De laatste dag van GG Allin op aarde

Door Brian Walsby

GG Allin was de enige punker die ook echt punk was. Als je wordt geboren als Jesus Christ Allin is een beetje recalcitrant doen zoals andere adolescenten in de punkscene niet genoeg. Dus kwam GG met zwaarder geschut aanzetten; zelfverminking, het eten en smijten van stront op het podium, en het bewusteloos slaan van zijn publiek behoorden tot zijn favoriete bezigheden. Bovendien klonk zijn muziek nog slechter dan wat zijn punk collegae in die tijd uitbrachten, wat in de punk betekent dat het juist goed is. Logisch dus dat hij een flink aantal fans had en tot een ware cultheld uitgroeide. Maar hij stierf jong. Lees hier het gesprek dat Legs McNeil (oprichter Punk Magazine) had met de persoon die de laatste dag van GG Allin op aarde heeft meegemaakt.

Ik heb nooit echt veel aandacht besteed aan GG Allin toen hij nog leefde. Ik vond hem een talentloze bloedzuiger die alles deed om aandacht te krijgen. Om die reden heb ik ook nooit de moeite genomen om naar zijn muziek te luisteren of om ook maar iets over hem te weten te komen. Wat kon Allin überhaupt te bieden hebben, vergeleken met mijn vrienden van The Ramones. GG leek niet meer dan spectaculaire rotzooi. Ik had niet echt de behoefte aan nog zo’n berg afval in mijn leven. Maar na zijn dood vertelde mijn beste vriend Tom Hearn dat hij een aantal keer met GG had afgesproken in New Haven, Connecticut, en dat het eigenlijk een hele aardige gast was.

“Echt waar?” Vroeg ik aan Tom, geïntrigeerd door het feit dat ik Allin nooit een kans heb gegeven door de paar verhalen die ik over hem had gehoord. Ik vind het heerlijk als mijn vooroordelen niet waar blijken te zijn.

“Yeah,” zei Tom, “Hij was een ongelofelijke asshole op het podium, vechtend en schreeuwend en letterlijk schijtend op zijn publiek, maar buiten zijn shows om was hij heel aardig. Hij was een soort gewelddadige, fucked-up versie van Joey Ramone. Je weet wel dat Joey altijd heel gefocust was als hij op het podium stond, maar als we met hem afspraken was hij supergrappig? GG leek daar erg op…”

Hmm, dacht ik, misschien had ik me wel in hem vergist…

Toen ik afgelopen winter met een voorleestour door het zuiden van de V.S. reisde, raakte ik bevriend met Johnny Puke uit Charleston, South Carolina, waar hij de programmering doet van punk club the Tin Roof Johnny vertelde dat hij bij GG was in de nacht dat hij stierf. Dat leek me een interessant verhaal om iets mee te doen. Dus vroeg Johnny of ik hem mocht interviewen. Hij stemde in, en afgelopen oktober, toen het koud begon te worden, ging ik terug naar Charleston om Johnny Puke te interviewen. Dit is zijn verhaal.

GG’s laatste missie – die stond gepland voordat hij de bak in moest – was het spelen van zijn laatste show op Halloween in 1991, om vervolgens op het podium zelfmoord te plegen. Waar dat precies zou zijn, was onbekend. Veel mensen probeerden dat uit te zoeken, want ze wilden hem maar wat graag dood zien gaan op het podium, of ze waren in elk geval benieuwd wat er überhaupt zou gaan gebeuren. Maar wat er logischerwijs gebeurde is dat hij de jaren die volgden altijd tijdens Halloween in de gevangenis zat, wat zijn belofte vrij betekenisloos maakte.

Lang voor die tijd had ik al van GG Allin gehoord, dankzij het Maximum Rocknroll magazine. Ze schreven dat hij een vuile, beledigende klootzak was, waar je je tijd niet aan moest verdoen. Als kleine jongen nam je alles wat Maximum Rocknroll zei serieus, omdat ze nou eenmaal het hoogste woord hadden in de punkscene. Maar toen ik wat ouder was, realiseerde ik me dat ik me niet door een punkmagazine moest laten vertellen wat ik wel en niet leuk moest vinden.

Ik begon met het schrijven van brieven naar GG, en zo raakten we bevriend. Ik heb hem waarschijnlijk wel meer dat honderd brieven gestuurd. Hij had niet echt een vaste verblijfplaats, maar hij verbleef in Chicago bij een heel cool meisje genaamd Sharon Rose, en zij ontving al zijn post. Hij speelde niet veel shows, maar hij schreef dat hij een show ging doen in New York en vroeg me of ik ook kwam. Het was ongeveer een rit van twaalf of dertien uur vanaf West Virginia maar ik besloot er naartoe te gaan. Het werd mijn echte introductie in de punk.

Toen GG uit de gevangenis kwam bleef het gerucht aanhouden. Ik had het er af en toe met hem over, maar hij was er nooit heel duidelijk. Soms gaf hij een vaag antwoord. Zo zei hij een keer dat er iets met vuur zou gaan gebeuren. Hij gaf me hints dat hij andere mensen met hem mee het graf in zou nemen. Zijn broer Merle, ook bassist in de band The Murder Junkies, liet me weten dat als die laatste show ooit echt zou plaatsvinden, dat The Murder Junkies niet mee zouden doen. Hij zou nooit bewust een show spelen als hij wist dat zijn broer ter plekke zelfmoord zou plegen.

Tegen die tijd, het was inmiddels 1991, woonde ik in New York en ging ik steeds vaker om met GG en Dee Dee Ramone, die in het Chelsea Hotel woonde. Dee Dee zou de nieuwe gitarist worden van GG’s band, maar na een week was hij er alweer uitgestapt, omdat de samenwerking- zoals te verwachten- niet goed verliep.

Het laatste jaar van zijn carrière brak aan. Ik denk dat veel mensen nog steeds dachten: “Misschien wordt vanavond wel zijn laatste show!” Hij zei namelijk niet meer dat hij zelfmoord zou plegen op Halloween – in plaats daarvan verkondigde hij de boodschap dat je zou krijgen wat je verdiende; op het moment dat je het verdiende.

Letterlijk waren zijn woorden: “Ik ga niets doen gebaseerd op wat jullie willen dat ik doe of wanneer jullie willen dat ik het doe. Ik ga het doen wanneer ik het wil doen.”

Die uitspraak zorgde alleen maar voor nog meer opwinding voor iedere show. Het publiek betaalde tien dollar per show om te zien of deze gast zichzelf die avond van het leven zou beroven.

De laatste show, hoewel we toen niet wisten dat het de laatste show zou worden, was bij de Gass Station in New York’s East Village en lag direct tegenover mijn appartement. Ik woonde daar met mijn vriendin, en GG was met zijn vriendin in de buurt, een cool jong meisje genaamd Liz, die hem op de voet volgde. Ze sliepen in het St. Mark’s Hotel.

GG zei tegen me: “Morgen komen we voor de soundcheck naar jouw huis, dan gebruiken we je huis als een soort kleedkamer. En na de show komen we weer naar jou toe.” De volgende dag kwam GG heel vroeg, ergens rond twaalf één uur, met de hele band, en Richard Kern kwam mee om foto’s te maken. Heel de dag liepen er mensen in en uit m’n huis, en de band bleef hangen omdat de soundcheck steeds maar werd uitgesteld.

Ik verveelde me, dus zei ik: “Laten we coke halen!” Voor ik het wist liep ik twee keer per uur naar zo’n patisserie aan de overkant van de straat waar ze coke onder de toonbank verkochten.

Uiteindelijk werd het nog een leuke middag; we dronken wat bier en luisterden naar muziek. Ondertussen raakten we allemaal flink hyped up, maar GG nog meer dan de rest. Dat was typisch iets voor hem, zo vlak voor een show. Hij laadde zich standaard voor een optreden op door zichzelf aan te spreken als een sterk en meedogenloos persoon.

De coke hielp daar die dag flink aan mee. Tegen een uur of vijf gingen we naar de soundcheck, en speelden we de show. Er hadden al flink wat bands gespeeld, maar die hadden we gemist omdat we in mijn appartement zaten.

Zodra GG het podium opliep, sloopte hij meteen de microfoon. Waarop de geluidstechnicus onmiddellijk de show stil legde. GG werd daar op zijn beurt weer boos over en begon naar de technicus te schreeuwen en hem te bedreigen. Waarop de technicus zichzelf met zijn hond opsloot in het geluidshok.

Op de een of andere manier had GG een andere microfoon gevonden, dus kon het optreden verder gaan. Het waren een paar nummers, maar GG ging heel hard. Hij sloeg een paar mensen bewusteloos en begon vervolgens zichzelf onder te schijten. Hij smeerde de poep over alles heen en begon er mee naar het publiek te gooien!

Er waren ongeveer tweehonderd mensen in de zaal, die allemaal tegelijk naar de binnenplaats vluchtten. Er bleven nog maar zo’n tien mensen staan.

Iemand werd bewusteloos geslagen wat voor een opstootje zorgde, en meteen was GG z’n microfoon weer kwijt. Nu werd hij echt boos omdat hij zijn show niet af kon maken. Hij werd boos op het publiek en begon ze achterna te rennen de binnenplaats op terwijl hij riep: “Ze laten me mijn optreden niet eens afmaken!”

GG viel mensen aan, en het publiek werd boos op hem, omdat ze de hele middag hadden gewacht op een optreden van GG dat amper van de grond kwam. De menigte begon met flessen te gooien die ze uit een container hadden gevist. Het regende Molotov cocktails terwijl wij ons een weg naar buiten probeerde te vinden.

GG achtervolgde de menigte de straat op. Zo’n 100 mensen stonden op straat te schreeuwen en rel te schoppen. GG droeg een korte rok van Liz, met daaronder geen ondergoed, en een paar veldlaarzen, terwijl hij onder het bloed en de poep zat. Hij ging midden op straat liggen waardoor een stadsbus er niet meer langs kon, en om hem heen rende en schreeuwde een boze menigte. Ondertussen konden we de politiesirenes al horen.

GG probeerde te ontsnappen, maar hij kende New York niet zo goed, dus hij kon de weg terug naar zijn hotel niet meer vinden. Ondertussen volgde een hele menigte mensen en de politie hem, waardoor het leek alsof hij een optocht leidde. Maar dat was nou juist niet wat hij wilde, hij probeerde eraan te ontsnappen.

Hij riep: “Stop met volgen! Stop met volgen!” maar daar gaf niemand gehoor aan. Hij kroop in een taxi, maar de chauffeur schrok zich kapot en weigerde hem ergens heen te brengen. Hij kroop weer uit de taxi terwijl de politie probeerde te begrijpen wat er aan de hand was. Uiteindelijk vond GG een taxi die hem wel wilde wegbrengen en zo kwam hij uiteindelijk nog in het hotel aan.

Ik ging samen met mijn vriendin en de band uit eten, en we zouden later weer met GG afspreken. Hij had een flinke hoeveelheid heroïne gekregen van zijn promotor en zei tegen me: “Ik zie je later wel en dan gaan we bij jou thuis feesten!”

Toen ik aankwam bij het St. Mark’s Hotel zat GG met Bobby Ebbs van Genocide, hij was een enorme GG Allin fan en bleef maar hangen in de hoop dat GG drugs voor hem en zijn vriendin zou kopen. GG was blij om me te zien en zei: “Laten we hier zo snel mogelijk weggaan!”

Rond half 12 namen we een taxi richting mijn appartement. We waren maar met zijn viertjes: GG, Liz, mijn vriendin en ik. We begonnen meteen met het snuiven van de dope die GG van zijn promotor had gekregen. Waarschijnlijk had hij het liever gespoten, maar hij wist dat ik een fobie had voor naalden, dus snoven we het spul. De hele avond dronken we Jim Beam en rende we heen en weer naar de winkel om nieuwe biertjes te halen.

We hadden het erover om een spoken word tour door Europa te regelen. We waren allebei nog nooit in Europa geweest, en dit was wel een goed excuus om daar heen te gaan. We bleven wakker tot ongeveer drie uur ’s ochtends, maar GG viel om één uur al in slaap.

Hij lag op de grond te snurken en Liz, ik, en mijn vriendin bleven wakker terwijl we naar zijn gesnurk luisterden. Uiteindelijk lieten we Liz op de bank slapen en gingen mijn vriendin en ik naar de slaapkamer. Toen we naar bed gingen lag GG nog steeds te snurken dus we hadden geen reden om ons zorgen te maken. Hij was niet blauw. Hij moest niet kotsen. Hij lag gewoon te snurken.

Rond negen uur in de ochtend maakte Liz me wakker en zei: “Ik denk dat er iets aan de hand is met GG.”

Ik ging naar hem toe. Hij droeg een kapot spijkerjack, de rok van Liz, zijn laarzen, en een zilveren Nazi helm waar hij gek op was. Ik ging naast hem zitten. Hij voelde koud en helemaal stijf aan. Hij lag dood op mijn vloer.

Ik was nog wat high van de avond ervoor, waardoor ik nog niet helemaal helder kon nadenken. Maar in een crisis kan ik gelukkig vaak goed handelen. Het eerste wat ik deed was de dope verstoppen op het dak, want het was me duidelijk wat er te wachten stond. Ik belde Merle om hem te vertellen dat zijn broer dood was, en vervolgens belde ik de politie: “Ik denk dat er iemand dood is, hij heeft een overdosis gehad, denk ik.” Ik weet niet meer of ik de politie vertelde dat ik zelf ook had gebruikt.

Dat ik verdacht zou worden van moord had ik niet verwacht. Ik was veel meer bang dat ze de drugs zouden vinden. Het was duidelijk dat GG een hele goeie vriend was, en er waren genoeg mensen die konden bevestigen dat ik totaal geen reden had om hem dood te maken. Dus daar baarde ik me geen zorgen over.

Eerst stuurde ze een agent om te verifiëren dat hij echt dood was, en vervolgens stroomde heel m’n appartement vol met politieagenten. Uiteindelijk stopten ze hem in een lijkzak en droegen hem vanaf vijf hoog naar beneden en brachten hem naar het mortuarium.

Er was een ding waar ik niet aan had gedacht; toen GG in slaap was gevallen hadden we met een polaroidcamera foto’s van hem gemaakt, met ons ernaast terwijl we lachten en met hem knuffelden. We wilden die foto’s ‘s ochtends aan hem laten zien.

De politie vond de foto’s en nam ze in beslag. We moesten meteen allemaal mee naar het politiebureau om ons verhaal te vertellen. Ze vonden ons verdacht en vroegen zich af welke idioot er lachend naast een lijk ging liggen om foto’s te maken.

We moesten uitleggen dat hij toen nog niet dood was, maar gewoon lag te snurken, hoewel hij niet van positie was veranderd. Nu ik er op terug kijk vind ik het wel een goed verhaal, maar toentertijd waren we echt in shock, bang om toch verdacht te worden van moord.

Toen het allemaal voorbij was kwamen ze tot de conclusie dat wij niets kwaads hadden gedaan. Ik heb nog flink m’n best gedaan om die foto’s terug te krijgen, maar de politie weigerde ze terug te geven. Waarschijnlijk liggen ze nog steeds ergens in een map op het politiebureau.

Ik denk dat GG het wel leuk had gevonden. Ik denk wel dat hij het een goed verhaal had gevonden.

Waarschijnlijk zou hij zoiets zeggen als: “De politie dacht dat Johnny Puke aan het poseren was met mijn lijk!”