Het leven in de Parijse lockdown met 21 huisgenoten

“Bzzzz… Kiki hier… bzzz… het is happy hour, ik herhaal: het is happy hour, over.”

Het is vrijdag zes uur ’s avonds, en niemand mag het huis uit. We wonen op de vierde verdieping van Villa Philosophe, een groot gebouw in een buitenwijk van Parijs, en mijn huisgenoot Kiki ontwaakt net uit een dutje. Hij communiceert via een walkietalkie, waarmee hij alle huisgenoten oproept om samen een apéro te drinken – een drankje voor het eten.

In ons donkere, ruime souterrain hangen wat huisgenoten. Maxence* bijvoorbeeld, en Loupette – wat Frans is voor ‘wolfje’. Ze zijn allebei 23, studeren bedrijfskunde en werken parttime. Dan heb je nog François-Xavier*, een 29-jarige ruimtevaartingenieur die op dit moment naar werk zoekt, en de 21-jarige Lou en 20-jarige Marie, de jongsten van het hele stel, die allebei aan de buis gekluisterd zitten.

Parijs heeft sinds december afwisselend wel en niet in een lockdown gezeten, en half januari werd in heel Frankrijk een avondklok ingesteld van zes uur ’s avonds tot zes uur ’s ochtends. Sinds 20 maart mogen de Fransen een uurtje later buiten blijven, maar dat is nog altijd veel vroeger dan in België en Nederland. Kan je nagaan als je ook nog eens 21 huisgenoten hebt.

Voordat ik naar Villa Philosophe kwam had ik drie jaar alleen gewoond in een bescheiden appartement in Parijs. Maar toen ik dat tijdens de lockdown toch wat saai begon te vinden, besloot ik te verhuizen naar een herenhuis van 400 vierkante meter, waarin ik meer huisgenoten had dan ik met beide handen kan tellen.

Ik was online een advertentie tegengekomen voor een van de kamers in het huis. Na een biertje in de tuin met Maxence, Loupette en Kiki was ik binnen. Ik had geen inkomensverklaring nodig en hoefde geen borg te betalen. “In dit huis doen we dingen op basis van de vibe,” zegt een van de twee mede-eigenaren van het huis.

Aan het begin van deze eeuw besloten twee tweelingbroers, die anoniem willen blijven, om deze uitgebreide woongroep op te richten. Oorspronkelijk was het huis van hun tante en zou het eigenlijk naar hun moeder gaan, die niet zoveel in dit plan zag. Maar uiteindelijk wisten ze hun moeder ervan te overtuigen om haar aandeel in het huis aan hen te verkopen, wat ze betaalden van hun spaargeld en een erfenis.

De toen 25-jarige broers maakten zich erg zorgen om hun derde broer. “Hij was bipolair en had al eens geprobeerd om zelfmoord te plegen,” zegt een van de eigenaars, die we Martin* zullen noemen. “We konden niet voor hem zorgen en tegelijkertijd fulltime werken.” Door de kamers te verhuren, sloegen ze twee vliegen in één klap. Ze kregen genoeg geld binnen om hun broer aandacht te kunnen geven, en zorgden er tegelijkertijd voor dat hij “in een huis vol aardige mensen” kon wonen. Een paar jaar later overleed de broer helaas, doordat hij zichzelf alsnog van het leven had beroofd. Maar de tweelingbroers zijn altijd nieuwe mensen blijven verwelkomen.

In de eerste instantie waren er maar zeven kamers. “We hadden nooit gedacht dat het zo groot zou worden,” zegt Martin. “Om meer mensen te kunnen herbergen hebben we het dak verhoogd en sommige kamers in tweeën gedeeld.” Er zijn nu 22 kamers die elk zo’n 700 euro per maand opleveren, waarmee het huis voor de broers behoorlijk winstgevend is.

“Ik heb rechten gestudeerd, maar eigenlijk heb ik nog nooit hoeven werken,” geeft Martin toe. Sommige kamers hebben geen ramen, zoals die van Lou, die er een helder behang heeft opgehangen om het schrijnende gebrek aan natuurlijk licht te compenseren. “Ik breng zo min mogelijk tijd door op mijn kamertje en hang vooral rond in de woonkamer,” zegt Lou.

Om de dagelijkse gang van zaken iets behapbaarder te maken, is het huis verdeeld in drie kleinere woongroepjes: één per verdieping, met elk een eigen woonkamer en keuken. Een van die verdiepingen heeft gegoten plafonds en marmeren vloeren, maar de mijne is iets bescheidener en minder ruim. Er wonen negen mensen op onze verdieping, en onze woonkamer staat vol met willekeurige, half kapotte en vergeten voorwerpen, waaronder een verzameling beeldhouwwerken van bierdopjes, die met de dag groter wordt. Inmiddels heb ik geleerd om in die georganiseerde chaos te leven.

Na tien jaar in het huis te hebben gewoond verhuisde de tweeling, waarmee plaats werd gemaakt voor een nieuwe generatie. Lise*, een 28-jarige strafrechtadvocaat, kwam hier wonen nadat het naar uit was gegaan met haar ex, met wie ze samenwoonde. “Dat was wel even omschakelen,” zegt ze. “De eerste paar dagen vroeg ik me echt af wat ik hier deed. Maar het voelde hier al snel als een soort nieuwe familie – dat is ook waarom mensen hier komen.”

Kiki beleefde tijdens de eerste lockdown een hoogtepunt in Villa Philosophe. “De moeder van een van onze huisgenoten was jarig,” zegt hij. “We gingen rond tien uur ’s ochtends met z’n allen met haar skypen.” Kiki werd al snel aardig dronken, en schoor de eerste letter van haar naam in zijn haar.

“We maken hier allemaal eigenlijk een soort quarterlife crisis mee,” zegt François-Xavier. “Dat merkte ik pas echt toen mijn vriendin en ik tegelijkertijd onze banen verloren.” In het huis geldt een onuitgesproken regel dat er niet onderling gedatet mag worden, maar toch gebeurt dat af en toe wel. Tijdens de lockdown kwam een zus van een van de huisgenoten in het huis wonen, die uiteindelijk met meerdere huisgenoten seks heeft gehad. Dat leidde volgens François-Xavier wel tot wat rivaliteit. Sinds ik er woon zijn vier huisgenoten ook twee stelletjes geworden.

De bewoners van Villa Philosophe hebben ook duistere periodes meegemaakt. Een paar jaar geleden kwamen er twee van hen om bij verschillende verkeersongelukken. “Dat was vreselijk, maar het mooie was wel dat iedereen op de begrafenis kwam,” zegt Martin. Na de aanslagen op 9/11 was er ook een incident met Franse inlichtingendienst RG. “Ze namen contact met ons op omdat een Tunesische huisgenoot op jihadistische sites had gekeken,” zegt Martin. Op dat moment woonde er ook een Israëlisch meisje in het huis. “Er ontstond een grote ruzie, daarna heb ik ze niet meer zo heftig meegemaakt.”

“Je komt hier niet omdat je zoveel met elkaar gemeen hebt, maar omdat het dagelijkse leven je uiteindelijk samenbrengt,” zegt de 23-jarige Clarisse, die nu twee jaar in het huis woont. Soms is de sfeer in het huis een beetje gespannen, als er bijvoorbeeld verschillende werelden botsen. “Als we het bijvoorbeeld over feminisme hebben is er een grote kans op wrijving,” zegt Kiki. “Ik ben rechts en de meerderheid van mijn huisgenoten zijn vrij radicaal links, dus dat kan lastig zijn. Ik heb geleerd om mijn grapjes iets aan te passen.”

Persoonlijk vind ik dat juist het beste van Villa Philosophe, dat je met mensen samenwoont die een andere mening hebben. Zo had ik dat zelf nooit eerder meegemaakt. Niemand blijft hier lang plakken: zo’n jaartje of twee meestal. “Het is plek waar iedereen altijd een soort van op doorreis is,” zegt Clarisse. “Je blijft gewoon net lang genoeg hangen om de volledige ervaring te hebben gekregen.”

Scroll omlaag voor meer foto’s.

*Namen zijn veranderd.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Frankrijk.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.