Andreas Lasnik (35) kennen we in Nederland vooral door zijn vrije trappen in dienst bij Willem II en NAC. Inmiddels is de middenvelder alweer twee jaar gestopt met voetbal en runt hij in Oostenrijk met zijn broer een bedrijf in de brillenbranche. “De zaken lopen lekker,” zegt hij tevreden via FaceTime.
De brillen van Lasnik zijn populair in Oostenrijk, en ook in het buitenland worden zijn monturen al veel verkocht. “Volgend jaar gaan we de Aziatische markt veroveren,” vertelt Lasnik. Veel bekende sporters zijn ook al klant bij zijn bedrijf, waaronder David Alaba van Bayern München.
Videos by VICE
VICE Sports belde Lasnik om te praten over brillen, zijn vriendschap met Alaba en carnaval vieren in Brabant.
VICE Sports: Ha Andreas, hoe gaat het met je?
Andreas Lasnik: Het gaat heel erg goed met me. We zijn lekker bezig met ons bedrijf. Mijn vader was vroeger opticien, dus voor mijn broer en mij was dit een logische stap. Seeoo is mijn eigen brillenlijn. We hebben al twintig mensen in dienst. Daarnaast hebben we sinds kort een product op de markt gebracht om brillenglazen mee te poetsen.
Wat is jouw functie in het bedrijf?
Ik ben verantwoordelijk voor de productie, maar mijn kracht ligt vooral bij het netwerken. We hebben bijvoorbeeld een speciale bril gemaakt voor David Alaba. Ik ken hem al ontzettend lang en hij is helemaal weg van zonnebrillen. Hij kan elke bril op de wereld kopen, maar hij vond het ontzettend gaaf om zijn eigen ontwerp te hebben. Dat hebben we mooi voor hem geregeld.
Hoe is je vriendschap met Alaba ontstaan?
Toen ik nog bij Austria Wien speelde, mocht David op zijn vijftiende al meetrainen met het eerste elftal. We hadden ondanks het grote leeftijdsverschil meteen een klik. Ik heb Alaba laten zien hoe je een vrije trap moet nemen. Ik was een van de beste vrije trappen-nemers van Oostenrijk. Na de training bleven we vaak samen op het veld om te oefenen.
Zijn er nog meer bekende sporters die met jouw brillen rondlopen?
We hebben een samenwerking met Austria Wien, dus het eerste elftal draagt onze brillen. Verschillende spelers van het Oostenrijks elftal kopen weleens wat bij ons, waaronder Marko Arnautović. Evgeniy Levchenko draagt ook een bril van mijn merk. Het is mooi om te zien dat ik die netwerken door de jaren heen heb opgebouwd. Ik ben altijd wel een aardige gast geweest, dat betaalt zich nu terug.
En wat is de Eyeshaker dan precies?
Het is een doosje waarmee je gemakkelijk brillen kunt poetsen. Mensen kopen brillen voor 500 euro, maar ze doen er niks aan om ze schoon te houden. Het concept klinkt misschien simpel, maar er is gewoon niets vergelijkbaars op de markt. Nederland is een van onze grootste afnemers. Dit product kan weleens heel erg groot worden.
Het klinkt alsof de zaken lekker lopen. Levert het al meer op dan een voetbalsalaris?
Nog niet, maar dat is in de toekomst zeker mogelijk. We produceren alles zelf, dus we hebben veel moeten investeren in machines en materialen. Maar al die investeringen gaan echt wel hun vruchten afwerpen. Ik ben vooral blij dat ik na mijn carrière iets heb gevonden waar ik ook een passie voor heb. Er zijn talloze voetballers die stoppen en dan geen idee hebben wat ze het leven aanmoeten. Je wil ook niet weten hoe blij ik ben dat ik mijn eigen baas ben.
Waarom ben je daar zo blij om?
Nou, dat heb ik als voetballer gewoon nooit gehad. Als voetballer leef je volgens een strak schema. Ze vertellen je precies waar je moet zijn en op welk tijdstip. Eigenlijk stond bij de aanvang van een nieuw jaar, mijn complete agenda van dat jaar al vast. Aan het einde van mijn carrière was ik daar wel een beetje klaar mee. Begrijp me niet verkeerd, ik heb ook echt genoten als voetballer. Zeker in Nederland.
Hoe kijk je terug op je periode bij Willem II en NAC?
Ik vond het geweldig in Nederland, vooral die constante drive om aan te vallen. Ik had Duitsland lekker moeten overslaan, en veel eerder in Nederland moeten gaan spelen. Bijna iedere wedstrijd eindigt in 4-2 of 5-3. Vooral bij Willem II ging het voor mij persoonlijk lekker. In één seizoen schoot ik vijf vrije trappen binnen. En ik vond Tilburg als stad geweldig. De mensen waren ontzettend aardig en omdat de stad bezaaid is met allemaal kleine kroegen, was de sfeer top. Na wedstrijden was ik daar regelmatig te vinden.
Na één seizoen in Tilburg stapte je over naar NAC. Wat voor reacties kreeg je daarop?
Ik was me ervan bewust hoe gevoelig die overstap ligt in Brabant. Ik had in Tilburg negen goals gemaakt en dertien assists gegeven, maar we degradeerden alsnog. Ik denk dat de fans wel begrepen dat het lastig was voor mij om te blijven. Ik heb totaal geen haatberichten gekregen.
Heb je ook carnaval gevierd in Brabant?
Natuurlijk man! Ik was al wat gewend door mijn periode bij Alemannia Aachen, daar vieren ze het ook. Ik weet nog dat ik in Tilburg als konijn verkleed was. Het beste gedeelte van carnaval is dat het al in de ochtend begint. We waren klaar met trainen en daarna gingen we met het hele team de stad in.
Ik zag op Instagram dat je weleens wordt gefotografeerd. Ben je ook model?
Haha, nee joh. Alleen voor ons eigen merk, als we wat foto’s nodig hebben. Ik doe niks voor andere merken of zo. Ik heb wel veel vrienden in de modewereld en ik ga weleens naar een Fashion Week. Maar ik zit goed op mijn plek in het brillenwereldje.
Als voetballer werd je wel vaak vergeleken met David Beckham.
Voordat ik bij Aachen tekende, verscheen er een groot verhaal in Bild waarin ik werd vergeleken met David Beckham. Dat verhaal werd compleet uit zijn verband getrokken. Ik was te gast bij een show van Dolce & Gabbana, en ineens werd er geschreven dat ik daar als model aanwezig was. Ik zat daar gewoon lekker te drinken en naar de show te kijken. Nu lach ik om die vergelijking met Beckham, maar soms was het ook wel lastig.
Waarom? Iedereen wil toch David Beckham zijn?
Met zo’n artikel stond ik eigenlijk al 1-0 achter bij de trainer. Ik had in mijn carrière altijd het idee dat ik me dubbel moest bewijzen. Mensen hadden bij mij altijd zoiets van: “Hij is toch alleen maar bezig met zijn haar en zijn schoenen.” Iedereen had van mij altijd het idee dat ik stilstond en maar een beetje om me heen keek.
Waar kwam het idee vandaan dat je alleen maar bezig was met je uiterlijk?
Het begon al aan het begin van mijn carrière in Oostenrijk. Ik had toen al een deal met Nike, waardoor ik allemaal nieuwe kleding en andere spullen kreeg. Ik vond het gewoon belangrijk om goed voor de dag te komen. Weet je? Als ik nu zou spelen, dan was het waarschijnlijk totaal geen probleem geweest. De generatie van nu is ook veel meer met hun looks bezig, en laat dat via Instagram aan de buitenwereld zien. Zeker die trainers van de oude stempel stonden er in mijn tijd veel minder voor open.
Heb je een voorbeeld van iets waarbij je jezelf dubbel moest bewijzen?
Als ik op de training een bal in de kruising schoot, vonden de trainers dat normaal en zeiden ze er niets van. Dat werd nou eenmaal van mij verwacht. De trainers lieten zich pas horen als ik een keer mijn man liet lopen. “Zie je wel, je loopt niet mee terug”, hoorde ik dan. Ze zagen me liever constant rennen en sliden. Het is wel vermoeiend als mensen constant dingen van me willen die totaal niet bij mijn stijl passen.
Als je dat zo ervaarde, moet het een heerlijk gevoel zijn geweest om te stoppen.
Ja man, ik heb echt een jaar niks gedaan. Alleen maar reizen, stappen en veel bier drinken. Ik had totaal geen motivatie om de sportschool in te gaan. Ik kwam ook behoorlijk aan in die periode. Als voetballer woog ik 82 kilo, en in dat jaar 89,90. Ik heb nooit de negentig kilo bereikt, maar toen ik dat gewicht naderde, ben ik meteen aan de slag gegaan. Ik zit nu weer drie keer per week in de sportschool en ik tennis veel.
Ben je nu gelukkiger dan in je tijd als voetballer?
Als voetballer had ik meer kortstondige geluksmomenten. Het gevoel bij een doelpunt voor 30.000 mensen, dat ga ik in het normale leven niet vinden. Die pieken zijn als voetballer veel groter, maar nu is het geluksgevoel constanter. Mijn bedrijf voelt ook helemaal niet als werk. Niemand draagt me op om dagelijks om 8.00 uur op kantoor te zijn. Ik geniet echt enorm van alles rondom mijn bedrijf. Ik voetbal trouwens bijna nooit meer, hoogstens vier keer per jaar een benefietwedstrijd met oud-spelers van Austria Wien.
En eis je dan nog steeds de vrije trappen op?
Haha, jazeker. In de zomer had ik voor het eerst zo’n wedstrijd. We speelden de derby tegen Rapid Wien. Ik had al twee jaar geen bal meer aangeraakt, en kreeg een vrije trap op 22 meter. Ik pakte de bal en schoot hem over de muur in de bovenhoek. Het leek wel alsof ik nooit was weggeweest. Ik dacht meteen: oh lekker man, die linkerpoot werkt nog. Het was ook wel een beetje geluk, maar dat hoef je er niet in te zetten.
Dit is een interview uit de serie Het Nieuwe Leven, waarin gestopte profvoetballers vertellen over hun nieuwe carrières. Zie hier alle verhalen uit deze serie.
—
