«Βασικά, περιμένω» - έτσι συνοψίζει τη δουλειά του ο Michel d’Oultremont. Ο 27χρονος Βέλγος, που κέρδισε το βραβείο Wildlife Photographer of the Year το 2018, τριγυρνάει στις χιονισμένες κοιλάδες ψάχνοντας μοσχοβόδια, σπάνια πουλιά και ενυδρίδες εδώ και δέκα χρόνια περίπου. Φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί στο National Geographic και σε τρία λευκώματα. Επίσης, είναι πρεσβευτής της Canon και κάνει ιδιωτικά μαθήματα φωτογραφίας φύσης στο Βέλγιο. Με όλα αυτά κερδίζει ένα αξιοσέβαστο εισόδημα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Για την τέλεια φωτογραφία, ο d’Oultremont μπορεί να περάσει έναν ολόκληρο μήνα σε απομακρυσμένες περιοχές όπως τα Καρπάθια στη βόρεια Ρουμανία, το νησί Χοκάιντο στην Ιαπωνία και στο Γέλοουστοουν Παρκ στις ΗΠΑ. Μπορεί να μείνει ακίνητος μέχρι και οχτώ ώρες τη μέρα σε μια μικρή κρυψώνα σκεπασμένη με κλαδιά δέντρων για να μην τον αντιληφθούν τα γύρω άγρια ζώα. Έχει συνηθίσει αυτή τη ζωή. Αποδέχεται τη μοναξιά. Του τηλεφώνησα για να μάθω περισσότερα γι’ αυτή τη μοναχική και απαιτητική δουλειά λίγο πριν την επόμενη ανάβασή του στα Ιμαλάια – όπου θα ψάχνει για λεοπαρδάλεις του χιονιού.
KΟΥΚΟΥΒΑΓΙΕΣ ΕΝ ΠΤΗΣΕΙ.
VICE: Γεια σου Michel. Πολλοί θα ήθελαν να κάνουν τη δουλειά που κάνεις. Πώς ξεκίνησες;
Michel d’Oultremont: Από μικρός είχα περιέργεια για τη φύση. Περπατούσα στα λιβάδια και τα δάση εκεί όπου μεγάλωσα, στο Βέλγιο, στα νότια των Βρυξελλών. Στα 12, με έναν φίλο αρχίσαμε να μπαίνουμε με τα ποδήλατα πιο βαθιά στο δάσος και βλέπαμε λαγούς, πουλιά, αλεπούδες και ελάφια. Το 2007 πέτυχα ένα φεστιβάλ φωτογραφίας φύσης στην κοντινή πόλη Νάμουρ όπου πρόβαλαν μια ταινία για τις κρυφές ζωές των φωτογράφων άγριας ζωής. Όλα κούμπωσαν. Ξόδεψα όλα μου τα λεφτά σε έναν παλιό τηλεφακό και ξεκίνησα.
Παίρνω κάποιες πληροφορίες από ειδικούς άγριας ζωής και δασοφύλακες, αλλά για να είμαι ειλικρινής χρησιμοποιώ πολύ το Google Maps. Ψάχνω τις άκρες των δασών (όπου συνήθως υπάρχει μεγαλύτερη βιοποικιλότητα), τους βάλτους και τα μονοπάτια που μπορεί να πάρουν τα ζώα. Επιπλέον, είναι χρήσιμο για να διαλέξεις την κατάλληλη κρυψ ώνα.
Michel d’Oultremont: Από μικρός είχα περιέργεια για τη φύση. Περπατούσα στα λιβάδια και τα δάση εκεί όπου μεγάλωσα, στο Βέλγιο, στα νότια των Βρυξελλών. Στα 12, με έναν φίλο αρχίσαμε να μπαίνουμε με τα ποδήλατα πιο βαθιά στο δάσος και βλέπαμε λαγούς, πουλιά, αλεπούδες και ελάφια. Το 2007 πέτυχα ένα φεστιβάλ φωτογραφίας φύσης στην κοντινή πόλη Νάμουρ όπου πρόβαλαν μια ταινία για τις κρυφές ζωές των φωτογράφων άγριας ζωής. Όλα κούμπωσαν. Ξόδεψα όλα μου τα λεφτά σε έναν παλιό τηλεφακό και ξεκίνησα.
Πώς βρίσεις καλά μέρη για να εντοπίσεις ζώα;
Παίρνω κάποιες πληροφορίες από ειδικούς άγριας ζωής και δασοφύλακες, αλλά για να είμαι ειλικρινής χρησιμοποιώ πολύ το Google Maps. Ψάχνω τις άκρες των δασών (όπου συνήθως υπάρχει μεγαλύτερη βιοποικιλότητα), τους βάλτους και τα μονοπάτια που μπορεί να πάρουν τα ζώα. Επιπλέον, είναι χρήσιμο για να διαλέξεις την κατάλληλη κρυψ ώνα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τι ακριβώς είναι η κρυψώνα σε αυτή την περίπτωση;
Είναι μια μικρή καμουφλαρισμένη κρυψώνα, συνήθως είναι εύκολο να τη στήσεις – μια μικρή σκηνή, μερικά κλαδιά πεύκου και λίγο δίχτυ. Στην Ευρώπη –τουλάχιστον στη Γαλλία, την Ελβετία και το Βέλγιο– τα ζώα φοβούνται πολύ τους ανθρώπους λόγω των κυνηγών. Είναι δύσκολο να τα πλησιάσεις. Εγώ χρησιμοποιώ μεγάλους φακούς αλλά πρέπει να είμαι κοντά τους για να τραβήξω μια ενδιαφέρουσα φωτογραφία.
Είναι μια μικρή καμουφλαρισμένη κρυψώνα, συνήθως είναι εύκολο να τη στήσεις – μια μικρή σκηνή, μερικά κλαδιά πεύκου και λίγο δίχτυ. Στην Ευρώπη –τουλάχιστον στη Γαλλία, την Ελβετία και το Βέλγιο– τα ζώα φοβούνται πολύ τους ανθρώπους λόγω των κυνηγών. Είναι δύσκολο να τα πλησιάσεις. Εγώ χρησιμοποιώ μεγάλους φακούς αλλά πρέπει να είμαι κοντά τους για να τραβήξω μια ενδιαφέρουσα φωτογραφία.
Ο MICHEL D'OULTREMONT ΕΠΙ ΤΩ ΕΡΓΩ.
ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΑΡΝΤΕΝΤ ΣΤΟ ΒΕΛΓΙΟ.
Περνάς πολλή ώρα περιμένοντας;
Το μεγαλύτερο διάστημα που περίμενα ήταν στην Κροατία, ενώ φωτογράφιζα αρκούδες. Πέρασα 72 ώρες στο ίδιο σημείο, μαγείρευα και κοιμόμουν εκεί. Μερικές φορές στο Βέλγιο πηγαίνω σε έναν βάλτο δίπλα στο σπίτι μας για να φωτογραφίσω πουλιά σε υγρότοπους – στήνω τη σκηνή μου και μένω μια δυο μέρες. Το ωραίο είναι ότι κάποια στιγμή τα ζώα σταματάνε να φοβούνται. Τα πουλιά κάθονται στη σκηνή, οι αλεπούδες έρχονται και κοιμούνται δίπλα σου. Γίνεσαι κομμάτι του περιβάλλοντός τους.Δεν σε μυρίζουν τα ζώα;
Ο πραγματικός εχθρός της φωτογραφίας άγριας ζωής είναι ο αέρας. Όταν φωτογραφίζεις θηλαστικά, πρέπει να προσέχεις επειδή αν σε μυρίσουν δεν θα πλησιάσουν. Ένα ελάφι μπορεί να σε μυρίσει από 300 μέτρα μακριά. Είναι πολύ πιο εύκολο με τα πουλιά που δεν έχουν όσφρηση (ή μήπως έχουν;).Πώς αντιμετωπίσεις τις σωματικές ανάγκες σου;
Όταν δεν είμαι στην κρυψώνα δεν είναι τίποτα, σκάβω μια τρύπα και είμαι εντάξει. Αλλά όταν περιμένω πολλή ώρα κρυμμένος κατουράω σε ένα μπουκάλι και χέζω σε τάπερ ή ποτηράκια. Όχι και πολύ εντυπωσιακό, ε;
Το μεγαλύτερο διάστημα που περίμενα ήταν στην Κροατία, ενώ φωτογράφιζα αρκούδες. Πέρασα 72 ώρες στο ίδιο σημείο, μαγείρευα και κοιμόμουν εκεί. Μερικές φορές στο Βέλγιο πηγαίνω σε έναν βάλτο δίπλα στο σπίτι μας για να φωτογραφίσω πουλιά σε υγρότοπους – στήνω τη σκηνή μου και μένω μια δυο μέρες. Το ωραίο είναι ότι κάποια στιγμή τα ζώα σταματάνε να φοβούνται. Τα πουλιά κάθονται στη σκηνή, οι αλεπούδες έρχονται και κοιμούνται δίπλα σου. Γίνεσαι κομμάτι του περιβάλλοντός τους.Δεν σε μυρίζουν τα ζώα;
Ο πραγματικός εχθρός της φωτογραφίας άγριας ζωής είναι ο αέρας. Όταν φωτογραφίζεις θηλαστικά, πρέπει να προσέχεις επειδή αν σε μυρίσουν δεν θα πλησιάσουν. Ένα ελάφι μπορεί να σε μυρίσει από 300 μέτρα μακριά. Είναι πολύ πιο εύκολο με τα πουλιά που δεν έχουν όσφρηση (ή μήπως έχουν;).Πώς αντιμετωπίσεις τις σωματικές ανάγκες σου;
Όταν δεν είμαι στην κρυψώνα δεν είναι τίποτα, σκάβω μια τρύπα και είμαι εντάξει. Αλλά όταν περιμένω πολλή ώρα κρυμμένος κατουράω σε ένα μπουκάλι και χέζω σε τάπερ ή ποτηράκια. Όχι και πολύ εντυπωσιακό, ε;
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΥΟ ΜΟΣΧΟΒΟΔΙΑ ΜΑΛΩΝΟΥΝ.
Έχεις κινδυνέψει ποτέ;
Έχω πετύχει αρκετούς λύκους και αρκούδες αλλά δεν φοβάμαι τα ζώα. Είναι απλώς περίεργα και άλλωστε αυτά φοβούνται εμάς. Κάποτε στην Κροατία, μια αρκούδα πήγε να ανέβει στο παρατηρητήριο μου που ήταν τρία μέτρα από το έδαφος. Κατάφερε να βάλει το κεφάλι και το ένα πόδι στην καταπακτή. Ούρλιαξα και χτύπησα το πόδι της για να την τρομάξω και έφυγε. Έτρεμα τρεις ώρες μετά.Αλλά αν σου συμβεί κάτι, το πλάνο ποιο είναι;
Πρόσφατα επένδυσα σε ένα GPS με κουμπί SOS. Καθησυχάζει την οικογένεια και την κοπέλα μου αλλά για να λέμε την αλήθεια, αν κάτι συμβεί, συνέβη. Έτσι είναι η ζωή.Πόσο κρατάνε τα ταξίδια σου;
Έναν μήνα. Αν είναι λιγότερο, οι φωτογραφίες δεν θα είναι καλές. Θέλει δυο βδομάδες για να γνωρίσεις το περιβάλλον σου. Θέλεις να μάθεις τις συνήθειες των ζώων, να καταλάβεις το περιβάλλον τους, να σκεφτείς τι εικόνες θέλεις να δημιουργήσεις. Πριν τα κάνεις όλα αυτά, δεν βγάζεις τη μηχανή. Ένας μήνας μοναξιάς μοιάζει πολύς καιρός, ιδίως όταν δεν έχεις βγάλει φωτογραφίες. Συμβαίνει και αυτό. Μερικές φορές είσαι άτυχος.
Έχω πετύχει αρκετούς λύκους και αρκούδες αλλά δεν φοβάμαι τα ζώα. Είναι απλώς περίεργα και άλλωστε αυτά φοβούνται εμάς. Κάποτε στην Κροατία, μια αρκούδα πήγε να ανέβει στο παρατηρητήριο μου που ήταν τρία μέτρα από το έδαφος. Κατάφερε να βάλει το κεφάλι και το ένα πόδι στην καταπακτή. Ούρλιαξα και χτύπησα το πόδι της για να την τρομάξω και έφυγε. Έτρεμα τρεις ώρες μετά.Αλλά αν σου συμβεί κάτι, το πλάνο ποιο είναι;
Πρόσφατα επένδυσα σε ένα GPS με κουμπί SOS. Καθησυχάζει την οικογένεια και την κοπέλα μου αλλά για να λέμε την αλήθεια, αν κάτι συμβεί, συνέβη. Έτσι είναι η ζωή.Πόσο κρατάνε τα ταξίδια σου;
Έναν μήνα. Αν είναι λιγότερο, οι φωτογραφίες δεν θα είναι καλές. Θέλει δυο βδομάδες για να γνωρίσεις το περιβάλλον σου. Θέλεις να μάθεις τις συνήθειες των ζώων, να καταλάβεις το περιβάλλον τους, να σκεφτείς τι εικόνες θέλεις να δημιουργήσεις. Πριν τα κάνεις όλα αυτά, δεν βγάζεις τη μηχανή. Ένας μήνας μοναξιάς μοιάζει πολύς καιρός, ιδίως όταν δεν έχεις βγάλει φωτογραφίες. Συμβαίνει και αυτό. Μερικές φορές είσαι άτυχος.
ΝΗΣΙ ΧΟΚΑΪΝΤΟ.
Και δεν βαριέσαι τη ζωή σου εκεί;
Δεν θα το ‘λεγα. Καταλήγεις να έχεις μια ρουτίνα και το μόνο που σκέφτεσαι είναι τι έχεις να κάνεις. Κάθε πρωί σηκώνομαι και βράζω νερό (που μπορεί να πάρει αρκετή ώρα όταν έχει χιόνια). Μετά τρώω πρωινό και μετά πηγαίνω να βγάλω φωτογραφίες. Μερικές φορές δεν βρίσκω τίποτα, ούτε ένα πουλί. Δεν ακούω τίποτα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προσέξω πιο πολύ. Πάντα κάτι γίνεται. Όταν νυχτώνει βράζω ξανά νερό και μαγειρεύω. Όταν μπω κάτω από την κουβέρτα, κουρασμένος από τις πολύ μικρές θερμοκρασίες, αρχίζω να σκέφτομαι την επόμενη μέρα, σχεδιάζω τι θέλω να τραβήξω και πού να το βρω. Είναι περίεργη κατάσταση – κάπως ξεχνάς τον έξω κόσμο.
Δεν θα το ‘λεγα. Καταλήγεις να έχεις μια ρουτίνα και το μόνο που σκέφτεσαι είναι τι έχεις να κάνεις. Κάθε πρωί σηκώνομαι και βράζω νερό (που μπορεί να πάρει αρκετή ώρα όταν έχει χιόνια). Μετά τρώω πρωινό και μετά πηγαίνω να βγάλω φωτογραφίες. Μερικές φορές δεν βρίσκω τίποτα, ούτε ένα πουλί. Δεν ακούω τίποτα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να προσέξω πιο πολύ. Πάντα κάτι γίνεται. Όταν νυχτώνει βράζω ξανά νερό και μαγειρεύω. Όταν μπω κάτω από την κουβέρτα, κουρασμένος από τις πολύ μικρές θερμοκρασίες, αρχίζω να σκέφτομαι την επόμενη μέρα, σχεδιάζω τι θέλω να τραβήξω και πού να το βρω. Είναι περίεργη κατάσταση – κάπως ξεχνάς τον έξω κόσμο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μιλάς στον εαυτό σου;
Μπα, δεν είναι το στιλ μου. Το συζητούσα αυτό με έναν φίλο, έναν Ελβετό φωτογράφο. Πάντα μιλάει μόνος του όταν είναι σε αποστολή. Εγώ δεν μιλάω, αλλά σκέφτομαι πολύ έντονα.Σου αρέσει να είσαι μόνος με τις σκέψεις σου;
Στην εποχή μας είναι πολύ δύσκολο να βρεις χρόνο να αφήσεις το μυαλό σου να ξεφύγει. Αλλά για μένα είναι απαραίτητο. Η δουλειά μου είναι ένας τρόπος αποσυμπίεσης. Μες στο δάσος αποστασιοποιείσαι και αναρωτιέσαι ενδιαφέροντα πράγματα.Είναι δύσκολο να επιστρέφεις στην κανονική ζωή έχοντας περάσει τόσο καιρό στην απόλυτη μοναξιά στην ερημιά;
Χαίρομαι που βλέπω ξανά ανθρώπους, αλλά χρειάζομαι χρόνο να προσαρμοστώ. Το ίδιο ισχύει και όταν πηγαίνω σε μια αποστολή – χρειάζομαι τρεις τέσσερις μέρες πριν μπορώ να πω: «Εντάξει, είμαι όντως μόνος». Όταν γυρίζω, δεν θέλω να δω ανθρώπους αμέσως. Αλλά πριν το καταλάβω, τους καλώ για μπάρμπεκιου.Περισσότερες φωτογραφίες του Michel d’Oultremont παρακάτω.
Μπα, δεν είναι το στιλ μου. Το συζητούσα αυτό με έναν φίλο, έναν Ελβετό φωτογράφο. Πάντα μιλάει μόνος του όταν είναι σε αποστολή. Εγώ δεν μιλάω, αλλά σκέφτομαι πολύ έντονα.Σου αρέσει να είσαι μόνος με τις σκέψεις σου;
Στην εποχή μας είναι πολύ δύσκολο να βρεις χρόνο να αφήσεις το μυαλό σου να ξεφύγει. Αλλά για μένα είναι απαραίτητο. Η δουλειά μου είναι ένας τρόπος αποσυμπίεσης. Μες στο δάσος αποστασιοποιείσαι και αναρωτιέσαι ενδιαφέροντα πράγματα.Είναι δύσκολο να επιστρέφεις στην κανονική ζωή έχοντας περάσει τόσο καιρό στην απόλυτη μοναξιά στην ερημιά;
Χαίρομαι που βλέπω ξανά ανθρώπους, αλλά χρειάζομαι χρόνο να προσαρμοστώ. Το ίδιο ισχύει και όταν πηγαίνω σε μια αποστολή – χρειάζομαι τρεις τέσσερις μέρες πριν μπορώ να πω: «Εντάξει, είμαι όντως μόνος». Όταν γυρίζω, δεν θέλω να δω ανθρώπους αμέσως. Αλλά πριν το καταλάβω, τους καλώ για μπάρμπεκιου.Περισσότερες φωτογραφίες του Michel d’Oultremont παρακάτω.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο VICE France.
Περισσότερα από το VICETo 1992 ο Σάκης Ρουβάς «Σάμπλαρε» τη Φωνή του Dr. Dre σε Κομμάτι τουΤο Μπλέξιμο για την Κηδεμονία του Κατοικιδίου σου Όταν ΧωρίσειςLike a Virgin: Nεαρές Γυναίκες Αγοράζουν Προϊόντα Σύσφιξης ΚόλπουΓια τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.