Jort Kelder en een paranormale alpaca hebben de televisiezomer open gebeukt

Vanavond begint eindelijk het Europees Kampioenschap voetbal, en de spanning die hierbij komt kijken brengt een hoop onzekerheid met zich mee. Zijn we eigenlijk wel goed genoeg? Is het wel een veilige onderneming om met 24 ploegen kriskras door een continent te reizen terwijl er een pandemie gaande is? Hoe zorg ik ervoor dat ik de komende maand zo min mogelijk wordt geconfronteerd met het hoofd van Jack van Gelder? Zo veel vragen, zo weinig antwoorden. Op een moment als dit is het belangrijk om goed te blijven ademen en je vooral vast te klampen aan de dingen die wel zeker zijn. Bijvoorbeeld: dat deze sportzomer televisiegeschiedenis geschreven zal worden. 

Voor het gemak is de publieke omroep hier gisteren alvast mee begonnen. Als het praktisch op elke zender over voetbal gaat, is het zaak om je te onderscheiden. Je kunt wel een expert uitnodigen om inhoudelijk wedstrijdbesprekingen door te nemen, maar kom nou, je bent een intellectueel zwaargewicht of je bent het niet. Het programma OP1, ons morele kompas en het immer betrouwbare anker van de Nederlandse televisiewereld, gaf op magistrale wijze het goede voorbeeld. Doe even je gordel om en laat je van je sokken blazen door het volgende fragment. 

Hoe ongeloofwaardig ook: alles wat je hier ziet is daadwerkelijk gebeurd. Ja, Wolter Kroes is nog steeds ieder toernooi de stem van onze natie, en ja, je ziet inderdaad dat Gerard Ekdom werkelijk alle non-verbale manieren inzet om aan alle kijkers duidelijk te maken dat hij nog steeds de enige man in Nederland is die wel een muzieksmaak heeft. Inmiddels heb ik dit fragment vaker gezien dan goed voor me kan zijn, maar zoals ik zei is het in onzekere tijden noodzakelijk om je vast te houden aan dingen waar je zeker van bent. Omdat ik jullie hetzelfde gun, heb ik geprobeerd vijf vragen te beantwoorden die je na het kijken van dit krankzinnige fragment misschien overvallen. 

In principe is het prima dat we er bij zijn, ja, maar toch raakt dat woord net niet de juiste toon. Bij ‘prima’ heb ik toch andere associaties. Ik denk dan aan het sluiten van een compromis, aan het moment waarop je je alvast indekt. “Ja, weet je, ik vind het prima als Denzel mee gaat naar de kroeg, maar als hij weer starnakel z’n tanden breekt op de stoeprand ga ik niet met hem naar de eerste hulp.”

Mijn suggesties voor een betere slagzin?
- “We zijn er weer bij, en dat is met deze selectie het hoogst haal-baa-re”
- “We zijn er weer bij, en 5-3-2 is een goede optie mits Owen Wijndal de hele linkerflank kan bestrijken óf we Memphis alleen in het centrum ze-he-tten”
- “We zijn er weer bij, maar het was beter geweest als Matthijs de Ligt en Wout Weghorst zich gewoon laten inenten, ja tuurlijk, iedereen mag kritisch zijn, maar ja, je moet toch dat hele continent over, en op andere plekken zijn ze nog niet zo ver met hun va-cci-na-ha-ties”

In tijden van nepnieuws, deepfakes en trollenlegers is het cruciaal om altijd en overal kritisch te blijven op wat je ziet. Dit kost energie. Het is prima te verklaren dat je dit aan het einde van de dag niet meer helemaal op kunt brengen, en in een moment van zwakte en onoplettendheid het ineens te doen krijgt met Jort Kelder. Het is voor hem namelijk ook niet makkelijk om ineens televisie te moeten maken voor mensen die niet op dagelijkse basis een fles champagne sabreren, maar wel Wolter Kroes een warm hart toedragen. En dan ook nog meezingen als diezelfde Wolter Kroes een microfoon voor je mond houdt, en toezicht houden op de objectiviteit van een alpaca. Je gunt het je ergste vijand niet. 

Maar Jort Kelder wel, joh! Laten we niet vergeten dat hij vanuit z’n huisje op Terschelling vond dat we moesten overwegen om tachtigplussers op te offeren voor onze economie, en dat hij dit jaar als een van de weinige journalisten de kans had om zijn mattie Mark Rutte te vragen waarom hij niet gewoon verdwijnt uit de politiek, maar dit naliet.

Ik weet dat het niet niks is om elke dag opnieuw een talkshow uit de grond te stampen. De tijdsdruk is immens, en soms is ‘een idee’ beter dan ‘geen idee’, maar in dit geval gaat deze flyer niet op. Kijk: alpaca’s, en deze in het bijzonder, zijn hartstikke lieve, knuffelbare en vooral beschikbare dieren, maar om woordgrap te laten werken is sympathie niet de belangrijkste factor. Je kunt me veel wijsmaken, maar niet dat er in het hele Westerpark geen enkele eEKhoorn te vinden was, of dat de steEKelvarkens in Artis op hun vrije avond liever een sudoku invullen dan geaaid te worden door Welmoed Sijtsma en Jort Kelder.

Dat lijkt me een beetje voorbarig, maar laten we dit zachtaardige dier wel goed in de gaten houden. We willen niet dat hij eindigt als Rabiot, de hardwerkende octopus die ook helderziend was maar uiteindelijk door geldgebrek in een stoofpot belandde. 

Absoluut. Het grote medianieuws van gisteren was dat De Vooravond wordt geschrapt. Althans, presentatoren Renze Klamer en Fidan Ekiz worden vervangen door Sophie Hilbrand en Khalid Kasem, en die gaan waarschijnlijk door onder een nieuwe naam. De reden? Urgentie! Er moet ten minste één dagelijks actualiteitenprogramma worden uitgezonden waar urgentie de boventoon voert, want bij Op1 is dit duidelijk niet haalbaar. Je wordt er bijna weemoedig van. Dit is het moment om terug te denken aan Matthijs van Nieuwkerk, koning van de urgentie. Toen hij nog de scepter zwaaide in talkshowland durfde niemand het te hebben over of iets wel genoeg inhoud had. Toen was alles nog relevant.