In Parijs is het nu al helemaal geen pretje om op een kleine kamer te wonen

Een boel studenten op de wereld zitten nu al bijna een jaar voornamelijk thuis te studeren. En er zijn natuurlijk leukere dingen te bedenken dan alleen maar een beetje aan je keukentafel voor je tentamens zitten te leren, terwijl datgene waar het studentenleven écht om draait – tongen met die hete derdejaars op de wintersportreis van je studievereniging – er nogal bij inschiet.

Als je daarnaast ook nog eens heel krap woont en vanwege de coronamaatregelen beperkt de deur uit mag, kan dat op mentaal vlak nogal zijn tol eisen. En waar de avondklok in Nederland en België nog vanaf een relatief laat tijdstip geldt, moet je er in Frankrijk al om zes uur ‘s avonds voor zorgen dat je netjes binnen bent. Tot half januari was dat nog acht uur ‘s avonds en tot half december zat het land nog in een strenge lockdown.

Marktonderzoeker Ipsos vroeg in januari aan 1300 Fransen welke effecten de pandemie op hen had. Van de deelnemers tussen de 18 en 24 jaar gaf tweederde aan dat de pandemie een negatieve invloed op hen had – 22 procent zei zelfs weleens suïcidale gedachten te hebben. Vooral 22- tot 24-jarigen die niet meer thuis wonen hebben het volgens de onderzoekers zwaar: 47 procent van hen bleek erg veel angstklachten te hebben.

We vroegen een aantal studenten die in Parijs op krappe kamertjes wonen of ze de moed er nog een beetje in kunnen houden en hoe ze dat in hemelsnaam doen.

Zoey en Alexandre zijn nu vijf jaar samen en wonen sinds een paar maanden in een appartement van 20 vierkante meter. Ze studeerden allebei in Los Angeles toen de pandemie uitbrak, maar vlak voor de eerste lockdown kwamen ze terug naar Frankrijk.

Hun huur bedraagt 900 euro per maand en ze kozen om hier te wonen vanwege de centrale ligging in Parijs. Na een paar weken liepen ze echter al tegen problemen aan. Er bleek veel schimmel te zijn en de verlichting deed het ook niet al te best. Daardoor werd lezen nogal een opgave. “Mijn ogen werden zo moe dat ik uiteindelijk een bril kocht om het blauwe licht van mijn computerscherm te filteren,” zegt Zoey.

Als ze moeten videobellen, gaat de een in de keuken en de ander in de slaapkamer zitten. Zo niet, dan studeren ze samen in bed met hun koptelefoons op. Alexandre krijgt wel last van zijn rug en knieën als hij dat de hele dag doet, maar hij is in ieder geval blij dat hij deze tijd niet alleen hoeft door te brengen.

Zoey begon zich tijdens de tweede lockdown wel claustrofobisch te voelen. “Ik raakte in paniek en wilde er echt uit,” zegt ze. Maar ze besloot uiteindelijk toch in Parijs te blijven.

Alexander doet een programma dat half uit studeren en half uit werken bestaat, dus hij heeft een salaris. Zoey krijgt hulp van haar ouders en werkt als oppas. Zo verdienen ze samen de kost.

“Het is de eerste keer dat we samenwonen,” zegt Zoey. “En het is best lastig om gelijk de hele tijd op elkaars lip te zitten.” Nu er misschien ook nog een derde lockdown aankomt, hebben ze besloten om naar een plek vlak buiten de stad te verhuizen. “Parijs is te duur en het is hier te klein,” zegt Zoey. “En alles is nu dicht, dus we hebben sowieso niet echt een reden om hier te zijn.”

Xavier doet een master cultural engineering en management. Hij heeft op papier een woning van 10 vierkante meter, maar zijn daadwerkelijk leefruimte is nog veel kleiner. “Mijn gang is minstens 2 vierkante meter en de badkamer is nogal groot, dus er past letterlijk alleen een matras in mijn kamer,” zegt hij. En eigenlijk zelfs dat niet eens, want Xavier kan ‘m niet helemaal languit op de grond leggen. Daardoor ligt hij altijd een beetje schuin.

Voor dit riante optrekje betaalt hij 500 euro per maand. Het is nogal wat anders dan zijn vorige huis van 30 vierkante meter, dat hij in september moest verlaten. “Het was fijn om meerdere kamers te hebben, zeker tijdens de lockdown,” zegt hij. “Maar nu is mijn slaapkamer – of mijn bed dus eigenlijk – tegelijkertijd ook mijn werkplek en mijn eetkamer.”

In de eerste anderhalve maand van zijn opleiding had Xavier nog fysiek les, maar daarna ging alles online. “Dat was niet echt genoeg om vrienden te maken op de universiteit, maar het was iets,” zegt hij. Via Zoom probeert hij nog in contact te blijven met zijn studiegenoten en soms spreken ze ook in kleine groepjes bij iemand thuis af.

Soms moet Xavier van negen uur ’s ochtends tot één uur ’s nachts achter zijn computer werken. Dat is al niet fijn voor zijn rug en benen, maar voor zijn geestelijke gesteldheid is het nog veel zwaarder. “Ik hallucineerde dat ik vanaf de vijfde verdieping uit het raam sprong,” zegt hij. Hij experimenteert met CBD-olie om “zijn emoties te stabiliseren en een stapje terug te kunnen zetten,” zoals hij het zelf omschrijft.

“Ik probeer mijn woning meer als een soort partner te zien dan als een gevangeniscel,” zegt hij. “Maar de vraag is hoelang dat werkt. Ik ben bang dat ik me na een tijd wel echt benauwd ga voelen, als een gekooide leeuw. Vooral omdat ik barst van de energie.” Xavier zou dolgraag weer zelf naar de universiteit willen. “Dat is onze enige plek om te socializen,” zegt hij. “En het is ook waar studeren echt om draait: kunnen praten en ideeën uitwisselen.”

Lénora, die een master internationaal recht doet, woont al bijna twee jaar in een studio van 12 vierkante meter vlak bij haar universiteit, waar ze 540 euro per maand voor betaalt. Ook voor de pandemie zat ze altijd liever in de bibliotheek, met allemaal studerende mensen om zich heen. Nu ze thuis moet blijven studeert ze op haar bank, aangezien ze geen ruimte heeft voor een tafel.

“Ik begin de lessen steeds minder leuk te vinden,” zegt ze. “Ik ben er bijna ook mee gekapt.” Als Lénora iets niet begrijpt tijdens de les, is ze geneigd om niet meer op te letten of gewoon de computer uit te zetten.

Tijdens de lockdowns hield Lénora het amper uit in haar studio. Ze raakte gedesoriënteerd omdat ze in dezelfde ruimte werkt als waar ze haar vrije tijd spendeert. “Voor studenten lijkt het dan alsof er geen einde aankomt,” zegt ze. Haar sociale leven stelt amper iets voor en ze moet veel werk verrichten voor haar studie, dus wat haar betreft gaan de deuren van de universiteit snel weer open.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Frankrijk.

Volg VICE Nederland ook op Instagram.