Een paar jaar geleden werd ik gedumpt door een van mijn beste vrienden.
Er was niet echt iets specifieks gebeurd – het ging geleidelijk, zoals een relatie die al een tijdje over de houdbaarheidsdatum is. Achteraf kun je ook best zeggen dat ik geghost ben. Elke keer dat ik hem vroeg hoe het met hem ging, en of hij het blijkbaar druk had, kreeg ik korte antwoorden terug, of zelfs helemaal geen.
Videos by VICE
Dan en ik kenden elkaar al jaren, dus het was gek om ineens zo weinig contact te hebben. We waren samen op vakantie gegaan en hebben dingen meegemaakt die ik tot de dag van vandaag aan niemand heb verteld. Ik kende zijn ouders en hij die van mij. We waren er altijd voor elkaar.
Toen ik opgroeide gingen mijn ouders uit elkaar, waren onze financiën een zooitje en trokken we wat rond. In dat onzekere leven was Dan een stabiele factor. Onze vriendschap was anders dan die ik met andere jongens had, die vooral gebaseerd waren op domme grapjes en Call of Duty. Wij begrepen elkaar op een dieper niveau.
Toen ik naar de universiteit ging maakte ik een moeilijke periode door – het ging uit met mijn relatie – en Dan hielp me weer op de been. Hij trok me uit mijn donkere slaapkamer, waarna we de hele nacht over onze levens praatten. We hadden nog meer huisgenoten, maar dit was anders. We hadden elke dag een moment voor alleen ons tweeën, waarin we wiet rookten en muziek luisterden, en het vroeg of laat vanzelf over onze gevoelens hadden, en wat ons leven inhield – alle belangrijke dingen waarvan je altijd hoort dat mannen het er minder vaak over hebben.
Toen Dan en ik na een tijdje ‘uit elkaar gingen’ leek het haast alsof we een relatie hadden die stopte: ik kreeg hetzelfde knagende gevoel in mijn buik als wanneer een geliefde uit je leven is gestapt. Scherpe en zachte emotionele pijn, die opbouwt naar een holle, opdringerige droefheid die elke dag weer op komt zetten en vervolgens verdampt. Waarom gebeurde dit?
Onze break-up gebeurde niet plotseling – hij maakte zich langzaam maar zeker van me los. Met ieder onbeantwoord bericht of afgezegde afspraak begon ik me steeds meer als een gek ex-vriendje te voelen. Tot de dag van vandaag weet ik nog steeds niet precies wat er nou fout is gegaan, en dat maakt me erg bedroefd. Van iemand houden en diegene vervolgens kwijtraken holt je ziel uit, en trekt al het leven uit je.
We hebben het vaak over de psychologische impact van ghosten – hoe dat ertoe leidt dat je je buitengesloten of afgewezen voelt. Naarmate ik ouder word, vraag ik me af of mijn ervaring met Dan invloed zal hebben op mijn verdere leven. Mensen van midden en eind twintig zijn nogal slecht in het sluiten van nieuwe vriendschappen, en dat gaat vooral op voor mannen – we zijn te terughoudend op de verkeerde plekken.
Ik heb niet altijd sociale angsten gehad. Wie ik nu ben is beïnvloed door bepaalde gebeurtenissen: een tienertrauma hier, wat gerotzooi als twintiger daar. Mijn vriendschap met Dan heeft een blokkade gevormd om close te worden met nieuwe mensen in mijn leven. Net als gestrande relaties, kunnen dat soort dingen in je hoofd blijven zitten, en beïnvloeden hoe je in de toekomst met mensen omgaat.
Maar misschien is het ook wel onzin om er op zo’n manier over na te denken. In ieder geval deels. Mijn vriendschap met Dan was één interactie met één persoon van de vele interacties die ik waarschijnlijk nog ga hebben met veel verschillende soorten mensen in mijn leven.
Het was heel zuur om geghost te worden door iemand om wie ik echt gaf, en op wie ik altijd terug kon vallen. Maar het is nog veel zuurder om een vraag die ik nooit kan beantwoorden te laten bepalen wat mijn leven verder voorstelt. Misschien heb jij ook wel iets moeilijks dat maar door je hoofd blijft spoken, of iemand die je berichtjes negeert. Na een tijdje zit er niets anders op dan het los te laten.
