We komen voor de pintjes, maar blijven voor de patron, in La Parenthèse

Welkom bij ‘LAST CALL', een rubriek waarin we bij doorgewinterde barmannen en -vrouwen aan de toog hangen om wat van hun levenswijsheid op te doen. Van hoe je over een gebroken hart heen komt tot welke drankjes je niet moet bestellen als je niet uitgelachen wil worden.

Let op: sommige passages bevatten uitspraken over zelfmoord die kunnen triggerend zijn voor sommige mensen.

Ik kwam zo’n twee jaar geleden toe in Brussel, met mijn oude Suzuki Alto. Volgens iedereen was alles wat cool is, te vinden in de heilige Begraafplaats van Elsene. Dus ging ik tussen de grafstenen wandelen, op zoek naar Jacques Brel - zonder geluk, helaas - en zag er een man hyacinten planten. Destijds begreep ik de hype niet. Dat werd me later nog uitgelegd. 

Achteraf gezien blijft het kerkhof veel interessanter dan de buurt - als ik nog een keer het voorstel krijg een kan met amber bier te delen in de Tavernier, leg ik een kotsje. Ver weg van de hipster sfeer die er heerst in de meeste bars van de Begraafplaats van Elsene, is La Parenthèse, een paar straten verder, een van de laatste overlevende, kleine cafeetjes in de buurt. Hier ben ik heen gevlucht na mijn bezoek, en leerde ik Marie kennen, de eigenaar van La Parenthèse. Ik ben er zeker van als Delacroix Marie had gekend, had het personage van het schilderij van De Vrijheid leidt het volk rode haren en blauwe ogen gehad. 

Om de sfeer wat te schetsen: mijn vriend Paul Labourie is slachtoffer van een verschrikkelijke verkoudheid die hij hoopte te genezen door een hoop essentiële oliën te smeren. Dus toen hij een dubbele espresso bestelde, antwoordde Marie: “Eerst en vooral, vragen we een koffie hier in België, zoals iedereen dat doet. En ten tweede, wat is die geur? Ben jij dat die zo ruikt?” Een paar weken later stellen we Marie voor om even te praten, zodat we haar café kunnen vereeuwigen op papier en in foto’s. De patron ging akkoord, hoewel ze zich zelden blootgeeft aan de media, behalve dan voor een reclame voor een Vlaamse condoom. Niet slecht, eigenlijk. 

VICE: Mag ik je een beetje een vreemde vraag stellen?
Marie: Ja, goed, maar dan krijg je misschien ook een vreemd antwoord. 

Herinner je je de eerste keer nog?
De eerste keer dat ik seks had was echt slecht. De jongen was niet mis, maar vraag me zijn naam niet. Ik zou het je niet kunnen zeggen. Hij was Zwitsers.

Ja, het is best moeilijk om een Zwitsers persoon in te beelden als een echt beest in bed.
Over het algemeen heb ik eigenlijk alleen maar lokale mannen gehad. Ah ja, neen. Ik werd verliefd op een Fransman toen ik 18 was. Hij was tien jaar ouder, en suïcidaal. Hij wou af en toe zijn leven eindigen. Ik vond dat niet grappig want mensen die zelfmoord plegen kunnen me niets schelen. Bon, hij stierf op z’n 33ste. Op een dag was ik het beu en zei ik: “Als je zelfmoord pleegt, spring dan uit een raam.” We gingen uit elkaar, hij keerde terug naar Parijs en sprong daar uit het raam. Hij sprong van het derde verdiep maar zijn poging mislukte, hij stierf pas zes uur later. 

Hoe voelde je je daarbij?
Het kon me niet schelen. 

Je bent een harde.
Nee. Hij bleef enkel bij me voor het comfort. Ik kookte, deed de was, poetste, werkte, … je gaat niet bij iemand intrekken simpelweg omdat je hun appartement goed vindt. Dus gingen we uit elkaar. Ik zei dat hij maar een tijdje terug moest gaan naar zijn moeder. En dat deed hij ook. 

En wat zorgt ervoor dat jij elke ochtend uit je bed geraakt?
Werk. Ik doe mijn café elke dag met veel plezier open en dicht. Ik moet actief blijven. Ik ben al aan het werk sinds ik een tiener was. Toen ik 14 was, ging ik binnen in een heel chique restaurant, in de Louizalaan. Er was een prachtige, witte, marmeren trap, ik zag ze zo graag toen ik met mijn moeder passeerde onderweg naar de galerijen. En op een dag ben ik, in plaats van naar school te gaan, de grote trap op gewandeld. Ik duwde de deur open, wandelde door de keuken tot een man kwam en me vroeg wat ik daar deed. “Ik ben gekomen om te werken.” Hij vroeg me wat ik kon. Aardappelen pellen, wortelen pellen, alles wat ik thuis geleerd had. Ik kom van een familie met acht, waarvan ik de derde ben. Toen kwam er een oudere vrouw binnen. Ik mocht haar vervangen, ze zou over een maand vertrekken. Ik zei goed, maar kon ik nu blijven? Waarop de man antwoordde: “kom terug over een maand.” Ik zei hem dat het nu of nooit was. Ik mocht blijven en kwam de volgende dag terug.

Hoe komt het dat je zo vlotjes ben?
Ik ben al altijd een doorzetter geweest. Ik was alleen maar bang van mijn mama. 

Heb je schrik van je moeder?
Nee, van mijn mama. De moeder, dat is de persoon die je verwekt. De mama is degene die je opvoedt. Vergeet dat nooit. De meeste idioten kunnen een moeder worden. Maar niet iedereen is een mama. Dus zei ik nooit iets tegen mijn mama. Zelfs op mijn 18de had ze nog alle macht. Het was wel meer een kwestie van respect dan angst.

Waar heb je dan geen schrik van?
Ik ben bang van niemand. Niet de politie, de leraar noch de non. In het eerste leerjaar had iemand een lolly gepikt en die in mijn bank verstopt. De leerkracht trok me aan mijn oren. Maar ik had dat daar niet gelegd, dus vond ik dat ze zich moest verontschuldigen. Ze weigerde. Ik wachtte tot ze iets op het bord zou schrijven, nam dan de stoel, zette het op het platform en ging erop gaan staan. Ik tikte de leerkracht op de schouder, ze draaide zich om en mijn kleine handje ging recht naar haar gezicht. Toen stapte ik van de stoel, zette die terug op z’n plek en ging gaan zitten. De leerkracht was natuurlijk boos en ik belandde daarmee de volgende dag in het kantoor van de directeur. Maar ik vroeg gewoon om een verontschuldiging wanneer dat aan de orde was, iets wat ook van mij verwacht wordt. Mijn mama ging naar het huis van de directeur en ook de directeur kreeg een klets in het gezicht. Je raakt haar kinderen niet aan.

Ik was vorige week hier om goeiendag te komen zeggen, maar je was hier niet. Je collega vertelde me dat het een heilige dag was voor jou, gereserveerd voor je kleindochter. Lijkt ze erg op jou?
Mijn kleindochter is 13 en doet aan krav-maga. Mijn dochter heeft zeker wat van mijn karakter mee. Ze is leerkracht en weet perfect hoe een situatie onder controle te krijgen, door simpelweg te praten. Want je hoeft niet altijd te kiezen voor geweld. Soms kun je beter kwetsen met woorden. Hier hoef ik niet vaak te vechten, want ze krijgen 30 seconden om het af te trappen. Maar als ik vanachter mijn toog moet komen, dan zul je het voelen. 

Het is trouwens al je derde grenadine met muntsmaak sinds ik hier ben. En ik ben hier pas een uur.
Ja, ik hou ervan. Ik drink soms ook koffie. 

Drink je nooit eentje met de vaste klanten?
Hier drinken we niet tijdens het werk. Ik open en sluit en ga naar huis. Ik moet niet even afkoelen zoals veel mensen in dit vak doen. Relaxeren voor mij is naar huis gaan, mijn kleren uit doen en een douche pakken in mijn badkamer die 28 graden warm is. Maar ik heb geen nood aan een drankje na het werk. Of ik ga eens naar de bar van een maat in Sint-Gillis of voor een mojito aan Sint-Gorik. Ik drink geen bier, het is vuil, ik heb het geprobeerd maar het is niet voor mij. Misschien een Rougeke, maar als ik er twee drink ben ik kapot. Ik ben niet graag aangeschoten, je weet wel, dat wazige gevoel wanneer je drinkt. 

Je wil alles onder controle hebben.
Het is net hetzelfde met Xanax. Ze hebben me dat eens proberen te geven in het ziekenhuis. Ze gaven me een pil voor gekken. Ik ben er zeker van dat ze me meestal niet graag zien komen in het ziekenhuis. 

Ik ging vaak naar de psycholoog. Dat is ook voor gekke mensen zeker?
Nee, want iedereen is blij met psychologen. Jij bent blij want je kunt je miserie ergens kwijt, de psycholoog is blij want hij ziet iemand die het erger heeft dan hem. Ik ben eens bij eentje geweest, met mijn geadopteerde dochter. Hij bleef maar zeggen: “ah ja. O ja. Ja.” Twee uren lang hoorde ik “ah, ja.” 

Je hebt ook een geadopteerde dochter?
Ja, we hebben familietherapie geprobeerd. Ze klaagde dat ze een luilekkerleventje had. Niemand had haar uitgelegd dat ze dit leventje niet zou hebben als ze niet geadopteerd was, met luxe, vakantie of waar ze ook van droomde. Ze had er nooit bij stilgestaan. Ik wou een baby, haar moeder wou haar niet, dus werd ze rechtstreeks door de rechter aan mij gegeven. Het draaide uiteindelijk verkeerd uit. Ze wou teruggaan naar haar moeder. Ik wist dat zoiets zou gebeuren. Je moet je ervan bewust zijn dat je kind zoiets kan vragen. De dag waarop ze me vroeg “ik wil mijn moeder zien,” ging ik aan een huis in de Rogierlaan in Schaarbeek gaan staan met een taxi, ik belde aan en haar moeder deed open. Ze vroeg me “waarom ben je hier?” 

Ze herkende je niet?
Nee. Ik zei, “Ik ben Marie, dit is Christelle, ze heeft wat vragen voor jou. Het gaat niet zo goed met haar, kun je een uurtje met haar praten?” Ze had er niet veel zin in. “Ik vraag niet of je wil, ik vraag je om het te doen. Een uur.” Ze kwamen uiteindelijk mee in de taxi waar ik voor betaalde, want de andere had geen geld. Ik vroeg haar of ze van plan was af en toe af te spreken met mijn dochter, waarop ze antwoorde: “Ik ben van plan weg te gaan. Ik wil je dochter niet.” En op een dag was mijn dochter vertrokken naar Namur, ik hoorde niets meer van haar. Een paar maanden later belde ze me, ze had iemand leren kennen en ging samenwonen. Ze was zwanger. Ze was 16 jaar en samen met een nietsnut die uiteindelijk de kinderwagen zou verkopen voor een TV in de woonkamer. Ik was helemaal niet blij. 

Hoe ga je verder als alles waar je zo hard voor vocht uiteen valt?
Ik werd anorexisch. Ik woog voordien 90 kilo, ik droeg een XXL. De dokter zei dat het of anorexie of een depressie was. Ik was een kleine robot, ik wou dat alles normaal was en bleef eten maken elke dag, helpen met huiswerk, ik ging gaan werken. Maar ik at niets meer. En dan zie je dat aan je kleren dat er iets verkeerd is, maar ik stak het op de wasmachine. Broek te groot? De wasmachine. Wanneer je van 90 naar 45 kilo gaat ziet iedereen dat, behalve jij zelf. 

En nu?
Ja, dat is zo gebleven. Ik heb het nog altijd moeilijk met eten.

Hoe voel je je fysiek?
Niet slecht. Ik vind mezelf best mooi. 

Heb je veel touche gehad doorheen je leven?
O, heel veel. Het klopt wat men zegt, dat als je achter de toog staat je sowieso al mooi bent. En als je al mooi bent, dan maakt het je nog mooier. Ik herinner me nog een kerel, hij was in de veertig en werkte bij de MIVB. Geen slechte gast, maar wel vuil. Hij klaagde over het feit dat hij geen vriendin had. Ik zei hem dat ik niet gemeen wou zijn, maar dat hij in zijn toestand er nooit een zou vinden. Je moet veranderen, jezelf opfrissen, je baard opkuisen en je kleren veranderen. En op een dag komt hij binnengewandeld, hij zag er geweldig uit. Ik zei tegen hem, nu kun je een meisje vinden dat je leuk zal vinden. Ik weet nog dat ik een cadeautje kocht voor de meest respectvolle klant op het einde van het jaar, of die een effort had gedaan voor iets. Dat jaar kreeg hij dat natuurlijk. Hij stierf uiteindelijk van een hartaanval op zijn werk. En omdat hier heel veel singles zitten, ben ik het eerste nummer dat ze bellen in zo’n geval, want die hebben geen familie. 

Shit, dat is best triest.
Ja, dat is het leven. Ik ben degene die het telefoontje krijgt om te horen dat iemand in het ziekenhuis in Elsene ligt, op intensive care en dat ik morgen op bezoek mag. Dus ja, wat doe ik dan? Ik heb geen sleutels van het appartement, dus het minste wat ik kan doen is naar de Zeeman gaan, een handdoek of twee, een washandje, een tandenborstel, tandpasta, zeep en douchegel en slippers kopen. Wanneer die ontslagen werd van het ziekenhuis ging hij terug gaan werken en komt een dag binnen om me te bedenken. Dus vraagt hij me: “wat is belangrijk in je leven?” Waarop ik antwoord “mijn dochter” natuurlijk. Hij nam het kopje met daarop “Maman je t’aime” en gooide het op de grond. Hij begon toen helemaal dramatisch te worden want waarom had ik dat allemaal gedaan voor hem in het ziekenhuis, volgens hem was dat voor de liefde. Maar ik wou gewoon helpen.

Maar als je veel touche hebt gehad in je leven, hoe vaak ben je er dan ook op ingegaan?
Niet. Ik heb maar zes mannen gehad in mijn leven, terwijl ik eigenlijk elke nacht een nieuwe vent kon hebben. Maar ik ben een moeilijke en veeleisend, niet echt bescheiden, maar om met mij een relatie te beginnen is het niet gemakkelijk. Ik moet weten van waar je komt, wat je doet, wie je echt bent. Om bij mij in bed te raken is pas echt moeilijk. Toen ik nog single was, was ik eens op vakantie met mijn dochter. We gingen uit om iets te gaan drinken en dan wees ze naar alle mannen rondom ons en zei ze “kijk hoe die naar je kijkt.” We waren aan het praten en hij speelde zijn viool. “Eh, ben je aan het lachen? Ik ken die toch helemaal niet,” antwoordde ik. Ik heb een douche en mijn handen, allemaal goed. 

Ahzo? Op je 64ste masturbeer je nog steeds?
Natuurlijk. Allez ja, ik doe dat toch. Maar ik had vriendinnen - toen we 30 waren - die naar porno keken om te masturberen. Maar ik kan daarnaartoe kijken, maar ik heb er de verbeelding niet voor. Men zegt dat je moet denken, maar dat is niet nodig voor mij. Ik moet voelen. Wat ik ook kan dat veel vrouwen niet kunnen, is dat ik kan klaarkomen op beide manieren. 

Vaginaal en clitoraal?
Ja. Ik vroeg het eens aan mijn zussen. Het ene is clitoraal en het andere vooral vagina. Dus wanneer ik klaarkom, kan ik dat minstens twee keer op hetzelfde moment. 

En kom je ook dubbel klaar met je partner?
Recent nog, was best goed. 

By the way, is dat de persoon die we net hebben gezien? Helemaal geen slechte kerel, je man. Jullie komen precies goed overeen.
Fysiek passen we misschien wel goed bij elkaar. Maar voor de rest, bwa. Het was niet de beste keuze ooit. Als ik het had geweten, had ik misschien wat langer gewacht. 

Goed om te weten voor de volgende keer.
Wat? Nee. Geen volgende keer. Het is goed zo. 

Wat zou je geven als advies aan een vrouw van 27?
Ga niet op onderzoek op de gsm van een kerel, en snuister niet door de tas van een vrouw. Als je man je bedriegt, lijkt het mij veel eerlijker om naar huis te gaan en dat die het vertelt. De vader van mijn dochter bedroog me met veel plezier. We hadden redelijk verschillende schema’s. Zijn eten was altijd klaar wanneer hij thuiskwam van het werk. Hij ging ergens seks hebben terwijl ik sliep. 

Nu ik je al een beetje beter ken, kan ik me inbeelden dat je het die vrouwen best moeilijk hebt gemaakt, niet?
Nee, waarom? Zij deden niets verkeerd, die meisjes. Hij was degene die wist dat hij een vrouw en kinderen had. Een man komt thuis en ziet zijn vrouw met een andere man in bed en wat doet hij? Hij schiet op de man. Maar dat is toch dom, of niet soms? Wie heeft de sleutels van het appartement? Wie heeft die persoon binnengelaten? Neem die man bij zijn nek, geef hem zijn broek en smijt hem buiten, en vraag uitleg aan je vrouw. Dus, toen de vader van mijn dochter thuiskwam, zei hij “kijk, voor je het van iemand anders hoort, vertel ik het je liever zelf.” Op een dag kwam zijn dochter (van wie Marie de stiefmama is, nvdr.) naar me toe: “Marie, mama zat op papa’s schoot.” “O,” zei ik, “is alles oké met je mama, voelde ze zich niet goed?” Waarop ze antwoordde “ze was naakt.” “En papa?” vroeg ik. “Papa zat ook naakt op de stoel.” Het kind was vijf jaar, ik was hoogzwanger. Hij had zijn ex geneukt op de keukenstoel. 

Als ik zo naar jou kijk, zou ik je niet durven bedriegen.
Ah! 

Heb je ooit al touche gehad van jongere gasten?
Ik ga je hetzelfde zeggen als wat ik tegen de rest zeg: ik heb geen seks met jonge gasten. Ik wil geen relatie met een jongen die even oud is als mijn zoon. Maar ja, elk jaar zijn er wel een paar die het proberen. Er was eens eentje, een hele tijd geleden. Hij was een student en ik was tien jaar ouder. Hij probeerde op z’n minst, zelfs nog na zijn studies, en nu nog steeds. Hoewel hij getrouwd is en twee zonen heeft. Op een dag, twintig jaar later, zei een van zijn zonen tegen mij: “Marie, ik wil niet daten met de meisjes van den unief. Ik wil jou.” Dus gaf ik hem hetzelfde antwoord dat iedereen krijgt: Ik heb geen seks met jonge gasten. Ik ontmoette de vader van de vader (de grootvader van die jongen, nvdr.) op een trouw, hij is 20 jaar ouder dan ik ben. En op het einde van de avond gaf hij mij zijn nummer. En ja, op die manier heb ik de hele familie gehad.  

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.