Απώλεια, θλίψη, στεναχώρια: ο χωρισμός δεν είναι λιγότερο επώδυνος όταν γίνεται με μια γέφυρα. Ή έναν πυλώνα. Ή έναν ξύλινο φράχτη. Ή τον Πύργο του Άιφελ.
Αυτό υποστηρίζει η Erika Eiffel, η χειρίστρια οικοδομικού γερανού και πρώην βραβευμένη τοξοβόλος που έγινε διάσημη από το ντοκιμαντέρ Παντρεμένη με τον Πύργο του Άιφελ. Η Erika είναι μία από τους λίγους γνωστούς objectum sexuals, δηλαδή τους ανθρώπους που αγαπούν αντικείμενα, και η οποία εκτός από την τελετή δέσμευσης με τον 186χρονο γαλλικό σιδερένιο πύργο, έχει ερωτευτεί μαχητικά τζετ, περιφράξεις και τώρα έχει σχέση με έναν οικοδομικό γερανό. Επίσης είναι η διαχειρίστρια του ιστότοπου Object Sexuality Internationale.
Videos by VICE
Δεν γνωρίζουμε πόσοι objectum sexual (OS) υπάρχουν. Ωστόσο γνωρίζουμε ότι αυτού του τύπου η σεξουαλικότητα εντοπίζεται τόσο σε άνδρες όσο και σε γυναίκες σε όλο τον κόσμο. Το 2010, η κλινική σεξολόγος Δρ. Amy Marsh έγραψε στην ηλεκτρονική εφημερίδα Electronic Journal of Human Sexuality ό,τι, ενώ συχνά υποθέτουμε ότι η OS είναι «μια παθολογία» ή συνδέεται με «ένα ιστορικό σεξουαλικού τραύματος» δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα δεδομένα για να υποστηρίξουν αυτό τον ισχυρισμό και ότι «η OS φαίνεται να είναι ένας πραγματικός, αν και σπάνιος, σεξουαλικός προσανατολισμός». Γενικά για το θέμα υπάρχουν πολύ λίγα στοιχεία. Ούτε το λεξικό της Οξφόρδης δεν περιέχει τον ορισμό objectum sexuality (σεξουαλικότητα με αντικείμενο). Ίσως για αυτό δεν αποτελεί έκπληξη το ότι τόσοι πολλοί άνθρωποι που δεν είναι OS, εξωτερικεύουν μια αγάπη προς αντικείμενα στα πλαίσια του αυτισμού και ενός σεξουαλικού τραύματος από τη μια και του φετιχισμού και της παραφιλίας από την άλλη.
Ο πόνος στην καρδιά δεν ήταν λιγότερο αληθινός για την Erika Eiffel όταν χώρισε με την «μεγαλύτερη αγάπη» της, γιατί για εκείνη η objectum sexuality δεν «είναι θλίψη ή εθισμός. Είναι προσανατολισμός, η τάση που έχουμε».
Φυσικά, η objectum sexuality θεωρείται από τους περισσότερους ως μια λόξα, στην καλύτερη περίπτωση. Η εικόνα κάποιου να ιδρώνει πάνω από ένα κιγκλίδωμα, ένα τοίχο, τη ρόδα στο λούνα παρκ ή ένα ημιφορτηγό είναι γελοίο και για γέλια. Στη χειρότερη περίπτωση είναι μια επικίνδυνη διαστροφή, σύμπτωμα ψυχικής νόσου. Και ως άτομο που κάποτε ονειρεύτηκε ότι το μωρό της ήταν ένας πορτοκαλί πλαστικός ανεμιστήρας ή μπορεί να κλάψει σκεφτόμενη απλά τις γκαραζόπορτες με το ξεφτισμένο χρώμα των παππούδων μου, μπορώ να καταλάβω μια χαρά την ικανότητα των αντικειμένων να προκαλέσουν πολύ ανθρώπινες συναισθηματικές αντιδράσεις.
«Πιστεύω ότι ο καθένας είναι θαρραλέος ως παιδί, αυτό είναι έμφυτο» λέει η Erika στο τηλέφωνο από το διαμέρισμά της στο Βερολίνο. «Ως παιδί συνδεόμουν πάντα με αντικείμενα. Συνήθιζα να μεταφέρω εκείνο το μικρό κομμάτι ξύλου μαζί μου, όπου κι αν πήγαινα και επειδή ήμουν παιδί ο κόσμος που με έβλεπε το θεωρούσε χαριτωμένο. Αλλά όταν μεγαλώνεις αλλάζουν οι προοπτικές».
Για πολλούς OS ανθρώπους, ο συγκεκριμένος προσανατολισμός της αγάπης τους δεν είναι κάτι που προκύπτει από κάποιο εφηβικό τραύμα. Είναι κάτι που το περιβάλλον γύρω τους αναπτύσσεται έξω από αυτό.
Η συγγραφέας Chloe Mashiter έκανε συνέντευξη με έξι άτομα objectum sexual για να γράψει το Object Love (Αντικείμενο Αγάπης), που παρουσιάζεται στο Φεστιβάλ Vault του Λονδίνου αυτό το μήνα. Ενώ κάθε ερωτώμενος είχε τη δική του προσωπική σχέση με τα αντικείμενα της αγάπης, η Mashiter επέλεξε συγκεκριμένα κοινά θέματα: «Το “δεν μου αρέσουν τα πλαστικά’, ήταν κάτι που προέκυπτε πολύ. Επίσης, το “δεν μου αρέσουν τα ιατρικά αντικείμενα ή αντικείμενα που σχετίζονται με το θάνατο ή τα νοσοκομεία”».
Φωτογραφία: Wikimedia Commons
Η Mashiter έγραψε σε ανθρώπους οι οποίοι είχαν ερωτευθεί αυτοκίνητα, γέφυρες ακόμα και το αναδιπλούμενο υποβραχιόνιο μιας καρέκλας γραφείου. «Είναι μια Βρετανίδα η οποία έχει σχέση με το Άγαλμα της Ελευθερίας ενώ έχει και άνδρα αγαπημένο που φαίνεται πολύ υποστηρικτικός» λέει. «Αλλά υπάρχουν περιπτώσεις οικογενειών που προσπαθούν να πείσουν OS άτομα να πάρουν συμβουλευτική ή ακόμα και να δεσμευτούν με ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο».
Για τα μη-OS άτομα, το πρόβλημα με την σεξουαλικότητα objectum είναι συχνά το σεξ. «Καταλαβαίνω ότι ο κόσμος θα δημιουργήσει φαντασιώσεις στο μυαλό του και θα έχει απορίες γύρω από το σεξ» λέει η Erika. «Όταν βλέπεις ένα κτήριο και έναν άνθρωπο σου δημιουργούνται ερωτήματα, όπως ακριβώς όταν βλέπεις έναν πολύ ψηλό άνθρωπο με έναν πολύ κοντό μαζί. Αναρωτιέσαι πώς εφαρμόζεται η μηχανική εδώ. Ωστόσο δεν πας σε αυτούς τους ανθρώπους να τους ρωτήσεις “Πώς το κάνετε όταν εσείς είστε τόσο ψηλός και εκείνη τόσο κοντή;”. Το γεγονός ότι κάποιοι μας ρωτούν αυτές τις ερωτήσεις απλώς δείχνει πόσο λίγο μας σέβονται».
Η Erika ένιωσε την απόρριψη από την ίδια της την μητέρα για το θέμα της σεξουαλικότητάς της, έχασε σχεδόν όλους τους χορηγούς της στην τοξοβολία όταν παραδέχθηκε τη σχέση της με το τόξο της και έχει διασυρθεί δημοσίως για το σεξουαλικό προσανατολισμό της. «Ο μεγαλύτερος πόνος που έχω νιώσει είναι λόγω των μέσων ενημέρωσης» μου λέει. «Ένα χρόνο μετά τη τελετή δέσμευσης με τον Πύργο του Άιφελ, με πλησίασε μια κινηματογραφίστρια λέγοντας ότι ήθελε να καλύψει το θέμα. Ένιωσα ότι ήταν ευγενική αλλά πίεζε πολύ για τη σεξουαλική πτυχή του θέματος».
Σε μια επίμαχη σκηνή, η Erika φαίνεται να κάθεται καβάλα σε μία από τις μεγάλους δοκούς σιδήρου του πύργου, δείχνοντας την ευφορία της για το πόσο κοντά είναι με τον σύντροφό της. Η σκηνή κόβεται σε ένα σημείο όπου η Erika φτιάχνει την κάλτσα της. Βλέπουμε το γυμνό πόδι της και συμπεραίνουμε ότι επισφραγίζει τη δέσμευσή της. «Ήταν τρομακτικό» λέει η Erika. Όταν το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε στη Γαλλία, το προσωπικό του Πύργου του Άιφελ «δεν ήθελε να έχει καμία σχέση μαζί μου». Η Erika ένιωσε ότι την απέκοψαν από τον σύντροφό της, τους χώρισαν. «Ούτε που ξέρω πώς να περιγράψω ένα ψυχικό τραύμα σαν κι αυτό. Ένιωθα σαν ερείπιο. Ήταν η χαριστική βολή και απλά έπρεπε να αποχωρήσω».
Η Erika, όπως πολλοί πληγωμένοι από ερωτικές σχέσεις άνθρωποι, βρήκε καταφύγιο στη άνεση και την ασφάλεια ενός παλιού συντρόφου. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση, αυτός ο σύντροφος ήταν κατά κάποιο τρόπο αμφιλεγόμενος – το Τείχος του Βερολίνου.
«Ο Τείχος του Βερολίνου με έκανε να ξανασταθώ στα πόδια μου» εξηγεί. «Ήταν ένα αντικείμενο που το μισούσαν για αυτό που ήταν. Τη δεκαετία του 1980 ένιωσα συμπάθεια για αυτόν. Δεν φταίει για το σημείο όπου χτίστηκε. Εστίασαν το μίσος τους στο Τείχος, αντί στην πολιτική πίσω από αυτή. Ένιωσα πως υπέφερα με τον ίδιο τρόπο. Πέρασα από πολύ απόρριψη όταν ήμουν νεότερη λόγω του προσανατολισμού μου».
Ο κόσμος πιστεύει ότι απλά δείχνω ένα αντικείμενο και αποφασίζω να το αγαπήσω. Πιστεύουν ότι δεν μπορώ να δημιουργήσω σχέσεις με ανθρώπους, οπότε επιλέγω αντικείμενα για να έχω τον έλεγχο. Άλλα δεν είχα τον έλεγχο στη σχέση μου με τον Πύργο του Άιφελ. Εάν όλο αυτό είχε να κάνει με τον έλεγχο, θα αγαπούσα την τοστιέρα μου
Αυτή η έχθρα λέει η Erika, είναι συγκεκριμένο δυτικό φαινόμενο. «Έζησα στην Ιαπωνία για δέκα χρόνια και ήταν πολύ ανοιχτοί στο πώς αλληλεπιδρούσα με τα αντικείμενα. Ο κόσμος απλά με αποδέχτηκε. Ο σιντοϊσμός είναι μια ανιμιστική θρησκεία – εάν έχεις πονοκέφαλο θα τρίψεις το κεφάλι του Βούδα και έπειτα το δικό σου. Είναι ανταλλαγή ενέργειας. Εδώ στη Γερμανία, αναφέρομαι στον σύντροφό μου ως “η μεγάλη μου αγάπη”. Τα μόνο μέρη που έχω πρόβλημα είναι οι ΗΠΑ, η Αγγλία και η Αυστραλία. Είναι η πουριτανική βάση του τρόπου που ο κόσμος σκέφτεται σε αυτές τις χώρες, που με έκανε να υποφέρω τόσο πολύ. Έχασα δουλειές, έχασα οικογένεια και έχασα τη μεγάλη μου αγάπη».
Στη διάρκεια της έρευνας, η Mashiter άκουσε πολλές ιστορίες χωρισμού. «Υπάρχουν στιγμές όπου οι άνθρωποι αρχίζουν να ερωτεύονται άλλο αντικείμενο. Υπάρχουν σχέσεις όπου καταρρέει η επικοινωνία. Άκουσα επίσης για περιπτώσεις όπου το αντικείμενο έβαλε τέλος στη σχέση, όπου το άτομο νιώθει ότι κάνει όλα όσα μπορεί και δεν παίρνει κανένα αντάλλαγμα. Και υπάρχουν περιπτώσεις όπου το αντικείμενο καταστρέφεται».
Η Erika την περίοδο που είχε σχέση με το τόξο της (Φωτογραφία: Wikimedia Commons)
Ακόμα κι όταν επενδύεις την τρυφερότητά σου σε τούβλα και κονίαμα, σίδερο και χάλυβα, ξύλο και μεντεσέδες, όπως φαίνεται κι αυτή η αγάπη δεν είναι ασφαλής. «Ο κόσμος νομίζει ότι μπορώ απλά να δείξω ένα αντικείμενο και να αποφασίσω να το αγαπήσω» λέει η Erika. «Πιστεύουν ότι δεν μπορώ να δημιουργήσω σχέσεις με ανθρώπους, οπότε επιλέγω αντικείμενα για να έχω τον έλεγχο. Αλλά δεν είχα τον έλεγχο στη σχέση μου με τον Πύργο του Άιφελ. Εάν όλο αυτό είχε να κάνει με τον έλεγχο, θα αγαπούσα την τοστιέρα μου, ξέρετε».
Η Erika σήμερα εργάζεται ως χειρίστρια οικοδομικού γερανού και σιγά-σιγά οικοδομεί μια νέα σχέση με τον γερανό της. «Μου πήρε πάρα πολύ χρόνο να αποδεχθώ ότι είναι ΟΚ να αρχίσω μια καινούρια σχέση» εξηγεί, αντηχώντας τα συναισθήματα των χήρων και των χωρισμένων σε όλο τον κόσμο. «Νόμιζα πως δεν θα ερωτευόμουν ποτέ ξανά. Αλλά όντας χειρίστρια οικοδομικού γερανού, κανείς δεν μπορεί να με αμφισβητήσει ή να μου απαγορεύσει να γνωρίζω αυτό το αντικείμενο. Νιώθω σαν τα κτήρια που δημιουργούμε μαζί να είναι σχεδόν παιδιά μας».
Φυσικά, ένας γερμανικός οικοδομικός γερανός δεν πρόκειται ποτέ να αντικαταστήσει το πιο διάσημο μνημείο ρομαντισμού στον κόσμο. «Όλοι έχουν το ιδανικό στο μυαλό τους, αλλά εάν ψάχνεις μόνο για το ιδανικό, τότε πιθανώς θα καταλήξεις να είσαι πολύ μόνος. Είναι σαν να ποθείς πάντα να είσαι με μια ξανθιά με γαλάζια μάτια, αλλά καταλήγεις με μια κοκκινομάλλα που έχει πράσινα μάτια. Είμαι ακόμα πολύ προσεκτική με τους οικοδομικούς γερανούς γιατί η καρδιά μου είναι ακόμα πληγωμένη. Δεν μπορώ να έχω την τέλεια σχέση. Πρέπει να το αποδεχθώ».
Δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι κατανοώ τον προσανατολισμό της Erika. Προέρχομαι από μια οικογένεια που κατασκευάζει κτίρια, δεν τα φιλάει. Έχω καρφώσει πολλές δοκούς χωρίς ούτε μια στιγμή να χαθώ σε κάποια τρυφερή ονειροπόληση. Τα υποβρύχια μπορεί να προκαλούν τρόμο, οι πύργοι ψύξης μπορεί να κάνουν τα έντερα μου να τρέμουν και μπορώ να κοιτάξω με θαυμασμό τη μηχανική μιας καλά χτισμένη πέτρινης γέφυρας, αλλά μου φαίνεται τραβηγμένο να αποκαλέσω κάτι τέτοιο τάση.
Και όμως, όταν ανατρέξει κανείς στις περιγραφές της για αγάπη, συνδεσιμότητα και ψυχικά τραύματα -απώλειας οικειότητας και αναζήτησης φροντίδας σε παλιούς συντρόφους- ίσως είμαστε πιο κοντά από ό,τι νομίζετε.
