Deze 74-jarige besteedt zijn pensioen aan het meepakken van zoveel mogelijk concerten

Op die recordbrekende dag is hij naar zes verschillende shows in zes verschillende locaties in Londen geweest. Hij begon in Shoreditch, waar de folkzanger Joanna Serrat in de late middag bij Rough Trade East optrad. Mairlot bemachtigde zoals gewoonlijk een plekje vlakbij het podium om alle rauwe details goed te kunnen aanschouwen, “waar muzikanten in hun neus peuteren, aan hun kin krabben of een snaar breken,” zegt hij. Daarna was het tijd voor wat schellende garagerock van Abjects en het ongebreidelde geschreeuw van de grungeband Bad Grammar, in de nabijgelegen Hoxton Square Bar & Kitchen. Mairlot ziet er opvallend uit, zonder geluid of beweging, tussen de rest van het moshende en headbangende publiek. “Muziek is een serieuze zaak,” zegt hij, een die al zijn aandacht verdient. 

Om 9 uur ‘s avonds zit hij in de bus naar Hackney Central – voor shows van Spotlight Kid en daarna The Enters – en om 11 uur komt hij bij zijn laatste bestemming aan, The Macbeth in Noord-Londen. Nadat hij twee nummers van Dignan Porch en Sauna Youth heeft meegepakt keert hij met tegenzin terug naar Richmond. Twee uur en een zeer vertraagde bus later ploft Mairlot – ergens na 1 uur – in zijn bed om op te laden voor een nieuwe dag van concerten knallen. 

En om heel even adem te halen.

Als je het mij zou vragen zouden de meeste twintigers het ergens halverwege zo’n programma wel voor gezien houden, laat staan iemand in de zeventig. Maar voor de muziekfanaat is dit een dag zoals alle anderen. Voor de meeste mensen draait het pensioen om tot rust komen, misschien een beetje tuinieren, maar voor Mairlot draait het om het laten uitkomen van zijn droom: live concerten bijwonen tot hij erbij neervalt.

Elke ochtend na het ontbijt besteedt hij uren aan het inplannen van zijn met muziek gevulde avonden; hij schrijft alle exacte tijden op een briefje. Aan het eind van de avond bergt hij ze netjes op bij de stapels andere schema’s die hij sinds de vroege jaren nul aan het opbouwen is. 

Door de jaren heen is Mairlot een soort icoon in de Londense indie- en rock livemuziekwereld geworden – hij gaat zelfs een autobiografie uitbrengen. Debbie Smith, lid van de electropopband Blindness heeft hem zijn bijnaam gegeven toen ze hem in 2014 bij een van hun shows herkende. “Je bent echt een concertsletje, jij!” zei ze, en de naam (“Gig Slut”) is blijven hangen.

De gepensioneerde automonteur is met zijn sierlijke militaire jas met tientallen spelden en ruige schoenen moeilijk over het hoofd te zien. “We merkten hem telkens op bij al onze optredens, om over degenen waar we zelf naartoe gingen nog maar te zwijgen,” zegt Andrew Flood, drummer in de pop-punkband When Young. 

Alice GO, zanger in de punkband Dream Wife, zag Mairlot voor het eerst toen hij tijdens een van hun shows voor een denderende moshpit stond. “Hoewel hij eruit zag als de oudste persoon in het publiek was er niks kwetsbaars aan hem,” zegt ze. “Hij was helemaal in zijn element.” Mairlot werd al gauw een gebruikelijke verschijning bij de eerste paar shows van Dream Wife. “De Wives en ik bevestigden altijd voor elke show dat ‘Gig Slut’ er is,” gaat Go verder. “We waren net zo blij om hem te zien als hij ons.”

Het verloopt echter niet allemaal zonder horten of stoten. Terwijl we in een groezelig hoekje van de Brixton Windmill zitten, een herkenningspunt van de live muziekscene van Zuid-Londen, vertelt Mairlot over de uitdagingen van concerten uitzoeken en er telkens naartoe en terug reizen. Een rit van Richmond naar een concertzaal in Oost-Londen duurt gemiddeld zo’n anderhalf uur. Door de stakingen van het openbaar verkeer tijdens de kerst werd dat op sommige dagen meer dan drie uur, maar dat hield hem niet tegen. Je vraagt je misschien af, waarom doet hij de moeite nog? Nou, het is een beetje zijn jeugd herleven, en simpelweg wat verloren tijd terugwinnen.

Mairlot groeide tijdens de swingende jaren zestig op in Richmond en was onderdeel van een jeugdcultuur die een hedonistische levensstijl en artistieke experimentatie verspreidde. Op zijn zeventiende gingen hij en zijn vrienden weg van school. “We hadden genoeg gehad van het onderwijs,” zegt hij. “We wilden op pad gaan en het leven leven.” Ze waren de “schoffies op scooters” die doelloos rondreden op de Londense straten. 

Omdat hij fulltime als automonteur werkte had Mairlot niet veel tijd om concerten bij te wonen, maar muziek heeft altijd een grote rol in zijn leven gespeeld. Zijn eerste liefde was The Kinks. “Zij waren het beste omdat hun liedjes verhalen van de stad vertelden,” zegt hij. Als geboren en getogen Londenaar kon hij zichzelf in hun songteksten herkennen.

Hij bezocht met zijn vrouw zoveel concerten als hij kon en besteedde, zelfs als zijn baan hem in de weg stond, hele zondagmiddagen aan zijn platencollectie. Muziek luisteren is voor hem een ritueel dat zijn volledige aandacht vereist.

“Ik kan alleen muziek op hebben staan als ik de afwas aan het doen ben, omdat mijn brein dan leeg is,” zegt hij. “Ik kan niet lezen en tegelijkertijd naar muziek luisteren.” Opgenomen muziek kan volgens hem echter niet tippen aan de intimiteit van een concert. “Ik had The Kinks graag in een kleine locatie zoals deze gezien,” voegt Mairlot toe terwijl hij naar de Windmill gebaart. 

Daarna laat hij me een oud, in leer gebonden spaarboek zien. “Dit is echt een pareltje, ik weet niet of iemand dit ooit gezien heeft,” zegt Mairlot, terwijl hij door de pagina’s bladert die gevuld zijn met duizenden shows. “Ik noem het The Book of the Bands.” 

Hij stelt een spelletje voor – ik noem de naam van een in Londen gevestigde band die ik heb gezien, en kijk dan in zijn boekje om te checken of hij die ook heeft gezien. Er schiet me een band te binnen, maar ik kan alleen op het eerste woord van hun naam komen. Hij weet meteen aan wie ik denk en zegt “White Fever”. Hij haalt vanuit zijn archivistische geheugen allerlei gedetailleerde informatie naar boven over de zangeres Ida Jacobsson-Wells, en noemt ook de vorige band waar ze in zat, We Walk on Ice.

Als ik hem vraag of hij ooit moe zal worden van concerten bijwonen is het antwoord een resolute “nee”. Zo lang er concerten in Londen worden gespeeld, zal Mairlot door de straten dwalen, handgeschreven schema op zak. “Mijn vrouw dacht dat ik een affaire had omdat ik elke avond de deur uit was,” zegt hij hartelijk. “Maar daar zou ik echt geen tijd voor hebben.”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.