Waarom verzet tegen de dehumanisatie van Palestina nodig is

Na de aanslagen van Hamas op 7 oktober, ligt het onderwerp Palestina-Israël opnieuw op tafel. Op het moment dat dit artikel geschreven wordt, ligt het dodental op 1300 aan de Israëlische kant en 3000 aan de Palestijnse kant — een balans die veel zwaarder doorweegt dan die van 2014. Israël kende nog nooit zoveel doden na een enkele aanslag. 

Plots verandert een groot deel van de bevolking in vredesvechters, hoewel decennia aan kolonisatiegeweld en bloedbaden zich uitspeelden voor hun onverschillige ogen. Er lijkt voor sommigen geen vrede te bestaan zonder het lijden van Palestina. Hun idee van vrede is verengd, gefaciliteerd door meerdere aanslagen: de bomaanslagen op Gaza, vermoorde burgers, ontheemde bewoners… Dus natuurlijk - wanneer tegenreactie ontstaat - wordt de term “terrorisme” in de mond genomen, simpelweg om aan te tonen wie de echte vijanden zijn, de kindermoordenaars. 

Alain Gresh benadrukte enkele dagen geleden in een artikel dat “elke keer Palestijnen zich verzetten, spreekt het Westen - hetzelfde Westen dat het verzet van Oekraïne verheerlijkt - van terrorisme. Maar leeft terrorisme enkel aan de kant van de Palestijnen? Gresh legt verder in de tekst uit dat “de voortzetting van de bezetting het geweld in de hand werkt.” Dit betekent niet dat men onverschillig is ten opzichte van de verschikkelijke aanslagen op de Israëlische burgers, noch dat men ervan geniet - dat spreekt van zich. Het komt er eigenlijk op neer dat bepaalde taalkeuzes en het gebrek aan overweging van de context diep verontstrustend zijn. 

Sommige artikelen spreken over “vermoorde mensen” in Israël, terwijl de volgende zin “de gestorven personen” in Palestina beschrijft. Dit is niet betekenisloos. Verder refereert men ook naar het “conflict” zonder de bezetting of kolonisatie te vermelden. Om nog maar te zwijgen van het feit dat men “antisemitisme” gelijk stelt aan “antizionisme”, en mensen beschuldig van het Palestijnse geweld te steunen - zelfs als er reden bestaat om angstig te zijn voor een heropleving van antisemitisme. Moeten we dan echt iedereen eraan herinneren dat je pro-Palestijns kunt zijn zonder de Joodse gemeenschap te haten? Zonder een Hamas aanhanger te zijn? Soms doen de tragische gebeurtenissen in het nieuws ons nadenken over het feit dat niets zeker is. Kort gezegd, we maken ons woedend over een zijde van het conflict en het andere kan maar rotten. 

Wanneer iemand een voorstander van vrede claimt te zijn, enkel en alleen nadat Israël aangevallen is, en de gebeurtenissen enkel vanuit een religieus perspectief interpreteert, dan lijkt het wel alsof het hen niets kan schelen dat Palestijnen ook aan het lijden zijn. Temidden alle emoties kan men al snel vergeten dat kolonisatie centraal staat in dit probleem. Maar wanneer men deze context vergeet, lijkt men wel de acties van de genocidale staat te vergoeilijken. In de nazindering van de gebruikte taalelementen, komen reacties en oordelende houdingen naar voren die een criminele staat en diens geweldadige retoriek rechtvaardigen. 

Zoals historicus Stéphanie Latte Abdallah al aangaf in het programma “28 minutes” op Arte, is het belangrijk dat deze kwesties worden aangepakt - de gruwelen van de oorlogsmisdaden en de bezetting van gebieden - zodat het onderwerp van Palestina niet verkeerd wordt gebruikt. “Aan de andere kant, als we deze zaak volledig laten vallen, geven we ook anderen de ruimte om ermee aan de haal te gaan,” voegt ze toe.

Als menserechtactivist, bedroefd door de situatie die Palestijnen nu moeten doorleven, kan iemand al snel over je oordelen voor het steunen van een enkele zijde. Zelfs als Hamas enorme wrede daden pleegt tegen de Israëlische bevolking. Maar hoe kun je een standpunt nemen zonder Palestina te noemen, wanneer openbare protesten alleen al een partijdigheid laten zien die men niet had voorzien: door de retoriek van de onderdrukker over te nemen, zonder ook maar een woord te wijden aan het Palestijnse volk; door de aanvallen van Hamas te veroordelen zonder het apartheidsproject van Israël aan te kaarten; door alleen de blauw-witte vlag te tonen op de Eiffeltoren, de Brandenburger Tor of het gebouw van de Europese Commissie, terwijl slechts een maand geleden een Palestijnse vlag in de buurt van het Zuidstation snel was bedekt en als antisemitisch werd bestempeld.

Heeft elk leven een gelijke waarde? Eerder deze week zei de Israëlische Minister van Defensie dat Palestijnen “mensachtige dieren” zijn. Meer specifiek zei hij “We gaan Gaza volledig belegeren. Er is geen elektriciteit, geen voedsel, geen water, geen brandstof. Alles is gesloten. We vechten tegen mensachtige dieren en handelen daarnaar.” Hoe kan men niet solidair zijn met Palestina wanneer zo’n soort uitspraken als normaal worden beschouwd?

De schending van de mensenrechten door deze complete “belegering” resulteert in een massamoord op de burgers van Gaza, waarvan kinderen een aanzienlijk deel van de bevolking vormen. In juni 2022, had 80% van de kinderen in de Gazastrook last van emotioneel leed, meldde Britse NGO Save the Children. Het merendeel van de minderjarigen in de Palestijnse Gebieden- de openlucht ghetto om een meer toepasselijke term te gebruiken - hebben nooit een leven gekend buiten de blokkade die Israël bijna 15 jaar geleden oplegde en daarna overgenomen is door Hamas. 

Het is daarom uiterst belangrijk te benadrukken dat de Israëlische bevolking niet gelijkgesteld kan worden met diens overheid. Deze vervreemding tegenover het Palestijnse volk heeft Brusselaars aangespoord om gehoor te geven aan de oproep van NGO's en linkse organisaties. Ze verzamelden op 11, 15 en 22 oktober om steun te betuigen aan de burgerlijke slachtoffers in Gaza. Duizenden kwamen op straat om te protesteren, om de legitimiteit van het levensrecht van de Palestijnse bevolking te verdedigen. 

“Ik ken oorlog,” vertelde Sanad Latifa. De fotograaf die uitgebreid de situatie in zijn thuisstad heeft vastgelegd, vertelt hoe hij vele van zijn vrienden en collega-journalisten heeft verloren na de luchtaanvallen geinitieerd door Israël. Toch zijn de meest recente luchtaanvallen van een ander kaliber. “Mijn huis ligt vlak naast de grens,” gaat hij verder. “Ik weet niet wat er gebeurd is met miijn familie. Ik heb nog niets van ze vernomen. We worden al 75 jaar lang vermoord en gemarteld, maar dat lijkt niemand iets te kunnen schelen. Elke dag is er een nieuw bloedbad.” 

Terwijl we met Sanad praten, kondigt de Palestijnse Minister van Buitenlandse Zaken aan dat Israël witte fosforbommen gebruikte op gebieden in de Gazastrook. 

Het is bijna onmogelijk voor ons om alle details die aan bod komen in de debatten die door deze situatie worden aangewakkerd volledig te begrijpen. Maar het is van cruciaal belang om te onthouden dat we te snel de mensen die echt lijden lijken te vergeten, als we ons bezig houden met eindeloze discussies, toegeven aan het mediadiscours, of afdalen in het duistere pad van haat. Voordat de onverschilligheid ons in zijn greep krijgt. Als het aankomt op extreem-rechtse regeringen en oorlogszuchtigen, zullen mensen altijd als eerste het slachtoffer zijn.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.