To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.
Με τον δικό τους φορολογικό κώδικα, τη δική τους χοντροκέφαλη τεχνική ορολογία, οι γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες είναι διανοητικά και κοινωνικά μια ξεχωριστή κατηγορία. Είναι όμως έτσι τα πράγματα στην ευρωφούσκα;
Videos by VICE
Οι Βρυξέλλες είναι μία “μακρινή γη” για την οποία λίγα γνωρίζουμε. Έτσι, αποφάσισα να τηλεφωνήσω σε αρκετούς ευρωγραφειοκράτες και να τους ρωτήσω πώς πάνε όλα εκεί. Αυτό που ακολουθεί είναι οι ιστορίες τους, ανώνυμες και μπερδεμένες αλλά και κατά λέξη. Είναι εργαζόμενοι σε ΜΚΟ, δημοσιογράφοι, δημόσιοι υπάλληλοι, λομπίστες, σύμβουλοι – τρεις Βρετανοί, ένας Ιρλανδός, ένας Γάλλος κι ένας Αγγλογάλλος συμφώνησαν να μιλήσουν με όσο περισσότερη ειλικρίνεια μπορούσαν για τις απολαύσεις και τις παγίδες της.
ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ
«Για εκείνους που εργάζονται στην Κομισιόν, εάν είσαι stagiaire, ασκούμενος δηλαδή, αυτό γενικά σημαίνει πως θα έχεις σύμβαση εργασίας περιορισμένου χρόνου και έτσι θα κερδίζεις πολύ λίγα χρήματα. Αλλά εάν γίνεις fonctionnaire –μια κανονική δουλειά δημοσίου υπαλλήλου– τα χρήματα είναι φανταστικά. Ξεκινάς με περίπου 4.500 ευρώ τον μήνα. Και το νοίκι είναι περίπου το μισό απ’ ό,τι στο Λονδίνο».
«Αλλά ένας υπάλληλος μεσαίου επιπέδου (π.χ. AD12), που εύκολα θα μπορούσε να είναι κάποιος γύρω στα 20+, φέρνει στο σπίτι περίπου 14.000 ευρώ τον μήνα. Κι αυτό είναι 20% περισσότερα χρήματα από εκείνα που κερδίζει ο προσφάτως παραιτηθείς πρωθυπουργός της Αγγλίας, Ντέιβιντ Κάμερον. Είναι σίγουρα περισσότερα από αρκετά για να έχει κανείς το παντεσπάνι του, όταν μάλιστα πληρώνει ειδικό φορολογικό συντελεστή μόλις 12,5%, όπως όλοι οι ευρωγραφειοκράτες. Μέσα στο κτιριακό συγκρότημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπάρχει εμπορικό κέντρο με επιδοτούμενες τιμές – δίνεται έκπτωση 10% στους διπλωμάτες».
«Πού αλλού ο μέσος δημόσιος υπάλληλος μπορεί να έχει και τα τέσσερα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο, ένα υπέροχο σπίτι στα προάστια, όλα τα χαρακτηριστικά του πλούτου; Το αποκαλούν χρυσό κλουβί. Ο κόσμος πραγματικά θέλει να φύγει, αλλά είναι εθισμένοι στον τρόπο ζωής».
«Εάν δεν δουλεύεις απευθείας για την Κομισιόν, εκείνο που δημιουργεί προβλήματα στον περισσότερο κόσμο είναι οι φορολογικοί συντελεστές στο Βέλγιο, που είναι γύρω στο 50%. Οπότε ακόμα κι αν τσεπώνεις μισθό 3.000 ευρώ, δυστυχώς στο σπίτι σου θα μπαίνουν μόλις περίπου 1.500 ευρώ».
ΤΟ ΣΕΞ
«Όπως σε οποιοδήποτε διεθνές περιβάλλον, οι άνθρωποι πηδιούνται πολύ. Όταν φτάνεις εκεί, νιώθεις ότι είναι σαν μια μεγάλη καλοκαιρινή κατασκήνωση, ένα Erasmus μακράς διάρκειας. Βρίσκονται άτομα από διαφορετικές χώρες που συνήθως φτάνουν εκεί μόνοι τους και συχνά φεύγουν ξανά ύστερα από λίγα χρόνια ή λίγους μήνες. Προέρχονται όλοι από πολύ παρόμοια εκπαιδευτικά περιβάλλοντα, με ανάλογο υπόβαθρο. Υπάρχει και η κουλτούρα του αλκοόλ. Πρόκειται για μια υπέροχη συνταγή ώστε να πηδιούνται όλοι σαν τα κουνέλια. Το Tinder έχει αλλάξει το σκηνικό, όπως παντού. Δεν είναι πλέον τόσο μπαροκεντρικό».
«Επειδή μοιάζει τόσο με χωριό, είναι πολύ εύκολο να ξέρεις τις δουλειές των άλλων. Υπάρχουν άφθονες ιστορίες παντρεμένων ευρωβουλευτών που στρέφονται στο Tinder. Έπειτα υπάρχει το αναπόφευκτο –και έχει συμβεί σε μένα–, κάποιος με τον οποίο έχεις πηδηχτεί θα εμφανιστεί μπροστά σου σε μια σύσκεψη την επόμενη εβδομάδα. Ή, ακόμα χειρότερα, θα είναι το νέο αφεντικό σου».
Η πραγματικότητα όπως είναι, μέσα από το Newsletter του VICE Greece
Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟΥ (PLUX)
«Η πλατεία Λουξεμβούργου είναι θρυλική στις Βρυξέλλες. Βρίσκεται ακριβώς έξω από το κτιριακό συγκρότημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και είναι γεμάτη μπαρ. Οπότε είναι το μέρος όπου καταλήγει να πίνει ο κόσμος όταν αρχίσει να εργάζεται εκεί. Έπειτα από μερικά χρόνια μαθαίνεις να την αποφεύγεις, να την περιφρονείς. Επιστρέφεις μόνο εάν βαριέσαι ή αν είσαι στη γύρα για ασκούμενους που είναι εύκολη λεία».
«Τα βράδια της Πέμπτης και όχι οι Παρασκευές είναι τα χρονικά σημεία-κλειδιά. Μπορεί να είναι τόσος ο κόσμος, που η αστυνομία να αναγκαστεί να αλλάξει τα δρομολόγια των μέσων μαζικής μεταφοράς. Την Παρασκευή το πρωί, όλοι οι ευρωβουλευτές επιστρέφουν στις χώρες τους, οπότε τα αφεντικά δεν είναι ποτέ εκεί για να σε δουν να κυκλοφορείς με χανγκόβερ. Είναι ένας παράξενος αστερισμός του σεξ και της δικτύωσης. Εκεί οι άνθρωποι μοιράζουν τις επαγγελματικές τους κάρτες».
«Τα τελευταία χρόνια, ο κόσμος του UKIP έχει αλλάξει και οι παραδοσιακοί ξενέρωτοι ηλικιωμένοι συνταγματάρχες έχουν δώσει τη θέση τους σε νεαρούς που πίνουν το καταπέτασμα, οπότε εάν γίνεται κάποιος καβγάς στην πλατεία Λουξεμβούργου, ξέρεις ότι σχεδόν πάντα είναι το UKIP».
«Και υπάρχει εκείνο το παράξενο πράγμα που σε όλα τα μπαρ πρέπει να πληρώσεις 50 cents για να κατουρήσεις».
ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ
«Δυστυχώς, συχνά υπάρχουν εθνικά στερεότυπα. Οι Γερμανοί είναι δυναμικοί. Οι περισσότεροι Ιταλοί ευρωβουλευτές τα κάνουν λίγο-πολύ όλα σκατά. Ρουμάνοι και Βούλγαροι σπανίως είναι εκεί. Τους βλέπεις στα μπαρ της Plux από τις 17.30 κάθε μέρα».
ΤΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ
«Είναι όλοι τα παιδιά που στην τάξη κάθονταν μπροστά και σήκωναν το χέρι. Όλοι έχουν τουλάχιστον δύο μάστερ. Λίγοι από αυτούς είναι από τα Oxbridge (σ.σ. Oxford και Cambridge). Ωστόσο η πλειονότητα τείνει να είναι από το LSE – άτομα που έχουν πολύ συγκεκριμένα πτυχία στις ευρωπαϊκές σπουδές, τον φεντεραλισμό, τη γραφειοκρατία».
«Η άλλη μεγάλη θερμοκοιτίδα είναι το Ecole Nationale d’Administration. Οι Σιράκ, Ολάντ, ντε Βιλπέν, Ζιπέ, ακόμα και ο Ευρωπαίος επίτροπος Πιερ Μοσκοβισί, όλοι φοίτησαν στο ENA».
«Όμως η πραγματικά κορυφαία σχολή για την ελίτ των Βρυξελλών είναι στην Μπριζ και ονομάζεται Κολέγιο της Ευρώπης. Εκεί συνάντησε ο Νικ Κλεγκ τη σύζυγό του. Η εισαγωγή είναι σούπερ ανταγωνιστική. Είναι οι καλύτεροι 200 μεταπτυχιακοί απόφοιτοι που προορίζονται για την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι οποίοι περνούν όλο τον χρόνο μαζί εκεί, σε μια μικρή πόλη όπου δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνεις από το να πίνεις και να πηδιέσαι. Έτσι, μέχρι το τέλος της χρονιάς αυτή η ελίτ έχει διαμορφωθεί και υπό αυτή την έννοια έχει αιμομικτικές τάσεις, διότι όλοι πρόκειται να κάνουν μεγάλα πράγματα ενώ γνωρίζονται μεταξύ τους πολύ στενά».
«Η υπερ-εκπαίδευση βρίσκεται παντού. Υπάρχει μια σχετικά μικρή προσφορά σημαντικών διευθυντικών θέσεων και χιλιάδες άνθρωποι που έρχονται εδώ για να πάρουν μία. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν πάει σε μερικά από τα καλύτερα σχολεία στην Ευρώπη, των οποίων η δουλειά είναι να μοιράζουν ταυτότητες με τα ονόματα των συνέδρων στα συνέδρια μέχρι να καταφέρουν να ανέβουν στην ιεραρχία. Κάτι που μπορεί να πάρει χρόνια».
Η ΔΟΥΛΕΙΑ
«Ναι, μέρος αυτής είναι πολύ-πολύ βαρετό, τεχνικό. Αλλά αυτό το γνωρίζεις ήδη. Η έξαψη είναι που κάνει παιχνίδι. Υπάρχουν 20.000 άτομα που εργάζονται στην Επιτροπή. Πέντε χιλιάδες είναι στο Κοινοβούλιο και ακόμα 20.000 είναι οι λομπίστες. Όλοι τους είναι επικεντρωμένοι σε αυτό το παιχνίδι της επιρροής, τις σφιχτά τυλιγμένες σφαίρες προσωπικής επιρροής και του παζαριού. Δεν μοιάζει με τίποτα άλλο».
«Η καλύτερη δουλειά εάν πραγματικά δεν θέλεις να χαλάσει το στομάχι σου είναι να εργάζεσαι για έναν εμπορικό σύνδεσμο. Έχω ένα φίλο που ήταν διευθυντής επικοινωνιών για τη βιομηχανία μαργαρίνης. Απλώς γράφεις μερικές εκθέσεις, παρακολουθείς μια στο τόσο μια σύσκεψη και ελπίζεις ότι τίποτα δεν αλλάζει από νομικής άποψης».
Ένας δρόμος των Βρυξελλών το βράδυ (φωτογραφία από Doc Searls)
ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΣΕ ΝΤΟΠΙΟ
«Για τους περισσότερους υπάρχει ένα χρονικό σημείο –συνήθως περίπου στα δύο ή τρία χρόνια– όπου βρίσκονται αντιμέτωποι με μια επιλογή. Έχουν ανέβει στην ιεραρχία, αλλά τώρα είναι εγκλωβισμένοι σε ένα σύστημα όπου η εξέλιξη έχει παγώσει. Ουσιαστικά περιμένεις να πεθάνει ή να συνταξιοδοτηθεί ένας 60ρης ευρωγραφειοκράτης, έτσι ώστε να όλοι να μπορούν να μετακινηθούν προς τα πάνω. Εάν πιστεύουν ότι είναι πολύ βαρετό γι’ αυτούς να περιμένουν, θα προχωρήσουν σε κάτι άλλο. Εάν όχι, τότε θα παραμείνουν σε αυτό για μια ζωή. Και η ζωή μπορεί να είναι καλή εδώ όταν αρχίζεις να μεγαλώνεις, να γίνεσαι αστός και να σκέφτεσαι να κάνεις παιδιά. Τα σχολεία είναι σπουδαία. Μπορείς να δεις γιατρό την ίδια μέρα, κάτι που δεν συμβαίνει στη Βρετανία. Τα προάστια είναι ευχάριστα. Είναι πολύ άνετα».
ΟΙ ΒΕΛΓΟΙ
«Οι Βέλγοι είναι πραγματικά άθλιοι άνθρωποι. Θα έπρεπε να σβηστούν από προσώπου γης. Είναι το πιο μοιρολατρικό, χωρίς έμπνευση ευρωπαϊκό έθνος. Υπάρχει ένα κομμάτι στον Λόρενς της Αραβίας όπου ο πρίγκιπας Φαϊζάλ λέει “είναι γραμμένο”˙ και με αυτό έχω συσχετίσει τους Βέλγους – εάν κάτι συμβεί, είναι επειδή υπάρχει μια διαδικασία για να το κάνεις να συμβεί και θα πάρει τον χρόνο του. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι η εξυπηρέτηση πελατών στο Βέλγιο είναι πιθανώς η χειρότερη στην ήπειρο».
«Αγαπώ τους Βέλγους. Έχω καλούς Βέλγους φίλους στη Φλάνδρα. Χρειάστηκε χρόνος για να τους γνωρίσω, αλλά είναι πραγματικά φιλικοί και καλοί άνθρωποι. Πολύ ανοιχτοί. Πολύ φιλόξενοι. Οι Βέλγοι βγαίνουν και πολύ. Ταξιδεύουν πολύ, οπότε πραγματικά το ‘χουν. Είναι πολύ εύκολο να κοινωνικοποιηθείς μαζί τους υπό αυτή την έννοια».
Η ΒΕΛΓΙΚΗ ΟΠΤΙΚΗ ΣΤΗ ΦΟΥΣΚΑ
«Υπάρχει μεγάλο χάσμα μεταξύ εργαζομένων και ντόπιων. Οι περισσότεροι άνθρωποι που δουλεύουν στην Ε.Ε. δεν έχουν πάνω από έναν ή δύο Βέλγους φίλους».
«Οι Βρυξελλιώτες πάντα παραπονιούνται για την Ε.Ε. Οι άνθρωποι της Ε.Ε. δεν πληρώνουν φόρους και αυτό υπήρξε πάντα μεγάλο σημείο τριβής. Έπειτα, κάθε φορά που υπάρχει μεγάλο πολιτικό γεγονός στην πόλη, κλείνουν πολλοί δρόμοι. Μετά την επίσκεψη του Ομπάμα εδώ, η πόλη έκλεισε για μια εβδομάδα και υπήρχαν πολλά μεγάλα editorials στις εφημερίδες για το ότι εάν το Ευρωκοινοβούλιο δεν ήταν εδώ, θα μπορούσαν όλοι να πάνε στις δουλειές τους. Σωστά, αλλά ποιες δουλειές; Η ανεργία είναι πολύ μεγάλη στο Βέλγιο έτσι κι αλλιώς. Βγάλτε εκτός την Ευρωπαϊκή Ένωση και απομένουν πραγματικά ελάχιστες».
Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΦΟΥΣΚΑΣ
«Δεν είναι πια τα γαλλικά. Παλιά ήταν, αλλά από τη στιγμή που μπήκαν στην Ε.Ε. ανατολικοευρωπαϊκά κράτη, τα αγγλικά, η δεύτερη γλώσσα τους, έχουν εισχωρήσει και κυριαρχήσει παντού».
«Φυσικά, δεν είναι ούτε αγγλικά ακριβώς. Η γλώσσα είναι πιο παγκοσμιοποιημένη και διανθισμένη με γαλλικές και γερμανικές λέξεις, καθώς και ένα σωρό ορολογίες – για παράδειγμα, εάν πρόκειται να συναντήσεις κάποιον, μπορείς να πεις ότι πας για μια “διμερή”. Αντί του “δόκιμου”, χρησιμοποιούμε τη γαλλική λέξη “stagiare”. Και ούτω καθεξής».
Μπίρα (Φωτογραφία από Neil Turner)
ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΖΩΗ
«Έχει γίνει πολύ πιο κουλ τα τελευταία χρόνια. Ακόμα και πριν από 4 χρόνια φαινόταν αρκετά νεκρή. Αλλά σήμερα γίνονται πολλά underground πάρτι χορού και προφανώς, αφού είμαστε στο Βέλγιο, υπάρχει μια δυνατή electro σκηνή που εκτείνεται έως τη Φλάνδρα – που παραμένει εύκολη έξοδος – λιγότερο από μία ώρα με το τρένο».
«Πάει κυρίως στόμα με στόμα. Δεν μπορείς απλώς να εμφανιστείς και να περιμένεις να βρεις γαμάτα μέρη».
«Είναι μια σκηνή χόρτου και κόκας. Δεν έχω δει και πολύ MDMA».
ΟΙ ΦΥΛΕΣ
«Οι Γάλλοι έχουν την τάση να μην αναμειγνύονται με οποιονδήποτε άλλο. Υπάρχει ένα είδος βορειοευρωπαϊκής ενότητας μεταξύ Βρετανών, Ολλανδών, Σουηδών και Γερμανών. Έπειτα έχεις τους Ισπανούς και τους Ιταλούς που κάνουν τα δικά τους. Έχουν την τάση να δημιουργούν μεγάλες κοινωνικές ομάδες φιλίας. Συχνά, μπορεί να βρεθείς σε αυτοσχέδια πάρτι σε σπίτια όπου σχεδόν όλοι είναι Ιταλοί ή Ισπανοί. Έπειτα, όταν μετακινούνται όλοι μαζί, σαν κοπάδι, όλο το μέρος απλώς αδειάζει».
«Σε γενικές γραμμές, τα άτομα είναι αρκετά πρόθυμα να κοινωνικοποιηθούν με άλλες εθνικότητες. Να θυμάστε ότι αυτά τα παιδιά είναι όλα αφοσιωμένοι φεντεραλιστές. Το να συναντήσουν ανθρώπους από άλλες εθνικότητες και να δεθούν μαζί τους είναι ακριβώς αυτό για το οποίο έχουν υπογράψει».
ΔΙΚΤΥΩΣΗ ΚΑΙ LOBBYING
«Η δικτύωση ποτέ δεν σταματά στις Βρυξέλλες. Το θέμα της σύνδεσης του ονόματος με το πρόσωπο είναι ζωτικής σημασίας. Οπότε γίνονται πάντα συναντήσεις για πρωινό και για ένα ποτό μετά τη δουλειά, για μεσημεριανό και δείπνο, καθώς επίσης και ατελείωτα συνέδρια. Πάντα υπάρχει φθηνό λευκό κρασί και μη οργανικός χυμός πορτοκαλιού».
«Κάποτε εργάστηκα για μια εταιρεία που ασκεί πίεση (lobbying), η οποία έκανε μια εκδήλωση όπου σερβίραμε διαφορετικά προϊόντα χοιρινού κρέατος σε πολλούς ευρωβουλευτές και επιτρόπους, μεταξύ των οποίων βρίσκονταν οι Νικ Γκρίφιν και Νάιτζελ Φάρατζ. Αυτό που ψάχνεις ως λομπίστας, ουσιαστικά είναι η ήπια δύναμη. Πιθανώς δεν έχεις να τους πεις τίποτα σημαντικό, αλλά θέλεις να έχεις επαφή, για όταν έρθει ή μέρα που θα προσπαθήσουν να μειώσουν την ποσότητα των οστών και των χόνδρων που επιτρέπονται σε ένα πρότυπο λουκάνικο Ε.Ε.
Η «ΣΦΑΙΡΑ» ΤΟΥ TWITTER
«Επειδή είναι τόσο πολλοί άνθρωποι που κάνουν την ίδια δουλειά, μια δουλειά που οποιοσδήποτε με αυτή την παιδεία θα μπορούσε να κάνει, το να ξεχωρίσεις είναι ζωτικής σημασίας. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γίνονται πολύ σημαντικά. Υπό κανονικές συνθήκες, τα άτομα που είναι πιο ενεργά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης στην ευρωφούσκα είναι τα άτομα που μόλις έχουν φτάσει. Συχνά δεν έχουν πολλά να κάνουν, οπότε διοχετεύουν όλη την ενέργειά τους στα προφίλ τους».
«Για να είμαι ειλικρινής, είναι πολύ άχρωμο. Οι άνθρωποι κάνουν retweet τι είπε ο επίτροπος ή τι πιστεύει ο τάδε ευρωβουλευτής. Το γλείψιμο πάει σύννεφο εκεί πέρα».
Ο Νάιτζελ Φάρατζ με έναν ταξιτζή στο Ramsgate (φωτογραφία από Gareth Fuller / PA Wire)
ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΠΡΟΤΖΕΚΤ
«Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται να εργαστούν εδώ είναι πολύ προσηλωμένοι Ευρωπαίοι φεντεραλιστές, που πιστεύουν στο όνειρο και είναι πρόθυμοι να συναντηθούν με άλλους Ευρωπαίους. Καθώς όμως περνά ο καιρός, εξουθενώνονται λίγο».
«Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν ακόμα ότι αξίζει πολύ αυτό το πράγμα. Σίγουρα είναι πολύ καλύτερο από την εναλλακτική».
Περισσότερα από το VICE
Η Εισβολή του Σύγχρονου «King Leonidas» και των Πολεμιστών του στη Ρουμανία
Ιστορίες από τους πιο Αμήχανους Καλοκαιρινούς Έρωτες
Ζευγάρια Νέων Εξηγούν πώς Είναι να Παντρεύεσαι Λίγο Μετά τα 20
