Mishaal begon te masturberen toen ze ongeveer zeven jaar oud was. Haar moeder betrapte haar een paar keer, en besloot kort daarna haar clitoris eraf te laten snijden.
“Toen ik een tiener was vroeg ik aan mijn zus – die ook genitaal verminkt is – en mijn moeder waarom mijn clitoris eraf was gesneden,” zegt Mishaal. “Ik kreeg als antwoord: ‘Om je libido te verminderen en seks te voorkomen.’ In onze gemeenschap in Pakistan was iedereen van mening dat seks alleen iets was om baby’s mee te maken. Daarom hoefde het niet aangenaam te zijn. Mijn moeder vond dat seks alleen iets was om een man mee te plezieren. Vrouwen hadden simpelweg geen recht op seksueel genot.”
Videos by VICE
Dankzij jaren van bewustwordingscampagnes en onderwijs weten veel mensen nu dat vrouwelijke genitale verminking (VGV) bestaat. Er zijn veel vormen: de clitorishoed, glans-clitoris, de binnenste schaamlippen en de buitenste schaamlippen kunnen worden verkleind of zelfs helemaal worden weggesneden. Ook kan de vulva van een meisje helemaal worden dichtgenaaid, waarna een kleine opening wordt gemaakt voor urine en menstruatiebloed. De media heeft het vaak over hoe vaak VGV voorkomt – zelfs in het Westen.
VGV wordt namelijk meestal beschouwd als een voornamelijk Afrikaans en in mindere mate Aziatisch probleem. In artikelen wordt gedetailleerd ingegaan op de hoeveelheid meisjes en vrouwen die op jonge leeftijd, onder druk of zonder dat ze precies weten wat er gebeurt genitaal verminkt worden. (Er zijn overigens ook vrouwen die er zelf voor kiezen.) Activisten hebben het in gruwelijke details over alle risico’s die met VGV gepaard gaan, zoals langdurige pijn, zwangerschapscomplicaties, psychologisch trauma en zelfs de dood.
Ook wordt erop gewezen dat vrouwen in veel culturen, zoals die van Mishaal, genitaal verminkt worden om hun seksuele verlangens en plezier onder controle te houden of zelfs helemaal uit te schakelen – en die gevoelens bij mannen juist te versterken.
Maar hoewel er veel verhalen zijn over de ervaring zelf en de gevolgen van de ingreep, is er nog maar relatief weinig geschreven over hoe seks en intimiteit ervaren worden door mensen die genitaal verminkt zijn. Dat valt ergens wel te begrijpen: seks is in veel culturen een lastig onderwerp of zelfs een taboe – vooral in veel van de culturen waar de meeste vrouwen besneden worden. Het kan moeilijk, pijnlijk of zelfs sociaal isolerend zijn om intieme details te delen. Toch helpen deze verhalen buitenstaanders te begrijpen hoe VGV het seksleven van mensen kan beïnvloeden. Daarnaast kunnen ze waardevol zijn voor mensen die zelf ook zijn besneden en zich erg alleen voelen.
Toegegeven, iedereen heeft na VGV andere ervaringen met seks en intimiteit. Hoeveel schade je aan je vulva hebt, hangt af van de regionale traditie en de omstandigheden waarin de ingreep plaatsvond. Ook reageert niet iedereen hetzelfde op VGV. Uit verschillende onderzoeken blijkt dat vrouwen die VGV hebben ondergaan vaak minder seksueel gevoel of verlangen ervaren. Ook hebben de meeste vrouwen pijn tijdens de seks, worden ze uit zichzelf niet meer nat, kunnen ze niet meer klaarkomen en hebben ze angsten of andere mentale symptomen van het trauma. Er zijn echter ook vrouwen die zeggen dat ze nog steeds plezierige seks kunnen hebben – zelfs als ze de extreemste vormen van VGV hebben ondergaan.
VICE sprak onlangs met Mishaal en haar man Ibrahim, die tegenwoordig in de Verenigde Staten wonen. Ze maken allebei deel uit van de Dawoodi Bohra’s, een tak van het ismaïlisme – wat weer een minderheidsstroming binnen de islam is. Er zijn een paar honderdduizend aanhangers van het ismaïlisme, van wie de meesten in India, Pakistan, Jemen en langs de kust van Oost-Afrika wonen. Ze snijden een deel van de clitoris van meisjes af als die zeven jaar oud zijn. Hoewel de gemeenschap het de afgelopen jaren openlijker over VGV heeft gehad, wilde het stel alsnog niet met hun echte namen in dit stuk verschijnen. Ze waren bang voor de sociale gevolgen en alle vooroordelen waar ze mee te maken zouden krijgen. VICE heeft hen daarom pseudoniemen gegeven, zodat Mishaal en Ibrahim openlijk over dit aspect van hun leven konden praten.
Mishaal: Ik heb voor mijn huwelijk geen seks gehad, maar ik ben wel met meerdere mensen intiem geweest. Ik genoot van voorspel, want dat was verboden waar ik opgroeide, dus dat was erg spannend. Maar ik ben nooit klaargekomen door iemand anders – alleen door mezelf. Ik wist dat er iets niet klopte, maar ik kwam er pas veel later achter dat het kwam omdat ik besneden ben.
Ik heb nooit echt een relatie gehad toen ik jong was, dus ik had maar af en toe een seksuele ervaring. Nadat ik getrouwd was, kwam ik erachter dat het heel veel pijn deed als ik gepenetreerd werd. Ik reageerde er zowat traumatisch op, wat ik niet had verwacht. Ik was er zelfs bijna bang voor. Dat werd nog eens verergerd door het gevoel dat dat niet goed was voor onze relatie. Ik voelde me geen complete vrouw en was bang dat mijn relatie kapot zou gaan.
Ibrahim: We zijn vrij snel getrouwd. We hebben elkaar via een gemeenschappelijke vriend ontmoet in de VS, waar Mishaal toen op vakantie was. We waren pas een paar weken samen toen ik haar ten huwelijk vroeg. Na acht maanden waren we getrouwd, maar het grootste deel van die tijd waren we niet bij elkaar, omdat Mishaal weer terug in Pakistan was en ik haar slechts af en toe kon opzoeken. In die periode waren we wel intiem, maar hadden we geen seks met penetratie. Voordat we getrouwd waren, had ze het er nooit over, dus ik wist niet dat ze iets had ondergaan.
We hebben het er later wel over gehad, toen we erachter kwamen dat het voor haar moeilijk was om seks te hebben. Op onze huwelijksnacht hadden we voor het eerst seks, maar dat was heel pijnlijk voor haar. Dat vond ik heel moeilijk. Ik had daarvoor wel seks gehad. Ik ben met vier vrouwen geweest voordat ik met Mishaal trouwde, en het was nog nooit voorgekomen dat het zo pijnlijk voor mijn partner was. Ik vond het lastig om te begrijpen wat er precies aan de hand was. Ik wist wel dat ze een maagd was en dat de eerste keer altijd moeilijk is. Maar mijn eerste vriendin was ook een maagd, en bij haar leek het niet zo moeilijk te zijn.
Ik had weleens gehoord dat dit in Afrika voorkwam, maar ik wist niet dat het ook in onze gemeenschap gebeurde. Ik denk trouwens dat de meeste mannen dat niet weten. Ik had ook geen flauw idee hoe het voor vrouwen en hun seksuele ervaringen moest zijn. Ik heb altijd gedacht dat het wreed en oneerlijk was, maar verder dacht ik er niet echt over na.
Mishaal: Vanaf mijn huwelijksnacht realiseerde ik me welk effect VGV had op mijn seksuele genot. Ik begreep dat je pas kan genieten van seks als je opgewonden bent en je het echt wil, en besefte dat ik door mijn VGV niet eens opgewonden genoeg kon raken. Ik hoopte wel dat het beter zou worden, je bent immers maar één keer maagd.
Ibrahim: We hebben het er niet maar één keertje over gehad. Om de zoveel tijd hadden we het erover.
Mishaal: We vonden het wel heel lastig om het erover te hebben, ook vanwege alle negatieve dingen die we hadden geleerd tijdens onze opvoeding. We zagen seks haast als iets vies en vonden het moeilijk om erover te praten. Dat was ons al vanaf jongs af aan aangeleerd.
Ibrahim: We probeerden vaker seks te hebben. Om het makkelijker te maken, probeerden we het op verschillende manieren en in verschillende standjes. Ik denk dat een groot deel van het probleem was dat Mishaal erg gespannen was op het moment dat we seks gingen hebben. Daardoor beleefde ze er geen enkel plezier meer aan. Pas toen we ons eerste kind hadden gekregen veranderde er iets: ze was niet per se comfortabeler, maar schrok ook niet meer terug van seks.
Mishaal: Het is moeilijk om te weten hoeveel precies het gevolg is van de daadwerkelijke lichamelijke problemen die door mijn VGV zijn veroorzaakt, en hoeveel wordt veroorzaakt omdat ik psychologisch gezien pijn verwacht. Dat is een vraag die me altijd bezighoudt. Ik denk dat het een combinatie van beide dingen is.
Ik ben wel in staat om klaar te komen als ik masturbeer, dus dat zou lichamelijk gezien ook moeten kunnen als ik seks heb met mijn partner. Maar het is nog nooit gebeurd. De aanwezigheid van een ander persoon heeft gewoon invloed op me. Na mijn eerste bevalling is mijn seksuele ervaring gelukkig wel geëvolueerd van ronduit pijnlijk naar draaglijk. Het zorgde ervoor dat ik veel minder stress had over seks, wat het veel beter maakte.
Ibrahim: Ik ben er pas later in huwelijk achter gekomen dat Mishaal masturbeerde. Voor mij was het nieuws dat ze wel kan klaarkomen. Het heeft verder niet echt invloed gehad op hoe we seks hebben. Ik heb nog niet geleerd waarom ze wel kan klaarkomen als ze masturbeert.
Mishaal: Ik heb nooit plezier van seks gehad. Ik heb me lang afgevraagd of ik dat niet gewoon moest accepteren, zoals de meeste vrouwen in mijn cultuur doen. Of moet ik juist manieren vinden om er wel plezier aan te beleven? Om eerlijk te zijn is me dat nog niet gelukt. Ik heb nog niet genoeg gedaan. Ik weet dat seksuele therapie me misschien zou kunnen helpen. Ook zouden we meer kunnen experimenteren met seksspeeltjes of zo, en zo zijn er nog wel meer dingen te bedenken. Maar ik vind het echt heel moeilijk om überhaupt ergens enthousiasme vandaan te halen om dat soort dingen te proberen.
Ibrahim: Helaas hebben we tegenwoordig vrijwel geen energie meer als we in bed stappen, omdat we fulltime werken en jonge kinderen hebben. We hebben nog wel seks, maar niet vaak meer.
Mishaal: We doen wel veel andere dingen. Ik houd van knuffelen en kussen, dus het is niet alsof we geen lichamelijke band met elkaar hebben.
Ibrahim: Wel hebben misschien geen geslachtsgemeenschap, maar we hebben wel orale seks. We helpen elkaar op verschillende manieren.
Mishaal: Ik zie het zo: je hebt een seksuele intimiteit, die ik helaas niet heb –niet met Ibrahim, niet met wie dan ook. Maar er bestaat ook een ander soort intimiteit, en die is er wel in onze relatie.
Ik heb wel altijd, in meer of mindere mate, last van schuldgevoelens. Ibrahim zou een actieve relatie kunnen hebben met iemand die wel seks wil. Ik vind het vreselijk dat ik daarin geen goede partner ben. Het voelt alsof over dat deel van mijn leven altijd een schaduw hangt.
Ibrahim: Ik denk dat ik desondanks veel liefde voor Mishaal heb.
Mishaal: Dat is zo. Ik heb die schuldgevoelens helemaal aan mezelf te danken.
Ibrahim: In zekere zin is het voor mij ook traumatisch. Seks is voor jou zo pijnlijk, dus waarom zou ik jou dat aan willen doen?
Mishaal: Seks is uit ons leven verdwenen. Dat probeer ik wel eens te bespreken, maar het wordt steeds moeilijker. Naarmate de jaren verstrijken, hebben we steeds minder libido. Zelfs toen ik niet van seks genoot, waren er nog wel momenten dat ik wilde masturberen. Maar nu heb ik ook daar al heel lang geen zin meer in gehad.
Ibrahim: We hebben onlangs wel mensen ontmoet die hetzelfde meemaken. En we bespreken nu openlijk met je zus en je moeder hoe pijnlijk alles is geweest. Als we dat eerder hadden gedaan, was het denk ik anders geweest.
Mishaal: Veel komt doordat we die gesprekken niet eerder hebben gehad. We hebben ons zo lang geschaamd en schuldig gevoeld, dat het ons beeld over seks heeft veranderd.
Ibrahim: Dat zal onze dochter nooit overkomen.
Mishaal: Het moeilijkste aan mijn genitale verminking is dat-ie helemaal niet heeft verhinderd wat mijn ouders wilden. Ik heb met meerdere mannen een relatie gehad voordat ik trouwde, en mijn beslissing om met hen geen seks te hebben had niets te maken met mijn VGV, maar alles met hoe ik ben opgevoed. En nu zit er een levenslange smet op mijn huwelijk – wat juist een heilige relatie zou moeten zijn.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE US.
