Joost Klein ken je waarschijnlijk als de rapper die afgelopen zomer Lowlands voor het tweede jaar op rij sloopte, met ridder Stunt aan zijn zijde. Of als youtuber Eenhoornjoost, die een hoeveelheid video’s maakte waar een gemiddeld serverhok astma van krijgt. Maar Joost is ook – en misschien wel vooral – schrijver. Vorig jaar verscheen zijn boek Albino, een verzameling gedichten, hersenspinsels en zeer korte verhalen waar geen touw aan vast te knopen is maar die desondanks behoorlijk briljant zijn. Voor de Boekenweek voor Jongeren, die nog deze hele week duurt, schreef Joost het korte verhaal Brüders auf Berlin, over drie vrienden die een wilde clubnacht in Berlijn beleven.
Brüders auf Berlin is één van de drie verhalen in 3Pak, een boekje waarin nog twee andere korte verhalen staan. Hier kan je vast een deel van het verhaal van Joost lezen. De rest van 3Pak vind je op school, in de bibliotheek of in de boekwinkel.
Videos by VICE
We spraken af met Joost om met hem te praten over lezen, schrijven en teleurstelling in een Egyptische tempel.
VICE: Hoi Joost. Omdat het de Boekenweek voor Jongeren is, had ik bedacht dat dit een interview moet worden met de schrijver Joost, en niet met de rapper Joost. Zijn dat eigenlijk twee verschillende personen?
Joost Klein: Een beetje wel. Dat rappen komt eigenlijk voort uit het schrijven. Maar het is wel anders. Ik zou als muzikant niet zo snel een heel echte emotionele track maken, maar ik huil wel heel vaak als ik schrijf. Joost op Spotify is niet iets wat je aanzet om even na te denken over het leven. In mijn verhalen probeer ik wel echt te verwoorden wat ik heb meegemaakt. Het komt beide vanuit het gevoel, maar mijn muziek is negen van de tien keer gezelligheid.
Ben je eigenlijk een lezer?
Ik lees niet vaak hele boeken. Ik heb sinds kort eindelijk een boekenkast in mijn leven, en er zijn een paar planken waar al wat dingen op staan. Dat is voor mij al heel wat. Ik ben ook vaak verhuisd, en veel spullen kwijtgeraakt. Maar ik heb ook altijd veel moeite met boeken uitlezen. Daarom heb ik nu ook een kort verhaal geschreven. Ik schrijf wat ik zelf aankan.
Als je leest, wat lees je dan?
Ik heb niet heel veel boeken gekocht in mijn leven. Alleen die van Pepijn Lanen, en Paulien Cornelisse, Taal is zeg maar echt mijn ding. Die had ik op De Wereld Draait Door gezien. Toen ben ik meteen naar de Bruna gefietst, in Friesland. Dat was mijn eerste echte boek.
Verder las ik alleen maar boeken over Rome, of over de Egyptenaren. Ik had altijd wel interesse in gekke piramides en zo. Ik ben zelf ook een keer in Egypte geweest, maar toen was ik heel teleurgesteld. We gingen naar zo’n tempel-achtig tafereel. Toen zag ik zo’n sarcofaag, en daar lag allemaal afval in. Lollystokjes, dat soort dingen. Toen dacht ik: damn, is dit het nou? Ben ik hiervoor helemaal naar Egypte gekomen? Door die boeken had ik zo’n romantisch beeld, eigenlijk was het helemaal niet slim om die boeken te lezen, want daardoor kon het alleen maar tegenvallen.
Je schreef eerder al een boek, Albino. Dat was meer een soort dichtbundel dan een echt boek. Het korte verhaal dat je nu hebt geschreven, Brüders auf Berlin, is veel meer een klassiek verhaal. Vond je het makkelijk om te schrijven?
Een kort verhaal is makkelijk, omdat het op een gegeven moment echt af is. Dat is makkelijker dan bij bijvoorbeeld een album. Dit verhaal gaat over een avond in Berlijn met mijn vrienden, en dat zijn jongens met wie ik ook echt in Berlijn was. Het verhaal is op een gegeven moment ook gewoon gedaan. Dat voelde wel heel fijn. Dat ik dacht: shit, het is af. Ik kan het gewoon opsturen. Het was voor mij heel overzichtelijk.
Ik heb dat schrijven op gevoel gedaan. Ik wilde gewoon mijn best doen op mijn eerste korte verhaal, en dat is in mijn hoofd helemaal geëvolueerd. Want wat is een kort verhaal? Wat is goed? Wat gaan de mensen die hier een mening over gaan hebben vinden?
Dit verhaal is niet per se heel serieus, maar ik heb er wel thematiek in verwerkt die ik heel belangrijk vind, en waar ik zelf tegenaan loop, zoals vriendschap, eenzaamheid en dingen als uitgaan en meisjes. Dingen waar de meeste mensen mee bezig zijn.
Ik zag dit als een kans om mezelf te delen met de wereld. Ik kan ook niet vanuit een ander perspectief dan ikzelf schrijven. Althans, niet nu. Want dan gooi ik mezelf voor niets in het diepe. De vriendschap tussen mij en Louis en Gurb [twee personages uit het verhaal] heeft het verhaal ook geholpen. Ik ga met die jongens altijd naar mijn shows, de een is mijn geluidsman en de ander mijn tourmanager. Zij vonden het verhaal fucking tof. We zijn ook echt een avond samen naar Berlijn geweest, en op die avond is het verhaal gebaseerd. We hadden al die ervaring in Berlijn, en nu hebben we ook nog dit.
Joost, de hoofdpersoon uit het verhaal, zegt op een gegeven moment: “Ik heb niks te melden aan negen van de tien leeftijdsgenoten die ik tegenkom.” Geldt dat ook voor de Joost Klein is die hier tegenover me zit?
Het is niet de bedoeling dat het over mij gaat. Het gaat over een gevoel, en dat gevoel had niet kunnen bestaan als ik een negen-tot-vijf-baan had en kinderen. We hebben een heel heftige, mooie vriendschap, en ik vind het heel leuk om dat op te schrijven. Dit zijn dingen die heel rauw zijn. Als ik het nu lees denk ik soms ook: dit is wel heel heftig, doe even rustig. Het is een rollercoaster van emoties. Ik neem mensen mee in mijn hoofd. Die gedachten zitten in mijn brein, en ik heb ze nu opgeschreven. Ik had ook op kunnen schrijven dat het de hele avond gewoon gezellig was, wat het ook was. Dan had je wel een minder spannend verhaal gehad.
Er zijn tegenwoordig wat meer ogen op me gericht, en nemen me wat serieuzer. Sinds ik dat heb gemerkt vind ik het ook wel belangrijk om mijn eigen kwaliteit zo hoog mogelijk te hebben. Ik wil niet die guy zijn met een instagram-account die af en toe ook eens wat anders mag doen. Ik ben hier niet om social influencer te zijn. Dat is waar ik de afgelopen tijd mee bezig ben voor mezelf. Wat kan ik betekenen voor deze wereld, en voor mezelf?
Voelt dat als een soort verantwoordelijkheid?
Ja, dat heb ik de laatste tijd wel gemerkt. Mensen vragen me dingen als: ben je dan wel een goed voorbeeld? Ik weet niet man. Het enige wat ik weet is dat mijn neefjes me altijd al zwerver hebben genoemd. Ik ben gewoon lekker bezig. Dat is gelukkig ook niet veranderd de afgelopen jaren.
De Boekenweek voor Jongeren is natuurlijk leuk, maar ik ben niet opeens super woke, dat ik zeg: hé, ga een boek lezen. Dat is niet wie ik ben. Dat is niet mijn doel. Maar tegelijkertijd weet ik wel dat ik met heel veel jongeren kan linken. Ik beteken blijkbaar iets. Dat vind ik zelf altijd heel mooi. De privé-berichten die ik krijg houden mij gaande. Ik had al mijn eigen wilskracht, door de dood van mijn pa en mijn ma en whatever, werkt dat ook nog eens. Ik heb toch wel iets van een invloed, en dat vind ik toch wel iets moois.
Ben je daarom ook niet zo bang voor kritiek?
Het is een beetje alsof ik aan het spelen ben. Ik gooi een bal richting iemand in het park, maar misschien zit diegene helemaal niet op die bal te wachten, en denkt-ie: fuck jou en je bal, ik steek je bal lek en vermoord je hele familie. Oké, ik heb geen familie, maar je snapt wat ik bedoel. Ik ben gewoon benieuwd, als een klein kind. Ik wil praten over mijn verhaal met mensen, en ik hoop dat ze het niet héél kut vinden. Gelukkig is het verhaal kort, dus als je het hebt gelezen en je vindt het kut, heb ik niet je hele dag verpest.
Lees hier vast een fragment uit het verhaal ‘Brüders auf Berlin’ van Joost. Haal 3PAK in de bieb of in de boekwinkel.
