In 2005 was ik 13 jaar oud. Mijn roze Motorola RAZR was mijn meest waardevolle bezit, ik liet mijn vrienden mijn All Stars bekladderen met teksten als ‘Gr0eTj3sS v@n S0phi3 <3’, en ik zat in een zware depressie. Sociale media bestonden nog nauwelijks. Het was ook de tijd waarin ik internet ontdekte, en vooral: het ELLEgirl-forum.
Dit forum, onder kenners ook wel EGF genoemd, was een bron van hoop in al mijn duisternis. Het maakte deel uit van de site van ELLEgirl, het jongere zusje van modetijdschrift ELLE. Maar voor mij was het niet alleen een plek waar ik terecht kon voor (broodnodig) modeadvies, maar ook een plek waar ik kon klagen over mijn vervelende gymdocent en het eten wat ik die avond moest eten. En het was een plek waar ik mijn gedachten kon delen over mijn eetstoornis, angsten en depressie.
Videos by VICE
Het ELLEgirl-forum begon al snel een eigen leven te leiden en had weinig meer te maken met het gelijknamige tijdschrift. Ik zat elke dag wel een paar uur op het forum, thuis op mijn kamer of in de tussenuren op school. Steeds meer meisjes meldden zich aan, velen vertrokken weer, maar er was ook een harde kern en daar behoorde ik ook lang tijd toe.
Het tijdschrift ELLEgirl werd in 2008 opgedoekt, maar het forum bleef wel in de lucht. Tot deze week: na jaren van trouwe dienst is op 17 mei het ELLEgirl-forum definitief gesloten. Het heengaan van de plek waar ik mijn identiteit (deels) vormgaf, waar ik mijn modesmaak voor Afrikaanse printjes opdeed, waar ik vrienden maakte die me door heftige tijden heen hielpen, en waar ik een netwerk opbouwde waar ik nu nog profijt van heb in mijn carrière, maakte me nostalgisch en een beetje verdrietig. Ik heb het EGF al jaren geleden achter me gelaten wegens tijdgebrek en iets saais als ‘volwassenheid’, maar aan de levenslessen die ik er opdeed heb ik nog altijd hartstikke veel.
Niet iedereen op internet is een enge behaarde pedofiel
Toen ik me voor het eerst op ‘het internet’ begaf, waarschuwde mijn moeder me natuurlijk voor alle gekken die ik zou kunnen tegenkomen. “Kijk je wel uit met wat je er allemaal op zet? Geen vreemden toevoegen op MSN hè, en al helemaal niet je webcam aanzetten!”
Ondanks deze waarschuwingen maakte ik toch een account aan op het ELLEgirl-forum, waar een vriendinnetje me over had verteld. En uiteindelijk bleek het allemaal reuze mee te vallen: het overgrote deel van het forum bestond uit pubermeisjes net als ik. Hoe ik dat zo zeker weet? Omdat ik een deel van de harde kern goed leerde kennen, en zelfs IRL ontmoette. Er werden regelmatig meetings georganiseerd en veel ELLEgirls sprak ik dagelijks. Sommige van hen reken ik nog steeds tot mijn vriendengroep (s/o naar Noëlle, Sarah, Lisa, Sanne, Moniek en Emma).
Nadat het nieuws naar buiten kwam over het einde van EGF, vroeg ik aan Lisa – die ik daar leerde kennen – hoe zij zich toentertijd voelde over mensen ontmoeten via internet: “Dat was toen nog best wel spannend, maar aangezien we gelijkgestemde meiden van dezelfde leeftijd waren, was de drempel om het toch te doen iets lager.”
Achteraf gezien had ik misschien íets minder gretig foto’s en persoonlijke informatie kunnen posten; ik onderschatte hoeveel duizenden mensen er onzichtbaar meelazen. Zelfs mijn vriend, met wie ik toen ook al samen was, kreeg wel eens van vreemden de vraag ‘hoe het nu met ons ging’ – dan had ik vlak daarvoor iets gedeeld over onze relatieproblemen.
Ook mijn EGF-vriendin Noëlle kreeg met dit probleem te maken: “Ik heb weleens gehad dat ik iets lelijks over m’n ex had gezegd op het forum, en dat ik daarna een boos sms’je van hem kreeg. Bleek dat iemand die hem kende mij in de gaten hield op het forum.”
Moeders hebben altijd een beetje gelijk – ook een levensles.
Online leven gaat offline verder
In mijn hoogtijdagen op het forum bestonden er topics als ‘Post hier je meest recente foto’, waardoor je een goed idee had van hoe iedereen eruitzag. Ik woonde zelf in Zeeland, waar maar weinig ELLEgirls woonden. Maar als ik naar de randstad afreisde om een dagje te winkelen, waren er vaak meerdere meisjes die in de Kalverstraat op me afkwamen en vroegen of ik Vinnie (mijn gebruikersnaam) was van EGF.
Ook later bleef ik IRL mensen tegenkomen die ik kende van het forum, en steeds vaker gebeurde dit in professionele kringen. Toen ik in 2016 stage ging lopen bij VICE was er ook een andere stagiair net begonnen, en ik herkende haar gelijk van het forum. Pas na een paar dagen durfden we dit aan elkaar toe te geven: “Echt een rare vraag hoor, maar jij bent toch vinnie?” “HAHA JA JIJ BENT TOCH FUCKFACE!?!?” De blikken van onze collega’s op dat moment zal ik nooit vergeten.
Een ogenschijnlijk onzinnig forum kan een bron vormen van creatief talent
Veel van de ELLEgirls met wie ik eindeloos op MSN zat te chatten, zijn inmiddels werkzaam in de creatieve industrie. Op het forum bestonden verschillende subfora; style & fashion voor de modepopjes, music voor de muziekliefhebbers, maar ook whatever, waar van alles werd besproken. Iedereen kon zijn eigen interesses en hokjes flink uitdiepen. De meeste forumgenoten maakten deel uit van één bepaalde subgroep, net als in het echte leven.
Zelf zat ik meestal te lurken op whatever of style & fashion, waar iedereen naar hartenlust foto’s plaatste van alles wat ze bij de H&M hadden gekocht. (Een veelgehoorde en inmiddels iconische kreet op style & fashion: “Niet mijn smaak, maar veel plezier ermee” – iets wat ik nog steeds tegen vriendinnen zeg als ze iets lelijks nieuws hebben gekocht.) Maar ook leerde ik er meisjes kennen die inmiddels werken als succesvol fotograaf, stylist en journalist. Een van hen is zelfs hoofdredacteur van een van de grootste tijdschriften van Nederland. Dit is niet alleen leuk voor mijn instafeed, het is ook handig voor mijn vak als redacteur, want een goed netwerk levert goeie verhalen op. Veel van mijn EGF-vrienden sprak ik in de afgelopen paar jaar voor een interview over hun talent, werk of persoonlijke verhaal.
Enige nadeel: als er op de redactie aan me wordt gevraagd “hoe ik al die mensen toch ken”, moet ik wel toegeven dat ik tijdens mijn puberjaren mijn slaapkamer nauwelijks uitkwam, en dat ik een groot deel van mijn vrienden heb leren kennen via een forum voor tienermeisjes.
Eigenlijk zijn mensen hartstikke lief, wat je boze puberbrein je ook probeert wijs te maken
Toegegeven: er zaten best wat krengen op het EGF, en ik kon er zelf ook eentje zijn. Er werden topics gestart die mijn feministische hart nu zouden breken, maar die ik destijds gniffelend door zat te scrollen. Bijvoorbeeld ‘Wie vind jij het mooist en het lelijkst van het forum?’, of ‘Met welke ELLEgirl-vriendjes zou jij seks hebben?’.
Toch waren de vele vriendinnen (en sporadische vriend, s/o naar Ayoub) die ik er maakte altijd hartstikke lief en zorgzaam. Zoals ik al zei ging het in die tijd niet zo goed met me: ik was depressief, had een eetstoornis en body dysmorphic disorder, en ik had last van ziekelijke faalangst en paniekaanvallen. Ik had weinig vertrouwen in de mensen uit mijn (offline) omgeving en ik had een enorme muur om me heen gebouwd. Praten over mijn problemen deed ik niet; behalve met andere gebruikers van het EGF.
Het forum was dan ook de plek waar ik op mijn zeventiende voor het eerst erkende dat ik een eetstoornis had en opgenomen zou gaan worden – in het ‘Wat je even kwijt wil’-topic, als ik het me goed herinner. Toen het er eenmaal uit was, kreeg ik een stortvloed aan lieve berichtjes over me heen, en dat was ook de aanleiding om er daarna meer over te praten met mensen buiten de chatroom. Mijn vriendinnen van het EGF spoorden me aan om, voor ik naar de kliniek vertrok, mijn verhaal te doen voor de klas – iets wat me uiteindelijk erg geholpen heeft, omdat ik geen dubbelleven meer hoefde te leiden en eindelijk open kaart durfde te spelen.
EGF-vriend Noëlle zei hierover: “Ik denk dat het forum een plek was voor meisjes die niet altijd even comfortabel waren met hun eigen leven, en daar nieuwe vriendschappen en een nieuwe wereld voor zichzelf creëerden.”
Mijn ELLEgirl-forumwereld was er een die ik niet had willen missen – niet had kúnnen missen. Ik ben nog elke dag blij dat ik er een deel van heb kunnen meenemen naar mijn huidige leven. Ik hoop dat pubermeisjes van nu ook een plek vinden waar ze terecht kunnen met levensvragen (‘welke jurk moet ik aan naar het feestje???’) en voor een flinke portie gedeelde smart. Een goed tienermeisjesforum is een verrijking en verlichting van je leven.
