Το τι μπορεί να συμβαίνει σε μια μικρή επαρχία, ώστε να αριθμεί μεταξύ των κατοίκων της 350 υπόδικους, το μάθαμε στο video του VICE, «Νόμος και Τάξη στο Ελληνικό El Dorado», που πραγματεύεται τις αντιδράσεις των κατοίκων της Β.Α Χαλκιδικής προς τα μεταλλευτικά σχέδια στον τόπο τους. Χθες λοιπόν, στην πλατεία της Ιερισσού πραγματοποιήθηκε συναυλία με γνωστούς καλλιτέχνες με πρωτοβουλία των Επιτροπών Αγώνα Χαλκιδικής και Θεσσαλονίκης, ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές.
Τρέχουμε εκτός ορίων ταχύτητας στους δρόμους της Χαλκιδικής για να φτάσουμε έγκαιρα στην Ιερισσό. Στη συναυλία ενάντια σε μια εξόρυξη που δεν θα γίνει ποτέ, όπως επιμένουν οι διοργανωτές της. Στα πανώ με τα μεγάλα «Όχι στην εξόρυξη» που βρίσκονται έξω από την Ιερισσό. Βλέπω τους πρώτους που σπεύδουν να φτάσουν στο συναυλιακό χώρο. Τρώνε σάντουιτς και ψωνίζουν μπλούζες, φούτερ, μπουφάν και άλλα σουβενίρ με το «SOS Χαλκιδική». Αναρωτιέμαι αν βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο που έχει έρθει για συναυλιακό τουρισμό, σε περιβαλλοντικούς ακτιβιστές ή σε κατοίκους των γύρω περιοχών που βρέθηκαν εδώ από απλή περιέργεια. Ίσως ισχύουν λίγο από όλα αυτά. Ίσως και άλλα που ακόμα αγνοώ. Το βέβαιο είναι ότι ο κόσμος είναι και πάλι πολύς. Όπως και στις δύο περσινές συναυλίες, εδώ στην Ιερισσό και στη Θεσσαλονίκη. Τέσσερις, πέντε, έξι χιλιάδες. Δεν μπορώ να υπολογίσω ακριβώς. Πηγαινοέρχονται διαρκώς φοιτητοπαρέες με μπουκάλια τσίπουρο στα χέρια, παιδάκια στις πλάτες των πατεράδων τους, ζευγάρια κάθε ηλικίας και «φυλής». Το ετερόκλητο μωσαϊκό των κοριτσιών με το άκρως επιμελημένο λουκ και των αγοριών με τα σκουλαρίκια και τα μαύρα ρούχα μπλέκεται με στελέχη κομματικών νεολαιών και πολιτικοποιημένους οπαδούς τοπικών ομάδων.
Videos by VICE
Η συναυλία ξεκινάει με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη να δίνει ιδανικά ένα σαφές στίγμα από το πρώτο του κομμάτι: μ’ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας, τη μικρή ζωή μας. Κι εκείνος, όπως κι οι επόμενοι καλλιτέχνες, κρίνει σκόπιμο να ξεκαθαρίσει ότι δεν ήρθε εδώ για να κολλήσει «ένσημα στην επανάσταση», δεν ήρθε για να καπηλευθεί το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη, αλλά για να συμπαραταχθεί με αυτό. Επειδή, όπως εξηγεί απλά, θέλει να ζει σε ένα ανθρώπινο περιβάλλον. Στη σκηνή ανεβαίνει για λίγο ο Δημήτρης Αποστολάκης από τους Χαΐνηδες, μιλώντας με το γνώριμο αντισυμβατικό τρόπο του για όσα μας ενώνουν και όσα μας χωρίζουν. Μετά θα ανέβει ο Παύλος Παυλίδης, χωρίς πολλά-πολλά λόγια αλλά με περισσότερα τραγούδια. Άλλωστε οι στίχοι του λένε για τις αλυσίδες που μας δένουν κι εμείς τις γυαλίζουμε. Για μια ζωή ταπεινή αλλά όχι ταπεινωμένη.
Η αρχική χαλαρότητα του κόσμου διαλύεται σιγά-σιγά. Η συναυλία στην Ιερισσό δεν είναι απλώς μια συναυλία. Είναι μια δήλωση. Ένα ξεκάθαρο «όχι» σε μια εξόρυξη που μεθοδεύεται ήδη στο (ακόμα) καταπράσινο όρος Κάκαβος. Ο Γιάννης Αγγελάκας που ακολουθεί καταφέρνει να ξεσηκώσει ακόμα περισσότερο το πλήθος με το εμβληματικό πλέον «σιγά μην κλάψω» αλλά και με τα παλιά ή νεότερα τραγούδια του, τα γραμμένα με αιχμηρό στίχο. Τα συνθήματα των διαδηλώσεων ακούγονται υπό τη λάμψη βεγγαλικών και οι συζητήσεις που ανοίγουν ξεφεύγουν από τους τυπικούς χαιρετισμούς μεταξύ παλιών γνωστών και νέων φίλων. Η συναυλία εξελίσσεται σε μαραθώνιο. Τελευταίος ο Γιάννης Χαρούλης ανεβαίνει να τραγουδήσει περασμένα μεσάνυχτα, μετά τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ο τελευταίος θα ανέβει ξανά για ένα αποχαιρετιστήριο τραγούδι με τον Χαρούλη, λίγο μετά τις 3. Η αίσθηση που μένει από αυτό το γεγονός νομίζω ότι έχει περιγραφεί άψογα από τον Μάλαμα, αρκετή ώρα νωρίτερα: αυτό που έγινε αυτή τη βραδιά μπορεί να μην ήταν πολύ σημαντικό. Ήταν όμως σημαντικό το ότι έγινε.
Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.
