In deze aflevering van De Nagelsalon gaat Daniel in gesprek met Lotte van Eijk, model, ondernemer en activist, die helemaal klaar is met fat shaming.
Als kind werd ze schuin aangekeken als ze niet afviel, en nog steeds vragen mensen haar of het niet een “volumestandje zachter” kan. Met haar eigen kledingmerk voor grote maten schreef ze “een liefdesbrief aan dikke mensen.”
Daniel Smedeman: Je bent een groot voorbeeld voor heel veel mensen. Hoe vind je dat?
Lotte van Eijk: Ik deel gewoon met de wereld wat ik vind dat er mist. Ik denk dat we in een hele oppervlakkige wereld leven en ik mis oprechtheid en eerlijkheid. En ja, dat deel ik op mijn platform: ik ben gewoon mezelf en dat vinden mensen gezellig.
Ik had van jongs af aan al een sterk gevoel van rechtvaardigheid. Ik kon geen kleding bij de CoolCat kopen, bijvoorbeeld. En ik was altijd al op dieet als kind. Ik moest van alles, terwijl andere kinderen om me heen gewoon mochten zijn. En dat vind ik oneerlijk.
Op school ben ik nooit gepest omdat ik altijd echt een hele grote bek heb gehad. Ik liet niemand me wat vertellen. Thuis was dat lastiger, omdat ik ben opgegroeid met een dikke vader. Maar ik was altijd degene die moest diëten.
Videos by VICE
Er werd geapplaudisseerd als ik afviel. Er werd schuin naar me gekeken als ik niet afviel. En als ik ging huilen, of als ik verdrietig was, dan ging mijn vader er altijd meteen van uit dat het over mijn gewicht ging. Dan zei hij: “Ja, je had die zak chips ook niet moeten eten vandaag.” Dat soort dingen.
Je bent nog steeds heel uitgesproken, maar zijn er ook momenten dat je denkt, laat ik me maar inhouden?
Ik heb nog steeds dat als ik ruimte inkom, mensen denken, zo, het kan ook wel een paar volumestandjes zachter!
Maar ik moet zeggen dat ik niet meer op plekken kom waar ik niet welkom ben. En waar ik weet dat ik niet welkom ben. Ik ga mezelf niet meer in een situatie zetten waarin ik niet mezelf kan zijn. En natuurlijk, in ieder restaurant, overal waar ik kom, wordt er gesmoesd en gekeken. Ik heb geleerd om open, maar met oogkleppen op, door de straten te lopen. Omdat ik weet: ik heb er niks aan om te kijken hoe jij het over mij hebt.
Wanneer ben je begonnen met je kledinglijn?
Ik heb fotografie aan de Willem de Kooning Academie gestudeerd. In mijn derde jaar dacht ik van, ik kan het wel binnen deze witte muren houden en in expositieruimtes, galeries en musea, maar ik wil juist de mensen bereiken die daar niet komen, die niet die drempel over durven. De mensen op de markt en de meiden in de klas, die komen daar niet. Toen ben ik mijn eigen kledinglijn begonnen.
En wat is de boodschap?
Jezelf niet verstoppen. En gewoon op de tafel staan dansen, springen, schreeuwen. Het slaat nergens op dat een groep mensen stad en land moet afzoeken voor een fucking shirtje of een broekie.
Het gaat nergens over. Dus ja, mijn kledinglijn is gewoon een liefdesbrief aan dikke mensen.
Mooi. En dan binnenkort ook mannenkleding.
Ja, ik wil ook naar de masculine kant gaan.
En wat ik met de kledinglijn ook wil is andere mensen een platform geven om collecties te maken. Bijvoorbeeld mijn vriend die trans is, dat hij een collectie uitbrengt.
Dat het een soort collectief wordt en dat we allemaal vanuit een bepaald perspectief kleding kunnen maken.
Want als je bijvoorbeeld van een gemarginaliseerde groep komt en je wilt funding aanvragen, dan krijg je het gewoon niet.
Of bijvoorbeeld als ik een huis ga kopen, dan moet ik mijn BMI laten checken. En als mijn BMI te hoog is, wat het is, dan wordt mijn hypotheek duurder, omdat ze zeggen: “Je gaat eerder dood.”
Meen je dit serieus?
Ja, dit is echt zo. Dit is hoe de wereld in elkaar zit. Ik krijg een hogere hypotheek omdat ze denken dat ik op mijn 40ste dood neerval en hun hypotheek niet kan afbetalen.
Terwijl, lieverd, wij kunnen allemaal hier naar buiten lopen en dood neerpleuren of overreden worden door een vrachtwagen. En dan? Wat gebeurt er dan met je hypotheek? Snap je? En dat doet me zoveel pijn. Ik heb het privilege gehad dat ik deze kledinglijn kon starten. Dus wie ben ik dan om dit platform alleen voor mezelf te houden?
Je zit in een queerrelatie. Zijn er bepaalde nagels die jij misschien iets korter wil?
Ik heb heel lange nagels gehad. Maar ik zit in een relatie met een trans man en dat is ook op seksueel vlak natuurlijk iets waar je mee om moet gaan. Na zijn mastectomie werd het zo queer als je maar kan verzinnen. En toen was het, hup, die nagels eraf! We moeten overal goed bij kunnen.
En jullie zijn verloofd, ga je trouwen in je eigen pakkie?
Ik keek vroeger altijd al naar Say Yes to the Dress, dat vond ik fantastisch. Maar het waren altijd allemaal skinny bitches. Allemaal kleine, kleine meiden. En dan had je er één plussize meid tussen zitten, en haar tieten puilden uit d’r jurk. Dat zag er niet uit. Dus ik heb als kind nooit gedacht aan een trouwjurk. Omdat ik gewoon mezelf niet zag.
Ik denk dat er meer mensen zijn die hier tegenaan lopen.
Ja, misschien moet ik wel een wedding-tak aan mijn merk koppelen.
