Hoe Sahil Amar Aïssa zijn middelbare school de vernieling in hielp

In onze serie Het VICE Interview stellen we elke keer ietwat ongemakkelijke en zeer uiteenlopende vragen aan beroemde en/of interessante mensen. In deze aflevering spreken we presentator en acteur Sahil Amar Aïssa over het slopen van zijn middelbare school, over zijn gênant grote liefde voor de Efteling en over de keer dat hij niet “uppity” genoeg was om op televisie te komen.

VICE: Wat was je eerste e-mailadres?
Sahil Amar Aïssa: Toen ik jong was, wilde ik zo snel mogelijk ouder zijn. Dus mijn allereerste emailadres was sahil_16jaar – alsof ik al zestien was, maar ik was nog maar dertien ofzo. Ik wilde zo snel mogelijk one of the big guys in de wijk zijn. Maar het was bullshit, ik was nog maar twaalf of dertien.

Stel je hebt een tijdmachine, naar welke periode ga je?
Ik zou naar het begin van de twintigste eeuw gaan, naar de onafhankelijkheidsoorlog in het Rifgebergte, waar mijn overgrootopa heeft gevochten. Het lijkt me heel indrukwekkend om te heel goed te kunnen snappen en te zien wat het heeft gekost om daar onze cultuur te behouden. En ik hou echt tantoeveel van soul, dus ik denk dat ik naar de jaren zestig ergens in Harlem zou gaan, en een concert zou meepakken van Sam Cooke. 

Als je twee dieren zou mogen samenvoegen tot een superdier, welke dieren zou je dan kiezen en waarom?
Een vliegende eekhoorn-krokodil. Kan je je die shit voorstellen? Ken je die vliegende eekhoorns, die vanaf hele hoge boomtoppen zo [hij beeldt een vliegende eekhoorn uit die naar beneden zweeft, red.]. En dat-ie ook nog eens zo [hij maakt met zijn armen het gebaar van een krokodillenbek die open en dicht gaat, red.]. Dat lijkt me zo heavy. Ik zou ‘m niet willen tegenkomen, maar het zou het wel spannender maken, als je weet: uitkijken man, hier zitten vliegende eekhoornkrokodillen. Dat zou echt fucking leip zijn. Dat je gewoon aan het picknicken bent, en dat er op een gegeven moment vanuit de lucht zo woesj, je mattie’s kop eraf wordt gebeten door een vliegende eekhoornkrokodil. Kaulo leip. 

Wat is je grootste daad van verzet?
Wij kinderen van migranten dragen een soort leipe verantwoordelijkheid mee, of zo voelen we dat tenminste, om die een-twee van onze ouders in de goal te scoren. Dat is waarom je eind jaren negentig, begin 2000 weinig biculturele migrantenkinderen in creatieve beroepen zag, of op creatieve opleidingen. Wij hadden dat financiële vangnet en die vanzelfsprekendheid van stabiliteit nog niet. Dus mijn grote daad van verzet was de creatieve sector ingaan, als young blood. Om gewoon heel lang te werken als pizzabezorger, om zo een camera te kopen en daarmee filmpjes te gaan maken en de creatieve sector in te willen duiken. Ik heb dat altijd gedaan met de belofte aan mijn ouders dat ik zo ook financiële stabiliteit zou krijgen. 

Wat zou je doen als je voor één dag de onzichtbaarheidsmantel van Harry Potter had?
Ik ben echt lame as fuck. Ik hield vroeger zoveel van de Efteling. Dus ik denk dat ik als een sukkel met die mantel gewoon zestien keer achter elkaar de Python in zou gaan. Kotsen in die mantel, spijt hebben, en dan in die ondergekotste mantel een frietje eten in de hoek. Ik denk dat dat is wat ik zou doen. 

Wat is het grootste wat je ooit hebt gesloopt?
Dat was m’n middelbare school. Lang verhaal kort: ik heb ingebroken op mijn middelbare school, met mijn goeie mattie van toen, en we hebben heel de aula onder gegraffitiet, en alles omver gegooid. Op de zijkant van de school stond heel groot de naam van de school. Toen hebben we een tantoegroot doek met onze namen erop, Sahil en Anthonie – shout out Anthonie – daaroverheen gehangen. Iedereen die de volgende dag aankwam, die vond het “Sahil en Antonie College”. En als je dan binnenkwam, waren de aula en allerlei lokalen helemaal fucked up. Eindexamenstunt.

Waar gaat je bloed van koken?
Mijn bloed gaat koken van onverschilligheid over menselijk lijden. We zijn allemaal erg boos geworden om de illegale invasie van Oekraïne, en dat is heel goed, I love it. Maar ik mis dit als het gaat om Eritreeërs, of als het gaat om Congolezen, of als het gaat om Palestijnen, of als het gaat om Tibetanen. Waar is deze selectieve verontwaardiging op gebaseerd? Ik heb echt met heel m’n hart geprobeerd om van alles te bedenken, maar ik kan echt geen andere verklaring bedenken dan: het boeit ons niet dat Congolese boeren worden uitgebuit, omdat ze zwart zijn. En dat we het lijden van mensen van kleur hebben genormaliseerd. En dat vind ik fucked up. 

Kom je die onverschilligheid ook in je dagelijks leven tegen?
Ik werd een keer gevraagd om een pleidooi voor 4 en 5 mei te houden, op live televisie. En ik had geschreven over dat mensen hier tachtig jaar geleden heen waren gekomen om anderen van onderdrukking te bevrijden, maar dat die strijd voor vrijheid niet was gestopt in 1945. Maar dat was niet positief genoeg. Toen heb ik het hoopvol proberen te eindigen, maar dat vonden ze nog steeds niet “uppity” genoeg. Dus toen hebben ze mijn gecanceld en iemand anders van kleur daar neergezet, die een pleidooi gaf – en zo kwam ik erachter wat ze eigenlijk van mij hadden gewild – over hoe dankbaar ze wel niet was dat er in Nederland vrijheid van meningsuiting is. Terwijl mijn mening werd gesnoeid. Dus zeker, ik maak dit vaak genoeg mee.