Ο αρθρογράφος με τον James “Gypsy Boy” McCrory
Το «bare knuckle» είναι, κατά κάποιο περίεργο λόγο, συνδεδεμένο με τις Βρετανικές Νήσους. Αυτές οι δύο λέξεις φέρνουν στο μυαλό γιλέκα, τροχόσπιτα, κυνηγούς, φαλακρά κεφάλια, σπασμένες μύτες, χρυσά βραχιόλια, δεμάτια άχυρων και κακόφημες παμπ. Είναι ο κόσμος του Lenny McLean, του Roy Shaw, του Bartley Gorman, του “Big”Joe Joyce , του Cliff Fields και του Charles Bronson, πριν αρχίσει να κυλιέται γυμνός στο βούτυρο και να επιτίθενται σε δεσμοφύλακες. Είναι ένας κόσμος που δεν ανέχεται την αδυναμία, ένας κόσμος που πιστεύει ότι οι μπουνιές με γάντια δεν έχουν πλάκα.
Videos by VICE
Φαίνεται να υπάρχει ένα αίσθημα αγάπης και μίσους για το bare knuckle μποξ. Ρίχτε μια ματιά στο True Crime section of Waterstones, το Snatch, ή τις ταινίες του Bronson, ή τα σχόλια σε βιντεάκια πάλης και θα καταλάβετε τι είδους έλξη υπάρχει προς το ΒΚΒ (Bare Knuckle Boxing). Οι Lennox Lewis, Joe Calzaghe, Amir Khan et al έχουν προκρίσεις, βραβεία από το «Sports Personality of the Year», εμφανίσεις στο «Strictly Come Dancing» και ταμπλόιντ κόκας από το Queensberry Rules, αλλά ο σκοτεινός, μυθικός, σχεδόν νόμιμος κόσμος του bare knuckle φαίνεται να έχει ένα πιο παράνομο πρόσωπο. Αυτός είναι ο λόγος που θέλαμε να κάνουμε μια ταινία γι’ αυτό.
Το «Bare Knuckle», που σύντομα θα υπάρχει στο VICE.com, δεν είναι ακριβώς μια ταινία, αλλά μια καταγραφή της υποκουλτούρας –μια υποκουλτούρα που έχει ιστορία αιώνων αλλά δεν έχει γίνει mainstream.
Με μια πιο προσεκτική ματιά, θα δείτε ότι ακμάζει ταχέως στο Ηνωμένο Βασίλειο και πολλοί ελπίζουν ότι θα γίνει τόσο γνωστό όσο το UFC.
Ο Andy Topliffe (αριστερά) και ο Sean Rowlands
O Andy Topliffe, είναι ένας πρώην παλαιστής που το BKB του άφησε μια πικρή γεύση, όταν είδε έναν Πολωνό παλαιστή παρατημένο νεκρό σε ένα χωράφι. Ίσως πρόκειται για τον μεγαλύτερο παλαιστή στο χώρο, αυτή τη στιγμή.
Η Εταιρία Προώθησης που έχει, την «B-Bad», έχει τραβήξει πολλή προσοχή τον τελευταίο καιρό. Τα νούμερα θέασης του βίντεο ανεβαίνουν αισθητά, οι εφημερίδες γράφουν γι’ αυτόν, και η ομάδα φανατικών οπαδών του και παλαιστών του απ’ όλη τη χώρα, είναι έτοιμοι να αρχίσουν να πλακώνονται προς τιμήν του παλιού καιρού.
Οι κανόνες του Andy ωστόσο, βασίζονται στη νομιμότητα. Οι αγώνες μπορεί να λαμβάνουν χώρα ανάμεσα σε δεμάτια άχυρων και οι συμμετέχοντες να σπάνε τα μούτρα τους, αλλά υπάρχουν και γιατροί, διαιτητές, άνδρες-security και μερικές φορές περίεργοι αστυνομικοί που εποπτεύουν. Το κοινό μοιάζει έτοιμο να βουτήξει στο ρινγκ, αλλά Andy τονίζει ότι κάνει ό,τι μπορεί για να μην υπάρχει τζόγος, ‘βουτιές’, γκανγκστεριλίκια ή κομπίνες οποιασδήποτε μορφής. Τούτου λεχθέντος, ο ίδιος παραδέχεται ότι πάντα θα υπάρχουν και τέτοια στοιχεία όπου υπάρχει bare knuckle.
Τζογαδόρος με τατουάζ B-Bad
Αυτή είναι μια τυπική ασάφεια στο bare knuckle που χαλάει την πιάτσα. Από ό, τι καταλαβαίνω, δεν υπάρχουν κυρώσεις. Δεν υπάρχουν σαφείς κανόνες που να πρέπει να υπακούουν όλοι, αλλά εφ ‘όσον δεν κατατίθενται μηνύσεις τότε όλα είναι δεκτά.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο το νόμιμο κομμάτι του bare knuckle που κάνει εντύπωση. Όπως θα ήταν δύσκολο να πιστέψει κανείς, δεδομένης της φήμης του, ότι το BKB είναι πιο ασφαλές από το Queensberry Rules. Η εξήγηση αυτής της παρανόησης είναι απλή: οι άνθρωποι πέφτουν νοκ άουτ, όταν μια γροθιά ταράξει το κρανιακό υγρό, προκαλώντας μπλακάουτ. Το δεξί hook στο πηγούνι είναι τόσο αποτελεσματικό, όχι μόνο λόγω της ισχύος, αλλά λόγω της μέγιστης ταραχής που προκαλεί.
Παρόλο που πολλοί πέφτουν νοκ άουτ στο bare knuckle (και συχνά), είναι ασφαλέστερο λόγω της έλλειψης των γαντιών – πράγμα οξύμωρο αφού αυτός είναι ο λόγος που πολύς κόσμος που δεν κατανοεί το άθλημα και το κατακρίνει. Επειδή οι μπόξερ χρησιμοποιούν γάντια – που είναι πολύ βαρύτερα και έχουν μια πολύ μεγαλύτερη επιφάνεια – υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος να προκαλέσουν σοβαρές εσωτερικές βλάβες στον αντίπαλό. Στις γυμνές γροθιές, η επιφάνεια είναι μικρότερη και τα χέρια είναι πιο πιθανό να σπάσουν, οπότε μαχητές είτε εγκαταλείπουν νωρίτερα, είτε αναγκάζονται να τραβήξουν τις γροθιές τους περισσότερο.
Για τους βίαιους φετιχιστές, το θετικό με το bare knuckle είναι ότι οι πληγές που προκαλούνται είναι επιφανειακές, πράγμα που σημαίνει πολύ περισσότερο αίμα. Ουσιαστικά, φαίνεται αποτρόπαιο, αλλά στην πραγματικότητα είναι λιγότερο πιθανό να προκαλέσουν θανατηφόρα εσωτερικά τραύματα, τόσο μακροπρόθεσμα όσο και βραχυπρόθεσμα.
Αθλητές αράζουν σε παμπ
Παρά το επιχείρημα ότι πρόκειται για ασφαλέστερο και πιο διασκεδαστικό άθλημα από την πυγμαχία, οι αστέρες του μαραζώνουν στην αφάνεια δίπλα σε ξοφλημένα μοντέλα και ξεχασμένους pop stars της δεκαετίας του ‘80. Μπορεί να έχουν ηχηρά ψευδώνυμα, αλλά ταξιδεύουν με πούλμαν και πίνουν μπύρες σε παμπ μετά τους αγώνες.
Και ενώ οι μπόξερ είναι από τους πιο καλοπληρωμένους αθλητές παγκοσμίως, οι bare knuckle μποξέρ φεύγουν με £ 250 για κάθε νίκη και £ 80 για μια ήττα. Δεν υπάρχουν επαγγελματίες στο χώρο, και οι περισσότεροι αθλητές δουλεύουν ως εργάτες ή γραφιάδες για τα προς το ζην. Πολλοί έχουν παλιές καταδίκες και οι περισσότεροι έχουν βεβαρημένο παρελθόν. Οι περισσότεροι είναι σαραντάρηδες.
Ο James “Gypsy Boy” McCrory
Ο James “Gypsy Boy” McCrory είναι ένα μεγάλο αστέρι του βρετανικού BKB. Ένας χαρισματικός νέος από τη βορειοανατολική Αγγλία, που θυμίζει τον Sébastien Chabal, έχει στο βιογραφικό του πάνω από 200 αγώνες και έχει κερδίσει μεγάλα ονόματα – συμπεριλαμβανομένου του Dave Radford, ενός σοβατζή και γκάνγκστερ του BKB που κάποτε έφτασε μέχρι τον Roberto Duran, έναν επαγγελματία μποξέρ από τον Παναμά.
Επισκεφθήκαμε τον James, στο σπίτι του, στο Newcastle, την ημέρα του ιστορικού αγώνα του ενάντια στον Jason “The Machine Gun” Young, τον πρώτο UK vs US αγώνα των τελευταίων 150 χρόνων. Πήρε πολύ βάρος για να αγωνιστεί τον Jason, καταναλώνοντας μεγάλες ποσότητες Guinness –κάτι αναμενόμενο στην Αγγλία.
Ο Seth Jones μετά από αγώνα
Ο Leicester Bulldog (AKA Tony) είναι άλλος ένας βετεράνος παλαιστής που συναντήσαμε. Βρισκόταν στον κήπο του με ένα λαδωμένο γιλέκο που κάλυπτε το μεγαλύτερο στήθος που έχω δει σε άνδρα.
Ο Leicester Bulldog
Ο Decca “The Machine” Hedgie, ένα μεγαθήριο – ένας τρομακτικός αθλητής που κάποτε έκανε επίτηδες εμετό και ο αντίπαλός του αποχωρήσει από τον αγώνα μόνο και μόνο που τον κοίταξε – μπορεί να προκαλεί φόβο, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας εικοσάρης οικογενειάρχης από την Κάμπρια.
Αλλά υπάρχουν και νεότεροι στο χώρο, όπως αποδεικνύεται από τον Ross Chittock, AKA Youngblood, AKA MC Andrenalin, AKA εργάτης και ράπερ από το Αμπινγκντον του Όξφορντσιρ. Ένα αξιαγάπητο αλητάκι με διαμαντένιο χαμόγελο και καπέλο, που μοιάζει με τύπο που θα έκλεβε την κοπέλα σας και θα σας κέρναγε μπύρα μετά.
Ο James Lambert, AKA “Mr Happy”
Συναντήσαμε και έναν τύπο με μια πολύ διαφορετική ιστορία. Ο James Lambert, ένας bare knuckle παλαιστής, χωρίς άδεια μπόξερ και μπράβος επί σειρά ετών, ο οποίος ήταν αήττητος μέχρι που γύρισε την πλάτη του, όχι μόνο στην πάλη, αλλά και στην επιθετικότητα κάθε είδους – επαναπροσδιορίστηκε ως “Mr Happy”, και έγινε προπονητής. Ένας σάκος του μποξ κρέμεται στο γκαράζ του, αλλά ο James αρνείται να ρίξει έστω και μια γροθιά, πόσο μάλλον να μας δείξει τι μπορεί να κάνει. Διακηρύττει την ειρήνη, αλλά το παρελθόν του ζωγραφίζεται στις κινήσεις του. Κινείται σπασμωδικά, κοιτάζει επίμονα με ορθάνοιχτα μάτια και καμιά φορά μιλάει όπως παλιά.
Ο Aaron Gaughan (αριστερά) παλεύει με τον Seth Jones
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, συνήθισα τη συνεχή βία. Τον πρώτο καιρό, σφιγγόταν το στομάχι μου στους αγώνες. Σαν οπαδός του μποξ είχα συνηθίσει να σταματούν μόλις άρχιζε να τρέχει αίμα – ρίχνουν πετσέτες στους αθλητές και οι διαιτητές σφυρίζουν λήξη. Στο bare knuckle, υπάρχει μια συνεχής αίσθηση: «Δεν το πιστεύω ότι συνεχίζουν.» Και εκεί που έλεγα ότι κάποιος την έχει πολύ άσχημα τραυματισμένος, λίγο μετά τον αγώνα, τα παιδιά πίνουν όλα μαζί και βάζουν τα κρύα ποτήρια τους στις μελανιές που μεγαλώνουν.
Σ’ αυτό το ταξίδι έμαθα πολλά για τον κόσμο bare knuckle. Σε ένα σημείο, άρχισα να αναρωτιέμαι αν ο καθένας έχει το δικαίωμα να εξασκεί το ταλέντο του, ακόμα κι αν κάποιοι άλλοι το βρίσκουν αποκρουστικό. Τα παιδιά που γνώρισα έκαναν δουλειές χωρίς μέλλον. Επειδή οι δεξιότητά τους βρίσκεται σε κάτι ‘παράνομο’, το bare knuckle μπορεί να είναι απλώς ένα χόμπι, να εργάζονται ως κάτι άλλο και να έχουν μια μικρή ελπίδα δόξας από τη ζωή που ονειρεύονταν να ζήσουν.
Ο Decca “The Machine” Hedgie (αριστερά) παλεύει με τον “The Leicester Bulldog”
Όποια και αν είναι η γνώμη σας για τη βία στην κοινωνία – και τον αντίκτυπο που έχει στους οργανωμένους αγώνες – δεν μπορείτε να αρνηθείτε το ρομαντισμό και την εμψυχωτική συντροφικότητα του bare knuckle. Είναι λες και οι άνθρωποι που προορίζονται να ζουν στο περιθώριο να βρήκαν έναν τόπο να ‘κολλήσουν’ μεταξύ τους και να καλλιεργήσουν τη δική τους υποκουλτούρα. Και επίσης – ως θέαμα – είναι πολύ συναρπαστικό.
Το bare knuckle δεν είναι μια ταινία για την πάλη, είναι μια ταινία για μια υποενότητα των ανδρών της Βρετανίας. Είναι άντρες που μισούν τις δουλειές τους και δυσκολεύονται να συμβιβαστούν, αλλά απ’ αυτό το αιματοβαμμένο άθλημα βρήκαν την εσωτερική γαλήνη τους. Αν και εξωτερικά δεν φαίνεται έτσι.
