Deze week in mijn tweewekelijkse kunstcolumn onder andere een textielslagerij, borsten, hamburgers, hakenkruizen, een museum vol met, eh, ‘dingen’, en een chique erotische schildering. Ik was even in Berlijn.
Ik ben van mezelf een wandelend cliché. Zo iemand die in Utrecht geboren is en dan van zichzelf per se in Amsterdam moet wonen, alleen maar omdat hij van tekenen houdt en zichzelf ziet als ‘anders dan anderen’. Op zich zou dat nog tot daaraan toe zijn als ik daar dan gewoon lekker tevreden zou zijn, maar eigenlijk mijmer ik sinds ik in de hoofdstad woon al weer naar een stad die nog groter, beter en vrijer is.
Videos by VICE
Je raadt het al: geheel volgens het cliché heb ik het over Berlijn. Ik was er laatst en gelijk schoten er gedachtes door mijn hoofd van: ‘in Nederland lijkt alles en iedereen uit een folder van De Blokker gestapt te zijn, terwijl in Berlijn alles lijkt te komen uit een tweedehandswinkel die zelf nog niet helemaal door heeft hoe hip hij is’.
Het is natuurlijk ook wel echt waar dat alles er net even wat schattiger en minder vinexwijk-achtig uitziet, zoals bijvoorbeeld onderstaande foto van de Nederlandse en de Duitse postfiets bewijst. Maar ja, dit vindt dus elke Nederlander uit een grote stad, op vakantie in Berlijn.
Daarnaast is er op het gebied van kunst zoveel te beleven dat je alleen al daarom nooit meer terug zou willen.
De winkel waar alles in de vorm van worsten was
Zo liep ik nietsvermoedend door Kreuzberg en was daar opeens een winkel die eruitzag als een slagerij, maar waar enkel worsten gemaakt van textiel werden verkocht. Sommige van die worsten hebben daarnaast ook nog een functie, zoals de salamiworst die je ook kan gebruiken als neksteuntje in het vliegtuig, maar de meeste zijn toch niet veel meer dan simpelweg worsten gemaakt van textiel. En daar blijkt in Berlijn dus gewoon genoeg vraag naar te zijn om de zaak draaiende te houden.
Gelukkig kunnen wij ook online textielworsten bij ze kopen.
Het museum der dingen
Een ander pareltje is het ‘Museum der Dinge’ waar zoals de naam doet vermoeden enkel dingen worden getoond. Eigenlijk zijn er vooral van die spullen te zien die je altijd wil kopen op rommelmarkten omdat ze zo geinig zijn, maar waarvan je het toch niet doet om te voorkomen dat je huis langzaam verandert in een ‘museum der dingen’.
Het leukste is dat ze al die dingen hebben geordend, en de categorieën zijn te schattig. Zo is er de categorie ‘dingen die rood zijn’, maar ook de categorie ‘dingen die op iets lijken, maar dan zijn nagemaakt van hout.’
Hieronder zie je de foto’s van mijn lievelingscategorieën, en zo voorspelbaar als ik ben hebben die te maken met borsten, hamburgers en hakenkruizen.
We moeten allemaal selfies gaan maken zoals Cindy Sherman
Naast schattige, ludieke dingen zoals hierboven beschreven, is er ook heel veel echt goede kunst te zien. Zoveel zelfs, dat je er een fulltime taak aan zou hebben als je alle galeries en musea en andere tentoonstellingsruimtes zou willen bezoeken.
In de ‘me Collectors Room Berlin’ is bijvoorbeeld een tentoonstelling te zien van fotografiegrootheid Cindy Sherman. Het grootste gedeelte van haar oeuvre bestaat uit foto’s die ze van zichzelf heeft gemaakt. Ik snap dat dat vermoeiend klinkt, in deze tijd waarin we toch al meer selfies dan echte gezichten op een dag voorbij zien komen, maar Cindy Sherman transformeert zichzelf voor elke ‘selfie’ eerst tot een door haar bedacht personage, en doet dit op zo’n obsessieve en freaky manier dat je uren naar haar foto’s wil kijken.
En er valt ook een hoop te leren voor ons. Zo vind ik persoonlijk dat we enkel nog selfies van onszelf mogen plaatsen als we eerst net zoveel moeite doen om iets bijzonders van onszelf te maken als Cindy Sherman doet.
De erotische muurschildering van de Hospital Bar
Eenmaal terug uit Berlijn liep ik natuurlijk mokkend door mijn eigen stad, waarvan ik (zoals iedereen) vind dat-ie tuttig is geworden en steeds meer lijkt op een attractiepark voor toeristen. Maar door Berlijn stonden mijn zintuigen wel nog wagenwijd open. En terwijl ik met een lichte frons over de wallen liep, om een reden die je niks aangaat, zag ik opeens een prachtig kunstwerk waar ik waarschijnlijk al vele malen aan voorbij was gelopen.
Het is namelijk de muurschildering van de Hospital Bar, een pornotheater in ziekenhuisstijl. Van de vriendelijke portier hoorde ik dat alle meisjes die er werken zusterpakjes dragen.
En hoe leuk is het dat seks hier niet verkocht wordt met flashy foto’s, maar met zo’n gigantisch en ook enigszins vreemd schilderij, waar naast knappe zusters ook een vieze dokter op te zien is. [Die vieze dokter moet trouwens Jan Otten voorstellen, de eigenaar van Casa Rosso, waar de Hospital Bar bij hoort.]
Fuckboy en zijn afkeer voor zijn ‘white prvilige’
Al weer iets vrolijker kwam ik thuis en daar zag ik op Facebook dat ik was uitgenodigd door art space ‘Zoetje Broodjes’, om te komen kijken naar de performance Fuckboy. Zoiets laat ik me natuurlijk geen twee keer vertellen. Ik had nog nooit gehoord van Zoete Broodjes, maar als een kunstruimte zo heet dan moet het wel leuk zijn.
De performance ging volgens Facebook over ‘the dirt behind skinny white male privileges’ van kunstenaar André Chapatte. In Zoete Broodjes sprak ik zijn zus die vertelde dat hij altijd al boos was om al zijn ‘white priviliges’, tot grote frustratie van zijn ouders die juist zo hard harden gewerkt hem al die privileges te kunnen bieden.
De performance was uiteindelijk een grappig ongemakkelijk liedje, dat gezongen werd tussen allemaal bontgekleurde objecten die uit een soort lugubere kindermusical leken te komen.
Ik ging er weg met het gevoel dat Amsterdam toch wel veel meer spannends te bieden heeft dan ik eigenlijk dacht.
Ik wil trouwens ook nog even wijzen op deze stoel, die ook gemaakt is door André Chapatte. Ik zou die heel graag willen hebben.
En ga ook naar ‘showroom Mama’ in Rotterdam!
Als allerlaatste wil ik iedereen aanmoedigen om naar de tentoonstelling van Mike Noonen te gaan, die komende vrijdag opent in showroom Mama in Rotterdam.
Op zijn website zag ik namelijk dat hij bijvoorbeeld deze geweldige petten maakt, en ook deze knuffelhondtafel met de langste poten ooit. Als de tentoonstelling in Mama net zo fantastisch wordt als deze werken, dan wordt het dus vrij fantastisch.
