Jaarlijks worden er, tijdens het feest van Sint-Franciscus van Assisi, van alle soorten dieren zoals goudvissen, katten en honden gezegend op het Vossenplein in Brussel.
Al heel m’n leven lang bleef ik ver op afstand van de zondagse misviering. Dat komt niet alleen door het feit dat mijn religie op een andere dag in de week hun geloof belijdt, maar vooral omdat ik andere dingen te doen heb op zondag dan iemand te aanbidden wiens hele bestaan en impact ik sterk betwijfel, en meer nog omdat het de enige dag van de week is wanneer ik kan chillen met mijn katerkop zonder enig - productief - doel.
Advertentie
Maar, elk jaar ben ik toch nieuwsgierig naar een half-religieus half-volkse viering in mijn wijk die mijn aandacht trekt zonder noodzakelijk mijn quasi-atheïstische ideologie te beledigen. Velen zagen al de DIY-posters die de muren van de Marollen bekladden met daarop de aankondiging van het Sint-Franciscus van Assisi feest, de patroonheilige van de dieren voor de Christenen op het Vossenplein. Het is een feest waar dieren en hun baasjes worden uitgenodigd, door VZW Amis du Marché, om een zegen te ontvangen van Vader Walbert. Deze ode aan trouwe viervoeters en andere - minder conventionele - huisdieren (hier discrimineren we niet tussen dierenliefhebbers), is een oude traditie uit de wijk die dateert uit 1932.
Père Walbert
Om de ceremonie wat te verhelderen, vertel Vader Walbert me: “Ik doe dit al 25 jaar, ik heb al heel wat honden, katten, politiepaarden, boerengeitjes en andere - minder voorkomende - dieren gezegend.” De VZW vertelt me dat ook konijnen, paarden, ratten, ezels, vissen, ganzen, papegaaien, chinchillas, fretjes, hamsters, duiven, cavia’s, hanen, slangen en soms zelfs de urnen van overleden dieren al gezegend zijn geweest. Ik vind het moeilijk te geloven dat dieren even dom kunnen zijn als mensen om te geloven in religieuze bullshit, maar met het verloop van tijd dagen toch telkens weer mensen en hun dierenvrienden op tijdens deze eerste zondag van oktober. Wat mij op het eerste zicht een religieus evenement leek, blijkt uiteindelijk gewoon een vrolijk buurtfeest met enerzijds de gelovigen en anderzijds een publiek dat het spektakel volgt als het ware een show of dierenspel.
Advertentie
Op het plein passeer ik een vrouw die met wat moeite mijn vraag om haar naam hoort, ze legt me uit dat ze elk jaar komt om haar hondje Diana te laten zegenen. Vorig jaar had ze het gemist door corona, maar was van plan om een dubbele zegening te vragen om het goed te maken. Zeker de helft van de aanwezigen hier zijn vaste bezoekers van de bijeenkomst, de andere helft is er volledig per toeval, wat zorgt voor best wat grappige scènes tussen gelovigen en zij die er waren voor de lol.
Uiteindelijk stapt het evenement nogal snel weg van diens wonderlijke karakter om plaats te maken voor een defilé van verwarde en verwilderde dieren, een applaudisserend publiek, een spreker die de helft van de namen en leeftijden niet kan uitspreken en een priester met een aanstekelijke glimlach die vooral honden zegent met een wijwaterkwast die er verdacht veel meer uitziet als een wc-borstel dan een religieus relikwie. Bon, het was best een unieke zondag.
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
