Beseffen dat je een pedofiel bent kan ervoor zorgen dat je zelfmoord wil plegen

Illustraties door Alex Jenkins

Seksueel misbruik van kinderen is ongeveer het ergste waar je van beschuldigd kan worden in onze samenleving. De haat die we koesteren tegen degenen die het doen is zo intens dat onze morele waarden, die normaal gesproken zo rotsvast zijn, in een oogwenk overboord worden gegooid. Bijvoorbeeld toen de bewoners van een flat in de Engelse stad Bristol een gehandicapte man beschuldigden van pedofilie ( ten onrechte bleek later) en in brand staken, waarna hij overleed.

Maar pedofilie is vooral moeilijk om mee te leven voor degenen die zich wel aangetrokken voelen tot kinderen, maar daar niet naar handelen. Zij hebben geen misdaad begaan, maar moeten zich wel zien te verzoenen met een identiteit die de meeste mensen als monsterlijk beschouwen. Veel inactieve pedofielen belanden daardoor in een zware depressie of proberen zelfmoord te plegen.

“Als ik van andere pedofielen hoor dat zij relatief gelukkig zijn, heb ik soms de neiging om te vragen op welke fucking planeet ze leven,” zegt Brett (niet zijn echte naam), een veertigjarige tuinarchitect die met zijn ouders in een buitenwijk van een grote Amerikaanse stad woont. Hij kampt met een depressie sinds zijn vroege tienerjaren, toen hij zich voor het eerst realiseerde dat hij zich aangetrokken voelt tot kinderen. “Hoe kan iemand elke dag met deze vloek door het leven gaan en zichzelf niet van de dichtstbijzijnde brug willen gooien?”

Gelukkige pedofielen lijken inderdaad in de minderheid te zijn. De Universiteit van Minnesota deed in 1999 onderzoek naar veroordeelde pedofielen. Daaruit bleek dat 76 procent last had van een zware depressie en nog eens 9 procent voldeed aan de criteria van een milde depressie.

“Als je een seksuele voorkeur hebt die zo veracht wordt als pedofilie, kun je er nergens mee naartoe. Er is niemand waarmee je er echt over kunt praten,” zegt professor Michael Miner, een van de onderzoekers. “Daardoor raak je erg geïsoleerd, en dat maakt je zeker depressief.”

Todd Nickerson is een 42-jarige pedofiel uit Tennessee. Hij had jarenlang last van een verlammende depressie, omdat hij worstelde met zijn seksuele identiteit. “Ik kijk er nu op terug en vind het verbazingwekkend dat ik nooit op het punt kwam dat ik een pistool pakte en er een einde aan maakte,” vertelde hij me. “Er waren dagen bij dat ik opstond en dat het enige was waar ik aan kon denken. Ik zei tegen mezelf: ‘Ik wil gewoon dood. Ik wil gewoon dood.’ De hele dag lang, en de dagen daarna ook.”

De depressie van Nickerson werd erger toen hij als twintiger de fout maakte om zijn neef in vertrouwen te nemen, en aan hem vertelde dat hij zich aangetrokken voelde tot jonge meisjes.

“Misschien was het wel een daad van bewuste zelfsabotage. Ik kende mijn neef goed genoeg om te weten dat hij het zou doorvertellen,” zegt hij. “Ik woon in een klein stadje in het zuiden van Amerika waar veel geroddeld wordt, dus ik dacht al snel dat de hele stad het wist. Ik durfde me niet meer in het openbaar te vertonen. Ik was voortdurend angstig en wilde mijn kamer niet verlaten.”

Nickerson ziet zichzelf als pedofiel, maar houdt vol dat hij nooit heeft toegegeven aan zijn neigingen. Hij zegt dat hij gelooft dat elk seksueel contact tussen volwassen en kinderen een vorm van misbruik is. Aangezien de meeste pedofielen hun seksualiteit geheimhouden, is het onmogelijk om te weten hoeveel van hen de overtuiging van Nickerson delen, maar het zijn er in ieder geval genoeg om een online forum mee te vullen. Virtuous Pedophiles is een forum voor pedofielen die hun seksuele voorkeur erkennen, maar er niet naar handelen.

Een van de medeoprichters van Virtuous Pedophiles, die schuilgaat achter het pseudoniem Ethan Edwards, zegt dat depressie zo vaak voorkomt onder de leden dat ze een permanente poll over suïcidale gedachten op het forum hebben staan. Hij erkent dat de resultaten hiervan niet wetenschappelijk zijn, maar ze zijn toch opzienbarend: bijna 90 procent van de respondenten zegt dat ze erover hebben gedacht om zelfmoord te plegen, en 20 procent zegt dat ze het hebben geprobeerd.

De zestigjarige Edwards, die zegt dat hij pas op middelbare leeftijd besefte dat hij pedofiel was, zegt dat er een paar veelvoorkomende redenen zijn die leden geven voor hun depressie. “Sommigen haten de realisatie dat ze deze seksuele voorkeur hebben. Sommigen haten het om het geheim te moeten houden. Sommigen haten het om vrijgezel te zijn. En een paar maken zich zorgen dat ze zullen toegeven aan hun neigingen. Ik denk dat veel van hen ook bang zijn dat ze een keertje kinderporno zullen downloaden – een verleiding die voor veel pedofielen moeilijk te weerstaan is.”

Het is lastig om sympathie op te brengen voor iemand met een seksuele voorkeur die zo afwijkt van de norm. Maar zelfs mensen die met slachtoffers van kindermisbruik werken, benadrukken dat het belangrijk is om onderscheid te maken tussen pedofiele verlangens en pedofiel gedrag.

“De term ‘pedofilie’ verwijst naar een sterke seksuele aantrekking tot prepuberale kinderen,” zegt dr. Ryan T. Shields, assistent-wetenschapper aan het Moore Center for the Prevention of Child Sexual Abuse van de John Hopkins Universiteit in Baltimore. “Veel mensen die seksuele overtredingen tegen kinderen begaan zijn geen pedofielen – het zijn situationele daders die zich eigenlijk meer aangetrokken voelen tot mensen van hun eigen leeftijd. Ook zijn er veel pedofielen die nooit handelen naar hun seksuele voorkeur, omdat ze kinderen geen schade willen toebrengen.”

Natuurlijk worden deze nuances grotendeels over het hoofd gezien in de publieke opinie en in de media, die de neiging hebben om de begrippen ‘pedofiel’ en ‘kinderzedendelinquent’ door elkaar te gebruiken. De waarheid is dat niet alle pedofielen kinderverkrachters zijn, en niet alle kinderverkrachters werkelijk pedofiel zijn, aldus dokter Shields.

“Als we ervan uitgaan dat alleen ‘monsters’ of totale vreemden in staat zijn om onze kinderen pijn te doen, dan zien we niet dat er misschien wel iets mis is in onze eigen sociale kring, omdat we niet geloven dat onze vrienden, familie of partners ‘monsters’ zijn, en daardoor dus denken dat die nooit zouden proberen om seks te hebben met een kind,” zegt dr. Shields.

“Maar in werkelijkheid wordt kindermisbruik het vaakst gepleegd door iemand die het kind kent. Het is zelfs zo dat de helft wordt gepleegd door andere kinderen.”

Het idee van de ‘pedofiel als monster’ zorgt er ook voor dat veel burgers het recht in eigen hand nemen. Zo beschuldigde in 2013 iemand in een facebookbericht de 48-jarige Steven Rudderham ervan dat hij een pedofiel was. Het is niet duidelijk wat precies leidde tot het bericht – Rudderham had geen geschiedenis van zedendelicten en niemand had over hem geklaagd bij de politie. Het bericht, waarin hij een “vuile viezerik” werd genoemd, werd honderden keren gedeeld, waarna Rudderham doodsbedreigingen kreeg. Drie dagen later hing hij zichzelf op.

Het hoogtepunt of – afhankelijk van hoe je het bekijkt – dieptepunt van deze vorm van burgerwacht was het tv-programma To Catch a Predator , dat tot 2007 te zien was op de Amerikaanse televisie en waarin mannen die op zoek waren naar seks met kinderen werden ontmaskerd. (De serie werd vorig jaar herstart, en heet nu Hansen vs. Predator ).

De mannen werden via online chatrooms naar huizen gelokt waar ze werden geconfronteerd door de presentator van de show, Chris Hansen. In 2006 gingen de mensen van de show mee met de politie naar het huis van Louis Conradt, een assistent-officier van justitie die ervan beschuldigd werd dat hij op het internet jonge jongens het hof maakte. Nadat een SWAT-team door de voordeur van zijn huis in Murphy in Texas ramde, schoot Conradt zichzelf door het hoofd.

“Er zijn een heleboel mensen die pedofielen willen afschilderen als tikkende tijdbommen en als je op die manier denkt, kan het een selffulfilling prophecy worden.”

Een groot deel van het onderzoekswerk achter To Catch a Predator werd uitgevoerd door vrijwilligers van Perverted Justice, een online burgerwacht die er zijn missie van had gemaakt om pedofielen te ontmaskeren. Nickerson werd een doelwit van de groep, nadat hij uit de kast kwam als pedofiel op een pedofilieforum op het internet.

“Ze belden mijn werk – ik werkte bij doe-het-zelfzaak Lowe’s op dat moment – en kregen het voor elkaar dat ik werd ontslagen,” vertelt hij me. “Iemand uit mijn woonplaats kwam erachter, zette mijn gegevens op de website en verspreidde het verhaal door de stad. De baas van mijn vader kwam erachter en ontsloeg hem. Mijn vader was boos op mij en gooide me het huis uit.”

Nickerson verliet de stad en ging bij een vriend in Michigan wonen. Zijn depressie verergerde, waardoor hij uiteindelijk naar een therapeut ging. Voor die tijd had hij therapie altijd vermeden, omdat hij bang was dat als hij een therapeut vertelde over zijn seksuele voorkeur, die hem zou aangeven bij de politie. Deze therapeut deed geen aangifte, maar zei wel gelijk dat ze weinig voor hem kon doen, omdat het zijn seksuele voorkeur was en dat waarschijnlijk niet ging veranderen.

“Hoe kan iemand elke dag met deze vloek door het leven gaan en zichzelf niet van de dichtstbijzijnde brug willen gooien?”

Hoewel veel mensen er geen moeite mee lijken te hebben om mensen te vervolgen die geen misdaad hebben begaan, zijn er goede redenen waarom het een slecht idee is als burgers het recht in eigen hand nemen. Toen professor Miner tieners onderzocht die kinderen seksueel misbruikten, kwam hij erachter dat zij vaak in een sociaal isolement waren opgegroeid, en dat deze isolatie “het plegen van seksuele misdrijven tegen kinderen vaker in de hand werkt dan het plegen van andere soorten misdaden.”

“Hoe minder ze te verliezen hebben, hoe minder kans er is dat ze zich houden aan sociale conventies. Het lijkt erop dat het voordelig is voor de samenleving om personen met een neiging tot afwijkend gedrag meer contact te laten hebben met maatschappelijke instellingen, sociale normen en maatschappelijke betrokkenheid. Dat is een beschermende factor,” vertelde Miner.

Door pedofielen steeds verder ondergronds te duwen door ze op deze manier op te jagen, wordt de kans dat ze een misdaad begaan mogelijk dus groter. Dat pedofielen buiten de maatschappij worden geplaatst, heeft er ook toe geleid dat sommigen extreme standpunten innemen, zoals de Britse pedofilieactivist Tom O’Carroll. Hij leidde tijdens de jaren tachtig de beruchte lobby Paedophile Information Exchange, die pleitte voor de normalisatie van seksuele handelingen tussen kinderen en volwassenen, en de minimumleeftijd voor seks wilde afschaffen. O’Carroll, die is veroordeeld voor het distribueren van kinderpornografie, geeft op zijn blog toe dat zijn standpunten op gespannen voet blijven staan met de algemene opvattingen over “de seksuele zelfbeschikking van kinderen.”

Brett voelt “niets dan minachting en verachting” voor mensen als O’Carroll, die in de pedofielengemeenschap bekend staan als ‘pro-contacterend’ – wat betekent dat ze vinden dat seks met kinderen oké is.

“Het komt mede door mensen als hij dat er zoveel mensen zijn die niet bereid zijn om naar mij en andere pedofielen zoals ik te luisteren,” zei hij tegen me.

Op het hoogtepunt van zijn depressie merkte Todd Nickerson dat hijzelf ook naar pro-contacterend neigde. Hij was toen lid van een pedofilieforum dat volgens hem gedomineerd wordt door een paar invloedrijke beheerders, “als een sekte.”

“Dat is zowel het voordeel als het nadeel van het internet,” zegt Miner. “Het stelt deze eenzame mensen in staat om een gelijkgestemde gemeenschap te vinden. Het probleem is dat ze daarbij mogelijk contact maken met mensen die een slechte invloed op ze hebben.”

Nickerson zegt dat hij uiteindelijk het forum verliet, en toen hij uit zijn depressie kwam in staat was “om de dingen te zien zoals ze zijn, en niet op de manier waarop ik wil dat ze zijn.”

Rond deze tijd ontdekte hij ook Virtuous Pedophiles, dat volgens hem zijn leven redde. Net zoals Brett fungeert hij nu als beheerder op de site en zet hij zich in om andere inactieve pedofielen te helpen. Hij helpt ze om te leren leven met zichzelf in een wereld die hun bestaan ziet als een gruwel.

“Er zijn een heleboel mensen die pedofielen willen afschilderen als tikkende tijdbommen en als je op die manier denkt, kan het een selffulfilling prophecy worden,” zegt Nickerson. “Maar ik ben hier om te zeggen dat het niet zo hoeft te zijn. Ik ben tien jaar geleden uitgekomen voor mijn pedofilie en ik heb nog nooit een kind misbruikt.”

En hoewel de meeste van ons begrijpelijkerwijs geschokt zijn door de overtuiging van Tom O’Carroll, is het de moeite waard om te kijken naar hoe hij denkt dat hij die overtuiging heeft gekregen. Hij vertelde me dat toen hij jonger was hij “de algemene opvatting accepteerde dat pedofilie wel schadelijk moet zijn.”

“Ik zag slechts een sombere toekomst, waarin ik niets te bieden had aan een gezin of de samenleving of mijzelf, dus ik probeerde mezelf van het leven te beroven,” zegt O’Carroll. “Als ik wat sympathieke hulp had gekregen voordat ik dat punt had bereikt, had mijn leven er misschien compleet anders uitgezien: niet zo confronterend, en in samenwerking met de samenleving, niet ertegen.”