Vaste klanten van The Wood in Brussel delen hun wildste herinneringen

In de VICE-reeks reeks 'NIGHTS TO REMEMBER' kijken we terug naar de wilde nachten in legendarische Belgische clubs die helaas niet meer bestaan.

The Wood was een kleine donkere club aan de ingang van Ter Kamerenbos: een plek die de feestgangers van Brussel dierbaar is door de bijzondere house-feestjes, ultieme vrijheid en de onvergetelijke toiletmadam Jacqueline. In 2016 werd The Wood gesloten door geluidsoverlast, maar de club is weer open met een nieuwe naam en een nieuw concept: Le Flore, een afterwork cocktailbar voor de wannabe-bloggers van Brussel. Een slowfood restaurant met bloemetjesbehang: dat is een enorm contrast met vroeger.

Het enige wat we er nog aan over hebben, zijn foto’s van bezwete feestgangers waar een gesatureerde filter over is gezet voor een extra trashy look. Om deze mooie avonden te herdenken vroegen we van een aantal trouwe bezoekers om hun beste herinneringen aan The Wood te vertellen.

Mijn meest memorabele herinnering bij The Wood is toen Jean-Claude Van Damme naar de club was gekomen. Eerlijk gezegd, had ik echt geen idee wie hij was, ik had er vluchtig iets over gehoord, that’s it. Ik had hem wijsgemaakt dat ik de VIP-manager van The Wood was (een onbestaande job) en nam hem mee naar de zogenaamde VIP-ruimte. Wat in feite gewoon een ruimte was met een godvergeten zetel. Het team bracht hem champagne en ik babbelde wat met het meisje die hij had meegenomen. Op een gegeven moment vroeg hij of ik hem een gram cocaïne kon brengen. Ik nam zijn briefje van 50 dollar aan en ging naar beneden om het te zoeken. Ik heb uiteindelijk niets kunnen vinden. Om niet met lege handen terug te komen besloot ik aan 50 dollar bollen te kopen. Toen ik met mijn 10 pillen terugkeerde, was hij alles behalve content… Kort daarna vertrok hij.

Sinds het begin tot de sluiting, werkte ik bij The Wood. Vraag me niet naar de datums, die herinner ik me allang niet meer. We waren net een familie. Ik heb daar geweldige jaren doorgebracht en veel grappige herinneringen aan overgehouden. Bijvoorbeeld, op een avond toen de club overvol zat en er een ellenlange rij bij de vrouwentoiletten was, wou er een meisje voorsteken. Ik liet dat uiteraard niet toe, de andere meisjes in de rij waren even ongeduldig en moesten ook allemaal heel dringend. Haar antwoord en de daaropvolgende handeling verbaasden me echt, ze zei: "Oké, het kan me echt niet schelen, ik ga gewoon bij de jongens!" Ze ging naar de mannen wc, liet haar slipje zakken en piste zonder gêne ,voor iedereens ogen, in het urinoir.. De jongens waren aangenaam verrast, het was geweldig!

Verhalen over The Wood, ik kan je er wel honderden vertellen. De eerste nacht dat ik er werkte, zag ik een man schaamteloos met een discobal dansen op een tafel en niet echt de meest koosjere bewegingen maken. Wat er daarna gebeurde was super grappig. Mijn baas schreeuwde naar hem: “Hé jij ! Maak dat je wegkomt en stop met die bal te berijden!”. Ik vroeg me toen echt af waar ik in godsnaam was beland.

Krijg elke zaterdag onze 10 beste verhalen over nightlife en meer: schrijf je nu in voor onze newsletter.

Ik herinner me vooral de sfeer in het algemeen: dat we er konden doen wat we wilden. Soms deed ik bijvoorbeeld de kassa aan de ingang. Er waren mensen die echt op de grond kropen in de hoop stiekem langs me te kunnen glippen om niet te hoeven betalen. Wanneer ik ze dan betrapte kon ik er echt niet mee lachen. Het waren dan ook altijd dezelfde mensen. En de rokersruimte was net een apotheek: iedereen nam van alles. Ik vond dat, eerlijk gezegd, echt geweldig. We zaten in een club dat op een andere realiteit leek. Mensen vonden het geweldig. Sterker nog, zolang niemand werd betrapt, konden we alles doen. Mensen waren vrij. Dat was The Wood: vrijheid. Een keer, toen ik een hele nacht had gewerkt en uit de club kwam, zag ik de deuren van mijn auto wagenwijd openstaan. Een dude, die net was uitgeweest in The Wood zat rustig op een bankje mijn jointje te roken en de fles Jack Daniels te drinken die ik in mijn auto had gelaten. Dat was er echt over!

Op een avond was een kerel die we allemaal goed kenden super dronken geworden en was daarbovenop nog is mega high. Hij dacht dat het verdiep boven de dansvloer een toilet was, dus ging hij daar plassen. Het pis druppelde gewoon op de dansvloer. Nadat hij de dansende menigte een beetje verfrissing had geboden, ging hij in een hoekje van de club een dutje doen. De buitenwipper heeft hem wakker geschud en gaf hem de keuze: ofwel dans je, ofwel ga je naar huis om te slapen. Verbazend genoeg keerde hij terug op de dansvloer om te dansen, maar moest opeens weer nodig plassen. Hij besloot terug te keren naar zijn privé toilet. Dit keer hing hij net boven de buitenwipper en die was niet blij met een onverwachte douche. De buitenwipper greep die gast, met zijn pik nog in de hand, en smeet hem buiten. Dat is een van de vele prachtige verhalen bij The Wood.

Op een avond waren mijn vrienden en ik redelijk vroeg in The Wood aangekomen, dus er waren nog niet zo veel mensen. Zodat de avond goed zou beginnen besloot ik al een bol te pakken. Zonder na te denken legde ik de pil op mijn tong en besefte pas erna dat ik niks had om het mee door te spoelen. Ik ging naar de bar voor wat kraantjeswater, maar ze wilden dat ik ervoor betaalde. Op het toilet hetzelfde verhaal. Gedurende een goede twintig minuten loste de pil op mijn tong op en slikte ik het gewoon door met mijn speeksel. Je kan het al raden: ik stond zo strak als een maagd! Het was de eerste keer dat ik zoiets deed en zeker niet de laatste. Zo zie je maar dat The Wood mijn karakter heeft gevormd.

Manager zijn betekent vooral menselijk zijn. Het betekent dat je een geweldige ervaring moet garanderen, maar ook zorgen voor de artiesten, die na hun sets vaak willen uitrusten. Bij The Wood gebeurde dat allemaal in de keuken op de bovenverdieping. Daar stond toevallig ook mijn bureau. Wanneer iemand even aan de drukte wou ontsnappen dan was dat de plek waar dat mogelijk was: een moment van totale vrijheid.

Als ze naar mijn bureau kwamen vol pannen en kabels, wouden de dj’s het moment vereeuwigen door selfies te nemen en de pannen te ondertekenen. Deze foto’s zijn een sprekend voorbeeld. Onder de dj’s werd de keuken ook wel ‘Wood’s Hell Kitchen’ genoemd.

Toen ze dit kantoor binnenkwamen, uitgerust met potten, pannen en kabels, wilden de dj's dit moment vereeuwigen, door eerst selfies te nemen en vervolgens door onze potten te signeren. Daarna waren de muren aan de beurt. In de dj-scene werd de keuken uiteindelijk ‘Wood's Hell Kitchen’ genoemd!

The Wood, was een familie. Na een paar avonden daar maakte je al snel kennis met de resident dj's, de buitenwippers, de bartenders en de vaste rokers. Naar The Wood gaan was uit huis gaan om naar huis te gaan, snap je wat ik bedoel? Dankzij de kleine ruimte, de ligging in het Ter Kamerenbos en de verwaarloosde inrichting die de indruk wekte van een verleden rijk aan evenementen, slaagde The Wood erin om een ondergrondse sfeer, die ontbrak in Brussel, een plaats te geven.

*Op verzoek van deze trouwe bezoeker is z'n naam gewijzigd.

Volg VICE België ook op Instagram: