Via gemeenschappelijke vrienden stuitte ik onlangs op de instagrampagina van Astrid de Wolff, een vijfentwintigjarige vrouw uit Waspik. Ze is een typische journalistiekstudent die de wereld rondreist en naar festivals gaat. Ook wordt ze al haar hele leven bezocht door buitenaards leven, waar ze soms seks mee heeft. Dat schrijft ze althans zelf onder foto’s van haar alien-schilderijen, die tussen de vrolijke vriendinnenfoto’s en reiskiekjes op haar Insta staan. De schilderijen maakt ze na elke ontmoeting met een buitenaards wezen, als manier om het te verwerken. Ik sprak haar over haar ontmoetingen en haar schilderijen, dit is hoe ze het vertelde.
Voordat ik mijn verhaal vertel, wil ik benadrukken dat dit niet per se de ultieme waarheid is. Dit is mijn verhaal, mijn eigen interpretatie van een reeks ingrijpende momenten in mijn leven en dus mijn waarheid. Ik wil gewoon mijn verhaal kunnen vertellen, want ik heb ontdekt dat dit niet alleen mijn verhaal is, maar ook dat van vele andere mensen.
Videos by VICE
Ik ben een vijfentwintigjarige vrouw en afgestudeerd als journalist. Nederland voelde nooit echt als mijn thuis, dus werkte en reisde ik door Europa als henna-artiest, burlesquedanseres en als beveiliger tijdens de Oktoberfeesten in Duitsland. Nu ben ik terug in Nederland, en na een tijdje hoofdredacteur te zijn geweest, werk ik nu als werkcoach voor mensen met een handicap.
Mijn moeder zei dat ik me als baby al vreemd gedroeg, alsof ik niet goed kon omgaan met mijn kleine, lompe babylichaampje. Ik was drie jaar toen ik me voor het eerst heel erg slecht begon te voelen. Ik was altijd ziek, kon niet stoppen met huilen en voelde me erg naar en misselijk zodra iemand me op zijn of haar schoot nam. De dokter wist niet wat er met me aan de hand was, mijn moeder was ten einde raad. Ze besloot uiteindelijk een alternatieve geneesheer te raadplegen, iets wat destijds erg controversieel was. Hij zei dat ik overprikkeld was en sloot met wat speciale technieken de energie af in mijn kamer. Het klinkt abstract, maar het hielp wel.
Enkele jaren later werd ik weer angstig. Ik had het gevoel dat ik elke nacht bezocht werd door een indringer die me mee wilde nemen. Elke nacht was ik bang om in slaap te vallen. Ik verstopte me tussen een fort van vijf teddyberen en sliep altijd met mijn stokpaardje dicht bij me, omdat dat me een gevoel van veiligheid gaf. Als er de volgende ochtend een knuffel was verplaatst, of mijn deken was omgewoeld, wist ik het zeker: iemand was die nacht in mijn kamer gekomen. Ik was vijf jaar, en doodsbang.
Toen ik zeven was had ik mijn eerste slaapverlamming. Ik viel in slaap, schoot weer wakker, maar kon me niet bewegen. Mijn lichaam was volledig verlamd. Iemand fluisterde constant mijn naam in mijn oor, en ik hoorde ratelend, mechanisch gezoem – zoals een wasmachine. Zodra ik wakker schoot, liep ik naar mijn moeder om het te vertellen. Ze zei dat er niets was waar ik me zorgen over hoefde te maken.
Het is nooit mijn moeders intentie geweest, maar vanaf dat moment durfde ik niet meer over mijn ervaring te praten. Ondertussen werd het steeds erger.
Toen ik een dertien was werden die nachten alsmaar intenser. Tijdens een nacht hoorde ik weer dat mechanische gezoem. Ik was volledig verlamd en terwijl ik me wilde omdraaien, voelde ik dat mijn benen werden opengeduwd. Plots had ik het gevoel dat er een grote nagel van misschien wel vijftien centimeter bij me naar binnendrong, en mijn eitjes weggeschraapt werden. Ik voelde me misbruikt en dacht dat ik krankzinnig was geworden, maar wilde er nog steeds met niemand over praten. Een van mijn rauwste ervaringen was een ontmoeting met een man die me vertelde dat ik was uitgekozen om seks te hebben met een god. Hij vertelde me dat het een eer was, en dat het respectloos was om het af te wijzen, maar ik wilde het niet. Toch liet ik me ompraten, maar de seks was allesbehalve spiritueel of verlichtend. Ik werd wakker met een intense pijn aan mijn vagina. Het was een ongelooflijk traumatiserende ervaring.
Die slechte nachtrust en vreselijke ervaringen zorgden ervoor dat ik op instorten stond. Ik was zodanig futloos en angstig, dat mijn moeder me naar school moest brengen en weer ophalen, anders hield ik het niet vol. Mijn moeder besefte dat er iets moest veranderen en probeerde zich open te stellen voor mijn vreemde verhalen, om beter te kunnen begrijpen wat er met me gebeurde.
Vanaf toen ben ik mijn ervaringen en dromen gaan analyseren en bestuderen. Ik kwam erachter dat ik me tijdens die verlamming in een andere dimensie bevond, mee kon luisteren met de gesprekken, en zelfs mee kon praten. Zo ontdekte ik steeds beter wat er met me aan het gebeuren was. Elke nacht leerde ik meer van de wezens die me bezochten, door naar gesprekken te luisteren en te kijken naar wat er om me heen gebeurde. Ik werd steeds minder bang, omdat ik zo leerde dat die wezens me geen kwaad wilden doen. Ik bleek namelijk enkel een onderdeel te zijn van hun voorplantingprogramma – ze gebruiken mijn eitjes om nieuwe wezens te maken. Door deze kennis kon ik langzaam herstellen van al die traumatiserende nachten.
Je vraagt je waarschijnlijk af hoe zeker ik ben dat dit me allemaal echt is overkomen. Ten eerste herinner ik me de gesprekken net zo helder als telefoongesprekken. Mijn zus – die altijd naast me sliep – heeft bovendien het bed geregeld zien bewegen, en me vaak vreemde dingen horen zeggen in mijn slaap. Ook werd ik soms wakker met fysiek letsel, zoals twee blauwe plekjes op de plaatsen waar ik een injectie kreeg door een alien tijdens mijn uittreding. Toch zijn ook dat niet echt bewijzen, althans niet voor de buitenwereld, maar ik hoef me ook niet meer te bewijzen. Ik weet wat ik meegemaakt heb, en ik heb het ook nooit anders gekend.
Sinds ik die ervaringen geaccepteerd heb als een deel van mijn leven, heb ik ook geleerd ervan te genieten. Daarbij merk ik ook dat mijn hersenen alsmaar meer beelden toelaten, waardoor ik de aliens steeds vaker echt kan zien, in de plaats van alleen te voelen. Toen ik veertien was had ik een prachtige ervaring: ik zag een blauwachtige alien, die zodra hij me zag ‘mama!’ uitschreeuwde van blijdschap. Ik zag het als mijn zoontje van een andere wereld.
Ook de seksuele ervaringen werden steeds leuker. Op een avond werd ik bezocht door een draakachtig wezen dat als een slang om mijn lichaam gleed. Alle kleine plekjes van mijn lichaam werden gestimuleerd. Het was sensueel en ongelooflijk geil. Ik ben dus niet meer bang, maar laat het toe. Ik ben me er bewust van dat niemand me pijn wil doen, en dat die wezens er waarschijnlijk niet eens beseffen dat ik alles zo helder ervaar.
Ik heb mijn ‘multi-dimensionale leven’ dus geaccepteerd, maar dat betekent niet dat mijn omgeving dat ook doet. Een lange tijd heb ik daardoor nooit over mijn ervaringen gepraat. Tot dat ik niet meer anders kon. Ik realiseerde dat niet de griezelige bezoeken, ontvoeringen en seksuele ervaringen traumatiserend waren, maar vooral het feit dat ik het met geen enkel ander mens kon bespreken. Ik voelde me zo ongelofelijk anders en kon mezelf en de dromen totaal geen plekje geven.
Mijn moeder is heel begripvol en de mensen in mijn directe omgeving doen ook hun best om me te begrijpen, maar ik merk dat mensen het heel moeilijk vinden om me serieus te nemen. En dat is prima. Mensen vinden me raar. Lange tijd wilde ik me echt bewijzen en mensen zelfs overtuigen van mijn verhaal. Dat werkte averechts. Nu wil ik dat niet meer doen, maar ik wil wel nog steeds mijn verhaal kunnen vertellen, zonder mensen heel erg te choqueren. Daarom heb ik besloten mijn verhalen te vertellen aan de hand van tekeningen.
Ik schilder de wezens die me bezoeken en deel die schilderijen met de wereld. Sommige aliens heb ik in detail kunnen zien en kan ik zo naschilderen, bij anderen heb ik het beeld meer gebaseerd op het gevoel dat ze me gaven. Ik hang de schilderijen soms op in mijn kamer, afhankelijk van in wat voor bui ik ben. Sommige schilderijen verkoop ik voor vijftig euro.
Maar veel schilderijtjes zet ik gewoon op Instagram, zodat mensen er naar kunnen kijken en zelf hun conclusies kunnen trekken. Sommige mensen lachen, anderen zijn geïntrigeerd en stellen vragen. Weer anderen vinden het gewoon mooi, en zien het puur als iets artistiek of hebben een hele emotionele reactie hierop, omdat ze zich hier in herkennen. Ik ben namelijk niet de enige die dergelijke ervaringen heeft: over de hele wereld zijn er duizenden gelijkwaardige getuigenissen van mensen die ook bezocht worden door aliens. Voor hen zijn deze tekeningen ook een steun, omdat ze niet beseffen dat ze alleen zijn. En wat mensen ook vinden, over een ding kunnen we allemaal eens zijn: de kans is vrij klein dat we de enigen zijn in dit universum. Dat is een gedachte die me vooral erg vrolijk maakt.
