Aziz Doufikar wijst naar een groep chillende meisjes in jongerencentrum De Meerpaal in Dronten. “Dit zijn mijn dochters”, zegt hij. Doufikar (54) was ooit de eerste Marokkaanse voetballer in de Eredivisie. Na zijn voetbalcarrière koos hij voor iets totaal anders. De oud-speler van PEC Zwolle, Fortuna Sittard en FC Eindhoven werkt nu al dertien jaar in een jeugdhonk waar pubers komen voor een potje tafeltennis, tafelvoetbal of om even rustig een film te kijken. De jongeren ontvluchten hier de problemen van de straat en van thuis. En als ze iets ergs hebben meegemaakt, kunnen ze altijd hun hart luchten bij Doufikar.
VICE Sports zoekt Doufikar op om te praten over zijn werk en zijn bijzondere band met Hakim Ziyech. De Marokkaans international kwam vroeger vaak over de vloer bij De Meerpaal. De jongeren druppelen op deze middag een voor een binnen en geven Doufikar allemaal een knuffel of een kus op zijn wang. “Ik doe dit werk uit mijn hart,” zegt Doufikar aan de tafel in het jongerencentrum. “Ik geef ze het gevoel dat ze me kunnen vertrouwen. Ze vertellen meer aan mij dan aan hun eigen ouders. Dat vertrouwen is het allerbelangrijkste voor mij. Vanuit die basis kan ik ze steunen.”
Videos by VICE
Aan de muur hangt een ingelijst shirt van Hakim Ziyech uit zijn tijd bij sc Heerenveen. De speler van Ajax is geboren in Dronten en bouwde als puber een bijzondere band op met Doufikar. Aan een andere muur hangt een enorme prijzenkast. Als ik twee seconden binnen ben, staat Doufikar al vol trots met een foto in zijn handen, waarop het zaalvoetbalteam van een nog jonge Ziyech te zien is. Het team veroverde de ene na de andere prijs in de regio. Als de jongens een toernooi hadden buiten de stad, dan was Doufikar er vaak om ze te brengen. “Soms moest ik dan twee keer op en neer rijden. Doordat ik die gasten ook weer naar huis bracht, was ik af en toe pas om twee uur ’s nachts thuis. Maar dat verdienen ze.”
De jeugd van Ziyech was lang niet altijd makkelijk. Hij groeide op in een gezin van acht kinderen, zonder al te veel centen. “Zijn broer Faouzi hield hem op het rechte pad. Daarnaast was ik er nog een beetje op de achtergrond. Vooral nadat zijn vader op jonge leeftijd overleed, was het moeilijk voor hem om alles weer op te pakken.” Ook Doufikar raakte vroeg zijn vader kwijt, waardoor hij de pijn van Ziyech voelde. “Mijn vader heeft me nooit profvoetbal zien spelen, en dat doet pijn. Bij Hakim is dat precies hetzelfde.”
Doufikar zag Ziyech voor het eerst voetballen bij de e-pupillen in Dronten. Die dag zal hij niet snel vergeten. “Ik dacht alleen maar: wow, dit mannetje gaat heel ver komen.” Het was alleen nog de vraag of de jonge Ziyech alle verleidingen van de buitenwereld kon weerstaan. De criminaliteit, drank en drugs lagen om de hoek.
Doufikar krijgt bij zijn werk als jongerenbegeleider in Dronten regelmatig met heftige situaties te maken. Meisjes van twaalf die al seks hebben of worden gechanteerd omdat ze een naaktfoto hebben verstuurd. “Er zijn jongeren die het liefst zo snel mogelijk uit huis willen. Meisjes die zichzelf snijden en dingen zeggen als: ‘Ik kan niet meer, ik wil dood.’ Sommigen slikken pillen of roken andere soorten drugs. Ik probeer die jongeren te steunen en ze een eindje op weg te helpen.”
Als profvoetballer is Ziyech nu een rolmodel voor veel van de jongeren uit de buurt. “Tegenwoordig willen veel mensen Hakim volgen, zoals Hakim vroeger mij wilde volgen,” legt Doufikar uit. Ziyech is zeker niet vergeten waar hij vandaan komt. In zijn tijd bij Heerenveen kwam hij nog wekelijks op bezoek bij De Meerpaal, en tegenwoordig komt hij nog zeker tien keer per jaar langs. Dan speelt Ziyech een potje tafelvoetbal of pingpong met de jongeren en praat hij met ze over hun toekomstplannen. “Dan zie je die mannetjes kijken: wow, is dat hem echt?”
Dat Ziyech het zo ver heeft geschopt, maakt Doufikar ontzettend trots. Maar dat is hij zeker niet alleen op de profvoetballer. “Sommige gasten spelen in de hoofdklasse. Dat is toch ook geweldig?” zegt Doufikar met een grote glimlach. Hij is net zo blij wanneer zijn andere ‘dochters’ en ‘zonen’ gelukkig of succesvol zijn. “De een komt op een universiteit terecht en de ander begint zijn eigen scooterbedrijfje.”
Net als bij Ziyech probeert Doufikar iedereen bij De Meerpaal een klein beetje bij te sturen. Soms laat Doufikar de jongeren bewust een keer onderuit gaan. “Voel je het de eerste keer, dan ga je de tweede keer niet meer in de fout,” is zijn logica. Als ze dan nog een keer vallen, dan is Doufikar er om ze weer op te rapen. Doordeweeks bezoekt hij regelmatig scholen en ook op straat houdt hij constant zijn oren en ogen open.
Doufikar geeft een voorbeeld van hoe hij onlangs een stel hangjongeren een lesje leerde. De groep laat regelmatig resten van drank en drugs achter bij een basisschool. Dat ze rotzooi achterlaten op de plek waar de volgende dag kinderen naar school gaan, kwam er bij hem niet in, dus stapte hij op het groepje af. Hij verzocht de jongeren om hun rotzooi op te ruimen en om negen uur weg te gaan. Anders zou hij de politie bellen.
De jongeren geloofden er maar weinig van, maar de volgende dag stond stipt één minuut over negen de politie voor hun neus. Allemaal kregen ze een boete van negentig euro. De jongeren waren niet blij met de actie van Doufikar. “Maar ik had een afspraakje gemaakt met de politie,” lacht hij. “Het was een nepboete. Maar sindsdien zijn die jongeren wel altijd op tijd weg en ruimen ze hun troep op. Zo dwing je respect af.”
Terwijl Doufikar doorpraat over zijn werk, komen ook een nichtje en neefje van Ziyech binnen, los van elkaar. Voor iedereen heeft Doufikar een warme begroeting of wat mooie woorden over. Tussendoor maakt hij grapjes over de telefoonverslaving van sommige meisjes: “Jullie bellen zeker ook onder de douche?” Bij de generatie van Ziyech was dat wel anders, weet Doufikar. Zij waren alleen maar bezig met voetbal. “Ze hadden misschien een Nokia zonder camera. Of een BlackBerry, die waren namelijk niet te traceren door de politie.”
Als Ziyech en Doufikar elkaar tegenwoordig weer zien, lachen ze vooral. Over voetbal praten ze nooit, het draait dan puur om chillen en gezelligheid. “Dan gaan we even kickboksen of zo. Ik zeg ook altijd voor de grap dat ik zijn benen breek als hij klaar is met voetballen. Hij zegt dan weer dat ik oud ben. Ik reageer dan dat hij er niet uitziet. Zo gaat dat dan nog wel even door. Mensen zien hem als een serieus mannetje, maar Hakim is juist de grappigste.”
Doufikar kent Ziyech als een relaxte jongen, maar in Nederland krijgt hij regelmatig kritiek vanwege zijn houding. Zoals na zijn doelpunt tegen NAC, toen hij reageerde met een handgebaar richting het fluitende publiek. De eerlijkheid en directheid van Ziyech zit er volgens Doufikar al langer in. “Soms zegt hij gewoon heel direct: ‘Ik heb een hekel aan jou en ik kan niet met je opschieten.’ Dan is het ook meteen klaar.” Volgens Doufikar zal Ziyech in ieder geval nooit achter iemands rug om praten.
De Ziyech die ooit als klein mannetje zijn dagen sleet bij De Meerpaal en op de pleintjes, begint vrijdag aan zijn eerste WK met Marokko. In Rusland is hij één van de belangrijke spelers van zijn land. “Hij is geen ster, maar gewoon Hakim. Hij moet met beide poten op de grond blijven,” zegt Doufikar. Hij ziet Ziyech met veel macht voetballen bij Marokko. In een vrijere rol dan bij Ajax. “Ik appte hem laatst al: ‘Ga zo door, dan komt Barcelona vanzelf op de deur kloppen.’ Hakim begon meteen te lachen. Als hij zo blijft voetballen, kan hij zelfs topscorer van het WK worden. Of misschien zelfs de beste speler van het toernooi.”
Tijdens het WK zit Doufikar niet in Rusland, maar gaat hij voor het eerst in tien jaar terug naar Marokko. Hij twijfelt nog of hij de wedstrijden gaat kijken, daar is hij namelijk veel te nerveus voor. Dan rookt hij minstens drie pakjes sigaretten. Eén ding weet Doufikar zeker: “Ik ga in ieder geval niet met Marokkanen naar de wedstrijden kijken. Die schelden te veel. Als iemand een bal verkeerd speelt, beginnen ze al te schreeuwen.”
Ondertussen wordt het steeds drukker bij De Meerpaal. Het ene meisje komt klagend binnen vanwege de stakende buschauffeurs en de ander is juist dolblij omdat haar biologietoets niet doorging. Dit is tegenwoordig het leven van Doufikar. Het loslaten van de problemen van zijn dochters en zonen gaat hem lang niet altijd even goed af. “Soms belt de politie me om drie uur ’s nachts als er iemand is weggelopen,” vertelt hij. Dan heeft hij ze vaak binnen twee minuten weer te pakken en weet hij precies waar ze uithangen. “Mijn coördinator zegt weleens: ‘Aziz, je doet veel te veel. Laat het nou eens los.’ Ik kan het niet. Het is moeilijk om los te laten.”
Naast zijn werk bij De Meerpaal is Doufikar ook nog trainer bij de amateurclub SV Batavia ’90 in Lelystad. Daar bovenop komt nog de zorg voor zijn 89-jarige moeder, die bij hem in huis woont. Maar ondanks zijn drukke schema hoeft niemand zich zorgen om hem te maken, zegt hij. “Met mij gaat het altijd goed. Ik heb zoveel plezier in mijn leven. Ik geniet overal van en weet serieus niet wat boosheid is. Als mijn moeder gewoon wakker wordt, dan heb ik al een goede dag. Mijn zoontje snapt soms niet hoe ik altijd zo vrolijk kan zijn. Als ik wakker word, begin ik al te lachen. En als ik naar bed ga, dan lach ik nog steeds.”
—
Mis niets! Like VICE Sports Nederland voor je dagelijkse dosis ijzersterke sportverhalen.
