Het is vrijdagavond bij stripclub Trails in Salt Lake City. Normaal gesproken zou dit een druk weekend zijn, aangezien 1 mei het officieuze einde van de winter betekent en het nog maar een maand duurt voordat de brandende zomeravonden in de woestijn van Utah aanbreken.
Maar daarnaast is deze vrijdag ook een andere mijlpaal. Op 1 mei hieven de staat Utah, Salt Lake County en Salt Lake City allemaal veel van hun coronabeperkingen op, net zo snel als ze werden ingesteld. Veel van de seksclubs in deze staat zijn onder de wet aangemerkt als horecagelegenheid, waardoor Salt Lake County een van de eerste gebieden in het land werd die stripclubs expliciet toestond om de deuren te openen .
Videos by VICE
VICE bezocht drie stripclubs in Utah in de eerste week dat ze weer open mochten, om erachter te komen hoe ‘het nieuwe normaal’ er op deze plekken uitziet.
Om tien voor half tien is de zon net achter de bergen van de Sierra Nevada gezakt. Het parkeerterrein van Trails staat vol met auto’s en er is buiten een rij ontstaan. Vanbuiten lijkt het gewoon een of andere populaire club, met een dj die muziek van Drake, Post Malone en Rihanna draait.
Normaal gesproken hebben plekken zoals Trails strikte regels wat betreft hoofddeksels en gezichtsbedekking, maar nu heeft iedereen in de rij zijn gezicht bedekt. Sommigen dragen medische mondkapjes, anderen een geïmproviseerde western-bandana. Veel mensen dragen ook high-end skibivakmutsen, een subtiele knipoog naar het feit dat hun wintersportvakantie abrupt werd onderbroken door de pandemie.
Een uitsmijter (ook met een mondkapje) draait een dubbele dienst: hij controleert id-kaarten en neemt daarna de lichaamstemperaturen op – boven de 37 graden kom je er niet in. Zodra een groepje mensen volledig door deze controle heen is gegaan, worden ze naar een tafel begeleid waar ze de huisregels van het nieuwe normaal uitgelegd krijgen:
-
Blijf op anderhalf meter afstand van dansers, werknemers en andere bezoekers
-
Je moet je mondkapje moet te allen tijde op houden, behalve wanneer je een slok van je drankje neemt
-
Kom alleen binnen anderhalve meter van het podium als je je geld op de rand neerlegt
-
Zodra je je geld hebt neergelegd, moet je onmiddellijk terugkeren naar je plek
De stripclubs in Salt Lake County zijn hard getroffen, net als veel kleine ondernemingen. Maar het grote verschil is dat stripclubs (net als casino’s) geen aanspraak maakten op leningen voor kleine ondernemingen, iets wat ze zelf erg onrechtvaardig vinden.
Een medewerker van Southern X-posure, een andere stripclub in Salt Lake City, zegt dat zij niet in aanmerking kwamen voor financiële hulp, terwijl ze wel federale, staats- en lokale belasting betaalden, en andere kosten zoals voor hun drankvergunning. En dat staat nog los van het feit dat ze gedwongen waren om van de ene op de andere dag de deuren te sluiten.
“De laatste twee weken voor de sluiting hadden we al veel minder bezoekers, omdat de overheid had gezegd dat iedereen thuis moest blijven,” zegt ze.
Bij Trails schijnt de ledverlichting extra helder omdat er geen bezoekers rond de ‘tip rail’ zitten, de balie direct naast het podium. Aan het eind van ieder optreden veegt een medewerker met een mondkapje plichtsgetrouw de geldbriefjes van het podium met een Swiffer, waarna ze door een andere werknemer worden geteld. Iemand anders maakt ondertussen het podium schoon, voor de volgende performer.
Alle dansers zijn verplicht om mondkapjes te dragen, ondanks dat ze ruim anderhalve meter van de bezoekers verwijderd zijn. De meeste vrouwen hebben geen andere keuze dan zich deze nieuwe maatregelen eigen te maken, als ze tenminste hun baan willen behouden. De werkloosheid in Utah is de afgelopen tijd enorm gestegen, en aan het federale hulpprogramma wordt nog steeds gewerkt.
Wanneer een vrouw danst op een nummer van Future, dat ironisch genoeg Mask off heet, benadrukt de dj herhaaldelijk dat iedereen op gepaste afstand moet blijven en zijn handen moet wassen.
Ondanks dat de performers twee maanden geen inkomen hadden, kwamen ze niet in aanmerking voor een werkloosheidsuitkering, omdat ze als zelfstandigen werken. “De pandemie heeft iedereen zo snel geraakt,” zegt Steph Mercedes, manager bij Trails. “De financiële stress was extreem.”
Op 16 kilometer van het centrum van Salt Lake City heeft ook The Bears Den in Magna zijn deuren weer geopend. De club, die in een bescheiden gebouw zit in het midden van het desolate landschap van Utah, wordt vooral veel bezocht door de arbeiders van de nabijgelegen kopermijn Rio Tinto Kennecott.
‘The Den’, zoals het onder de lokale bevolking ook wel wordt genoemd, is momenteel de enige bar in Magna die open is, aangezien de rest te erg beschadigd raakte bij een aantal aardbevingen in maart en april.
The Den heeft geen hippe dj of ledverlichting, maar wel muren met houten panelen en kerstverlichting. Omdat The Den buiten Salt Lake City ligt gelden hier andere regels: de dansers moeten wel mondkapjes dragen en mogen het geld niet aanraken, maar de bezoekers hoeven niks op hun gezicht te doen.
De uitsmijter heeft er net als bij Trails wat andere taken bij gekregen. Hij noteert de namen en telefoonnummers van iedereen die binnenkomt. “Voor als er een uitbraak is,” legt hij uit, terwijl zijn stem wordt gedempt door zijn papieren mondkapje dat duidelijk te strak zit.
De enige danser, een bleke, dunne vrouw met uitgegroeide highlights, danst op het kleine podium op countrynummers en rockklassiekers uit de jaren tachtig. De barvrouw schenkt ondertussen drankjes in vanachter een tussenwand van plexiglas, en doet na iedere ronde nieuwe handschoenen aan.
De bezoekers, gehuld in camouflagekleuren, kleding van Harley Davidson en cowboyhoeden, kijken heen en weer van de danseres naar de tv’s achter de bar, waar een autorace en Fox News wordt uitgezonden. Twee mensen laten me trots hun mondkapjes zien – een van het merk Punisher, en een die voldoet aan de N95-norm.
Barvrouw Morgan denkt dat de club ongeveer 60 procent drukker is dan normaal, wat overeenkomt met de schatting van het personeel van Trails.
“Mensen hebben genoeg geld om uit te geven. Ze hebben net hun stimulus checks gehad en denken ook snel weer te kunnen werken,” zegt ze terwijl ze een paal schoonveegt.
Voor automonteur David, een man van in de vijftig die regelmatig in The Den komt, betekent het feit dat hij hier weer kan komen niet alleen dat het normale leven weer een beetje terugkeert, maar ook dat hij zo een kleine onderneming steunt die belangrijk is voor de lokale gemeenschap. “Ik ben niet bang om ziek te worden,” zegt hij terwijl hij wat briefgeld tevoorschijn trekt om de performer te betalen, die ondertussen een royale hoeveel ontsmettingsmiddel over het podium spuit.
“Ik ben nog niet zo oud, dus ik kan het vast wel hebben. En als het gebeurt, dan gebeurt het. Verder doe ik heel veilig. Ik was mijn handen en doe ook gewoon mee aan de social distancing,” zegt hij, terwijl hij naar de tafels wijst, waar meer ruimte tussen zit dan normaal.
“Mensen moeten ook geld verdienen. De regering heeft ons niet geholpen, dus helpen we elkaar maar.”
De bezoekersaantallen van alle de drie clubs zijn dan wel gestegen, maar veel dansers hebben wel gemerkt dat de fooien minder zijn geworden. “Het contact met bezoekers als we niet aan het performen zijn is een belangrijk deel van ons werk,” zegt manager Steph Martines. “Omdat we geen lapdances doen, is met de bezoekers praten juist het moment om ze zich gezien te laten voelen.”
Een vrouw die zichzelf voorstelt als Sass en al ruim tien jaar bij The Den danst, is blij dat ze geen mondkapje hoeft te dragen wanneer ze met me praat. Ze heeft bruin haar tot op haar schouders, en haar korte nagels zijn goed verzorgd. Af en toe onderbreekt ze haar verhaal om naar bezoekers te zwaaien die ze al zes weken niet had gezien.
Ze zegt dat ze ondanks de toegenomen bezoekersaantallen en totale inkomsten, maar 60 procent heeft verdiend van wat ze normaal gesproken krijgt als ze een goede dag heeft. Dat wijt ze vooral aan haar mondkapje. “Ze geven echt minder als ze je niet kunnen zien lachen,” legt ze uit terwijl ze haar geld telt van haar laatste shift.
Olivia, die ook bij The Den danst, vertelt dat ze haar werk weliswaar erg leuk vindt, maar ook bezig is met een plan B: ze wil misschien weer gaan studeren om haar certificaat voor bloedafname te behalen
Martines benadrukt dat het belangrijk is om ook zoveel mogelijk geld te sparen, wat ook Sass kan beamen. “Investeer in jezelf,” zegt ze met het enthousiasme en de ervaring van een moeder die al jarenlang peptalks aan haar kinderen geeft.
Sass investeert in ieder geval ook in zichzelf. Ze is momenteel bezig om haar aannemersdiploma te behalen, een bouwcertificaat waarmee ze mag werken aan alle bovengrondse bouwprojecten. “Ook tijdens een pandemie wordt er gewoon gebouwd, en er zijn weinig vrouwelijke aannemers,” zegt ze. Sass hoopt dat het feit dat ze een vrouw is haar kans vergroot om projecten binnen te slepen.
Olivia zegt dat ze het belangrijk vindt dat anderen kleine, lokale ondernemingen blijven steunen door “binnen te komen, een fooi te geven en het naar je zin te hebben”. Ze hoopt dat haar bron van levensonderhoud niet opnieuw wordt afgesloten. “Maar het is natuurlijk belangrijk dat mensen de nodige voorzorgsmaatregelen nemen om de verspreiding van de ziekte te stoppen,” voegt ze toe. “Ik hoop dat de maatregelen hebben geholpen en ook blijven werken.”
Stripclubeigenaren en -medewerkers die het nieuwe normaal aftasten, zullen voorlopig een balans moeten vinden tussen twee rollen: die van een partyhost, en van een handhaver. Iedereen die ik spreek benadrukt hoe belangrijk het is om oplettend te zijn, en te doen wat nodig is om de verspreiding van het virus te stoppen.
Bij Trails loopt er een stevige uitsmijter langs, die twee vrouwen eraan helpt herinneren dat ze niet te ver van hun tafel moeten rondzwerven. Er is een stuk minder ruimte voor spontaniteit dan je normaal gesproken op deze plek zou verwachten.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE US.
