Όταν ήμουν στο σχολείο, σπάνια πήγαινα σε γάμους. Όλοι οι φίλοι και συγγενείς ήταν ήδη παντρεμένοι ή δεν θα παντρεύονταν ποτέ. Αργότερα ως φοιτητής και μέχρι τα 28, μια στο τόσο παντρευόταν κάποια ξαδέλφη αλλά συνέχιζα να πηγαίνω ως «το παιδί της οικογένειας», οπότε μικρό το κακό. Εδώ και μερικά καλοκαίρια όμως, που έχω μπει στα τριάντα, τα πράγματα άλλαξαν. Φίλοι, ξαδέλφια και συμμαθητές έχουν αρχίσει να περνούν βέρες και να επισημοποιούν τον κοινό τους βίο με τα ταίρια τους, οργανώνοντας τις γνωστές εκδηλώσεις, τύπου «τελετή–φαγητό–γλέντι». Τρεις–τέσσερις γάμοι κάθε καλοκαίρι έχουν γίνει «στανταράκι». Πλέον είμαι καλεσμένος ως ενήλικας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Εννοείται ότι χαίρομαι με τη χαρά των ανθρώπων και συχνά στους γάμους γίνονται τρομερά πάρτι, ειδικά αν υπάρχει άφθονο αλκοόλ και επιεικώς καλός dj. Μήπως όμως αυτή η ιστορία έχει παραγίνει;

Διότι ένας γάμος δεν απλά μια ακόμη έξοδος, άντε λίγο πιο επίσημη. Θέλει προετοιμασία, προγραμματισμό και λεφτά. Πρώτα απ' όλα, το δώρο. Ναι, είναι τυπικό αλλά όταν ξέρεις ότι το ζευγάρι έχει αφιερώσει χρόνο, έγνοια και χρήμα για να σε περιποιηθεί, πρέπει κι εσύ κάτι να κάνεις. Έπειτα, έχουμε τα «έξοδα παραστάσεως» που έλεγαν παλιά. ΟΚ, έχω δυο «στολές» γάμου αλλά δεν γίνεται να σκάω με τα ίδια ρούχα συνέχεια. Και φυσικά, τα «εκτός έδρας», μιας και ολοένας και περισσότεροι, τα τελευταία χρόνια επιλέγουν να παντρευτούν εκτός πόλεων, σε νησιά και εξοχές. Σίγουρα είναι πιο όμορφα και πιο γραφικά από τα κέντρα «συνεστιάσεων» των πόλεων αλλά έχεις να σκεφτείς μεταφορικά, διαμονή και χρόνο. Αυτά σκεφτόμουν εν μέσω Αυγούστου και ρώτησα πέντε τριαντάρηδες να μου πουν πώς το βλέπουν κι εκείνοι.

Η αρχή έγινε πέρυσι με ένα γάμο. Φέτος ξέφυγε. Το '16 έχω πέντε γάμους - τέσσερις έγιναν, έχω κι έναν το Σεπτέμβρη. Οι δύο μάλιστα σε νησιά. Τα λεφτά είναι θέμα διότι όταν πρόκειται για κοντινούς σου ανθρώπους, το δώρο δεν μπορεί να είναι συμβολικό. Κι έπειτα τα μεταφορικά. Αλλά χαλάλι, δεν πειράζει. Περιμένω πώς και πώς να είμαι κοντά στους φίλους, να μοιραστώ τη χαρά τους και φυσικά να χορέψω στα πάρτι. Παλιά παρτάραμε πιο συχνά και χωρίς ιδιαίτερη αφορμή, τώρα οι γάμοι είναι μια καλή ευκαιρία. Αυτό που τελικά με προβληματίζει περισσότερο είναι οι γάμοι ως επίσημο πέρασμα σε μια άλλη φάση. Καταλαβαίνεις πως η δική σου γενιά προχωράει όπως οι προηγούμενες και κάπου εκεί χτυπάει το καμπανάκι, τύπου «ωχ, μεγαλώσαμε».

Νομίζω πως για την ηλικία μου έχω ένα φυσιολογικό σκορ, περίπου 15 τα τελευταία 4 χρόνια. Η διαχωριστική γραμμή για μένα μπαίνει στο αν το ζευγάρι είναι κοντινοί σου άνθρωποι ή όχι. Όταν παντρεύονται δικοί σου, ακόμα κι αν δεν είναι όλα τέλεια οργανωμένα, περνάς ωραία γιατί μοιράζεσαι τη χαρά τους. Παρόλο που έχει στοιχήσει κάτι παραπάνω, μιας και στους δικούς σου θες να κάνεις κάτι καλό για δώρο. Όταν όμως πάω σε γάμο από υποχρέωση, βαριέμαι. Ευτυχώς στη δεύτερη κατηγορία είναι οι λιγότεροι από τους μισούς γάμους που πηγαίνω. Σε κάθε περίπτωση, τιμάω δεόντως τον μπουφέ και το open bar. Άσε που στους γάμους είναι όλοι χαρούμενοι και κάνεις εύκολα ωραίες γνωριμίες.

Έχω πάει σε 6-7 τα τελευταία χρόνια, κυρίως γάμους φίλων. Στον ένα μάλιστα ήμουν κουμπάρα. Κοίτα, όλα εξαρτώνται από το ζευγάρι. Όταν έχει όρεξη το ζευγάρι, περνούν καλά κι οι καλεσμένοι και πάει σούπερ. Είναι άλλωστε ευκαιρία να βρεθούν οι φίλοι και να γλεντήσουν. Όταν όμως η όλη εκδήλωση γίνεται για τυπικούς λόγους, δεν περνάει κανείς καλά. Με έχουν καλέσει πολλές φορές άνθρωποι που δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου, κυρίως μακρινοί συγγενείς. Δεν πάω σε αυτούς τους γάμους διότι δεν μου αρέσει να γνωρίζω το ζευγάρι εκείνη την ημέρα. Ο γάμος δεν είναι το πανηγύρι του χωριού. Τρελαίνομαι όμως όταν παντρεύονται δικοί μου άνθρωποι. Ψοφάω για τις προετοιμασίες και λόγω της δουλειάς μου ως σχεδιάστρια, μ' αρέσει, όπου μπορώ, να βάζω τη δική μου πινελιά.

Τώρα μπαίνω στα 30's αλλά η ιστορία με τους γάμους έχει ξεκινήσει εδώ και δυο χρόνια. Φέτος μόνο είχα τέσσερις, τρεις στην Ελλάδα και ένα στη Σλοβενία, εκεί ήμουν και κουμπάρος. Για το '17 έχω ήδη τρεις κλεισμένους. Όταν παντρεύονται κοντινοί σου άνθρωποι χαίρεσαι μαζί τους κι είναι ωραία - ευτυχώς φέτος όλοι ήταν πολύ καλοί. Γενικά όμως έχει αρχίσει να γίνεται δύσκολο, ειδικά για ανθρώπους σαν και μένα που ζούμε στο εξωτερικό. Οι γάμοι τείνουν να αντικαταστήσουν τις κανονικές διακοπές ή τα φεστιβάλ. Πριν μερικά χρόνια μαζεύαμε χρήματα για να πάμε σε φεστιβάλ, τώρα μαζεύουμε για να πάμε στους γάμους. Τα χρήματα είναι ζήτημα, μιας και δεν είναι μόνο τα μεταφορικά ή το δώρο αλλά και το bachelor. Προς το παρόν το διαχειρίζομαι αλλά από του χρόνου με βλέπω να τους λέω «το δώρο μου είμαι εγώ».

Το έχω τερματίσει με τους γάμους. Τα τελευταία 4 χρόνια παίζει να έχω πάει σε 25, μόνο το '15 πήγα σε έντεκα. Κι επειδή είμαι από την Πάτρα, οι περισσότεροι είναι στην επαρχία. Θυμάμαι μια φορά, είχαμε Σάββατο βράδυ γάμο στην Πάτρα και Κυριακή στις 11 το πρωί βαφτίσια στη Χαλκίδα. Πήγαμε μεθυσμένοι, έχοντας κοιμηθεί ελάχιστα και πασχίζαμε να κάνουμε τους φυσιολογικούς καλεσμένους. Τουλάχιστον με αυτά τα «σετάκια» γλιτώνεις ένα κομμωτήριο κι ένα μανικιούρ – πεντικιούρ. Αφού τα έχεις ήδη σκάσει για δώρο και ρούχα. Διότι ειδικά στην επαρχία όπου το δάχτυλο είναι λίγο πιο μακρύ, δεν μπορείς να φοράς σε όλους τους γάμους τα ίδια. Κάτι τέτοια καλοκαίρια με δέκα γάμους, σκέφτομαι τα διακοποδάνεια που έδιναν παλιά οι τράπεζες. Τώρα χρειάζεσαι «γαμοδάνειο» για να ανταπεξέλθεις. Και αν είναι κοντινοί σου άνθρωποι δε σε νοιάζει, αλλά όταν πρόκειται για κοινωνικές υποχρεώσεις, τα λυπάσαι.

Περισσότερα από το VICE

Οι Επιστήμονες Ακόμα δεν Μπορούν να Εξηγήσουν πώς ο Usain Bolt Τρέχει με Σχεδόν 40 χλμ/ώρα

Δέκα Πράγματα που Σιχαινόμαστε στο Clubbing της Παραλιακής

Γυναίκες και Χόρτο: Η Επιστροφή της Γυναίκας στην Κουλτούρα της Κάνναβης