Habicht, «Όταν επικοινώνησα μαζί τους, δεν με έκαναν να νιώσω ότι είμαι ένας απελπισμένος φαν. Ήθελαν απλά να συνεργαστούν. Έμαθα επίσης τους αρέσει να αποφασίζουν τελευταία στιγμή».

Ο σκηνοθέτης Florian Habicht, στα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ με την με την χορωδία “Sheffield Harmony”

Different Class

Οι περισσότερες μπάντες ή πετυχαίνουν την καλή σε μία φάση και μετά εξαφανίζονται ή χτίζουν ένα αφοσιωμένο κοινό και σιγά-σιγά ανεβαίνουν το δρόμο προς την κορυφή. Οι Pulp όμως δεν έκανα τίποτα από αυτά. Για τα πρώτα 12 χρόνια της ύπαρξής τους, και ενώ είχαν τρία καλά άλμπουμ, οι Pulp βρίσκονταν σε σχεδόν ολική αφάνεια. Την ίδια χρονιά όμως που οι Blur και οι Oasis τσακώνονταν για το ποιος την είχε μεγαλύτερη, οι Pulp κυκλοφόρησαν το πιο γνωστό τους άλμπουμ, “Different Class”.

Ήταν μια απόδειξη για το πώς δεν ανήκαν σε μία διαφορετική τάξη ή κλάση αν θες από μόνοι τους. Γραμμένο στο πίσω μέρος του δίσκου είναι αυτά τα λόγια: «Παρακαλούμε να καταλάβετε. Δεν θέλουμε προβλήματα. Εμείς απλά θέλουμε το δικαίωμα να είμαστε διαφορετικοί. Αυτό είναι όλο». Οι Pulp, όχι μόνο αγκάλιασαν την ιδέα της κοινωνικής τάξης τους, με τον δίσκο να αποτελεί μια αφήγηση αυτής, αλλά τραγούδησαν για την ζοφερή ζωή της αγγλικής εργατικής τάξης με τέτοια ποιότητα που την έκανε να φαίνεται κοινή, όσο κοινό είναι και το Sheffield. Όπως μας είπε ο drummer Nick Banks, «Το Sheffield είναι όσο μουσική πολή είναι το Λονδίνο ή το Manchester. Οι άνθρωποι απ’όλο τον κόσμο λατρεύουν έτσι κι αλλιώς τη Βρετανική μουσική. To Sheffield σίγουρα δεν είναι το μέρος που επισκέπτεσαι για να δεις τα αξιοθέατα του. Και επειδή παλιότερα δεν υπήρχαν μέρη για να διασκεδάσουν οι ντόπιοι, έπρεπε να δημιουργήσουν τρόπους για να διασκεδάσουν. Έτσι, είχαν τη δυνατότητα να μαζεύονται και να παίζουν μουσική. Υπήρχε πολύ πειραματική μουσική στο τέλος των ’70s και στην αρχή των ’80s».

Και κάπου εκεί, το 1978 δημιουργήθηκαν οι Pulp, με τον Banks να πρωτοσυμμετέχει ως drummer το 1986, o οποίος συνέχισε λέγοντας, «Όταν πήγαινα σχολείο, όλοι οι συμμαθητές μου άκουγαν punk rock, και αυτή η κουλτούρα είναι τύπου “Εμπνεύσου από τον εαυτό σου”. Κι έτσι φτιάξαμε και εμείς μπάντα. Δεν πείραζε αν δεν μπορούσες να παίξεις. Σημασία είχε ότι προσπαθούσες να παίξεις μουσική. Δεν ξέραμε να παίζουμε γαμάτη κιθάρα και δεν είχαμε τρομερά μουσικά όργανα. Όμως ξέραμε ότι και χωρίς αυτά μπορούμε να τα καταφέρουμε».

Imagine Waking Up Tomorrow & All the Music Has Disappeared

Δύο ήταν τα προσωπικά highlights του film, πέρα από το ίδιο το film. Το ένα είναι μία σκηνή στην οποία βλέπουμε μια γέφυρα στο Sheffield πάνω στην οποία είναι γραμμένο “IMAGINE WAKING UP TOMORROW & ALL THE MUSIC HAS DISAPPEARED“, μια πιθανότητα την οποία αρνούμαι να σκεφτώ και που προσδίδει λυρισμό στην αφήγηση του Habicht. Το άλλο ήταν ο Bo Mar, ένας cross-dresser μουσικός και τεράστιος fan των Pulp, ο οποίος μιλάει για την αγάπη του για το συγκρότημα και το πως χωρίς μουσική θα ήταν χαμένος.

Ο Habicht στη συζήτησή μας ανέφερε το πως τον ανακάλυψε, «Ήταν μοιραίο. Πήγα σε μια pub, όπου έπαιζε μαζί με το συγκρότημα του (Faerground Accidents), και κάποιος μου είπε ότι μπορεί να ταίριαζαν στο ντοκιμαντέρ. Μου είχαν πει απλά ότι είναι μια μπάντα που έπαιζε το “Common People”. Αλλά όταν έφτασα εκεί, δεν ήταν ακριβώς αυτό που περίμενα και ξενέρωσα γιατί είχαμε φέρει μαζί μας το συνεργείο με τις κάμερες και εν τέλει δεν μπορούσα να το χρησιμοποιήσω. Για να μην τους προσβάλλουμε, ξεκινήσαμε να τραβάμε, και όση ώρα έγραφε, πήγα στο μπαρ για να πνίξω τον πόνο μου στο αλκοολ. Ξαφνικά έσκασε ένας τύπος και πάνω στην κουβέντα μου είπε πόσο τον είχε εμπνεύσει ο Jarvis στο να γίνει μουσικός. Κάτι που δεν το αναφέραμε στο ντοκυμαντέρ γιατί ντρεπόταν να το πει δημόσια». Και επειδή πρέπει να κλείσω με κάτι καλό και καινούριο μπορείτε αν πατήσετε από κάτω το νέο video των Faerground Accidents, γιατί πάω στοίχημα ότι θα άρεσε και στον Jarvis… Στο ενδιάμεσο εμείς θα αναμένουμε νέα των Pulp. <3

Η προβολή του “Pulp: A Film about Life Death and Supermarkets” θα γίνει αύριο, Παρασκευή 20/02 στη 13:00, και Δευτέρα 23/02 στις 22:00, στην Αίθουσα 1 του κινηματογράφου Oden Όπερα (Ακαδημίας 57).

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.