Te lui om te lezen? Beluister dan hieronder de ingesproken versie.
Er is rumoer in de kantine van de Amsterdamse amateurclub WV-HEDW. Het tweede vrouwenteam verzamelt zich en heeft een nieuwe keeper: Ruby uit Taiwan. “Ik heb eerder in een ander shitty team gezeten, dus ik weet wat ik vandaag kan verwachten,” zegt ze, waarop de rest van het team begint te lachen. Ruby vertelt dat ze in Taiwan met haar team vierde van het land was. “Er waren ook maar vier teams. Ik heb het toch maar mooi op mijn cv gezet: vierde van heel Taiwan.”
Videos by VICE
Ik zit aan een grote ronde tafel tussen de leden van het vrouwenteam. De voertaal is Engels, want de spelers, allemaal begin twintig, komen uit Nederland, Noorwegen, Taiwan, Duitsland, Frankrijk, Canada en de Verenigde Staten. Het is een gezellige bende. Ik ben hier niet zomaar: tijdens de winterstop heb ik bij de KNVB opgevraagd wat dit seizoen het slechtst presterende vrouwenteam is in heel het Nederlandse amateurvoetbal. We hebben bij VICE Sports eerder weleens zulke verhalen in het mannenvoetbal gemaakt, bijvoorbeeld met een amateurteam dat al twee jaar geen wedstrijd won. Maar hoe zit het met de vrouwen? Hoe gaat het er daar aan toe bij een team dat niks wint? De KNVB stuurde me netjes een lijst op, met helemaal onderaan, op eenzame diepte, dit team.
De ploeg van WV-HEDW (voluit: Wilhelmina Vooruit – Hortus Eendracht Doet Winnen) heeft dit seizoen dertien wedstrijden gespeeld en daarin nul punten gepakt. Ze scoorden drie keer en kregen maar liefst 182 doelpunten om de oren. De aanvoerder van het team is Rosie, een vrolijk meisje met krullen. Ze had zin om dit seizoen te gaan voetballen, maar had daar wel een team voor nodig, dus besloot Rosie afgelopen zomer haar eigen team op te richten. Ze plaatste een oproep bij haar studie aan de UvA, de studie Politics, Psychology, Law and Economics (PPLE), waar veel buitenlandse studenten op zitten. Zo ontstond dit elftal.
“De meeste meiden hadden nog nooit gevoetbald,” vertelt Rosie aan tafel. Dat is vooral de reden dat het sportief nog niet ideaal loopt. Ondanks de slechte stand op de ranglijst was Rosie toch verbaasd toen ik haar benaderde voor een reportage. “Ik wist wel dat we slecht waren, maar het slechtste vrouwenteam van Nederland… Ik zie het maar zo: we zijn in elk geval iets.”
De sfeer is goed. Als er een lid van het team de kantine in komt lopen, wordt er gejuicht en geknuffeld. Naast Rosie zit haar jongere broertje, Mick. Hij is door zijn zus gevraagd om trainer te worden van het team. Een pittige klus, omdat bijna niemand ooit had gevoetbald. “Ik moest eerst de spelregels uitleggen,” vertelt hij. “Bijvoorbeeld wanneer de keeper de bal uit haar handen mag schieten. Of dat spelers aan moeten sluiten als het team aanvalt.” Toch heeft Mick er vertrouwen in dat de boel vandaag gaat draaien.
Het team had een tijdje geen vaste keeper, waardoor het negatieve doelsaldo extra hoog opliep. Soms verloren ze met dertig tegen nul. Maar vandaag is er hoop, door de komst van Ruby, een echte keeper met ervaring bij de nummer vier van Taiwan. Als de meiden zijn omgekleed, maakt Mick de opstelling bekend in de kleedkamer. Heel ingewikkeld met tactische instructies maakt hij het verder niet. “Let’s have fun,” zegt hij, waarna het team het veld op gaat voor een uitgebreide warming-up.
Tijdens de warming-up raak ik langs de kant aan de praat met de Poolse Mirek, materiaalman van de club. Hij heeft een grote glimlach op zijn gezicht, draagt grote witte kaplaarzen, en een trainingspak en jas van de club. Mirek is een groot fan van het team van Rosie en Mick. Ik vraag hem of hij denkt dat ze vandaag gaan winnen. “Nee,” zegt hij resoluut. “Maar het zou wel mooi zijn. Ze doen hun best.” Hij heeft geregeld dat ze vandaag op het hoofdveld van de club spelen. Mirek is een supporter in hart en nieren.
Op de bank zit een meisje in haar eentje. Ze heet Fanny, komt uit Oostenrijk en kan vandaag niet meespelen, omdat ze een kleine operatie achter de rug heeft. Toch is ze er om het team te steunen. Voordat ze in dit team zat, moest ze niks van voetbal hebben. “Ik dacht altijd: dat zijn stomme mensen die achter een bal aan rennen,” zegt ze. “Maar nu snap ik dat er veel techniek in zit. Laatst was ik bij een wedstrijd van Ajax. Ik heb meer respect voor voetballers gekregen. Meer vrouwen zouden dit moeten doen.”
“Laten we onze professionele yell doen,” zegt Rosie als de warming-up erop zit. De meiden gaan in een kring staan, met hun armen gestrekt naar het midden. Dan schreeuwen ze hard: “1, 2, 3, PPLE!” Vervolgens rennen ze het veld op. De tegenstander van vandaag is GeuzenMiddenmeer 2. Die staan in de middenmoot van de competitie, een stuk boven WV-HEDW.
Als Rosie heeft afgetrapt, is het onverwachts WV-HEDW dat vol in de aanval gaat. “Wow, we spelen op de helft van de tegenstander!”, roept wisselspeler Veerle.
Veerle is een huisgenoot van Rosie. “Dus ik moest wel meedoen, toen Rosie dit team oprichtte,” zegt ze met een glimlach. Veerle had ook nog nooit gevoetbald voordat ze met dit team begon. Ze is trots op de ploeg. “Kijk, we zijn er altijd op zondag, hoe brak we ook zijn.” Op het veld krijgt WV-HEDW een gigantische kans. Rosie breekt door en kan alleen op de keeper af, maar haar schot mist helaas richting, waardoor de keeper kan redden. Mick draait zich lachend om naar de dug-out. “Zo goed zijn we nog nooit begonnen.”
Dan kantelt de wedstrijd snel en wordt GeuzenMiddenmeer beter. Ruby moet een paar keer voluit gaan om te redden. Mick vraagt wisselspelers Veerle en Astrid om zich op te gaan warmen voor een invalbeurt. Hoe dat moet, warmlopen, weten ze alleen nog niet. Astrid rent eerst over de volledige lengte van het veld langs de zijlijn. “Je hoeft alleen langs onze helft op en neer te rennen,” legt Mick uit. Veerle vergeet haar hesje aan te doen. Op het veld vraagt een speler of ze gewisseld kan worden omdat ze last heeft van menstruatiekrampen.
Als de dubbele wissel plaatsvindt, gaat ook Mathea van het veld. Zij komt uit Frankrijk en heeft last van haar been. Daar is ze een paar dagen geleden op gevallen toen ze na het uitgaan naar huis fietste. Ze kan zich niet meer herinneren wat er toen precies is gebeurd. “Ik weet niet wat er mis ging. Dat moet je dronken Mathea vragen, als je haar ziet.” Op het veld krijgt GeuzenMiddenmeer nu veel kansen. Ruby redt nog een paar keer, maar dan valt na een half uur spelen toch de 0-1, en niet veel later ook de 0-2.
De sfeer wordt er niet minder om bij WV-HEDW. Geen van de wisselspelers zit nog in de dug-out. Ze staan allemaal langs de kant te schreeuwen om hun teamgenoten aan te moedigen. Elke tackle, pass of mispeer wordt toegejuicht. “De vorige keer verloren we met 11-1 van hun, dus eigenlijk gaat het nu gewoon heel goed,” zegt Mathea. Aan de overkant van het veld wordt het team ook aangemoedigd door een groepje jongens van de studie. Ze hebben een kartonnen bordje gemaakt. “Free beer for every goal,” staat erop.
Een speler van WV-HEDW krijgt van dichtbij een bal vol op haar borsten geschoten. Het spel wordt even stilgelegd, terwijl een tegenstander haar helpt, door haar armen omhoog te houden. Even later krijgt linksback Astrid een bal vol in haar gezicht. Ze draagt een bril, die van haar gezicht af vliegt. Tijdens haar val komt ze hard op het gras terecht, en vliegt ook het horloge dat ze draagt van haar pols. Door de situatie moet ze lachen en huilen tegelijk.
Ondertussen redt Ruby het ene na het andere schot van de tegenstander. “Jezus, wat is zij goed. Ik koop na de wedstrijd sowieso een biertje voor haar,” zegt Pia, een van de spelers van WV-HEDW. Dan fluit de scheidsrechter voor de rust.
In de rust komt Mirek naar me toe in de kantine. Hij geeft me een kop koffie en knikt tevreden als ik vertel dat de score pas 0-2 is. Ik bestel nog een broodje ossenworst met ei, en zie dan aan de andere kant van de kantine Astrid zitten met een zak ijs op haar pols. Een jongen van de studie biedt steun. “Ik krijg elke wedstrijd wel een bal in mijn gezicht,” vertelt Astrid lachend. “Maar ik heb het geaccepteerd. Ik wil gewoon meedoen, dus dan maar met ballen in mijn gezicht.”
Ik loop de kantine uit, naar het groepje supporters van WV-HEDW, dat voor de kantine aan een paar picknicktafels zit. Ze zijn druk bezig een nieuwe tekst op een stuk karton te schrijven. “We zijn de ultras van het team,” grapt een van de jongens. Een ander vertelt dat het een goede bezigheid is om hier brak op zondag te komen kijken en het team aan te moedigen. “Dan drinken we een biertje en roken we een jointje. Het voetbal is soms wel echt tenenkrommend om naar te kijken, maar het is wel altijd gezellig.”
In de tweede helft schiet WV-HEDW uit de startblokken. Het team speelt constant op de helft van de tegenstander en jaagt op de aansluitingstreffer. Echt gevaarlijk wordt het niet, maar elke keer als WV-HEDW opstoomt, gaan de jongens langs de kant helemaal uit hun plaat. “Mogen we jullie supporters een keer lenen?”, roept de coach van GeuzenMiddenmeer naar de dug-out van WV-HEDW. Hij blijkt ook onder de indruk te zijn van het spel. “Het is moeilijk om jullie niet te onderschatten als je vooraf dat doelsaldo ziet, maar jullie zijn niet slecht.”
Een paar keer komt spits Rosie dichtbij een doelpunt, maar uit counters is GeuzenMiddenmeer steeds gevaarlijk. Elke keer staat daar Ruby om te redden. Zo golft het spel in de tweede helft op en neer. De meiden van WV-HEDW zijn stuk voor stuk doodop als de scheidsrechter affluit. Ze hebben met 0-2 verloren, maar zijn trots op het resultaat. Ze juichen en vallen elkaar uitgelaten in de armen. “Best game ever!”, roept Pia. “Mijn god, ik heb een biertje nodig,” roept iemand anders. De groep reageert instemmend. Er is bier verdiend.
Bij de tegenstander snappen ze niks van de vreugde bij WV-HEDW. “Ik heb nog nooit een team gezien dat zo blij was om te verliezen,” zegt een speler van GeuzenMiddenmeer. “Het lijkt wel of ik in een parallel universum zit.” Bij WV-HEDW krijgt vooral Ruby veel lof van haar teamgenoten. Ze heeft indruk gemaakt in haar debuut. Ruby heeft ook de hele tweede helft gespeeld met een blessure aan haar vinger, die ze eerder al eens brak. “Die ga ik morgen wel even laten checken bij de dokter. Maar nu eerst een biertje,” zegt ze.
In de kantine begint de derde helft. Rosie haalt drie pitchers. Moe maar voldaan gaat iedereen aan het bier. Iemand zet het favoriete nummer van het team op: Pump it Up van Endor. Als de pitchers leeg zijn, haal ik er als bedankje nog een voor het team. Ik kijk nog eens goed om me heen, naar al die lachende gezichten. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat ze net met 10-0 hadden gewonnen. Dit is dan misschien het slechtste vrouwenteam van Nederland, de sfeer zit in ieder geval op Champions League-niveau.
Hieronder meer foto’s van de dag met WV-HEDW:
–
Dit is een verhaal uit de serie De Kantinedienst , over de schoonheid en smerigheid van het Nederlandse amateurvoetbal. Alle verhalen uit de serie zijn hier te vinden. Naast onze geschreven verhalen en video’s hebben we nu ook een podcast: De Wereld van VICE Sports. De afleveringen zijn hier te luisteren bij Apple of hier op Spotify:
