Στη μέση του πλήθους, που σπρώχνεται, γίνεται χαμός. Ολόγυρα εκατοντάδες blokes σπρώχνουν και τραβούν – είναι σαν το Battle of the Bastards, αλλά με μπάλα. Αν είσαι μικροκαμωμένος (ή ακόμη κι αν δεν είσαι), το ανθρώπινο «κύμα» μπορεί να σε παρασύρει και να σε σηκώσει. Οι έμπειροι παίκτες λένε ότι βλέπουν αστεράκια –μια πραγματική συνθήκη που προκαλείται από έλλειψη οξυγόνου– όταν εγκλωβίζονται για πολλή ώρα.
Εξωτερικά, αυτός ο τεράστιος όγκος από γένια, καράφλες, τατουάζ και μαλλιά μαζεμένα σε ψηλά κοτσάκια, φαίνεται κάπως κωμικός, καθώς πηγαίνει μια από τη μία, μια από την άλλη. Αλλά είναι ένα παιχνίδι όπου οι θεατές που πλησιάζουν πολύ, μπαίνουν στο στόμα του κτήνους.
Videos by VICE
Και γι’ αυτό από τη μια γράφω στο σημειωματάριό μου -«λίγο ομοερωτικό»- και την επόμενη, άθελά μου βρίσκομαι ακριβώς στη μέση. Δεν μπορώ να πάρω ανάσα, ούτε να κρατήσω το σημειωματάριό μου. Το πρόσωπό μου χώνεται μέσα σε μια μασχάλη. Βλέπω μόνο γροθιές, πόδια και οργή. Α, ένας τύπος πίσω μου φωνάζει στο αυτί μου σοφές συμβουλές. «Σπρώξε ρε φλώρε, θα σε τσακίσω». Να πάρει. Έγινε, φίλε.
Αυτό είναι το Royal Shrovetide Football: Ίσως το πιο τρελό παιχνίδι στον κόσμο – ας πούμε ποδοσφαίρου, αλλά σίγουρα δεν θα δείτε τον Pep Guardiola να προσπαθεί να πάρει τη νίκη.
Κάθε Pancake Day, στο κεντρικό parking της πόλης Ashbourne του Peak District, μια μεγάλη μπάλα από φελλό και δέρμα πετάγεται στον αέρα στις 14:00. Στη συνέχεια, εκατοντάδες άνθρωποι –κυρίως ντόπιοι, αλλά ο καθένας μπορεί να συμμετάσχει– περνούν τις επόμενες οκτώ ώρες προσπαθώντας να φτάσουν την εν λόγω μπάλα σε μια μυλόπετρα στη νότια πλευρά της πόλης – ενώ εκατοντάδες άλλοι θέλουν να τη φέρουν στη βόρεια πλευρά. Αυτό είναι το πρώτο ημίχρονο. Την επόμενη μέρα, την Ash Wednesday, το κάνουν πάλι από την αρχή.
Ο αγώνας, που γίνεται κάθε χρόνο από το 1667, διεξάγεται σε δρόμους, γέφυρες, χωράφια, δάση και στους κήπους των ανθρώπων. Οι παίκτες καταλήγουν συχνά σε στέγες και στο ποτάμι. Μέσα σε μια ώρα από τη φετινή έναρξη, ένας τοίχος στο κέντρο της πόλης έχει κατεδαφιστεί πάνω στο στριμωξίδι. Μισή ώρα αργότερα, ο φράκτης του κήπου κάποιου, έπαθε το ίδιο. Φυσικά οι κάτοικοι παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους έξω από την πόλη μέχρι να τελειώσει το παιχνίδι. Τα ρολά στα μαγαζιά είναι κατεβασμένα. Οι διοργανωτές λένε στον κόσμο να μην φέρνουν μαζί τους πολύτιμα αντικείμενα – συμπεριλαμβανομένων των παιδιών.
Δεν είναι μόνο ρίσκο για περιουσιακά στοιχεία. Τραυματισμοί και νοσηλείες είναι συνηθισμένα στο Shrovetide, ίσως επειδή υπάρχουν μόνο δύο βασικοί κανόνες: Δεν επιτρέπεται να μετακινήσετε την μπάλα χρησιμοποιώντας μηχανοκίνητο όχημα και δεν επιτρέπεται να σκοτώσεις κανέναν. «Η περιττή βία αποδοκιμάζεται», σύμφωνα με τους διοργανωτές, αλλά δεν είναι τυπικά απαγορευμένη.
Αυτό σημαίνει ότι μαυρισμένα μάτια, σπασμένες μύτες και μελανιασμένα πλευρά –για να μην αναφέρουμε τα σκισμένα ρούχα και τα παπούτσια που λείπουν– είναι παντού. Ο Hayden Williams, 16 ετών, φέρει το ματωμένο πρόσωπό του με περηφάνια.
«Το να τραυματιστείς είναι μια ιεροτελεστία του Ashbourne», λέει στο VICE. Τι θα πουν οι γονείς του; «Ο μπαμπάς μου γεννήθηκε και μεγάλωσε εδώ», απαντά ο Williams. «Λέει να πέφτω με τα μούτρα».
Υπάρχουν και χειρότεροι τραυματισμοί. Κάποιος εξάρθρωσε τον ώμο του όταν παγιδεύτηκε σε ένα δέντρο και άλλοι νοσηλεύονται με διάσειση. Τις περισσότερες χρονιές, υπάρχουν σπασμένα κόκαλα.
Ένας παίκτης, ο 46χρονος Will Hopewell, έχει σπάσει το πόδι του δύο φορές – μία το 2009 όταν έπεσε κάτω και ξανά το 2019 όταν τον έσπρωξαν ενώ βρισκόταν στο ποτάμι. «Το πόδι μου ήταν ανάμεσα σε δύο βράχους», λέει. «Άκουσα το σπάσιμο». Γιατί συνεχίζει να παίζει; «Για την αίσθηση συντροφικότητας», λέει ο Hopewell. «Τέλος πάντων, ένα σπασμένο πόδι σύντομα επουλώνεται». Ισχύει αν θεωρείς τρεις με έξι μήνες «σύντομα».
Ακόμη και το να είσαι πραγματικός διάδοχος του θρόνου δεν σε σώζει από τέτοια μεταχείριση. Το 1928, ο Πρίγκιπας Εδουάρδος (γνωστός και ως ο μελλοντικός βασιλιάς Εδουάρδος VIII), πραγματοποίησε τη ρίψη που ξεκίνησε το παιχνίδι εκείνης της χρονιάς. Ο θρύλος λέει ότι στη συνέχεια βούτηξε με ενθουσιασμό στο μπουλούκι, αλλά τον έβγαλαν με ματωμένη μύτη μέσα σε πέντε λεπτά.
Επιστροφή στο τώρα, μες στο μπουλούκι -γνωστό ως “The Hug”- και μένω εξίσου λίγο μέσα. Είναι γύρω στις 16:00, δεύτερη μέρα, το σκορ είναι ακόμα 0-0 και το παιχνίδι έχει μετατοπιστεί σε χωράφια, στη βόρεια πλευρά της πόλης. Γαλάζιος ουρανός από πάνω, αλλά ένα βούρκος στα πόδια μας.
Κοιτάζω το σημειωματάριό μου, σημειώνοντας για την ομοερωτική ατμόσφαιρα και το πώς το παιχνίδι έχει ουσιαστικά περάσει μέσα από έναν συρματόπλεγμα (εντυπωσιακά αδιάφορο γεγονός για έναν τύπο που καρφώνεται στο πόδι). Μετά σηκώνω το βλέμμα – είναι πολύ δραματικό να πω ότι αυτό συμβαίνει σε αργή κίνηση; Και βλέπω το πλήθος γύρω μου.
Πώς είναι; Πιο διασκεδαστικό απ’ όσο φανταζόμουν στην πραγματικότητα. Ένα σύννεφο φερομονών, μια έκρηξη αδρεναλίνης και ένα σωρό αθλητικά κλισέ όπως, «ενωμένοι γαμώτο». Μια σκέψη περνάει φευγαλέα από το μυαλό μου – μήπως θα αγγίξω την ιερή μπάλα; Μετά, το ίδιο γρήγορα, νιώθω να μου πιάνουν την κουκούλα και με βγάζουν έξω, στη λάσπη. Κάνω μια νοερή σημείωση, αυτή τη φορά: μείνε στο πέντε επί πέντε.
Κανείς δεν ξέρει ακριβώς πώς ξεκίνησε αυτό το τελετουργικό ποδοσφαίρου του Shrovetide. Μια θεωρία είναι ότι ξεκίνησε μετά από μια δημόσια εκτέλεση, όταν το κομμένο κεφάλι πετάχτηκε στο πλήθος και ξεκίνησε ένα αυτοσχέδιο παιχνίδι. Ωστόσο, το παράδοξο είναι ότι κάτω από τη φαινομενική βία, το παιχνίδι αφορά αναμφισβήτητα για κάτι άλλο – την κοινότητα, την παράδοση και την κληρονομιά που μας δένουν με τα μέρη που γεννιόμαστε.
Όπως πολλές πόλεις βόρειες πόλεις και πόλεις στα Μίντλαντς, το Ashbourne (πληθυσμός 9.000), δεν είχε πολλά να δείξει τον τελευταίο μισό αιώνα. Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι είναι μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Peak District. Αλλά έχει το πιο σημαντικό μεσαιωνικό παιχνίδι ποδοσφαίρου στον κόσμο και η περηφάνια γι’ αυτό είναι τεράστια.
Άλλες μία ή δύο βρετανικές πόλεις διοργανώνουν παρόμοια παιχνίδια Shrovetide –όπως το Atherstone, όπου ένα βίντεο τρελών τσακωμών viral φέτος– αλλά καμία δεν φτάνει την κλίμακα του Ashbourne.
Το Shrovetide είναι πιο σημαντικό από τα Χριστούγεννα εδώ. Οι παμπ κάνουν περισσότερες δουλειές αυτές τις δύο ημέρες από ό,τι σε όλη την εορταστική εβδομάδα. Τοπικές επιχειρήσεις κλείνουν σαν να είναι αργία. Τα σχολεία της πόλης βάζουν τις διακοπές τους σε ημερομηνίες που συμπίπτουν με το παιχνίδι.
Σήμερα, ολόκληρη η πόλη και χιλιάδες επισκέπτες το παρακολουθούν. Υπάρχουν έφηβοι που πίνουν μπίρες στα περιθώρια της δράσης και βετεράνοι που περνάνε μέσα από το ποτάμι για να βλέπουν καλύτερα. Είναι ένα πανηγύρι – μια συνεκτική κοινωνική εκδήλωση, οικονομική κινητήρια δύναμη και κομμάτι της ιστορίας.
«Είναι η ψυχή της πόλης», λέει η κτηματομεσίτρια Helen Ellis, 38 ετών, η οποία το παρακολουθεί σχεδόν όλη τη ζωή της. «Όταν τελειώσει απόψε, ο κόσμος θα αρχίσει να ανυπομονεί για το επόμενο», λέει, πίνοντας Daiquiri φράουλα από κουτάκι. «Τα μέσα ενημέρωσης επικεντρώνονται στις μάχες, αλλά όλα αυτά ξεχνιούνται τη στιγμή που τελειώνει. Η ουσία είναι πως φέρνει κοντά τους ανθρώπους».
Η μύηση σε αυτήν την παράδοση ξεκινά ουσιαστικά από τη γέννηση. Ολόκληρη η πόλη χωρίζεται σε δύο ομάδες: Όσοι γεννήθηκαν νότια του ποταμού Henmore είναι “Down’ards”, με στόχο να πάρουν την μπάλα στον παλιό Clifton Mill, και όσοι γεννήθηκαν βόρεια είναι “Up’ards”, με στόχο να την πάρουν στο Sturston Mill. Όταν κάποιος σκοράρει –χτυπώντας την μπάλα τρεις φορές σε μια ειδικά τοποθετημένη μυλόπετρα– το παιχνίδι αρχίζει ξανά από την αρχή στο κέντρο της πόλης.
Το “Goaling”, όπως είναι γνωστό, σημαίνει ότι γίνεσαι τοπικός ήρωας και πίνεις τζάμπα για εβδομάδες. Πριν από δώδεκα χρόνια, ο οικοδόμος Simon Fisher τα κατάφερε – η μπάλα έπεσε σε εκείνον, περίπου ένα χιλιόμετρο από το Sturston Mill, έτσι την έπιασε και άρχισε να τρέχει.
«Νόμιζα ότι ανά πάσα στιγμή θα έπεφταν πάνω μου, αλλά συνέχισα», λέει ο 34χρονος. «Δεν ξέρω, πρέπει να ήμουν τυχερός γιατί με κυνηγούσε η μισή πόλη. Δεν μπορούσα να το πιστέψω όταν σκόραρα, ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω τώρα». Ο Fisher φαίνεται συγκλονισμένος και μόνο που μιλάει γι’ αυτό. «Είναι μεγάλη υπόθεση», λέει. «Ποτέ δεν πιστεύεις ότι μπορεί να είσαι εσύ».
Η ομάδα του κέρδισε 3-1 εκείνη τη χρονιά. Αυτήν τη φορά είναι πολύ πιο σφιχτά τα πράγματα: Ένα μόνο γκολ έκρινε το παιχνίδι όταν οι Up’ards επιτέλους χτύπησαν τη μυλόπετρά τους, λίγο πριν τις 8 μμ της τελευταίας ημέρας. Ο σκόρερ Tom Allen μεταφέρθηκε, σύμφωνα με την παράδοση, μέχρι το κέντρο της πόλης στους ώμους του συμπαίκτη του, στο ξενοδοχείο Green Man, όπου το γκολ επιβεβαιώθηκε επίσημα και εκείνος εξασφάλισε μια θέση στην ιστορία του Αshbourne.
Τι στιγμή! Αν και όχι για όλους, φυσικά. Καθώς οι παμπ της πόλης γεμίζουν, ο Will Hopewell -αυτός με το σπασμένο πόδι, από τους Down’ard- κατευθύνεται στο Wheel Inn για να πνίξει τη στεναχώρια του. Εδώ, πίσω από το μπαρ, κρέμονται δεκάδες μπάλες Shrovetide από παλιότερες χρονιές. Τις κοιτάζει θλιμμένα.
Πόσο πονάει η ήττα; «Νομίζω ότι θα προτιμούσα να ξανασπάσω το πόδι μου παρά να χάσω», λέει ο Hopewell, κι ύστερα διστάζει. «Αλλά πάντα υπάρχει η επόμενη χρονιά», λέει χαμογελώντας.
Κάνε subscribe στο YouTube – VICE Greece.
Περισσότερα από το VICE
Ο Αγώνας Δρόμου του Παναγιώτη από την Ηρωίνη στον Μαραθώνιο
«Δούλεψα σε Studio με Μεξικανούς Gangster» – Ο Joza Είναι Νομάς Tattoo Artist
Γιατί Αποκαλούμε «Μαϊμού» τις Απομιμήσεις Γνωστών Προϊόντων;
