Studenten bouwden een pen om elkaar tijdens tentamens berichtjes te sturen

Ik was voorzitter van de vereniging voor ingenieursstudenten, op een grote universiteit in Canada. We bespraken al geregeld hoe we onze tentamens hadden gemaakt, en wat beter had gekund. Vijf van ons zagen het ook wel zitten om een beetje vals te spelen. We dachten: hoe zou je ermee weg kunnen komen? Sommige mensen gebruikten plakbriefjes en zo, maar dat vonden wij maar dom. Zoiets zouden we niet doen. Als je echt goed wilt afkijken, dan moet je een beetje out the box durven te denken.

We overwogen een rekenmachine te hacken, zodat je er berichtjes mee kon versturen. Maar een pen leek ons toch een makkelijker idee. Of mij eigenlijk vooral. Ik maakte een grove schets en een vriend, die elektrotechnicus is, pakte een normale pen en haalde de inhoud eruit, zodat er meer ruimte in zou zitten. We deden er een vibratortje in, dat we verbonden aan een kleine batterij ter grootte van een nagel. Zo bouwden we twee pennen, die met elkaar verbonden waren via een radiosignaal. Dankzij de vibrator konden we de pen laten trillen, waardoor we berichten konden inspreken in morse – wat ik al bij scouting had geleerd. Zo konden we tijdens tentamens met elkaar communiceren.

We bouwden een prototype, dat zo uit een Iron Man-film leek te komen. Het zag er in eerste instantie niet uit. Je kon de bedrading nog een beetje zien zitten. Maar de tweede versie, die we een week later klaar hadden, was al een stuk beter.

Het werkte perfect. Onze cijfers werden bij iedere toets beter. We corrigeerden elkaar bij vragen die we fout hadden. Eigenlijk hoefden we niet per se vals te spelen, want onze cijfers waren al prima. Maar we kwamen er bijna twee jaar lang mee weg – totdat we er niet meer mee wegkwamen.

Op een dag legde een vriend de pen op zijn bureau, omdat hij iets op wilde schrijven, en toen begon-ie te trillen – iemand anders probeerde een signaal te versturen. De docent hoorde het en dacht dat het een telefoon was. Toen zag hij de pen en nam hij ‘m in. Ik voelde mijn hart tekeergaan. Zodra hij het knopje op de pen indrukte en een andere pen in de ruimte begon te trillen, wist ik dat het voorbij was.

Hij begreep niet helemaal hoe het werkte, dus hij stuurde het naar de decaan van de technologie-afdeling, die de pen uit elkaar haalde. Ze zijn er nooit achter gekomen dat we met morse communiceerden, alleen dat de pennen met elkaar in contact stonden. Ze zeiden dat we een overtreding hadden begaan, en daar gingen we tegen in beroep, maar tevergeefs. Ze vonden dat we hadden valsgespeeld, al wisten ze niet helemaal hoe dan precies.

Twee van ons konden vanwege deze overtreding geen beurzen of andere vormen van geld meer krijgen, en onze academische reputatie was erg beschadigd. Volgend jaar moet ik dus alles zelf betalen. We kwamen ook op een waarschuwingslijst te staan, wat betekende dat als we ooit nog eens gepakt zouden worden, we geschorst of weggestuurd worden. Het staat ook in mijn academische dossier, al denk ik niet dat dat ten koste zal gaan van mijn baankansen. Als een werkgever me ernaar vraagt, lieg ik gewoon dat er een misverstand was. Niet iedereen houdt ervan wanneer je buiten de lijntjes kleurt.

Het was het avontuur wel helemaal waard, ook al had ik dat valsspelen helemaal niet nodig. Ik vind dat schoolprestaties op een te simpele manier worden gemeten. Je gaat zitten, absorbeert informatie die je vorige week ook al hebt gehoord, en je schrijft het op. Ik vind niet dat het onderwijs heel eerlijk in elkaar zit, dus als je kunt valsspelen en ermee weg kunt komen, dan zou je dat zo kunnen doen. Maar het is een groot risico, en de meeste mensen zijn niet bereid om die gok te wagen.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE US.