Luciano da Silva heeft het leven dat we allemaal willen leven

Tijdens de coronacrisis bellen we met voormalig spelers uit de Eredivisie, om erachter te komen hoe het nu met ze gaat. Van Shinji Ono in Japan tot Jozy Altidore in Canada. Al deze interviews zijn hier te vinden. Vandaag is de beurt aan Luciano da Silva.

“Hallo vriend!”, zegt Luciano da Silva als ik hem bel via FaceTime. Hij zit aan een tafel in zijn woonkamer in Brazilië, waar hij vanwege de coronacrisis in quarantaine zit. Luciano was zeven jaar lang een spectaculaire keeper bij FC Groningen. Hij groeide uit tot publiekslieveling en in 2009 kreeg hij de Zilveren Schoen, als één na beste speler van dat Eredivisie-seizoen.

Op Instagram ziet Luciano’s leven er altijd heerlijk uit. Hij fietst door de prachtige natuur en hij is niet vies van een barbecue en een biertje in de Braziliaanse zon. Ik ben erg benieuwd hoe het met hem gaat. In vloeiend Nederlands vertelt hij over zijn vriendschap met vechtsportlegende Semmy Schilt, barbecues met Virgil van Dijk en zijn liefde voor Guus Meeuwis.

VICE: Hey Luciano, hou je het een beetje vol in quarantaine in Brazilië?
Luciano da SIlva: Het enige wat ik doe, is boodschappen en even hardlopen of fietsen. Daarna gelijk weer naar binnen. Dat is niks voor een Braziliaan. Ik mis het buiten zijn, barbecuen en een lekker biertje drinken. Je zit gewoon in de gevangenis hè.

Hoe zag je leven eruit voor de coronacrisis?
Ik woon weer in mijn geboorteplaats, Purilândia, een klein dorpje met ongeveer vierduizend inwoners. Het ligt midden tussen de bergen in de natuur. Ik moest stoppen met profvoetbal vanwege een lastige knieblessure. Mijn fysio raadde me aan om te gaan fietsen voor mijn herstel. Ik ga graag lange stukken wielrennen in de prachtige omgeving: er zijn watervallen en bergen. Ik probeer mezelf altijd uit te dagen door op een hele hoge berg te komen. Ik ben vaak helemaal kapot als ik de top heb bereikt, maar het is daar echt een paradijs. Ik blijf dan nog wel twee uurtjes hangen voordat ik weer op mijn fiets stap.

Werk je nog? Of kun je nog wel even vooruit met het geld uit je carrière?
Vorig jaar was ik keeperstrainer bij de beloften en de hoogste jeugd bij mijn oude club, Germinal Beerschot. Al mijn papieren zijn nu in orde en ik heb een interessante aanbieding gekregen van ze. Door de coronacrisis is het even lastig, maar ik ga binnenkort met mijn familie overleggen wat we gaan doen. Ik vind het leven hier in Brazilië geweldig, maar het lijkt me een mooie uitdaging om keeperstrainer te worden. Het zou wel betekenen dat niet meer elk weekend bestaat uit bier en feest.

Keep je nog weleens?
Sinds ik ben gestopt bij FC Groningen heb ik geen keepershandschoenen meer aangetrokken. In 1998 heb ik hier een belangrijk regionaal jeugdtoernooi gewonnen als keeper. Ik wil dat de mensen dat van mij onthouden. Ik zit wel in een team met allemaal jeugdvrienden van me. Ik ben nu verdedigende middenvelder, van het type Casimiro. Na de wedstrijd gaan we lekker barbecuen in de zon. Heerlijk is dat.

In je eerste jaar bij FC Groningen werd je geen basisspeler. Hoe was dat begin voor jou?
Moeilijk. Ik ben een enthousiast persoon en maak graag grapjes, maar ik kwam in een hele serieuze groep terecht met oude mannen als Erik Nevland en Evgeniy Levchenko. Bij Beerschot was ik de publiekslieveling en even dacht ik: wat heb ik nu voor keuze gemaakt in mijn leven? Het duurde even voordat ik nieuwe vrienden maakte. Bruno Silva was bijvoorbeeld heel erg gesloten. Ik riep dan enthousiast: “Goedemorgen!” Hij groette alleen terug en zei verder niets, en dat terwijl we dezelfde taal spreken. Ik vond hem een hele vervelende jongen in het begin, maar later zijn we goede vrienden geworden. Gelukkig kreeg ik na een jaar wel de kans om eerste keeper te worden en maakte ik snel veel vrienden in Groningen.

Een van je goede vrienden uit Nederland is vechtsportlegende Semmy Schilt. Hoe is die vriendschap ontstaan?
Ik was altijd al een liefhebber van vechtsport. Ik weet nog dat ik met Bruno Silva in de Ni Hao was, een Chinees restaurant in Groningen. Daar zag ik Semmy voor het eerst. Ik zei: “Bruno, dat is Sem Schilt, hij is bekend!” Ik durfde hem niet om een foto te vragen. Later heeft iemand voor me geregeld dat ik een keer bij de academie van Sem mocht komen kijken. Daar spraken we elkaar voor het eerst en zo kwam ik erachter dat hij is getrouwd met een Braziliaanse. Onze vrouwen zijn nu nog steeds goede vriendinnen. Daarna heb ik hem uitgenodigd om bij mij thuis te komen eten. Dat werd een mooie traditie, bijna wekelijks gingen we bij elkaar een hapje eten.

Heb je ook weleens een training gevolgd bij Schilt?
Eén keer, daarna nooit meer. Ik kon niet meer lopen joh.

Spreken jullie elkaar nog?
Ik heb dagelijks contact met Sem en zijn vrouw. We hebben zoveel barbecues samen gehad. Vorig jaar ben ik nog vier nachten bij hem blijven slapen in Nederland. Ongeveer drie jaar geleden ben ik ook met hem naar Copacabana geweest. We hebben lekker op het strand gezeten en genoten van het weer. We hebben een fantastische band.

In jouw tijd bij FC Groningen liep Virgil van Dijk daar ook rond. Hoe was hij als jonge gozer?
Zelfs toen hij jong was imponeerde hij al door zijn lengte en zijn stemgeluid. Iedereen had meteen respect voor hem. We hadden een groepje met jongens als Johan Kappelhof, Lorenzo Burnet en Género Zeefuik. Daar zat Virgil ook bij. Elke maand organiseerde ik een barbecue bij mij thuis voor die jongens. Ik heb nog een aantal actiefoto’s op het veld van Virgil en mij samen. Die laat ik hier weleens aan mijn vrienden zien. Die kunnen niet geloven dat ik met hem heb gespeeld.

Had je verwacht dat hij zo goed zou worden?
Nee, ik zag wel dat hij veel talent had, maar dat hij de Champions League zou winnen en de beste verdediger van de wereld zou worden had ik niet verwacht. Je ziet ook genoeg spelers met kwaliteiten die het uiteindelijk niet in de top terechtkomen. Gibril Sankoh was bijvoorbeeld ook echt een topverdediger. In die tijd was hij beter dan Van Dijk. Ik heb ook nog twee weken met Luis Suárez getraind voordat hij naar Ajax vertrok. Later speelde ik in een elftal met Dusan Tadic.

Hoe was dat?
Van die drie gasten had ik de hoogste verwachtingen dat Tadic de top zou bereiken. Na de training bleef hij zeker een uur langer op het veld dan de andere spelers. Dusan was echt een soort Cristiano Ronaldo. Vorig jaar met Ajax tegen Real Madrid was hij op zijn best. Ik ben een Real-supporter, dus hij heeft toen mijn dag verpest. Maar tegelijk was ik zo blij voor hem.

Klopt het dat jij altijd de muziek regelde in de kleedkamer?
Haha, dat leverde altijd ruzie op. Ik was een tijdje de oudste speler en luisterde ook naar oude muziek. Daar waren de jonge gasten niet altijd blij mee. Daarna begon ik langzaam ook andere muziek te draaien. Ook Nederlandse artiesten: André Hazes, Guus Meeuwis en Marco Borsato waren mijn favorieten. Ik luister thuis nog steeds weleens Nederlandse muziek. Het Is Een Nacht van Guus Meeuwis is mijn lievelingsnummer.

Uiteindelijk werd je erg geliefd bij FC Groningen en won je in 2009 de Zilveren Schoen. Heeft die prijs een mooi plekje in Brazilië?
Ik heb die uitreiking van die prijs wel tien keer teruggekeken in quarantaine. De prijs staat bij mijn moeder thuis in de woonkamer, samen met allerlei foto’s uit mijn carrière. Ik kom uit een klein dorpje en in een groot land als Brazilië is het een mirakel om dan zo’n mooie carrière te krijgen. Ik heb zulke mooie herinneringen, zo heb ik ook een keer mee mogen doen in een wedstrijd voor Unicef met de vriendenteams van Zinedine Zidane en Ronaldo.

Waarom werd jij daar voor gevraagd?
In de organisatie van die wedstrijd zat een man die normaal gesproken van alles regelde voor de trainingskampen van FC Groningen in Portugal. Hij besloot mij te vragen omdat hij het zo mooi vond dat mijn moeder de Zilveren Schoen aan mij had uitgereikt. Niet veel later zat ik in het vliegtuig richting Lissabon met jongens als Edgar Davids, Patrick Kluivert en Jaap Stam. Wow! In het hotel zag ik jongens als Luís Figo, David Beckham en Thierry Henry lopen. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment aan een tafel zat en er naast me een stoel vrij was. Iemand tikte me op mijn schouder: “Mag ik hier zitten?” Ik keek om en het was Michael Laudrup. Natuurlijk mag jij daar zitten!

Was je zenuwachtig tussen die grote sterren?
In de kleedkamer zat ik naast Jens Lehmann en Pavel Nedved. Ik speelde vroeger altijd op de PlayStation met Juventus, dus ik vond het vooral bijzonder om Nedved te zien. Hij was zo sympathiek, niet normaal. Ik heb uiteindelijk vijftien minuten mogen spelen, maar die hele dag was een droom.

Heb jij nu nog grote dromen?
Ik zou het mooi vinden om keeperstrainer te worden bij Beerschot, maar de coronacrisis doet me beseffen dat ik ook iedere dag moet genieten. Het leven kan zomaar voorbij zijn. Bedankt voor dit leuke gesprek trouwens! Mocht je ooit in Brazilië zijn, kun je me altijd bellen. Je kunt hier gewoon blijven logeren, geen probleem!

-

Naast onze geschreven verhalen en video's hebben we nu ook een podcast: De Wereld van VICE Sports. De afleveringen zijn hier te luisteren bij Apple of hier op Spotify: