Foto door Stefaan Temmerman
De Belgische band Amenra timmert al een flinke tijd aan de loodzware weg die een post-metalcarrière heet. Onlangs tekenden ze bij Neurot Records, het platenlabel van sludgegigant en baardpromotors Neurosis en releasden ze hun nieuwe album Mass V. Ze stonden al regelmatig op toonaangevende festivals als het Tilburgse Roadburn en vergaren momenteel meer en meer fans en Facebook-duimpjes door ook buiten Europa te touren. Dit is bijzonder, want Amenra is op z’n minst een onorthodoxe live-band te noemen. Zo slingert zanger Colin van Eeckhout liever met z’n rug naar het publiek zijn schrille vocalen de zaal in en heeft hij zich een keer onder begeleiding van loodzware riffs aan vleeshaken laten ophijsen. Mocht je je nu afvragen waarom hij dat in godsnaam doet, lees dan verder. Ik vroeg het hem en deel zijn antwoorden hieronder.
Videos by VICE
Noisey: Hey Colin, je breekt De Gouden Regel Van De Showbizz door met je rug naar het publiek te staan. Leg eens uit.
Colin: We proberen sowieso het hele showaspect te negeren en trekken ons bitter weinig aan van het publiek. Het doel van een optreden is om voor onszelf het gevoel weer terug te krijgen dat we hadden toen we voor het eerst de nummers speelden. Als je een nieuw nummer maakt, dan breng je iets teweeg in jezelf dat je daarna nooit meer kan benaderen, heel raar. Tegelijkertijd proberen we een mogelijkheid te vinden om ons te verliezen in de muziek, en dat is niet altijd mogelijk als we worden afgeleid door zaken in de zaal.
Over afleiding gesproken; ik heb de frontman van Neurosis wel eens iemand uit het publiek zien prikken met zijn gitaar omdat hij aan het flitsen was met zijn camera. Heb jij wel eens zulke maatregelen getroffen?
Dat komt wel eens voor ja, ik heb zoiets een keer meegemaakt in Parijs. Ik sta dus meestal met mijn rug naar het publiek, zodat ik ook de geprojecteerde visuals kan zien. Nu was deze gig in een overdreven hoge zaal waardoor het publiek een schaduw vormde op deze projecties. Iemand in de zaal bleef maar figuurtjes maken met z’n handen, en dat begon enorm op mijn zenuwen te werken. Toen ben ik wel even het publiek ingestapt om hem duidelijk te maken dat het niet zo’n goed idee was, en kreeg hij het aan de stok met mijn microfoon.
Amenra in Athene, foto door Nick Paleologos
Jullie hebben ook een eigen ‘kerk’ opgericht, de Church of Ra. Wat is daar het idee achter?
Het doel van de band is om pijn te materialiseren. Pijn is toch wel een basisgevoel dat iedereen kent; iedereen ervaart wel eens reddeloosheid, voelt zich verloren en begeeft zich op z’n knieën. Wij werken eigenlijk om dit gevoel heen. Ik denk dat we binnen de Church of Ra allemaal wel een beetje dezelfde kijk op het leven hebben. Het is ook meer een soort van ‘broederschap’ dan een kerk eigenlijk, een kunstcollectief waarin we dezelfde thematiek aansnijden via verschillende media, zoals bijvoorbeeld ook fotografie en schilderkunst. Op die manier proberen we alles dat pijn doet in het leven om te draaien tot iets positiefs.
Jij neemt die pijn ook letterlijk; je hebt jezelf tijdens een optreden wel eens laten ophangen aan een soort vleeshaken.
Ja, dat was tijdens ons tienjarig bestaan. Dat was niet zozeer met het oog op entertainment, of om anders uit de hoek te komen dan de gemiddelde heavy band in Europa, maar meer een manier om pijn te materialiseren en te visualiseren. Vaak worden hiervoor metaforen of teksten gebruikt, maar het idee van pijn is meer psychisch. Het verloren gevoel wordt gematerialiseerd door die fysieke pijn. Ik denk dat mensen dat wel zien en voelen, en daardoor wel het oprechte en eerlijke ervan aanvaarden en respecteren, en zich misschien daarin kunnen herkennen. Want lang niet iedereen loopt gelukkig rond op de wereld. Niet dat je niet gelukkig kan zijn, maar er hangt zo’n taboe rond het ‘zich niet goed voelen’. Dat zie je al in de sociale wereld, als iemand vraagt ‘alles goed?’ dat je dan maar voor de goede omgang ‘ja’ zegt, ook al gaat het slecht. Er zijn ook wel eens mensen die na een show naar ons toekomen of ons mailen, en dan hun verhaal aan ons kwijt kunnen. Dat is toch wel een groot compliment, omdat mensen dus toch iets hebben aan onze muziek. Maar dat is niet iets dat je na kan streven, dat gebeurt of gebeurt niet.
Nee, dit is geen trucage. Live in Kortrijk, België. Foto door Davy
Jullie zijn er ook niet vies van om verschillendeprojecten te beginnen en akoestische EP’s op te nemen. Proberen jullie zo meer mensen te bereiken?
Die projecten zijn niet zozeer bedoeld om onze doelgroep te verbreden. Ik luister persoonlijk ook meer naar singer/songwriter en darkfolk dan naar heavy muziek. En dat geldt eigenlijk voor een groot deel van de band, we houden ons niet zozeer vast aan een enkel genre. We zouden bij wijze van spreken kunnen samenwerken met een triphopband. Het gaat meer om het basissentiment, mensen die hun hart op de tong hebben, en dit spreekt ons meer aan dan het genre. Uiteindelijk doen we hetzelfde; we vertellen wat ons op de lever ligt. Maar soms moet het geschreeuwd en soms moet het gezongen worden.
Zit er momenteel iets aan te komen in de richting van triphop?
We zijn met veel verschillende dingen bezig. Eergisteren zijn we naar de studio geweest om iets meer ambient-gerichts op te nemen, dat waarschijnlijk onder de noemer Amenra zal uitkomen, maar dan ook weer in een onderverdeling. Amenra heeft echt studioalbums; Mass I tot en met V, dan heb je de akoestische, Afterlife, en nu is er dus waarschijnlijk een derde ding op komst, dat dus meer richting de ambient zal gaan. Dat vinden we erg interessant, een beetje op stage gaan bij een ander genre. Daar leren we veel van en dat voedt ook onze aanpak voor die andere muziekstijlen. We zijn ook een kunstgerichte film aan het maken ter begeleiding van de ambient, omdat die er naar ons idee toch bij hoorde. Ook werken we verder samen met andere artiesten en genres. Zo heeft onze gitarist onlangs nog wat new-wave nummers gemaakt. Maar dat hangen we niet echt aan de grote klok.
Komende vrijdag de dertiende zijn jullie weer te zien in Den Haag, heeft deze dag nog een speciale betekenis voor jullie?
Haha, hopelijk gaat er niks mis! Dat is toch altijd wel tof als er een bepaalde connotatie is aan een dag. Maar vrijdag de dertiende zegt ons niet zoveel, er kan van alles mis gaan, en die kans is bij ons sowieso al aanwezig. Dat geeft wel weer een extra draai aan de zaak.
No pain, no gain: kom dus vrijdag naar Het Paard van Troje in Den Haag en/of 27 december naar de Effenaar in Eindhoven.
