Κακά τα ψέματα, αν ψάξεις στην ντουλάπα σου -και δεν έχεις κάνει κάποιο πρόσφατο ξεκαθάρισμα- σίγουρα θα βρεις κάποιο ξεχασμένο ρούχο ή παπούτσι, κάτι για το οποίο μπορεί κάποτε να έκανες σαν τρελός/ή ώστε να το αποκτήσεις, μα τώρα δεν δίνεις δεκάρα. Ένα τζιν που κάποτε ήταν της μόδας, αλλά τώρα πια όχι, ένα φόρεμα που παραείναι για ειδικές περιστάσεις και πολλά ακόμη.
Δεν θα μπορούσαμε να αποτελέσουμε εξαίρεση στον κανόνα, οπότε βρήκαμε αυτά τα μοναδικά κομμάτια ξαραχνιάζοντας τις ντουλάπες μας και ιδού:
Videos by VICE
Το φόρεμα από τον χώρο των σκελετών
Όταν οι φίλοι μου -που έχουν εμμονή με την τακτοποίηση της ντουλάπας- δεν νιώθουν καλά, τους καλώ στο σπίτι να τακτοποιήσουν τη δική μου ντουλάπα, παρέχοντάς τους έτσι μία άλλη ψυχοθεραπεία. Όταν φτάνουν στο σημείο της ντουλάπας που το έχω ονομάσει «ο χώρος των σκελετών», τα πράγματα δεν είναι εύκολα ούτε για αυτούς, ούτε για εμένα. Εκεί, βρίσκονται τα ρούχα που δεν φόρεσα πάνω από μία φορά -μπορεί και καμία-, αλλά παραμένουν εκεί, στοιχειώνοντας την ντουλάπα μου. Πλέον, πολλά από αυτά τα αποχωρίστηκα. Υπάρχουν όμως ορισμένα που τα κρατάω ακόμα, όπως αυτό το φόρεμα το οποίο το έχω αποθηκευμένο σε θήκη, για να μη μου χαλάσει. Το αγόρασα με αφορμή ένα θεματικό πάρτι με τίτλο «Κουλή κηδεία». Μάλιστα, το απέκτησα μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις από μία άλλη κοπέλα που το ήθελε για κάποιο λόγο απεγνωσμένα. Τελικά, δεν θυμάμαι γιατί, δεν πήγα σε εκείνο το πάρτι και πέρασαν αυτοί καλά κι εγώ έμεινα με το φόρεμα στην ντουλάπα, με σκοπό να κάνω κάποιο δικό μου «κουλό» πάρτι, έτσι για το γαμώτο.
– Nιόβη Αναζίκου
Το θρυλικό Levis 501
Το Levis 501 έγινε διάσημο ως το τζιν που κολακεύει τα οπίσθια, ανδρικά και γυναικεία. Στην τηλεοπτική του διαφήμιση, ένας απίστευτος και γυμνασμένος τύπος το φορούσε (μόνο αυτό) και έμπαινε σε μια μπανιέρα γεμάτη νερό, για να πάρει –και καλά- το σχήμα του σώματός του. Το επόμενο διάστημα αισιόδοξοι έφηβοι που πίστευαν ότι το τζιν τους θα γίνει το δεύτερο δέρμα τους, μπαινόβγαιναν σε μπανιέρες και μετά άφηναν το 501 να στεγνώνει πάνω τους. Κάπως έτσι αποκτήσαμε και τα πρώτα μας μητρικά προβλήματα.
Το κράτησα, λοιπόν, όλα αυτά τα χρόνια γιατί μου θυμίζει την εφηβεία μου στη Θεσσαλονίκη: Τα απογεύματα της Παρασκευής, μετά το σχολείο, που με την κολλητή μου, σ’ ένα αυτοσχέδιο και εξαιρετικά ώριμο παιχνίδι, συνδυάζαμε το 501 μας με αποκριάτικες μάσκες και σπρώχναμε η μία την άλλη πάνω σε περαστικούς στην Τσιμισκή. Τις σαββατιάτικες εξόδους μας έξω από την «Ωραία», τρώγοντας το ωραιότερο παγωτό του κόσμου και περιμένοντας να εμφανιστεί εκείνος που μας αρέσει και, δυστυχώς, πήγαινε σε άλλο σχολείο. Τα ασυγκράτητα γέλια μας στο σινεμά, βλέποντας τον Richard Gere να υποδύεται τον Βασιλιά Δαυίδ και μία συμμαθήτριά μου να μου λέει ενοχλημένη «Ντροπή σου, Είσαι και Εβραία». Την εφηβική μου ματαιοδοξία που οδηγούσε στην άρνησή μου να φορέσω γυαλιά μυωπίας και να πρέπει να τραβάω τα μάτια μου σαν κινέζα για να δω, έστω και στιγμιαία (οι μύωπες ξέρουν τι εννοώ) ώστε να μην μπαίνω σε λάθος αριθμό αστικού λεωφορείου.
Ύστερα από σχεδόν 20 χρόνια, το ξαναέβαλα γι’ αυτό το θέμα. Κατάφερα να κλείσω τα περίφημα κουμπάκια του και απόρησα πώς το φορούσα κάποτε. Το 501 δεν ήταν ελαστικό και νομίζω ότι κάποια στιγμή μου κόπηκε η κυκλοφορία του αίματος στο ύψος των μηρών. Ωστόσο, πρέπει να παραδεχτώ ότι ακόμη και σήμερα εκπληρώνει το στόχο για τον οποίο έγινε τόσο διάσημο τότε.
– Ελίζα Μπενβενίστε
ΠΑΟ ολέ
Πώς να πετάξεις μία φανέλα από την εποχή που οι πράσινοι γκρέμιζαν τον Άγιαξ στο τελευταίο του παιχνίδι στο Ολυμπιακό Στάδιο του Άμστερνταμ που φιλοξένησε για πάνω από έξι δεκαετίες τον Johan Cruyff και μία από τις πιο πετυχημένες ομάδες του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου; Εντάξει, τη φανέλα δεν μπορώ να τη φορέσω, αφού πλέον μου έχει περάσει ο οπαδισμός της εφηβείας και πού να μπεις με τη φανέλα του Juan José Borrelli στο γραφείο; Όμως αυτό το κειμήλιο δεν πετιέται και όταν κάνω παιδιά, ίσως καταφέρω να τους κάνω Παναθηναϊκούς λέγοντάς τους πού φτάσαμε όταν την ιδρώσαμε. Πάντως, δεν τη φοράω και για έναν άλλον λόγο: μπορεί από τα πλυσίματα να γαριάζει και να χάσει και τα χρώματά της και αυτό δεν το θέλω, γιατί αυτά τα χρώματα πρέπει να παραμείνουν για πάντα ανεξίτηλα.
– Θοδωρής Χονδρόγιαννος
VICE Video: Νόμιμες και Παράνομες Πρακτικές Ομορφιάς στη Νότια Κορέα: Η Παράνομη Κουλτούρα των Tattoo
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Ποιος θα πετούσε ένα πουά μαντήλι;
Έχω πολλά πράγματα στην ντουλάπα μου που δεν φοράω συχνά, αλλά αυτό το μαντήλι πραγματικά δεν το έχω φορέσει καθόλου τα τελευταία χρόνια. Αν θυμάμαι καλά πρέπει να το έχω αγοράσει από ένα βιντατζάδικο στο Παρίσι, σίγουρα με μεγάλο ενθουσιασμό, αλλά έχω το εξής πρόβλημα: Δεν μπορώ να το φορέσω ούτε στο κεφάλι το καλοκαίρι επειδή γλιστράει, ούτε στον λαιμό γιατί νιώθω να με πνίγει, ούτε με κάποιον άλλον τρόπο. Πραγματικά δεν ξέρω πώς να το χρησιμοποιήσω, αλλά δεν μου πάει η καρδιά να το πετάξω. Ποιος θα φερόταν έτσι σε ένα πουά μαντήλι;
– Μελπομένη Μαραγκίδου
Δολοφόνος πωλητής σε κατάστημα με ντόνατς
Πέτυχα αυτό το πουκάμισο σε κατάστημα γνωστής αλυσίδας ρούχων. Προφανώς, ήταν στις «ευκαιρίες» και επειδή κόστιζε μόνο πέντε ευρώ το πήρα. Δεν ξέρω γιατί, δεν σκεφτόμουν κάτι συγκεκριμένο. Από τότε το έχω φορέσει μόνο σε ένα live της μπάντας μου και το έχω στη ντουλάπα μου για να μου φτιάχνει το κέφι. Μου θυμίζει τον Homer από τους Simpsons, που γουστάρει ντόνατς, οπότε αυτό είναι ένα ακόμα «συν». Ωστόσο, δεν νομίζω πως θα το φορέσω ποτέ έξω. Ίσως σε κάποιο live πάλι ή στο Halloween, αν αποφασίσω να ντυθώ «Δολοφόνος πωλητής σε κατάστημα με ντόνατς». Τώρα που το σκέφτομαι, αυτή είναι μια καλή ιδέα.
– Αντώνης Κωνσταντάρας
Η σχέση μου με αυτό το μπλουζάκι είναι complicated
Για έναν περίεργο λόγο, αυτό το μπλουζάκι καταφέρνει κάθε χρόνο τέτοια εποχή να με πείθει να το κατεβάσω από εκείνο το ράφι που κρύβω τα καλοκαιρινά – εδώ και δέκα ολόκληρα χρόνια. Φέτος μάλιστα είχα τη φαεινή ιδέα να το κρατήσω ΚΑΙ τον χειμώνα στην ντουλάπα μου, μήπως και υπάρξει ειδική «περίσταση» για να το φορέσω. Την περίμενα καρτερικά, όμως δεν ήρθε ποτέ. Ίσως να φταίει ότι μ’ αυτό πήγα για πρώτη φορά στα μπουζούκια, ίσως να φταίνε οι αμφιλεγόμενες παγέτες του. Όπως και να ‘χει, έχει στιγματιστεί και η σχέση μας είναι complicated. Μερικές φορές νιώθω τύψεις που το κρατάω σε μια σχέση και δεν του ξεκαθαρίζω τα συναισθήματά μου. Σκέφτομαι πως έχει έρθει η ώρα να το αφήσω να βρει κάποιον άλλον. Κάποιον που θα το αγαπήσει γι’ αυτό που είναι.
– Ναυσικά Μαυρομούστακου
Ένα μπλου τζιν για τρεις
Αυτό το τζιν και τι δεν έχει τραβήξει! Ήταν της κολλητής μου και το φορούσε την περίοδο που πηγαίναμε γυμνάσιο και οι δύο, μου το χάρισε και παρόλο που είχε σκιστεί από ένα σημείο και μετά, του έβαλα μπαλώματα και συνέχισα να το φοράω μέχρι που από τα δικά μου χέρια πέρασε στα χέρια της τρίτης της παρέας. Βλέπαμε τότε και τη σχετική ταινία «The Sisterhood of the Traveling Pants» (Ένα Μπλου Τζιν για Τέσσερις) όπου ένα τζιν φέρνει την τύχη στις ζωές τεσσάρων φίλων καθώς μοιράζονται το ίδιο ρούχο, έτσι και εμείς σαν άλλες πρωταγωνίστριες κάναμε το ίδιο. Μετά από καιρό, επέστρεψε ξανά στην γκαρνταρόμπα μου και συνέχισα να το φοράω μέχρι τη Β’ Λυκείου. Μεταφέρθηκε από ντουλάπα σε ντουλάπα από τότε, μέχρι που κατέληξε να βρίσκεται ακόμα κάπου μέσα σε αυτήν, αν και έχω να το φορέσω πάνω από τρία χρόνια, διότι έχει γίνει σχεδόν διάφανο από τα πλυσίματα. Πιστεύω ότι ίσως να μην το πετάξω και ποτέ, πως πάντα από κάπου θα ξεπροβάλλει ανάμεσα στα ρούχα μου και θα παραμένει για να μου θυμίζει κάτι από εκείνα τα όμορφα χρόνια.
– Δέσποινα Φραντζή
Το παλιό του παλτό
Λοιπόν, αυτό το παλτό δεν είναι δικό μου. Ποτέ δεν ήταν. Είναι του καλού μου φίλου, Γιώργου. Ο Γιώργος, λοιπόν, αρκετά χρόνια πριν, γούσταρε μπουζούκια και ελληνικά τραγούδια. Έτσι, πάντα φρόντιζε να ντύνεται στην τρίχα – καλά παντελόνια, πουκάμισο, καλό παλτό. Ένα βράδυ λοιπόν που είχε βγει, μετά ήρθε να κοιμηθεί στο σπίτι μου. Από εκείνο το ξημέρωμα, πρέπει να έχουν περάσει έξι-επτά χρόνια και έχει έρθει άπειρες φορές στο σπίτι μου, όμως δεν πήρε το παλτό του ποτέ. Ίσως ήταν για καλό, αφού από τότε και μετά ξεκίνησε να ακούει και ηλεκτρονική μουσική. Όπως και να ‘χει, μου θυμίζει τα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια στην Αθήνα, τόσο ανέμελα, τόσο μακρινά.
– Παύλος Τουμπέκης
Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.
Περισσότερα από το VICE
Μπάλα, Casual Μόδα και Μπάχαλα: Η Κουλτούρα και το Ντύσιμο της Κερκίδας
Γιατί Όλα τα Μαγαζιά με Vintage Ρούχα Μυρίζουν Κλεισούρα;
Η Ακροδεξιά Μόδα Υιοθετεί το Στιλ των Antifa
