Er bestaat een misvatting in de dancewereld: of je gaat hard, of je gaat maar naar huis – hoe sneller hoe beter dus. Maar niets is minder waar.
Zoals keer op keer weer wordt bewezen door Andrew Weatherall, Lindstrøm, Ewan Pearson en alle kosmische disco-dj’s uit Scandinavië, betekenen langzamere tracks niet noodzakelijkerwijs dat er minder zweet vloeit in de club.
Videos by VICE
Als het op tempo’s aankomt is Bill Brewster een heuse connaisseur. Hij is oprichter van DJ History, co-auteur van Last Night a DJ Saved My Life – een van de weinige boeken over dance dat echt fucking goed is – stelde The Record Players: DJ Revolutionaries samen, is een geprezen cratedigger, en bovendien de helft van het team achter het rondreizende ‘professionele housefeest’ Low Life.
Terwijl hij zich klaar maakt om het volgende deel van de Late Night Tales-serie uit te brengen – het trage maar energieke After Dark Nocturne, gemixt door Brewster zelf – brengt hij ons wat bij over de langzame, zwoele kant van het dancespectrum.
Al Usher – “Gnanfou”
“Dit kwam uit op Misericord, een label van Ewan Pearson. Al heeft door de jaren heen veel samengewerkt met Ewan, maar dat is nu wat minder omdat Ewan in Berlijn woont. Ik denk dat Al Usher een van de meest ondergewaardeerde producers uit de UK is. Helaas doet hij tegenwoordig niet heel veel meer, maar alles wat hij maakt is briljant, en dit is daar geen uitzondering op. Het is een hele simpele track met fijne keyboards en een goede structuur. Het heeft iets heel erg levendigs – het is onweerstaanbaar funky.”
Jamiroquai – “Alright (DJ Version Excursion)”
“De track van Jamiroquai werd voor het eerst bij me geïntroduceerd door Jon Marsh van The Beloved. Ik speelde vaak met hem bij Fabric, en na afloop van die gigs gingen we vaak naar zijn huis – dat was toch om de hoek. Dit is een van de dingen die hij voor me speelde. Het komt uit ’93 of ’94 en is een promoversie van DJ D-Zire die nooit is uitgebracht. Het lijkt in niets op de oorspronkelijke versie – eigenlijk zitten alleen de vocalen er nog in.”
Mugwump – “Boutade (Miseridub)”
“De eerste keer dat ik dit hoorde was ik aan het draaien in Birmingham, samen met Rob J. Het was een feest met Mark E, en toen ik binnenkwam was hij dit aan het draaien. Het kwam gelijk binnen, het is zo verschrikkelijk goed. De plaat is van Mugwump maar gemixt door Ewan Pearson, en ik denk ook door Al Usher, al weet ik dat laatste niet zeker.”
The xx -“VCR (Matthew Dear Remix)”
“Dit is een andere track die ik veel heb gedraaid. Voor mij is dit hoe popmuziek zou moeten klinken. Het is pakkend, de vocalen zijn geweldig en de remix van Matthew Dear is heel goed. Het is ongebruikelijk maar orthodox genoeg om te draaien: mijn favoriete XX-track.”
Dara – “Scribble Me This”
“Ik heb geprobeerd om hier de rechten over te verkrijgen. Het is waarschijnlijk gemaakt door Dara, een Ierse gast die in Berlijn woont. Hij gebruikt een sample van een hele bekende groove – ik zal de naam daarvan hier niet noemen. Van die grote sample maakt hij deze deephousetrack en dat werkt heel goed. Ik moest het origineel opnieuw beluisteren om te achterhalen wat hij heeft gedaan – hij heeft het gevoel van de plaat op een slimme manier veranderd. Door het gebruik van die sample heb ik de rechten helaas niet kunnen krijgen.”
Ali Love – “Late Night Sessions (Midnight Mix)”
“Deze is vrij lastig te vinden. Ali Love zat bij Columbia en maakte de track Late Night Sessions, die wel oké is. Maar vervolgens kwam hij met deze bizarre, disco-achtige mix. Ik draai deze versie al vanaf het moment dat hij uitkwam, misschien acht of negen jaar geleden. Het werd een grote plaat op Low Life, en het is een mooi voorbeeld van een langzame track die het goed doet op de dansvloer.” (Deze track is zo bijzonder dat hij zelfs niet op YouTube te vinden is.)
Steve Cobby & Trudie Dawn Smith – “We Start Over (Apiento & LX Mix)”
“Dit is vers van de pers. Steve stuurde het me een paar weken geleden; ik heb het inmiddels al een paar keer gedraaid en het is nu al een van mijn favoriete langzame platen van het jaar. Ik was een groot fan van Fila Brazilia toen ze nog samen waren, en sinds ze uit elkaar zijn heb ik Steve een beetje leren kennen. De jongens die het geremixt hebben zijn Paul Byrne, Apiento – die de Test Pressing-website beheert – en LX, mijn partner in Hotel Motel. De laatste keer dat ik met Alex in de studio zat liet hij me al iets van de track horen en dat was al best wel goed, maar nu is het een soort monsterplaat – ik denk mijn favoriete track van het moment.”
Wolfmother – “Love Train (Chicken Lips Remix)”
“Van de afgelopen vijftien jaar zijn Chicken Lips waarschijnlijk mijn favoriete producers – niemand anders heeft zoveel dingen gedaan die ik fantastisch vind. Dit is een heel goed voorbeeld van hoe ze iets uit een heel ander genre pakken en het her-contextualiseren. Wolfmother is een heavy rockband, maar op een of andere manier weet Chicken Lips het te laten klinken Robert Plant op een discoplaat. Ik heb het gedraaid en gedraaid en gedraaid, totdat ik er bijna genoeg van kreeg. Toen heb ik het een tijdje laten liggen, en het onlangs weer uit de kast getrokken – het klinkt nog steeds geweldig.”
Cottam – “Sunrise Sunset”
“Dit is een geinige plaat: superintens en als hij sneller zou zijn zou hij makkelijk tijdens een piekmoment kunnen worden gedraaid. Ik hoorde deze track voor het eerst op een bootfeest tijdens Electric Elephant, Kelvin Andrews zette ‘m op en ik vroeg gelijk welke plaat het was; ik vind het geweldig dat het maar blijft opbouwen. Dit is overigens de eerste plaat die ik van Cottam hoorde – ik had al van verschillende mensen gehoord dat hij erg goed was, maar dit blies me volledig omver.”
Fernando – “The 87”
“Ik draai veel van Fernando. Een van de dingen die ik leuk vind is dat hij eigenlijk bassist is – je merkt aan zijn tracks dat hij liever bas speelt dan dat hij basnoten programmeert. Het geeft een ietsje vloeibaarder gevoel aan de productie. Hij is een briljante basgitarist, en al zijn tracks hebben deze fantastische bassecties. The Best Is Yet To Come is een andere geweldige plaat van hem. Maar bij deze track, The 87, kom ik telkens weer terug.”
Bill Brewster’s ‘After Dark Nocturne’ kwam deze week uit op Late Night Tales.
Volg Bill Brewster op Facebook // SoundCloud // Twitter
