Bløf brengt binnenkort hun nieuwe album uit, AAN. Het aantal platen van de Zeeuwse band is inmiddels al de twintig gepasseerd en dat maakt Bløf een van de grootste acts van Nederland met meer prestaties op hun naam dan ik in een alinea kwijt kan. Maar wat doet een interview met Bløf op een website als deze? Zelf had ik ook nooit verwacht ze te kunnen spreken, want ik ben immers jong en Bløf is een beetje een – laten we eerlijk zijn – ouwelullenband. Mijn kennis van hun oeuvre beperkt zich dan ook tot de hits. Toch houd ik ervan.
Aan De Kust is prachtig en die track met de Counting Crows is ook een banger. Daarnaast leken het me ook altijd wel relaxte gozers. Dat wordt bevestigd wanneer de band ons kantoor binnenloopt met een aura van heb ik jou daar. De aura van muzikanten die voorlopig nog niet uitgespeeld zijn. De aura van jongens met geld. Heerlijk. Ik was benieuwd wat zij met de money doen die zij verdienen en of ze dat op net zulke extravagante dingen gooien als ik zou doen. Ik zette een matige kantoorcappuccino voor ze en vroeg het ze.
Videos by VICE
Jullie houden allemaal wel van merkkleding, of niet?
Peter: Nou, ik heb toevallig laatst voor het eerst schoenen gekocht bij de Episode voor 35 euro.
Probeer je nou gelijk al je designerkleren te bagatelliseren?
Peter: Haha, ja, ik wil eigenlijk zeggen dat ik bijna altijd designerdingen draag, behalve laatst.
Wanneer voelden jullie je voor het eerst echt muzikant? En had dat met geld te maken?
Peter: Ik had altijd een baantje bij de regionale omroep. Toen kregen we op een gegeven moment een hit en nog een hit en nog een hit. Het was nota bene mijn vader die op een gegeven moment zei: “Jongen, moet je die baan nou niet eens opzeggen?” Dat was dus zeker wel een moment gerelateerd aan geld.
Paskal: Dat is grappig, want ik was de eerste die mijn baan opzegde. Ik vond mijn baan ook gewoon te zwaar. Ik werkte in kindertehuizen. Met mijn hbo-diploma werkte ik met kinderen die gesloten zouden moeten zitten maar in een open groep zaten. Dat werd me echt te veel in het jaar dat we doorbraken. Toen zag ik mijn kans en ben ik gelijk opgehouden. Maar Bas heeft bijvoorbeeld ieder jaar zijn studie weer een jaar uitgesteld.
Bas: Ik studeerde iets technisch aan de universiteit in Wageningen. Iets met grond en water en weet ik veel wat. Maar in de praktijk kwam er telkens weer niks van terecht. Maar ik dacht altijd: als het succes niet komt, pik ik dat gewoon weer op.
En jij, Norman?
Norman: Ik ben financieel administrateur geweest bij de Nijmeegse Gemeente. Maar ik wist wel dat ik dat niet wilde en toen ben ik naar het conservatorium gegaan. Maar in mijn tijd had ik eerst nog dienstplicht. Toen ben ik een tijdje tamboer geweest in het leger.
Wow. Hoe oud waren jullie eigenlijk toen Bløf een ding werd?
Paskal: 23
Bas: Ik was 24 dan.
Peter: Ik was al bijna dertig. En we bestonden ook al een jaar of zes. Dus als we niet doorgebroken waren toen, was het vermoedelijk nooit gebeurd.
Paskal: Wij hadden toen een crew van mensen die het leuk vonden om ons te helpen. Die hebben we allemaal gevraagd: “Zeg je je baan op en ga je er samen met ons voor?” Er is er toen uiteindelijk maar één met ons meegegaan. Die werkt nu al meer dan twintig jaar met ons.
Maar wanneer kwamen de échte centen?
Peter: Nou, wat ik me kan herinneren is het eerste moment dat ik een Buma Stemra-afrekening gestort kreeg. Dat is maar één keer in het jaar of zo, dus dan krijg je ineens een hele bom duiten. Toen dacht ik wel, fuck. Ik heb nog nooit zoveel geld gehad. Maar we zijn ook klassiek genaaid door onze boeker, T. H. te D.. We speelden dan voor 1500 gulden in allerlei kutclubjes door het land. Op een gegeven moment waren we ergens in Friesland en er waren hoogstens tien mensen komen opdagen. Dus de eigenaar van die tent staat de kankeren tegen onze manager en zegt: “Ja, godverdomme, het kost me toch 2500 gulden.” Toen dachten wij: Wacht even. 2500? Die boeker stak dus elk optreden duizend gulden in zijn zak.
Bas: Toen we hem ermee confronteerden, zei hij: “Ja, dat heb ik nodig voor… posters plakken!”
Haha, classic. Maar goed, toen er dus opeens echt geld was, wat heb je toen als eerste gekocht?
Paskal: Misschien een gekke keus, maar mijn eerste nieuwe auto. Een Volvo F60. Degelijk. Daarna heb ik ook nooit meer een nieuwe auto gekocht, maar het kon.
Bas: Chris, onze drummer die in 2001 overleed, was daar veel meer van. Hij had het geld nog niet binnen of het was alweer weg.
Paskal: Die zou nu zeker in een Porsche of een Ferrari rijden.
Jullie rijden allemaal geen sportauto’s?
Peter: Nee, nooit zo van geweest. Ik heb vorig jaar een oud Saabje gekocht.
Jezus, gast. Dat is toch helemaal geen spannend verhaal?
Bas: Volgens mij rijdt Norman nog in de spannendste auto.
Norman: Tsja, een nieuwe Ford Edge. De top-range, zeg maar. Ik wil ooit nog wel een Mustang.
Paskal: Ja, ik rijd nu ook wel in een dikke BMW.
Peter: Ik rijd een Audi Q7, maar dat is ook niet echt het rocksterrenbestaan.
Maar Norman, waarom koop je niet gewoon een Mustang?
Norman: Nou, daar ben ik gewoon te degelijk voor. Er past ook niets in. Ik wil toch mijn drumstel erin kwijt, of mijn kinderen. Ik ben te praktisch.
Paskal: Het is maar net waar je het aan uit wil geven. Er is denk ik ook een misvatting over de miljoenen op onze bank hoor. Kijk, als je Gerard Joling bent en je doet vijf optredens in het weekend voor twaalfduizend euro, dat tikt wel aan. Ook als je er netjes belasting over zou betalen, houd je nog een hoop over. Maar wij zijn een band die alles met z’n vieren delen en een stuk of tien man personeel met ons meebrengen.
Hoe kijken jullie eigenlijk aan tegen belasting betalen?
Peter: Ik denk altijd, als je veel belasting betaalt heb je ook veel verdiend. Als je wil dat de wegen goed onderhouden worden, dat er goede medische zorg is en noem maar op, dan moet je daar ook voor betalen. En als ik dan meer verdien, lijkt het mij vanzelfsprekend dat ik meer betaal dan mijn buurman. Nou, mijn buurman woont trouwens ook leuk hoor.
Paskal: We hadden wel ooit een adviseur die constructies voorstelde waarmee je minder belasting zou kunnen betalen. Dat hebben we allemaal nooit gedaan. We wonen in een land waar het allemaal goed geregeld is en daar zijn we trots op. Iets minder belasting zou wel lekker zijn hoor, trouwens.
Peter: We hebben ook een klimaat- en ontwikkelingsfonds. Maar dat proberen we altijd een beetje lowprofile te houden. Anders is het toch als snel ‘kijk ons dat eens doen.’ Maar daar zijn we wel mee bezig.
Bas: En dan gaat dat geld dus niet naar de fiscus, maar naar dingen die wij belangrijk vinden.
Kopen jullie zo een schuldgevoel af?
Allemaal: Ja, ja, ja.
Norman: Het is wel het idee dat je beter kunt genieten van het geld dat je verdient als je weet dat je je steentje bijgedragen hebt.
Hoe keken jullie dan naar geld voordat jullie rijk werden?
Paskal: Ik was egoïstischer. Mijn vader was bouwvakker en mijn moeder schoonmaakster. Er was bij ons eigenlijk nooit geld. En ik vond het wel tof dat ik daar uit kon.
Bas: Dat gaat ook geleidelijk. Het is niet zo dat je ineens verdubbelt in inkomen.
Ga je ook meer uitgeven dan?
Paskal: Ja, maar vooral aan bijvoorbeeld uit eten gaan met heel veel vrienden en dan de rekening oppakken. En ik ga een paar maanden een wereldreis maken met mijn gezin. Hotelletje boeken als het uitkomt, lekker eten.
En geef je het ook weleens uit en dat je later denkt: dat had niet gehoeven?
Peter: Nou ja, als je ziet hoeveel basgitaren ik heb staan terwijl ik er maar op eentje tegelijk kan spelen… En ik heb ook vinyl herontdekt. Een keer per week komt er wel een mannetje met een grote doos vol platen. Maar dat vind ik gewoon tof om te doen.
Paskal: Ik heb die vr-bril voor de PlayStation gekocht. Een keer opgehad, kotsmisselijk van.
Ja maar jongens: heeft niemand een gouden ketting gekocht of zo? Hoeren? Coke?
Norman: Ik denk dat we omdat we van best wel ver komen toch iets bewuster met geld omgaan. Ik kan het moeilijk gewoon over de balk smijten.
Peter: Ik las laatst wel iets over Lil’ Kleine die zei dat hij in de club veertig flessen had laten komen of zo. In eerste instantie dacht ik: jezus, lul. Maar daarna dacht ik: tja, het is eigenlijk ook wel leuk.
Hebben jullie een tip voor jonge muzikanten als Kleine die opeens veel geld gaan verdienen?
Paskal: Geef geen geld uit dat je nog niet hebt.
Peter: Maar Lil’ Kleine moet net zoveel champagne kopen als-ie wil.
Paskal: Weet je wat het ook is, eerlijk waar, het is anders als je in Middelburg woont en niet in Amsterdam. Ik woon in een groot huis in Middelburg en dan zetten ze je op een voetstuk, óf ze vinden je een lul, weet je wel? Als ik in Zeeland in een Ferrari zou rijden, zou dat zo tegen me gebruikt worden.
Goeie god. Jullie zijn ontzettend brave jongens.
Bas: Dat imago hebben we goed op kunnen houden inderdaad.
Paskal: Het is beter als iedereen gelooft dat wij braaf zijn.
Naast typer is Abel ook vlogger. Als je slim na kunt denken ‘suscribe’ je je op zijn youtubekanaal . In deze vlog hangt hij met Bløf.
Je kan je ook subscriben voor Bløf op Spotify , de guys hebben vandaag vier nieuwe pokoes uitgebracht.
Foto’s door Rebecca Camphens
