Δεν ξέρω πότε και με ποια αφορμή έγινε, όμως υπήρξε μια στιγμή στην ιστορία της Ελλάδας που γύρισε ένας διακόπτης και η Eurovision απέκτησε μια σχεδόν ιερή υπόσταση. Από τη στιγμή που θα ανακοίνωναν οι υπεύθυνοι τον τοπικό διαγωνισμό -ναι, κάποτε επιλέγαμε με ψηφοφορία τη συμμετοχή μας- μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο του τελικού, ολόκληρη η χώρα ήταν στο πόδι.
Γκρίνια, κλάματα, οργισμένες δηλώσεις, παράθυρα σε δελτία ειδήσεων, κουτσομπολιά και πολύ παρασκήνιο αποτελούσαν το καθημερινό, τηλεοπτικό μενού για περίπου έναν μήνα. Μέχρι να φτάσουμε δηλαδή στον τελικό και να ακούσουμε τη Δάφνη Μπόκοτα να μας συμβουλεύει ότι πρέπει να «ψηφίσουμε έξυπνα». Υπέροχα σκηνικά που τα τελευταία χρόνια έχουν εκλείψει, αφού η Eurovision άλλαξε δραματικά. Τόσο δραματικά που, πλέον, συμμετέχει μέχρι και η Αυστραλία.
Videos by VICE
Ωστόσο, την αγαπάμε ακόμα (κάποιοι από εμάς τουλάχιστον).
Πέρσι, έχοντας πέσει μέσα στη δίνη του πρώτου κύματος του κορονοϊού, η Eurovision ακυρώθηκε, όμως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί φέτος και μάλιστα, πριν από λίγες μέρες ανακοινώθηκε από την ολλανδική κυβέρνηση ότι η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί με κοινό στο Ρότερνταμ. Έτσι, από τις 18 μέχρι τις 22 Μαΐου οι φίλοι του θεσμού θα μπορούν να παρακολουθήσουν ξανά τους ημιτελικούς και τον μεγάλο τελικό όπως παλιά.
Με αφορμή αυτά τα υπέροχα νέα, έφτιαξα μια λίστα με τις πιο άκυρες ελληνικές συμμετοχές. Περιπτώσεις που ξεχωρίζουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο εκάστοτε καλλιτέχνης δεν είναι αξιόλογος. Εντάξει, μπορεί κάποιοι να ήταν κακοί, αλλά δεν θα εστιάσουμε εκεί. Στην τελική, η Eurovision είναι μια γιορτή και με αυτό το πρίσμα θα πρέπει να την κοιτάμε.
Μιχάλης Ρακιντζής – S.A.G.A.P.O. (2002)
Ας τελειώνουμε από νωρίς με τον «ελέφαντα στο δωμάτιο». Είναι ίσως η πιο άκυρη συμμετοχή που έχουμε στείλει ποτέ και μάλιστα με αρκετό παρασκήνιο. Έναν χρόνο μετά την άκρως επιτυχημένη εμφάνιση των Antique με το “I Would Die for You”, οι οποίοι κατέκτησαν την τρίτη θέση, η Ελλάδα άρχισε να πιστεύει ότι μπορεί να σηκώσει τον πολυπόθητο τίτλο. Έτσι, το 2002 είχαμε να διαλέξουμε μεταξύ δέκα συμμετοχών σε μια βραδιά, που ψήφιζε το κοινό και η κριτική επιτροπή.
Έπειτα από ένα μεγάλο μπέρδεμα, που συζητήθηκε πολύ από εκπομπές και δελτία ειδήσεων, νικητής ανακηρύχθηκε ο Μιχάλης Ρακιντζής. Η παρουσία του στον διαγωνισμό, παρότι ο ίδιος δήλωνε σίγουρος πως όλα θα πάνε καλά, μνημονεύεται ως μία από τις χειρότερες όλων των εποχών.
Η μπάντα εμφανίστηκε με τις γνωστές πλέον στολές, που θυμίζουν ΜΑΤατζή. Ο Ρακιντζής πέταγε το ένα φάλτσο μετά το άλλο, καθώς βαρούσε προσοχές με την υπόλοιπη παρέα. Το φιάσκο είχε ως κατάληξη να βρεθούμε στην 17η θέση. Τις επόμενες μέρες έκανε λόγο για σαμποτάζ και δυστυχώς, μετά από αυτό, η καριέρα του δέχθηκε ένα ισχυρό πλήγμα.
Αξίζει να αναφέρω ότι το κομμάτι -κάτι μεταξύ synth pop των 80’s με rock προσέγγιση- δεν ήταν κακό και φυσικά μιλάμε για έναν καλλιτέχνη με τρομερή πορεία. Κανείς δεν μειώνει την αξία του, απλώς δεν ήταν γραπτό να συμβεί.
Τάνια Τσανακλίδου – Τσάρλυ Τσάπλιν (1978)
Tο «Τσάρλυ Τσάπλιν» είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα τραγουδιού της εποχής, κατά τη διάρκεια της οποίας η Ελλάδα ακροβατούσε μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Πρόκειται για μια νοσταλγική ματιά στον βουβό κινηματογράφο, ολίγον τι κιτς -ακόμα και για την εποχή- αλλά με μια πραγματικά πιασάρικη μελωδία. Η νεαρή Τάνια Τσανακλίδου, σε έναν ρόλο λίγο διαφορετικό από αυτόν που την έχουμε συνηθίσει, αποδεικνύει ότι έχει φωνάρα, με μια συμμετοχή που κατάφερε να σκαρφαλώσει στην όγδοη θέση.
Η συνταγή που θέλει να χρησιμοποιείς μια διεθνή λέξη -ή όνομα- για να κερδίσεις το κοινό -εφόσον μέχρι κάποιο σημείο οι συμμετοχές έπρεπε να έχουν στίχο στη γλώσσα της χώρας που εκπροσωπούν-, είναι κάτι που έπαιξε πολύ μέσα στα επόμενα χρόνια.
Άννα Βίσση & Επίκουροι – Ωτοστόπ (1980)
Τι να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτό το έπος; Από το γεγονός ότι η γνωστή Ελληνίδα popstar αναγράφεται ως «Άννα Βίσσυ», μέχρι το κλιπ που μυρίζει ούζο, μεζεδάκι και θάλασσα. Ένα βίντεο γεμάτο χρυσές λεπτομέρειες. Το κομμάτι δεν είναι κακό (θυμίζει λίγο Abba), όμως πέραν της ιδιαίτερης φωνής της Βίσση δεν έχει να δώσει κάτι παραπάνω. Η προαναφερθείσα πατέντα με τη χρήση διεθνούς λέξης για ρεφρέν χρησιμοποιείται και εδώ. Περισσότερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το μουστάκι του τύπου από τους Επίκουρους, που χορεύει σαν να κατουριέται.
Αλήθεια, τι να κάνουν αυτές οι ψυχές σήμερα;
Αφροδίτη Φρυδά – Κλόουν (1988)
Η τραγική ζωή ενός κλόουν του τσίρκου αποτυπωμένη σε στίχους όπως «κλόουν, κλόουν, είμαι ο κλόουν, κλόουν, κλόουν είμαι ο κλόουν, χα-χα- χα- χαχα». Η Αφροδίτη Φρυδά δείχνει ξενερωμένη που το ερμηνεύει, ενώ σε κάποια φάση σκάει στη σκηνή ένα υβρίδιο κλόουν – Τσάρλι Τσάπλιν με μαλλί περμανάντ που χορεύει κλακέτες και κάνει σπαγκάτο. Χρειάζεται να αναφέρω κάτι παραπάνω;
Κλείνω το εν λόγω κεφάλαιο με μια παράγραφο από τη σχετική σελίδα στο Bικιπαιδεία:
Η ελληνική αντιπροσωπεία ταξίδεψε στο Δουβλίνο χωρίς πολλές ελπίδες. Η Φρυδά φαινόταν νευρική, οι χορευτές φαίνονταν εκτός ρυθμού και ο κλόουν που εμφανίστηκε στη σκηνή έκανε αυτή την ελληνική συμμετοχή μια από τις πιο ξεκαρδιστικές στην ιστορία του διαγωνισμού. Το τραγούδι κατετάγη 17ο και γι’ αυτό ψήφισαν μόνο η Τουρκία και η Γαλλία.
Θάλασσα – Μια Κρυφή Ευαισθησία (1998)
Ένα συγκρότημα που δημιουργείται από το πουθενά, με σκοπό τη συμμετοχή του στον διαγωνισμό. Πολλά παράπονα από τους υπόλοιπους καλλιτέχνες, οι οποίοι θεώρησαν απάτη την επικράτησή του. Μια απίθανη ιστορία από τις ημέρες του διαγωνισμού και η διάλυση που ήρθε αμέσως μετά τον τελικό. Τα παραπάνω συνθέτουν την ιστορία της συμμετοχής των Θάλασσα στην Eurovision του 1998.
Έπειτα από έναν τηλεοπτικό διαγωνισμό με παρουσιαστή τον Γιώργο Μαρίνο, οι Θάλασσα πήραν το εισιτήριο για το Μπέρμιγχαμ, έχοντας στις αποσκευές τους ένα συμπαθητικό rock τραγούδι – χρόνια πριν γίνει μόδα για τον διαγωνισμό.
Σύμφωνα με όσα έχουν γίνει γνωστά, ο συνθέτης Γιάννης Βάλβης δημιουργούσε συνεχώς προβλήματα. Έπειτα από μία συνέντευξη Τύπου, η οποία μνημονεύεται ακόμα, έκανε συνεχώς παράπονα και αγενείς συστάσεις στους τεχνικούς καθώς δεν ήταν ευχαριστημένος με τη σκηνοθετική κάλυψη του performance.
Μάλιστα έφτασε σε σημείο να τσακωθεί τόσο άσχημα με τους υπεύθυνους, που ανάγκασε την επιτροπή να τον αποκλείσει για πάντα από τον διαγωνισμό, ενώ του απαγόρεψαν την είσοδο στον χώρο. Φήμες τον θέλουν να παρακολουθεί τον διαγωνισμό φρουρούμενος, στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του. Όλα αυτά για να βρεθούμε τελικά στην 20ή θέση, μία από τις πιο χαμηλές της ιστορίας. Οι τύχες των πρωταγωνιστών της ιστορίας αγνοούνται.
Θέμης Αδαμαντίδης – Σαρανταπέντε Κοπελιές (1982)
Το 1982 θα ήταν μια καλή χρονιά για την Ελλάδα. Ο Θέμης Αδαμαντίδης θα πήγαινε στο Harrogate της Αγγλίας με ένα κομμάτι που συνδύαζε την disco με την ελληνική παράδοση. Τα προγνωστικά τον έφερναν στη δεύτερη θέση. Η συνέχεια, όμως, δεν ήταν τόσο ευχάριστη, αφού η επιτροπή του διαγωνισμού θεώρησε ότι το κομμάτι δανείζεται μελωδίες από το παραδοσιακό «Βασιλικός θα Γίνω στο Παραθύρι σου» και στίχους από το «Γιοφύρι της Άρτας». Η ελληνική πλευρά, από την άλλη, πέρασε στην αντεπίθεση αποσύροντας τη συμμετοχή -πριν ακυρωθεί- αναφέροντας ότι ο διαγωνισμός ήταν χαμηλής ποιότητας.
Λουκάς Γιώρκας & Stereo Mike – Watch My Dance (2011)
Κίονες, rap κουπλέ, «σκυλάδικο» ρεφρέν, breakdance και ζεϊμπέκικο. Όλα αυτά μέσα σε τρία λεπτά και 18 δευτερόλεπτα, όσο δηλαδή διαρκεί το “Watch My Dance”. Το κομμάτι που ερμήνευσαν ο Stereo Mike με τον Λουκά Γιώρκα το 2011, παραδόξως, έπιασε την έβδομη θέση.
The joke is on me then.
Koza Mostra & Αγάθωνας Ιακωβίδης – Alcohol is Free (2013)
Αυτή είναι από τις πιο καλές «ακυρίλες» που στείλαμε. Μια μίξη ska και ρεμπέτικου, με την μπάντα να φοράει κιλτ και να οργώνει τη σκηνή και τον Αγάθωνα να στέκει αγέρωχος στη μέση και να αποθεώνεται από το κοινό. Πολύ δυνατό τραγούδι που θυμίζει -με την καλή έννοια- τους Τούρκους Athena και το “For Real” – κατά την ταπεινή μου άποψη από τα καλύτερα που έχουν παρουσιαστεί στον διαγωνισμό. Η τρελοπαρέα κατέκτησε την έκτη θέση, αλλά θεωρώ ότι άξιζαν κάτι παραπάνω.
Bonus: Bang – Stop (1987)
Απλώς ήθελα να μοιραστώ μαζί σας πόσο γαμάτο ήταν που είχαμε τους δικούς μας Wham! στα 80’s. Θάνος Καλλίρης και Βασίλης Δερτιλής έπαιζαν μπάλα σε διεθνές επίπεδο και στην εξάχρονη πορεία τους συνεργάστηκαν με παραγωγούς όπως ο Shep Pettibone (Madonna, George Michael, Elton John), ο M. Hutchinson (Madonna) και ο Bob Kraushaar (Johnny Hates Jazz, Erasure, Marc Almond), ενώ συμμετείχαν στην Eurovision και έκαναν εμφανίσεις μέχρι και στην Ιαπωνία. Έπιασαν τη δέκατη θέση στον διαγωνισμό του 1987, με μία πολύ δυνατή εμφάνιση.
Απαιτώ reunion του γκρουπ.
Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
Ο «Γρίφος» του Ισπανικού Skunk στην Ηγουμενίτσα
Η Marseaux θα Ήθελε να Δει Περισσότερους Συνομήλικούς της να Ψηφίζουν
Την Τελευταία Φορά που Μπλόκαρε η Διώρυγα του Σουέζ, Σχηματίστηκε μια Ουτοπική Κοινότητα στη Θάλασσα
