Σοφία, Σταματίνα, Γεωργία. 23, 24, 25 χρονών. Τρία κορίτσια που διανύουν το πρώτο μισό της δεκαετίας των 20 και βοήθησαν χιλιάδες ανθρώπους και ζώα αυτό το καλοκαίρι, με τις πιο καταστροφικές πυρκαγιές που έχει γνωρίσει η Ελλάδα.
Η δημοσιογράφος και εθελόντρια Σταματίνα Σταματάκου, 24 ετών, εξιστορεί στο VICE πώς στήθηκε από το μηδέν ο σταθμός πυρόπληκτων ζώων στο παλιό λατομείο Γαλατσίου. Μέσα σε μία νύχτα, κυριολεκτικά, ένα γιαπί μετατράπηκε σε καταφύγιο που φιλοξένησε 272 ζώα που κινδύνευσαν από τη φωτιά.
Videos by VICE
Ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός Dogs’ Voice της Έλενας Δέδε, μαζί με τη Σταματίνα και χιλιάδες άλλους εθελοντές, καθάρισαν τον χώρο, έστησαν υποδομές, έφτιαξαν τέντες και άρχισαν γρήγορα να αναζητούν τους ιδιοκτήτες των ζώων που είχαν χαθεί μέσα στον πανικό της φωτιάς. Όσα ζώα δεν επανενώθηκαν με τους ιδιοκτήτες τους, δόθηκαν για φιλοξενία ή υιοθεσία.
Οι ανάγκες των πυρόπληκτων περιοχών για τρόφιμα, φάρμακα, ρούχα, είδη έκτακτης ανάγκης ήταν τεράστιες. Την ίδια στιγμή, χιλιάδες άνθρωποι αναρωτιούνταν πώς μπορούσαν να βοηθήσουν αποτελεσματικά. Η Γεωργία Παράσχου της εθελοντικής ομάδας Humanity Greece, 25 ετών, έγινε ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους πυρόπληκτους και σε όσους ήθελαν να προσφέρουν.
Μαζί με την 23χρονη Σοφία Γαβαλά και χιλιάδες άλλους νέους μετέτρεψαν ένα στενό στου Ψυρρή σε συντονιστικό κέντρο, από το οποίο τις ημέρες που μαίνονταν οι πυρκαγιές, αναχώρησαν 250 φορτηγά με είδη έκτακτης ανάγκης για όλες τις πυρόπληκτες περιοχές.
Όποιος πέρασε από το σημείο είδε εθελοντές 20-30 χρονών, κατά κύριο λόγο, να καταφθάνουν ασταμάτητα φορτωμένοι με σακούλες, να βοηθάνε στη διαλογή και στο πακετάρισμα των αγαθών και να γεμίζουν τα φορτηγά που ήταν έτοιμα προς αναχώρηση. «Έρχονταν τα παιδιά το πρωί και έφευγαν νύχτα – πρόσφεραν άπειρες ώρες άοκνης δουλειάς με χαμόγελο», λέει στο VICE η Γεωργία Παράσχου.
Ο Γιώργος Πελεκανάκης, από την άλλη, έφερε στην προσπάθεια για την αναχαίτιση της φωτιάς στη Βαρυμπόμπη και την Ιπποκράτειο Πολιτεία την εμπειρία 11 χρόνων, ως εθελοντής δασοπυροσβέστης. Ο Γιώργος, 47 ετών, εσωτερικός ελεγκτής σε εταιρείες στο επάγγελμα, από το 2010 είναι μέλος της Εθελοντικής Μονάδας Αντιμετώπισης Κινδύνων Ιπποκρατείου Πολιτείας (ΜΑΚΙΠ), στην ομάδα της καταστολής – σβήνει φωτιές, δηλαδή. Ο ίδιος περιγράφει την ακούραστη προσπάθεια των εθελοντών δασοπυροσβεστών να περιορίσουν τη φωτιά στη Βόρεια Αττική, όταν την ίδια στιγμή, σε άλλο σημείο, μπορεί να καιγόταν το δικό τους σπίτι.
Τέσσερις άνθρωποι, άλλοι με εμπειρία χρόνων στον εθελοντισμό και άλλοι πολύ νέοι που έζησαν για πρώτη φορά το πολύτιμο αίσθημα της προσφοράς, περιγράφουν στο VICE πώς έζησαν τις μέρες της απόλυτης καταστροφής. Πίσω από αυτά τα τέσσερα πρόσωπα, υπάρχει μια τεράστια αλυσίδα χιλιάδων εθελοντών που όταν χρειάστηκε, βρέθηκαν ο καθένας με τον τρόπο του στην πρώτη γραμμή.
Οι εθελοντές δεν βοήθησαν μόνο τους πυρόπληκτους, αλλά και όλους εμάς να διαχειριστούμε το αδιανότητο. Η συμπαράστασή τους στους ανθρώπους που δοκιμάζονταν ήταν το μόνο που μπορούμε να κρατήσουμε από ένα πολύ σκληρό καλοκαίρι. Το πιο αισιόδοξο απ’ όλα είναι ότι όπως μας διαβεβαιώνουν θα είναι εκεί και την επόμενη φορά που οι συνθήκες θα το απαιτήσουν, θα εμπνεύσουν κι άλλους να τους ακολουθήσουν και το «κύμα» αλληλεγγύης σίγουρα θα γίνεται όλο και ισχυρότερο.
Σταματίνα Σταματάκου, 24 ετών, δημοσιογράφος
Το «θαύμα» του Γαλατσίου για τα πυρόπληκτα ζώα.
Όταν ξέσπασαν οι φωτιές ήμουν διακοπές – μεγάλο λάθος αυτό. Τζάμπα πληρώσαμε ξενοδοχείο. Τις δύο ημέρες που έκανα διακοπές, τελικά, ήταν βασανιστήριο και έτσι γύρισα στην Αθήνα. Όταν ξεκίνησαν οι πυρκαγιές την Τρίτη το βράδυ, μιλήσαμε με την Έλενα Δέδε που έχει το Dog’s Voice. Η Έλενα, το ίδιο βράδυ, άνοιξε την πλατφόρμα για τις φιλοξενίες. Την προωθήσαμε όλοι για να μπει ο κόσμος που μπορούσε να φιλοξενήσει ζώα και να το δηλώσει. Εμείς κάναμε έλεγχο των φιλοξενιών και μετά σε συνεργασία με άλλους εθελοντές πηγαίναμε τα ζώα στα σπίτια. Αυτό δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται
Με την Έλενα είχαμε βοηθήσει μαζί τα πυρόπληκτα ζώα του Mατιού. Ο μηχανισμός διαχείρισης πυρόπληκτων ζώων που είχε ενεργοποιηθεί στο Μάτι δεν αρκούσε. Αυτό που πέρασαν τα ζώα αυτή τη φορά ήταν απερίγραπτο. Το βράδυ της Τετάρτης καταλάβαμε ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά, ώσπου το πρωί της Πέμπτης η κατάσταση ήταν τραγική. Με έπαιρναν τηλέφωνα απ΄ όλα τα καταφύγια και μου έλεγαν «καιγόμαστε, δεν έχουμε πού να πάμε τα ζώα».
Μιλάμε για καταφύγια 150-170 θέσεων, 350 θέσεων. Είχαμε φτάσει σε απόγνωση, δεν είχαμε κοιμηθεί όλη νύχτα. Σε κάποια φάση, έπαθα μια κρίση και έκλαιγα επειδή ήταν 150 ζώα κοντά στον Κάλαμο και πίστευα ότι θα απανθρακωθούν. Με έπαιρναν τηλέφωνο και μου έλεγαν «θα καούμε εδώ πέρα, είναι τα σκυλιά, θα καούμε, δεν μας αφήνουν να φύγουμε». Η αστυνομία δεν άφηνε τους εθελοντές να περάσουν και εν τέλει χάρη στον Θοδωρή Λιβάνιο (σ.σ. υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ) στάλθηκαν δύο φορτηγά του δήμου και φόρτωσαν τα ζώα. Η κατάσταση ήταν τραγική.
Στις 3.30 το πρωί της Παρασκευής στέλνουμε μήνυμα στον Λιβάνιο, εγώ και η Έλενα Δέδε. Μέχρι τις 5μιση το πρωί είμαστε στα τηλέφωνα και ψάχνουμε να βρούμε χώρο, προκειμένου να μπορούμε να κάνουμε τις εκκενώσεις των περιοχών και να μεταφέρουμε τα ζώα εκεί. Δεν γινόταν διαφορετικά. Ο Λιβάνιος μάς είπε ότι ο μοναδικός δήμαρχος που θα ήταν στο πλευρό μας και θα έκανε ό,τι έπρεπε για να μας βοηθήσει είναι ο Γιώργος Μαρκόπουλος στο Γαλάτσι. Και όντως, ο δήμαρχος έκανε τα πάντα.
Πάμε την Παρασκευή το μεσημέρι στο παλιό λατομείο του ΑΣΤΗΡ ΛΑΤΟ Α.Ε. στο Γαλάτσι. Ο χώρος ήταν εγκαταλελειμμένος. Είχε μέσα από μπάζα και σκουπίδια, μέχρι σύριγγες τοξικοεξαρτημένων. Ούτε ρεύμα είχε ούτε νερό, ούτε καν σκιά. Αυτό που έγινε μετά εγώ το λέω το «θαύμα» του Γαλατσίου. Αρχικά, εξασφαλίσαμε χορηγίες από κάποιες εταιρείες για τροφές και κάποια λίγα crate που δεν έφταναν ούτε για ζήτω. Ζητάμε από τον κόσμο, μέσω social media, crate, λουριά, τα πάντα. Οι άνθρωποι μας βοήθησαν σε όλα.
Την Παρασκευή στις 2 το μεσημέρι πήγαμε σε έναν χώρο, ο οποίος δεν είχε τίποτα. Την Παρασκευή το βράδυ είχαμε φώτα, υδροφόρα, ρεύμα. Ο Δήμαρχος Αθηναίων, Κώστας Μπακογιάννης, μας έστειλε την επόμενη μέρα μια γεννήτρια, χημική τουαλέτα και 30 crate. Εθελοντές έρχονταν συνέχεια, καθάριζαν τον χώρο, μας έβαλαν τέντες – τα πάντα. Το Γαλάτσι έχει στηριχθεί στους εθελοντές.
Αυτήν τη στιγμή έχουμε σταματήσει να δεχόμαστε άλλα ζώα, διότι δεν θα μπορούσαμε να το διαχειριστούμε. Όλες αυτές τις μέρες, 103 ζώα επανενώθηκαν με τους ιδιοκτήτες τους, 86 υιοθετήθηκαν, 82 φιλοξενούνται, ενώ έξι νοσηλεύονται ακόμα. Το Γαλάτσι έπρεπε να κλείσει, δεν γινόταν να μείνει άλλο. Δεν ήταν ο στόχος μας να γίνει κυνοκομείο.
Σε αυτές τις πυρκαγιές, πέθαναν πολλές χιλιάδες ζώα. Έχω δει πολλές φορές ζώα σε πολύ άσχημη κατάσταση και μου έχουν πεθάνει ζώα. Όπως το Καρβουνάκι, που μας ήρθε τις τελευταίες ημέρες, ένα γατί καμένο που είχαν πιάσει σκουλήκια τα πατουσάκια του, το οποίο δεν τα κατάφερε.
Μαθαίνεις με τα χρόνια να το ξεπερνάς και να προχωράς για να βοηθήσεις το επόμενο ζώο. Ήταν μια άλλη γάτα που μας την έφεραν καμένη. Τα πόδια της είχαν λιώσει από τη φωτιά. Το γατί έκλαιγε κι έβγαζε αφρούς από το στόμα. Προφανώς, με τέτοιες εικόνες, με πιάνει η ψυχή μου. Όμως, δεν μπορώ να ξέρω ότι πεθαίνουν ζώα, καίγονται ζωντανά κι εγώ τα κοιτάζω από απόσταση. Δεν το αντέχω. Όταν βλέπεις το ζώο και πεθαίνει μπροστά σου, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, δεν μπορείς να μη βοηθήσεις.
Θα ήθελα πάρα πολύ να πηγαίνω διακοπές ξέγνοιαστη και να μη φοβάμαι πόσα αδέσποτα θα βρω. Ζηλεύω πάρα πολύ τους ανθρώπους που είναι αναίσθητοι. Είναι ευτύχημα να μη σε νοιάζει, να μη νιώθεις τον πόνο του άλλου. Το δεύτερο σκυλί που μας ήρθε στο Γαλάτσι ήταν ο Μαξ. Ο ιδιοκτήτης του έφευγε με το αμάξι και είπε στους εθελοντές ότι «το σκυλί δεν χωράει, αν θέλετε, πάρτε το».
Σε μεγάλο ξενοδοχείο σκύλων στη Βαρυμπόμπη που έλεγε ότι όλα είναι καλά, αν δεν είχαν πάει οι εθελοντές με κίνδυνο της δικής τους ζωής να απεγκλωβίσουν τα ζώα, θα είχαν γίνει παρανάλωμα. Οι εθελοντές, χωρίς να πληρώνονται, διακινδύνευσαν τη ζωή τους κι έσωσαν τα ζώα από μια πανσιόν που χρεώνει 50 ευρώ τη νύχτα για να τα φιλοξενήσει.
Θα έπρεπε, πιστεύω, η προστασία των ζώων να ενταχθεί στο σχέδιο της Πολιτικής Προστασίας. Δεν μπορείς να στηρίζεσαι πάντα, αποκλειστικά και μόνο, στους εθελοντές. Αυτό που έγινε στο Γαλάτσι θα χρειαστεί να γίνει πάρα πολλές ακόμη φορές. Δεν γίνεται να περιμένουν από εμάς να εκκενώνουμε ολόκληρα καταφύγια 300 θέσεων.
Γιώργος Πελεκανάκης, 47 ετών, εσωτερικός ελεγκτής,
«Εθελοντές έσβηναν φωτιές αλλού, τη στιγμή που καιγόταν το σπίτι τους».
Η εθελοντική μας ομάδα, όταν ξεκίνησε η πρώτη φωτιά στη Βαρυμπόμπη, έστειλε δύο οχήματά της. Οι συνάδελφοί μας προσπαθούσαν να περιορίσουν τη φωτιά, έσβηναν, κάποια στιγμή εγκλωβίστηκαν στην πυρκαγιά, αλλά ευτυχώς όλα πήγαν καλά. Δεν έπαθαν ζημιά.
Πήγα στο μέτωπο της Βαρυμπόμπης την Τετάρτη. Η φωτιά είχε μπει μέσα σε μία χαράδρα και ήταν δύσκολο να προσεγγιστεί. Μόνο ένα κομμάτι της φωτιάς ήταν κοντά σε δασικό δρόμο και μπορούσαμε να κάνουμε κατάσβεση. Δώσαμε μάχη εκεί, επί οκτώ ώρες και κάναμε μια μικρή ανάσχεση της φωτιάς.
Μέσα στο δάσος, όμως, η φωτιά προχωρούσε –μόνο εναέρια μέσα μπορούσαν να επέμβουν εκεί- με αποτέλεσμα την επόμενη μέρα να φτάσει στις παρυφές της Ιπποκρατείου Πολιτείας. Έτσι, επιστρέψαμε στην Ιπποκράτειο για να οργανώσουμε την εκκένωση των σπιτιών μας και να συντονίσουμε την άμυνα της περιοχής.
Γυρίσαμε στο κέντρο επιχειρήσεων της ΜΑΚΙΠ (Μονάδα Αντιμετώπισης Κινδύνων Ιπποκρατείου Πολιτείας) και στείλαμε κι εμείς, μετά το 112, SMS για να εκκενώσουν οι κάτοικοι την περιοχή. Την Τετάρτη το βράδυ, πλέον, πήγαμε με τα οχήματά μας στις παρυφές της Ιπποκρατείου Πολιτείας, στήσαμε μάνικες και περιμέναμε σε κατάλληλα σημεία τη φωτιά. Κάναμε την πρώτη ρίψη, σώσαμε τρία-τέσσερα σπίτια και μόλις επιστρέψαμε σε κρουνό για να γεμίσουμε τα οχήματά μας και να ξαναριχτούμε στη μάχη, διαπιστώσαμε ότι δεν είχαμε νερό.
Επειδή στην Ιπποκράτειο, το νερό έρχεται με αντλητικά μηχανήματα που λειτουργούν με ρεύμα, μόλις κόπηκε το ρεύμα, κόπηκε και το νερό. Βρεθήκαμε τέσσερα εθελοντικά οχήματα της Μ.Α.Κ.Ι.Π. και τρία της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας να είμαστε μπροστά στο μέτωπο της φωτιάς και να μην έχουμε νερό. Χάθηκε ένα κρίσιμο δίωρο-τρίωρο περιμένοντας τις υδροφόρες και τότε κάηκαν και αρκετά σπίτια της Ιπποκρατείου Πολιτείας.
Βρεθήκαμε σε απόσταση δέκα μέτρων από τη φωτιά, εννοείται με όλο τον εξοπλισμό μας, για όσο αντέχαμε το πύρινο φορτίο. Επειδή έχουμε πρωτόκολλα ασφαλείας, όμως, κάθε φορά που απλώναμε μάνικες είχαμε διασφαλίσει και το ότι θα μπορούσαμε να διαφύγουμε αν χρειαστεί. Παραμείναμε σε δύο σημεία στην Ιπποκράτειο Πολιτεία, διότι πλέον η φωτιά την είχε κυκλώσει.
Από ένα σημείο και μετά είχαμε στρέψει την προσοχή μας 100% στο να προστατεύσουμε σπίτια. Θυμάμαι να σβήνω ένα σπίτι κι ένα κοτέτσι δίπλα, με μια κότα πανικοβλημένη που προσπαθούσα να σώσω. Αναγκάστηκα να φύγω για να βρω νερό και μετά δεν μπόρεσα να ξαναγυρίσω, διότι η φωτιά είχε περάσει από το σημείο. Αυτό είναι ένα συναίσθημα, το οποίο είναι μαχαιριά στην καρδιά για τους εθελοντές. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε: να σώσουμε σπίτια, περιουσίες και κάθε έμβιο ον που υπάρχει στο βουνό.
Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν φτάσαμε να σβήνουμε γύρω-γύρω από το σπίτι ενός συνεθελοντή μας. Καταστράφηκε ο περιβάλλων χώρος, αλλά το σπίτι σώθηκε. Υπάρχουν, όμως, άλλοι εθελοντές που προσπαθούσαν να σβήσουν τη φωτιά σε άλλα σημεία και την ίδια στιγμή πίσω τους καιγόταν το σπίτι τους. Είναι οικογενειάρχες με παιδιά και τώρα που μιλάμε προσπαθούν να ξαναχτίσουν τη ζωή τους.
Εμείς θέλαμε να προστατεύσουμε όχι μόνο τα σπίτια μας και τις οικογένειές μας, αλλά και τον δρυμό, ένα μεγάλο μέρος του οποίου σώθηκε. Αυτήν τη στιγμή, έχουμε βάρδιες σε 24ωρη βάση και υπάρχει όχημα στελεχωμένο, το οποίο είναι σε ετοιμότητα να επέμβει σε οποιοδήποτε περιστατικό.
Δεν έχω καμία σχέση με την πυροσβεστική υπηρεσία, όπως και όλοι οι εθελοντές. Είμαι εσωτερικός ελεγκτής σε εταιρείες. Είμαστε άνθρωποι οι οποίοι στο υστέρημα του χρόνου μας –γιατί κι εγώ έχω οικογένεια με τρία παιδιά– προσπαθούμε να βοηθάμε την ομάδα και να είμαστε ενεργοί δασοπυροσβέστες.
Οι εθελοντές που έχω γνωρίσει στην ομάδα έχουν μια νοοτροπία ανιδιοτέλειας. Το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι κατάφερα να διδάξω στα τρία μου παιδιά τι σημαίνει πολίτης, να τους μάθω δηλαδή ότι αν η κοινότητά μας δεν ευημερεί, δεν μπορούμε κι εμείς να ευημερούμε».
Γεωργία Παράσχου, 25 ετών, ιδρύτρια Humanity Greece,
«Οι πυρόπληκτοι κατάλαβαν ότι είχαν όλη την Ελλάδα δίπλα τους».
Όταν ξέσπασαν οι φωτιές προσπαθήσαμε συλλογικά να οργανωθούμε γρήγορα, ώστε να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας, με τον καλύτερο τρόπο. Ένα στενό στου Ψυρρή μετατράπηκε σε συντονιστικό κέντρο ανεφοδιασμού. Συγκεντρώσαμε αγαθά και για τους ανθρώπους και για τα ζώα – όχι μόνο τα ζώα συντροφιάς, αλλά και τα παραγωγικά ζώα. Ξεκινήσαμε από το πουθενά να γεμίσουμε ένα βαν και φτάσαμε με όλη την εθελοντική ομάδα να κάνουμε πάνω από 250 δρομολόγια προς όλες τις πυρόπληκτες περιοχές.
Η προσέλευση από τον κόσμο ήταν συγκινητική. Δεν σταματούσαν να μας φέρνουν τσάντες με τρόφιμα, φάρμακα, ρούχα, είδη πρώτης ανάγκης – οτιδήποτε ζητούσαμε μέσω social media. Ο κόσμος απέδειξε ότι δεν μένει στην αδράνεια και ιδίως η νέα γενιά, που τους τελευταίους μήνες με την πανδημία κατηγορείται για πολλά, μας απέδειξε τι μπορεί να καταφέρει.
Η αλυσίδα αλληλεγγύης για τις πυρόπληκτες περιοχές δημιουργήθηκε από νέους ανθρώπους. Έρχονταν τα παιδιά από το πρωί και φεύγανε νύχτα – πρόσφεραν άπειρες ώρες άοκνης δουλειάς με χαρά και χαμόγελο. Δεν σταμάτησαν να βοηθάνε και να προσφέρουν σε όλα τα επίπεδα, από τη συλλογή των αγαθών, μέχρι το πακετάρισμα και τη διαλογή. Είμαστε όλοι ευγνώμονες.
Η αλήθεια είναι ότι δεν σταματάγαμε να κλαίμε, διότι στα φορτηγά υπήρχαν εθελοντές μας, οπότε είχαμε άμεση ενημέρωση για το τι συμβαίνει και πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση σε κάθε μικρό χωριό. Κλαίγαμε όταν βλέπαμε μέσα από την κάμερα του κινητού τους πυρόπληκτους και τους πυροσβέστες να μας ευχαριστούν που τους στέλνουμε είδη έκτακτης ανάγκης.
Τις πρώτες τέσσερις μέρες που η φωτιά στην Εύβοια ήταν σε τραγική κατάσταση και είχαμε τις εκκενώσεις τόσο πολλών οικισμών, ήμασταν ξάγρυπνοι. Προσπαθούσαμε να οργανώσουμε τα δρομολόγια για να φτάσουν τα πράγματα εγκαίρως. Όλη αυτή η αλυσίδα συντονίστηκε από ανθρώπους, οι οποίοι άφησαν τις διακοπές τους και ήρθαν μαζί μας να δουλέψουν εθελοντικά, ασταμάτητα.
Ήταν πάρα πολύ συγκινητικό όταν ήρθαν κάποιες κοπέλες και μας έφεραν τρόφιμα που τα προμηθεύονται από συσσίτια δήμων. Ήθελαν να προσφέρουν στους πυρόπληκτους, ενώ οι ίδιες έχουν βιοποριστικό πρόβλημα. Αποδείχθηκε ότι οι νέοι δεν χρειάζεται να έχουν πολλά για να βοηθήσουν. Μας έπαιρναν τηλέφωνο και μας έλεγαν «αυτή την εβδομάδα δεν έχω καθόλου λεφτά, αλλά θέλω να έρθω να βοηθήσω». Τους απαντούσαμε «εννοείται, θέλουμε χέρια, θέλουμε ανθρώπους, θέλουμε την ενέργειά σας».
Είναι πολύ σημαντικό το ότι φτάσαμε στο σημείο να συλλέγει όλη η Ελλάδα αγαθά και παρόλα αυτά να υπάρχουν χωριά που δεν έχουν ούτε τα βασικά. Αυτό δείχνει ότι οι άνθρωποι έχουν εγγενώς τη διάθεση για προσφορά, αλλά πολλές φορές δεν γνωρίζουν πού να απευθυνθούν ώστε να βοηθήσουν εκεί ακριβώς που χρειάζεται.
Θα πρέπει να υπάρχει μια πλήρης ενημέρωση για όλες τις εθελοντικές δράσεις, για τους τρόπους με τους οποίους ο κόσμος μπορεί να προσφέρει, σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Σημασία έχει ότι όλες οι πυρόπληκτες περιοχές κατάλαβαν πως όλη η Ελλάδα ήταν δίπλα τους. Όλη η προσπάθεια στηρίχτηκε στην επιθυμία των ανθρώπων να βοηθήσουν με όποιο τρόπο μπορούν.
Αυτήν τη στιγμή καταγράφουμε ό,τι μας έχει μείνει στην αποθήκη – ελάχιστα πράγματα. Θα αποσταλούν πολύ σύντομα, αλλά στοχευμένα στα χωριά που έχουν ανάγκη. Υπάρχει ένα χωριό για παράδειγμα που μας ζητάει καθαριστικά, τσουγκράνες, φτυάρια. Έχουμε μπει στο στάδιο της αποκατάστασης των ζημιών που άφησε πίσω της αυτή η τραγωδία.
Το επόμενο διάστημα, θα κάνουμε ένα μικρό οδοιπορικό σε όλες τις πληγείσες περιοχές για να κάνουμε μια καταγραφή των αναγκών. Στη συνέχεια, θα απευθυνθούμε και πάλι στον κόσμο για στηρίξουμε τους ανθρώπους εκεί. Έχουμε χτίσει σχέσεις με τους κατοίκους των χωριών της Εύβοιας και της Πελοποννήσου.
Το πρόβλημα των 15 ημερών αντιμετωπίστηκε. Το ζήτημα είναι από εδώ και πέρα τι γίνεται και τι ανάγκες έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι τον δύσκολο χειμώνα που έρχεται. Τουλάχιστον, μπορούμε να πούμε ότι ενώσαμε όλοι τα χέρια και τις καρδιές μας και βγήκε κάτι πολύ σημαντικό ως συμπέρασμα απ’ όλο αυτό: ο ένας έχει τον άλλον και το μέλλον μας τελικά βασίζεται στην αλληλεγγύη.
Σοφία Γαβαλά, 23 ετών, social media manager,
«Εθελοντές 20-25 χρονών βοηθούσαν ασταμάτητα από το πρωί μέχρι τα ξημερώματα της επομένης».
Όταν ξεκίνησαν οι φωτιές, ήμουν σε επικοινωνία με τη Γεωργία Παράσχου του Humanity Greece. Φτιάξαμε τα δύο προφίλ στο Instagram, το Act4Evoia και το Act4Peloponnese, όπου αρχικά ενημέρωνα συνέχεια για όλα τα νεότερα από τις πυρκαγιές. Ενώ στην αρχή ανεβάζαμε κυρίως ειδήσεις, μετά ο κόσμος άρχισε να μας στέλνει πολλά μηνύματα. Μας ρωτούσαν πώς μπορούσαν να βοηθήσουν. Μας έλεγαν, για παράδειγμα, «είμαι στην Αθήνα, αλλά θέλω να στείλω πράγματα στην Εύβοια».
Τότε ήταν που είπαμε με τη Γεωργία ότι πρέπει να βρούμε ένα σημείο και να αρχίσουμε να συγκεντρώνουμε αγαθά. Ευτυχώς, ένας ιδιώτης μάς παραχώρησε ένα χώρο στο κέντρο της Αθήνας, στου Ψυρρή, όπου θα χτιστεί ξενοδοχείο, αλλά τώρα είναι εντελώς άδειος. Ενημερώσαμε στο Instagram ότι θα είμαστε εκεί και ότι όποιος θέλει μπορεί να μας φέρει αγαθά για τους πυρόπληκτους.
Δεν είχαμε ιδέα ότι θα υπάρξει τέτοια ανταπόκριση. Εμείς πιστεύαμε ότι απλώς θα μαζέψουμε δυο-τρεις σακούλες και θα τις στείλουμε. Την πρώτη μέρα, δεν ήρθε πολύς κόσμος. Ξαφνικά, όμως, το Act4Evoia άρχισε να γίνεται viral, όταν οι φωτιές στο νησί ήταν σε τραγική κατάσταση. Το προφίλ είχε αποκτήσει χιλιάδες ακολούθους και είχαν αρχίσει να έρχονται τεράστιες ποσότητες πραγμάτων.
Τα social media μπορούν να βοηθήσουν πάρα πολύ σε τέτοιες καταστάσεις. Αν δεν υπήρχαν, ακόμη και να κάναμε μια εθελοντική προσπάθεια δεν θα είχε την ίδια απήχηση. Επίσης, τα κοινωνικά δίκτυα μας βοήθησαν πάρα πολύ στην επικοινωνία με τους πυρόπληκτους, ώστε να μάθουμε ακριβώς τι χρειάζονται.
Ο χώρος στου Ψυρρή ήταν τεράστιος και κάποια στιγμή αναγκαστήκαμε να πούμε ότι δεν μπορούμε να δεχτούμε άλλα πράγματα – ήμασταν πλήρεις. Στο Instagram μας έστελναν πάνω από χίλια μηνύματα καθημερινά. Το κινητό μου δεν σταματούσε να χτυπάει. Κάποιοι άνθρωποι μας έλεγαν «δεν έχω λεφτά, δεν έχω δουλειά, αλλά μπορώ να έρθω εκεί να βοηθήσω».
Αυτό που μου έχει μείνει απ’ όλο αυτό είναι ότι ο κόσμος ήθελε πάρα πολύ να βοηθήσει. Δεν έχουμε ξαναδεί τόσο σπουδαίες εικόνες εθελοντισμού τα τελευταία χρόνια. Στου Ψυρρή έρχονταν πολλά άτομα από την πρώτη μέρα και έμειναν μέχρι την τελευταία. Πολλοί εθελοντές ήταν εκεί από το πρωί που ανοίγαμε μέχρι τις 3 τα ξημερώματα. Οι περισσότεροι ήταν 20-25 χρονών. Κορίτσια σήκωναν βάρη μέσα στην αποθήκη, με 40 βαθμούς. Δεν τους ένοιαζε τίποτα, παρά μόνο να βοηθήσουν.
Κάποια στιγμή χρειαζόμασταν φορτηγά και οδηγούς. Με το που το αναρτήσαμε στο Instagram, μέσα σε πέντε λεπτά είχαμε βρει. Δεχτήκαμε εκατοντάδες τηλεφωνήματα από ανθρώπους που είχαν φορτηγό ή βανάκι και ήθελα να βοηθήσουν στη μεταφορά. Άλλοι μας έλεγαν «εγώ εχώ ΙΧ αλλά θέλω πολύ να βοηθήσω» – όλοι με δικά τους έξοδα, πλήρωσαν μόνοι τους διόδια και βενζίνες.
Εν τω μεταξύ, μας έστελναν μηνύματα από την Εύβοια «καιγόμαστε, η φωτιά είναι πολύ κοντά στο σπίτι μας». Δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε τι περνάνε αυτοί οι άνθρωποι. Τουλάχιστον, νιώθαμε ότι βοηθούσαμε και ότι δίναμε κάτι, από το να καθόμασταν σπίτι και να μην κάναμε τίποτα. Αυτό το αίσθημα που σου αφήνει ο εθελοντισμός δεν το έχω ξανανιώσει. Είναι πολύτιμο.
Όλη αυτή η εμπειρία με έκανε να νιώσω ότι θέλω να συνεχίσω να βοηθάω. Δεν μπορώ να περιγράψω πώς νιώθαμε όταν μας έστελναν φωτογραφίες με τους πυροσβέστες να ανοίγουν τις σακούλες που τους είχαμε στείλει. Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση – δεν υπάρχει. Νιώθεις ότι όλη η ταλαιπωρία και όλη η τρέλα που ζήσαμε για να το οργανώσουμε άξιζαν και με το παραπάνω.
Περισσότερα από το VICE
«Οι Ταλιμπάν Κρατούν την Αδερφή μου»
Άνθρωποι που Θέλουν να Αγοράσουν Ψεύτικες Βεβαιώσεις Εμβολιασμού, μας Λένε Γιατί
«Η Βόρεια Εύβοια Είναι Ένας Νεκρότοπος»- Κάτοικος των Βασιλικών Αφηγείται τη Μάχη με τις Φλόγες
